Welkom op FanFic.nl

De Nederlandse website waar je fanfiction kunt lezen én schrijven.

Nu on-line: (0)

Home » Inazuma Eleven » Fire & Ice » hoofdstuk 19

Fire & Ice

17 dec 2015 - 8:39

1782

0

308



hoofdstuk 19

De volgende dag gaan we weer trainen, als altijd, maar dit keer met Jude erbij. Hij is echt een meesterlijke spelmaker, dat is wel duidelijk. Ik kijk glimlachend toe hoe Kevins Draken Poeier op Mark afvliegt, en hoe Mark hem weet te stoppen met zijn Vuurbal Knokkel. Ik sprint naar de bal. "Mijn beurt." Sinds die wedstrijd van gisteren ben ik echt gemotiveerd. Het was geweldig om weer op het veld te staan, en dan ook nog eens de winnende goal te scoren (dat hun keeper er als een zombie bijstond maakt even niet uit). Mijn Golven Tornado versplinterd Vuurbal Knokkel. De bal rolt over de zijlijn. Een jongen pakt hem op. Zou hij nieuw zijn op Raimon, en in ons team willen? Hij heeft geen uniform aan. En ik heb hem hier ook nog nooit eerder gezien.

"Hé, speel die bal!" Roept Mark enthousiast.

De jongen glimlacht en sprint op Mark af. Hij weet onze verdediging zo voorbij te spelen, alsof die er helemaal niet is. Als hij voor Mark is, staat hij even stil. En een paar tellen later schiet zijn superschot, Draaiende Dreun, op de goal af, maar de Hand van God weet hem net te stoppen.

De jongen loopt naar Mark toe. "Wat een redding, zeg. Dat was een geweldige techniek. Ik zou die redding graag willen laten zien aan mijn vrienden in Amerika."

"Speel je serieus voetbal in Amerika?" Zegt Mark ongelovig.

"Ja. En ik wil niet opscheppen, maar ik heb zelfs ooit in het nationaal jeugdelftal gespeeld."

"Ik heb over hem gehoord." Zegt Jude. "Hij is een of ander supertalent, en hij is uitgenodigd voor het nationaal jeugdelftal, omdat hij zo'n fantastische speler is."

Iedereen loopt naar de jongen toe. Ze willen allemaal weten wat hij komt doen, en hoe het is om op zo'n hoog niveau te spelen. Ik hou me er zoals gewoonlijk een beetje buiten. Ik heb het niet zo op al die drukte.

Dan komen Bobby en Silvia het veld op lopen. "Wat is hier allemaal aan de hand?" Vraagt Silvia, als ze de menigte ziet staan.

"O, hoi Silvia. Er kwam hier net een jongen langs die een geweldige voetballer blijkt te zijn. En..." Mark wordt opzij gegooid, en de jongen vliegt Silvia om de hals. Oké... Awkward.

"Wie denk je wel niet dat je bent!" Schreeuwt Bobby kwaad.

De jongen laat Silvia los. "Dat is lang geleden, jongens." Hij maakt een of ander vreemd gebaar met zijn hand, maar hierdoor lijken Silvia en Bobby hem wel weer te herkennen. "Ik ben het."

"B-ben jij het echt?" Stottert Silvia.

"Goed je te zien, Silvia." Hij (hij blijkt dus Erik Eagle te heten), Bobby en Silvia gaan op de bank zitten. Die hebben elkaar vast een hoop te vertellen.

Wij gaan weer door met trainen. Jude passt naar mij. "IJsvogel." Zegt hij.

Ik knik. "Nathan!" We stormen naar voren, springen, en IJsvogel doorbreekt de Turbo Knokkel. Meteen pakt Axel de bal, die weer terug het veld op gerold is, en scoort met zijn Vlammen Tornado. Zijn gloeiende ketting doet me er weer aan denken. Ik kijk opzij, naar Nathan. Nog niet. Ik moet bewijs hebben. Ik moet het eerst honderd procent zeker weten.

Mark roept Erik, die staat op en trekt Bobby mee het veld op. Ik wil wel eens zien wat hij nog meer kan. En hij is echt goed. Het lukt hem zelfs om Jude voor de gek te houden met een schijnbeweging, en als iemand goed is in het doorzien van schijnbewegingen, is het Jude wel.

"Die twee gaan gelijk op. Wauw, en hij heeft nog niet eens al zijn kracht ingezet." Zegt Axel.

"En nu wil ik even een partijtje tegen hem alleen!" Roept Mark enthousiast. Ik zucht. Dat wordt dus trainen zonder keeper, Mark is wel even bezig. Maar het lijkt er niet op dat iemand van plan is te gaan trainen, zelfs Axel niet. Ze willen allemaal zien hoe Erik het doet. Ik zucht weer diep. Ik loop naar de zijkant en pak mijn waterfles. Dan maar een ander soort training. Ik draai de dop van de fles en stuur het water eruit. Met enige moeite (ik kan me slecht concentreren) maak ik er een perfecte bol van, en die bevries ik. Ik staar ernaar alsof het het mooiste is wat ik ooit heb gezien. Kirkwood jr. spookt nog altijd door mijn hoofd, en dat kan ik nu echt niet hebben. Ik moet me concentreren, voor ik de controle verlies.

Opeens voel ik een hand op mijn schouder. Ik schrik me een ongeluk en richt meteen een stuk ijs op de persoon achter me, totdat ik zie dat het Jude is. "O, ben jij het. Je liet me schrikken."

Hij gaat naast me zitten. "Gaat het?" Vraagt hij, alsof hij gedachten kan lezen.

"Ja, prima." Zeg ik snel. Iets té snel, want Jude trekt een wenkbrauw op en vraagt: "weet je het wel zeker?"

Ik zucht en schud mijn hoofd. "Jude... Heb jij het wedstrijdschema gezien?"

"Ja, natuurlijk."

"Heb je... Heb je gezien tegen welk team we de volgende wedstrijd misschien moeten spelen?"

Weer knikt hij. "Kirkwood. Dat is je oude school, toch."

"Ja."

"Dat zal wel moeilijk zijn."

Ik knik. "We zijn vorig jaar zonder iets te zeggen vertrokken. Ze weten niet wat er gebeurd is met Julia."

"Ik heb gehoord dat er drie spelers voor nodig waren om Axel te vervangen."

"Klopt. De Murdocks: Marvin, Thomas en Tyler. Ze speelden al bij het team toen Axel er nog bij was."

"Zijn ze goed?"

"Dat weet ik eigenlijk niet. Als ik naar de wedstrijden ging, dan ging ik voor Axel. En hij scoorde ook altijd alle goals." Ik kijk naar het veld, waar Mark, Erik en Bobby een nogal aparte techniek aan het oefenen zijn. "Waar zijn zij mee bezig?"

"Tri-Pegasus. Een techniek die Bobby, Erik en een jongen genaamd Melkum lang geleden hebben bedacht."

"Hoe weet je dat eigenlijk allemaal?"

"Heeft Bobby me vertelt. Hij zat bij mij op Royal, weet je nog?"

"O ja, vergeten. Jullie zijn al helemaal deel van het team, dus vergeet ik wel eens dat jullie pas net op Raimon zitten."

Hij glimlacht. "Zullen wij ook weer gaan trainen?"

"Goed plan. Ik haat het als ik niets kan doen."

"Goed, maar... Wil je dan eerst dat ijs wegleggen, voordat je echt iemand verwond?" Zegt hij, wijzend op de ijsbol die ik nog steeds in mijn handen heb.

Ik lach. "Tuurlijk. Anders moet ik weer mensen gaan genezen, en het zou beter zijn als dat niet nodig was."

Ik ren het hele veld over, en al snel komen Nathan en Axel ook meetrainen. "was het niet interessant genoeg?" Vraag ik.

"Het lijkt er tot nu toe nog niet op dat het ze gaat lukken." Zegt Nathan. "Het mislukt elke keer."

De bal gaat van mij naar Jude, naar Axel, Nathan en weer terug naar mij. En ik schiet hem met mijn Golven Tornado in het net.

"Mooi schot." Zegt Axel.

"Kan beter." Zeg ik.

"Jij vind altijd dat het beter kan."

Ik glimlach. "Ja, dat klopt wel. Maar we moeten telkens verbeteren, steeds sterker worden."

"Ja, klopt." Mompelt Jude. "Zeus wacht in de finale."

Ik kijk hem doordringend aan. "Hoe is het met je team?"

Hij zucht. "Niet echt goed. Ze liggen allemaal nog steeds in het ziekenhuis en Joseph is de helft van de tijd bewusteloos."

"Niet gek, na al die krankzinnige schoten die hij op zich af kreeg." Zeg ik zacht. "Hé Jude... Zal ik met je meegaan naar het ziekenhuis? Ik wilde toch nog even bij Julia langs. En misschien kan ik ze wel helpen."

"Denk je echt dat je dat kan?"

"Ik kan het in ieder geval proberen."

"Goed dan."

Een uur later zitten we in het ziekenhuis. Ik ben bij Julia langs geweest, en nu zitten we bij David en Joseph, die weer bewusteloos is, op de kamer. Jude praat heel lang met David, terwijl ik probeer Joseph wakker te krijgen met behulp van mijn krachten. Het lijkt niet te werken, dus ik schrik me helemaal kapot als hij opeens zijn ogen open doet. Het hielp dus toch! Ik dacht dat ik te zwak was, door de nieuwe maan, en omdat Joseph niet reageerde.

Hij kijkt meteen om zich heen. "Waar is Jude?"

"Ik ben hier."

Joseph gaat rechtop zitten. "Is Raimon echt door naar de halve finale?"

"Ja, dat klopt."

"We rekenen op je."

"Ik versla Zeus jr. , dat beloof ik je."

De volgende dag gaan we dus weer keihard trainen. Erik gaat vanmiddag weg, en voor die tijd moet de Tri-Pegasus gelukt zijn. Ik ga weer verder met mijn eigen training. Ik ben net goed bezig als een fel blauw licht mijn aandacht trekt. Ik draai me om, en een enorm vliegend paard vliegt door de lucht, in het net. De Tri-Pegasus is gelukt. En hoe! Wat een fantastisch schot.

Ik kijk naar de andere spelers. Die hadden duidelijk wat minder vertrouwen, aangezien ze al een brancard en dergelijke hebben klaargelegd. Zo gevaarlijk kam dat schot toch niet zijn?

Die avond zit het hele team naar de lucht te staren. Erik is weer weg.

"Zou dat z'n vliegtuig zijn?" Zegt Mark, als er een vliegtuig hoog over ons heen vliegt. Volgens mij heeft hij dat nu al drie keer gezegd.

"Dat kan." Zegt Silvia.

"Tot ziens weer, Erik. Laten we nog een keer samen spelen!" Roept Mark het vliegtuig na.

"Dat lijk me een goed plan." Ik draai me om, en achter ons staat Erik. "Ik ben nu nog veel te opgewonden om meteen weer naar huis terug te gaan. Daarom blijf ik nog een tijdje langer hier. Ik ga niet weg!" Zegt hij, en hij verscheurt zijn vliegticket. "Jullie hebben zo veel passie voor voetbal dat ik gewoon niet weg kan gaan. Ik blijf hier om mee te spelen in jullie team."

"Wil je bij Raimon komen spelen?"

"Ja. Als jij dat goed vindt." Erik geeft Mark een hand.

"Natuurlijk is dat goed. Het is zelfs meer dan goed! Het is geweldig!" Het hele team is eromheen komen staan, zelfs ik dit keer.

"Welkom bij het team, Erik." Zeg ik vrolijk.

Dan komt Celia aanrennen. "Hé jongens, luister eens!"

"Wat is er aan de hand, Celia?" Vraagt Silvia. Ik kijk naar Celia, en ik heb het gevoel dat ze vooral naar mij en Axel kijkt. Ik heb een slecht voorgevoel.

"Onze volgende tegenstander is net bekend gemaakt."

"Wie is het dan?" Vraagt Mark.

"Onze tegenstander voor de volgende wedstrijd is..." Ze is even stil en kijkt Axel strak aan. "Kirkwood jr. High."

Ik leg mijn hand op Axels, schouder, want die had dit duidelijk niet zien aankomen. Hij heeft het wedstrijdschema niet gezien. Het hele team staart ons aan.

"Kirkwood jr. , echt?" zegt Mark.

Hoewel ik het allang had zien aankomen, komt de bevestiging toch als een schok. Ik had gehoopt dat ze het niet zouden halen en dat er een ander team tegenover ons kwam te staan in de halve finale. Maar dat is niet zo, en dus lijkt het me het beste om te proberen er het beste van te maken. Kirkwood of geen Kirkwood, wij komen in die finale!


Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.