FanFic.nl

Fire & Ice

hoofdstuk 20

Ik, Mark, Kevin en Axel zitten in het clubhuis, de rest is al aan het trainen. Ik kijk naar Axel, die doodstil zijn veters zit te strikken. Hij heeft geen woord meer gezegd sinds Celia aankwam met het bericht dat we de volgende wedstrijd tegen Kirkwood spelen. Niet tegen mij, niet tegen de andere spelers en niet tegen onze vader. Alleen tegen Julia, gisteravond in het ziekenhuis. Hij keek niet eens op toen ik binnenkwam. Vreemd genoeg lijkt hij nog wel het minst van slag van ons allemaal. Maar aan de andere kant maak ik me daarom juist zorgen. Ik weet dat hij nog niet over de gebeurtenissen van vorig jaar heen is.

Mark zucht. "Ik kan echt niet geloven dat we straks tegen Kirkwood moeten spelen."

"Als ik hier weg zou gaan en bij een andere school ging voetballen die een wedstrijd tegen Raimon moest spelen, dan zou ik er geen plezier in hebben. Dat zou echt té raar zijn." Zegt Kevin.

"Je mag je niet laten leiden door emoties." Zegt Axel kalm. "Voetbal is maar voetbal. Meer niet." Hij staat op en loopt naar buiten.. Je niet laten leiden door emoties? Daar is hij echt heel goed in. Ik kan mijn emoties ook goed verbergen, maar dat doe ik niet. Je gaat je daar alleen maar beroerder door voelen.

"Mooi gezegd, Axel. En voetbal blijft hier voetbal!" Mark lacht en rent mijn broer achterna.

"Ben jij het met Axel eens? Dat voetbal "maar" voetbal is?" Vraagt Kevin als Mark weg is.

"Ik denk niet dat hij het zo bedoelde. Dit is zijn manier om met de druk van de volgende wedstrijd om te gaan. Hij heeft het er veel moeilijker mee dan hij laat zien. Dat is gewoon hoe hij is."

Kevin knikt, draait zich om en loopt zonder iets te zeggen weg. Ik ga zitten en doe mijn ogen dicht. Ik denk aan mijn tijd op Kirkwood. Ik had er niet echt vrienden, maar dat kwam vooral omdat ik gewoon met niemand praatte. Ik vertrouwde niemand, behalve Axel. Ik vraag me af hoe Axel reageert als hij de coach weer ziet. Toen hij gisteren alles aan Julia vertelde, kon ik zien hoe moeilijk hij het vind dat hij zijn oude team dadelijk onder ogen moet komen. Wat de reden ook mag zijn, hij vind dat hij zijn team in de steek heeft gelaten.

Op wordt ruw uit mijn concentratie gehaald door Mark die binnen komt stormen. "Hey Sam. We moeten even een tactiek bespreking houden, en omdat jij de speelstijl van Kirkwood zo goed kent, moet jij ons helpen."

Ik zucht, knik, sta op en loop achter hem aan. Even later zitten Axel, ik, Mark en Jude op een bankje vlak bij het trainingsveld.

"Mark, zorg ervoor dat onze verdediging waterdicht is. Hun aanval is heel snel en ze komen vol op ons af." Zegt Jude.

"Oké dan. Die jongens gaan het dus heel druk krijgen deze wedstrijd. Ik heb er zin in!"

"En tegelijkertijd moeten we een goede tegenaanval kunnen verzorgen. Hé Axel, kun je de tijd bijhouden als we overgaan van verdediging naar aanval?"

"Ja, is goed." Mompelt Axel. Hij heeft zijn armen over elkaar geslagen en kijkt naar de grond.

"Weet je wat, jongens? We stoppen even met deze strategische bespreking. Kom mee!" Hij rent weg.

"Hé, waar gaan we nou weer heen?" Roept Jude hem na. Hij kijkt mij aan.

Ik haal mijn schouders op en loop achter Mark aan. En voordat ik het door heb staan we voor een klein snoepwinkeltje.

"Een snoepwinkel?" Zegt Jude verbaasd.

"Kom op, jullie zijn hier toch wel eens eerder geweest?" Vraagt Mark vrolijk.

"Tuurlijk." Mompelen Jude, Axel en ik tegelijkertijd.

Mark pakt mijn arm en trekt me mee naar binnen.

"Goedemorgen mevrouw, hoe gaat het?" Vraagt Mark aan de verkoopster.

"O, hallo voetbaljongen. Wat kan ik voor je doen?"

"Ik voel me als een kind in een snoepwinkel. Je kent het wel. Alles ziet er zo lekker uit, dus ik kan niet kiezen." Zegt Mark.

"Het is zo gaaf dat jullie de halve finale bereikt hebben, ik ga voor je juichen!" Zegt Milly. Ze doet me zo aan Julia denken. Ik glimlach naar haar.

"Dank je wel, dat is tof, Milly." Zegt Mark. Ik schuifel langzaam achteruit. Mark is afgeleid dus dit is mijn kans om hier weg te komen. Ik zit voel me hier nogal ongemakkelijk. Snel loop ik terug naar Jude en Axel, die nog steeds buiten staan.

"Wat ouderwets. Zo'n winkel heb ik lang niet gezien. Dat ze nog steeds bestaan!" Zegt Jude.

"Niet lang meer, als het aan de grote bedrijven ligt." Zegt

Axel. We lopen naar een bankje en gaan zitten.

"Die Mark toch. Het is net een kind, vind je niet?" Zegt Jude. "Hij is zo eerlijk. En zo eenvoudig. Daarom zal hij ook wel helemaal gek zijn op voetballen."

"Ja..." Zegt Axel.

"Aan de kant!" Hoor ik een bekende stem vanuit de winkel roepen. Ik kijk Axel aan. Dat zal toch niet? Zijn ze hier?

Snel staan we op en rennen naar de winkel. Waarom moet Mark zich nou altijd in de nesten werken? En ja hoor, daar staan ze. De Murdock broertjes.

"Het is drie tegen één, dus wij bepalen hier de regels, begrepen?"

"Wat moeten jullie hier, dit is een snoepwinkel!" Zegt Mark.

"Inderdaad. Een gevecht in een snoepwinkel."

"Wij zijn met z'n drieën en jij bent maar in je eentje, kaboutertje." Dan merken ze Axel op. "Axel Blaze... Het is lang geleden... Dat je met je staart tussen de benen wegrende bij ons."

Axel kijkt weg. Ik begin me meer en meer zorgen te maken. Ik leg mijn hand op zijn schouder.

"Wat is dit? Ken jij die gasten?" Vraagt Mark.

"Wij zijn de Murdocks!"

"Ik ben Marvin!"

"Thomas!"

"En Tyler!"

"En samen zijn wij de onverslaanbare Murdocks!"

"Wat doen die gasten hier?" Vraagt Mark verward.

"Dit zijn de drie spelers die nodig waren om Axel te vervangen bij zijn oude team. Dit zijn de drie beste spitsen van Kirkwood."

"Dus jullie hebben ooit bij Axel in het team gespeeld?" Vraagt Mark, nog steeds in de war, maar hij wordt genegeerd.

"Dat is heel indrukwekkend, meneer Sharp. Je hebt zeker alle gegevens die je nodig hebt alle topspelers van het land, of niet?"

"Eh, helemaal niet. Er zijn gewoon geen andere drielingen die in hetzelfde team spelen." Hij wordt een beetje rood, dus volgens mij is dat niet helemaal waar. Volgens mij heeft hij wél onderzoek gedaan naar Kirkwood.

"Wat?! Wil je zeggen dat je onze geweldige carrière niet hebt gevolgd?! We hebben de wereld laten zien dat we ook zonder Axel kunnen winnen!"

"En ja, we zijn de beste van Kirkwood, en dat zijn we eigenlijk altijd al geweest. We waren ook al veel beter dan Axel toen die nog gewoon bij ons speelde..."

Ik ben gestopt met luisteren, en praat nu zachtjes tegen mijn broer. Ik blijf zeggen dat het niet zijn schuld is, maar ik weet dat hij niet naar me luistert. Toch ga ik door. Ik wil hem helpen, al weet ik niet of ik dat kan. Ik heb het er zelf ook moeilijk mee.

"We zullen je in deze wedstrijd totaal verpletteren, Axel Blaze!"

Axel duwt mijn hand weg. Hij is echt kwaad. Op de Murdocks, maar volgens mij ook vooral op zichzelf. Hij gromt bijna als hij ze aankijkt.

Even later staan we op straat, ik, Axel, Jude en Mark recht tegenover de Murdocks. Ze hebben nog niets over of tegen mij gezegd. Ze weten waarschijnlijk niet eens meer wie ik ben.

"Wat doen jullie hier?" Vraagt Mark.

"We zijn hier om wraak te nemen op Axel. Wraak uit naam van onze school. Hoewel, we doen het vooral omdat we persoonlijk nog kwaad op hem zijn."

"Vraag maar aan Blaze, hij weet waar het over gaat!"

"Huh? Waarom moet ik dat vragen Axel?" Mijn broer geeft geen antwoord en staart naar de grond. Ik voel me machteloos. Wat ik ook zeg, hij luistert niet.

"Daarom. Dankzij de talenten van meneer Blaze daar kwam Kirkwood jr. vorig jaar succesvol in de finale ban het nationale kampioenschap terecht. Maar dankzij de lafheid ban diezelfde Blaze, hebben we nog geen seconde gespeeld gespeeld en werden we gediskwalificeerd! Zijn slappe zenuwen hebben het voor ons verpest, want we waren afhankelijk van hem, maar hij heeft ons gewoon in de steek gelaten. We dachten dat we de overwinning gingen behalen, maar in plaats daarvan ben jij... Jij... Jij bent gewoon niet op komen dagen!"

"Wacht eens even, jullie weten niet wat er gebeurt is." Zegt Mark.

"We weten dat jij onze droom heeft verpest, Axel Blaze. We dachten eerst dat je een held was, maar je kom de druk niet aan en je bent gewoon weggerend als een kleine bange kleuter."

"Dat is niet waar. Axel zou nooit wegrennen van een uitdaging!" Zegt Mark, die steeds bozer wordt. "Maar toen was hij..."

"Genoeg!" Roepen Axel en ik precies tegelijkertijd.

"Maar Axel..."

"Het is nu toch verleden tijd. Er is nu niets meer aan te veranderen."

"Maar aangezien je er toch al bent... Laat maar zien wat je kunt. Laat maar eens zien of je beter bent geworden sinds onze laatste wedstrijd, meneertje bangerik."

"Vergeet het maar. Ik heb er geen zin in." Hij draait zich om en wil weglopen.

"Wat is dit? Ren je weer weg, net zoals de vorige keer? Ik wist wel dat je een lafaard was. Je zult wel altijd weg blijven rennen." Thomas Murdock knalt een bal richting Axel, maar Mark houdt hele tegen.

"Nu is het afgelopen. Ik kan hier niet meer tegen. Ik zal jullie wel geven waar je om vraagt. Als Axel de uitdaging niet aan wil gaan doe ik het!"

"Maar Mark..."

Ik luister weer niet meer. Er spookt van alles door mijn hoofd. Ik ben bang dat Axel zichzelf dadelijk niet meer onder controle heeft. Dat hij die jongens aan vliegt. Hij ziet er op het eerste gezicht nog steeds rustig uit, maar ik zie dat hij enorm opgefokt en kwaad is. Dit gaat niet goed.

Ik schrik me een ongeluk als Axel opeens tegen me praat, op zijn gebruikelijke kalme toon. "Samantha. Ga naar het ziekenhuis en vertel Julia wat er aan de hand is." Dan loopt hij weg. Samantha. Zo noemt hij me nooit. Hij noemt me altijd Sam. En waarom is hij zo rustig, terwijl ik bijna helemaal doordraai?

Ik zucht en ren naar het ziekenhuis. Even later zit ik bij mijn kleine zusje op de kamer. Ik heb haar alles verteld. Ik ben blij dat er iemand is die naar me luistert, iemand die me nooit onderbreekt, iemand die ik volledig kan vertrouwen. Ik kan haar alles toevertrouwen. Ik weet niet zeker of ze me kan horen, maar het helpt in ieder geval wel.  En dan nu snel weer terug naar Axel, want ik maak me nog steeds zorgen om hem.

Als ik bij het trainingsveld aankom zie ik veel meer mensen staan dan ik had verwacht, waaronder de coach van Kirkwood. Als ik langs hem loop doe ik alsof ik hem niet zie. Ik ben nog niet vergeten dat ik niet bij het team mocht.

Beneden staat een jongen in een Kirkwood uniform enthousiast met Bobby, Erik en Silvia te praten. Ik ken hem niet. Hij is vast na ons vertrek naar Kirkwood gekomen. Maar het is duidelijk dat hij Bobby, Erik en Silvia wel kent.

Als we die avond met z'n zessen richting huis lopen, probeert Mark nog steeds tot Axel door te dringen. Zonder succes.

"Maar je weet toch zelf dat het niet waar is?!"

"Jawel, die irritante broertjes hadden wel degelijk gelijk. En wat de reden dan ook was, ik heb mijn team toen in de steek gelaten. Het verbaast me niets dat het hele team van Kirkwood me nu haat."

"Kom op, Axel." Zegt Jude.

"Ik zeg je echt dat het niet waar is. Je bent helemaal niet weggevlucht voor voetbal. Ze hebben echt geen enkele reden om je te haten, Axel. En dat weet je zelf als geen ander."

"Ja maar Mark..." Hij ontspant een beetje. Het begint er op te lijken dat we eindelijk een beetje tot hem doordringen. Gelukkig maar.

Twee dagen later is de wedstrijd. Het team is er helemaal klaar voor, maar dan komen we het team van Kirkwood weer tegen.

"Kijk eens wie we daar hebben. Is dit nu niet het moment voor jou om weg te rennen?"

"Laten we deze wedstrijd eerlijk spelen, oké? Alsjeblieft." Zegt Axel rustig.

"Best. Als je zelf ten minste weet hoe dat moet, wat ik betwijfel. Ik denk dat we straks vooral op de bank zullen zien zitten, huilend als een klein zielig meisje. O, en meneer keeper kneusje, bid maar dat je niet weer omver geblazen wordt door onze driehoek z. Want dat gebeurt."

"Nee. Ik zal hem absoluut stoppen. We gaan jullie zeker niet laten winnen."

Voordat ik het weet zijn ze begonnen, en binnen een paar seconden knalt de Terug Tornado in het net. We staan nu al achter, dit gaat niet goed. 1-0. Dit wordt een lange wedstrijd...

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.