FanFic.nl

Fire & Ice

hoofdstuk 22

"Hey Mark." Zegt Erik vrolijk tegen Mark, die met een gezicht als een oorwurm aan komt sjokken. Het is maandag, nou niet bepaald de leukste dag van de week, maar voor Marks doen is dit toch wel vreemd.

"Wat is er? Waarom kijk je zo?" Vraag Ik.

"Ik kan het niet." Mompelt hij. "Ik kan het gewoon niet."

"Wat kan je niet? Wat bedoel je?" Vraagt Silvia.

"Keepen." Zegt Mark. "Ik kan Zeus jr. niet stoppen met dat iele Handje van God van mij." Oké, hoe komt hij daar nou opeens bij? Waar is al dat optimisme heen?

"Das niks voor jou. Normaal zou je zeggen 'dat weet ik pas als ik het probeer, dus maak je er maar geen zorgen over.' " zegt Jude, en ik knik instemmend.

"Maar het is de finale! Ik kan niet zeggen 'ik zie wel', ik moet het zeker weten, oké?"

"Zeg wat is er? Heb jij je zelfvertrouwen verloren na de laatste wedstrijd?" Vraagt Axel.

"Nee, dat is het niet. Ik maak me gewoon zorgen. Ik heb de hele nacht liggen nadenken over hoe we beter kunnen worden, maar ik werd er alleen maar somber van." Zegt hij, en hij sjokt weer weg. Verbaasd kijken we hem na. Dat was vreemd.

"Wauw, hebben jullie hem ooit zo gezien?" Vraagt Erik.

Silvia schudt haar hoofd. "Ik heb hem nog nooit eerder zo down gezien."

De bel gaat. Wiskunde. Halverwege de les krijgt Mark opeens de beurt. Alleen hij reageert niet en staart voor zich uit.

"Evans!" Roept onze leraar, meneer Stone.

Mark staat geschrokken op. "Ja meneer."

"Thuis moet je slapen, hier lossen we het vraagstuk op, ja?"

Snel loopt hij naar het bord. "Eh, cool, ik hou van geometrie." Ik zucht. Als we het nou over geometrie hadden... Maar dat is dus niet het geval.

En na school, tijdens de training, is er niet veel veranderd. We wilden met z'n vieren gaan overleggen over de tactiek, maar Axels pessimisme, Marks verdwenen zelfvertrouwen en mijn pesthumeur hebben nu zelfs Jude beïnvloed, waardoor we dus allemaal niet bepaald in de stemming zijn. Er wordt geen woord gezegd, totdat Erik en Bobby binnenkomen.

"Daar zijn we dan!" Zegt Erik. Hun vrolijke gezichten betrekken meteen als ze onze chagrijnige gezichten zien.

"Wow, wat hangt hier een grafstemming." Zegt Bobby.

"Wordt er niet getraind?" Vraagt Erik.

"Mark voelt zich down. Zo is hij al de hele dag." Legt Jude uit.

"Erik zei dat al. Dat er iets mis zou zijn met de Hand van God." Zegt Bobby, waarna Mark met zijn hoofd op tafel slaat. "O, iets heel erg mis dus."

"Zeg Jude, jij bent de enige hier die nog een beetje optimistisch is, maar dan moet je me toch iets vertellen: denk jij echt dat hun schoten gestopt kunnen worden met de Hand van God?" Zegt mijn broer.

"Ik kan alleen maar zeggen dat ik dat niet weet, meer niet. Ik kan de kracht van Zeus jr. nog steeds niet volledig doorgronden. Maar ja, het is wel duidelijk dat hun schoten nog harder zijn dan de Driehoeks Z van de gebroeders Murdock. Dat moet haast wel. Of nee, ik weet het wel zeker."

"Dus je hebt er geen vertrouwen in dat je hun schoten kunt tegenhouden?" Zegt Erik. "Nu snap ik het."

"Ik kon de Driehoeks Z alleen maar tegenhouden dankzij Jack en Tod. En ik weet zeker dat Zeus met nog veel meer moeilijkere schoten zal komen. Jullie kunnen me echt niet altijd te hulp schieten, dat zou zo belachelijk zijn."

"Natuurlijk kun je niet steeds drie mensen in de goal hebben, maar ze kunnen helpen."

"Als dit zo blijft, schiet ik tekort als aanvoerder en als keeper..."

"En dat?" Zegt Bobby, wijzend op het notitieboekje dat op tafel ligt. "Dat is het notitieboekje van je opa, ja toch? Staan daar geen reddingen in die sterker zijn dan de Hand van God?"

Mark bladert door het boekje heen.

"Wat staat daar? Ik kan het niet lezen." Zegt Erik.

"Dat kan alleen maar Mark." Legt Bobby uit.

"Deze hier... Is duidelijk nog veel beter dan de Hand van God." Zegt Mark, wijzend op een of andere rare tekening. "Hij heet Ultieme Hand. Er staat hier dat dit de beste redding is die ooit bedacht is. De focus van de redding ligt in je hart."

"Je moet er zeker je hart in leggen."

"Ja, en wat staat er nog meer bij?" Vraagt Jude.

"Dat is alles."

Opeens komt het halve team binnenstormen. "Aanvoerder! Kom op man, we moeten gaan trainen! Iedereen wacht op jullie. We mogen geen moment verslappen tot de finale, ja toch jongens? Winnen doen we toch wel, maar we willen gewoon scherp blijven, weet je. Want niets kan Raimon jr. van de overwinning af houden!" Zo, wat een vertrouwen. Dat zou nog wel eens verkeerd uit kunnen pakken.

"Oké, naar het veld! We waren de tactiek gewoon aan het bespreken, toch?" Zegt Mark met de meest geforceerde lach ooit, en hij kijkt ons aan.

"Eh... Ja..." Mompelt Axel.

"Laten we gaan bedenken hoe we Zeus moeten verslaan!" Roept Mark, en hij en driekwart van het team rennen naar buiten. Erik, Bobby, Jude, Axel en ik lopen er rustig achteraan.

"Ik denk dat Mark zijn plafond bereikt heeft." Zegt Jude.

"Ja." Zegt Axel, en ik knik instemmend.

"Iedereen bereikt zijn plafond als hij beter wordt. De een gaat er doorheen naar het volgende niveau, de ander blijft waar hij is, en stagneert. Maar niet getreurd. Hij is niet het type dat stagneert."

"We gaan hem zo veel mogelijk helpen." Zegt Erik. "Net zoals Jack en Tod dat deden tegen Kirkwood jr. . Dat boek heeft gelijk. Het hart is de sleutel voor alles."

"Wat weet jij die dingen toch altijd mooi te zeggen, Erik." Zegt Bobby.

"Vind ik ook." Zegt Erik lachend.

"Zullen we dan maar gaan trainen?" Zeg ik. "Hier blijven staan lost al helemaal niets op."

De anderen knikken en we lopen naar het veld. De hele middag trainen we door, en als we stoppen, weet ik zeker dat Mark nog niet klaar is voor vandaag. Hij gaat sowieso doortrainen.

De volgende dag gaat het wel iets beter met Mark, maar niet veel. Vandaar dat Jude, Axel en ik die avond naar Marks trainingsplek lopen. En inderdaad, hij is als een gek aan het trainen.

"Ik dacht al dat je hier was." Zegt Jude.

"Denk je dat je de Ultieme Hand op tijd onder de knie zal krijgen?" Vraagt Axel.

"Ik heb geen idee, maar ik blijf er hard op trainen."

"Ik help je." Zeg ik vastbesloten.

"Echt waar?"

"We worden net zo voetbalgek als hij." Zegt Jude lachend tegen mij en Axel.

"Misschien is dat ook wel nodig om Zeus te verslaan." Zegt Axel, en ik knik.

We gaan trainen. Mark heeft een aantal banden opgehangen en om de beurt schieten we op hem. De eerste paar keer krijgt hij de bal vol in zijn gezicht, maar hij staat steeds weer op.

Op een gegeven moment komen Silvia en Nelly aanrennen, en ze hurken bezorgd bij Mark neer, die weer eens op de grond ligt.

"Je bezeert jezelf, Mark! Je moet hiermee ophouden!" Zegt Nelly.

"Ben je gek geworden? We zijn pas net begonnen!" Roept Mark enthousiast.

"Bespaar je de moeite." Zeg ik.

"Want hij is niet het type dat ooit ergens mee stopt." Vult Jude aan.

Mark staat op. "Dat klopt. Boor de finale moet ik me de Ultieme Hand meester gemaakt hebben. Want daarmee gaan we ze verslaan." Hij gaat weer klaarstaan. "We gaan door!"

En dat doen we. Schot na schot vuren we op Mark af, en ook al lijken we geen vooruitgang te boeken, we gaan door.

"Hier, Axel!" Ik pass de bal naar mijn broer, die de Vlammen Tornado op Mark afvuurt. Oké, dat was nou niet helemaal de bedoeling. En het was al helemaal niet de bedoeling dat door de kracht alle touwen knappen en Mark dat schot tegen zijn hoofd aan krijgt. En ik heb geen water bij. Hij valt op de grond en blijft liggen. Ik ren naar hem toe en kijk Axel beschuldigend aan. Volgens mij is hij bewusteloos.

"Dit is niet goed." Zeg ik.

"Kun je iets doen?" Vraagt Jude.

Ik schud mijn hoofd. "Ik vrees van niet. Ik heb geen water bij me. Ik denk dat we het beste zo snel mogelijk naar de coach kunnen gaan. De noedelzaak is hier niet heel ver vandaan."

Axel en Jude knikken en helpen Mark overeind, die alweer wen beetje bijkomt. Zo snel als dat gaat lopen we naar de noedelzaak van coach Hillman.

"Coach, we hebben water nodig!" Zegt Nelly paniekerig als we de winkel binnenstormen.

"Hij heeft misschien een hersenschudding!" Voegt Silvia er dramatisch aan toe.

Ik rol geërgerd met mijn ogen. "Hé, ik stel hier de diagnose. Het zal best wel meevallen, drama-queen."

Even later zit Mark met een ijszak tegen zijn hoofd aan en is hij weer grotendeels bij bewustzijn, dus stop ik met mijn krachten gebruiken. Ik wil ze zoveel mogelijk sparen.

"Heb je een oorlog uitgevochten, jongen?" Vraagt de coach.

"Nee, we hebben gewoon hard getraind." Mompelt Mark.

"Ik heb gehoord dat je een nieuwe redding onder de knie probeert te krijgen."

"Ja, de Ultieme Hand. Kent u die redding?"

"Ja, dat is wel een ongelofelijk uitdaging, jongen."

"En weet u dan ook hoe die moet?"

"Ik heb het nooit gekund. Maar jij... Jij zou het wel moeten kunnen. Dus hou vol."

"Zal ik doen."

De deur gaat open en detective Smith stapt binnen. "Wat heb jij?" Vraagt hij verbaasd als hij Mark ziet. "Ben je in elkaar geslagen?"

"Detective!"

"Je ziet er niet uit, knul."

"Ik ben gewoon aan het trainen om Zeus te verslaan, hoor." Zegt hij, en hij haalt de ijszak weg.

"Mark..." Zeg ik waarschuwend/dreigend. "Hou die ijszak NU weer tegen je hoofd aan, als je de volgende wedstrijd wil spelen."

"Ja mevrouw." Mompelt hij geërgerd. Ik doe net alsof ik dat niet gehoord heb.

"Hard werken is goed. Maar kijk wel uit." Gaat de detective verder. "Als je te veel focust op winnen, wordt je zoals Dark."

"Bedoeld u Ray Dark?"

"Detective Smith heeft met Frank Wintersea gepraat." Zegt Nelly.

"Ik probeer Ray Dark te vinden. Ik heb wat incidenten onderzocht. Van de tragedie van de Inazuma Eleven veertig jaar geleden, tot aan het instorten van het dak tijdens jullie wedstrijd tegen Royal. En al deze ongelukken hebben één ding gemeen. En ik denk dat Ray Dark dat ene ding is. Ik weet het wel zeker."

"Hoe hebt u dat ontdekt?" Vraagt Jude, maar detective Smith geeft geen antwoord.

"Ze hebben het recht om het te weten. Dus zeg het ze maar eerlijk." Zegt de coach. Ik heb hier een slecht voorgevoel bij.

"Goed dan." Zegt de detective, en hij neemt een slok water. "Het verhaal begon meer dan vijftig jaar geleden."

"Eh... Was u toen al geboren?" Vraagt Mark. Ik kijk hem geërgerd aan.

"Hebben jullie ooit gehoord van Tom Dark?"

Ik wil zeggen van wel, maar Axel is me voor. "Ik wel. Hij was een speler van het Japanse nationale elftal. Bedoelt u die?"

"Hij was Ray Darks vader." Zegt Jude, ijzingwekkend kalm.

"In zijn tijd was Tom Dark een nationale held. En iedereen dacht dat hij met zijn team ooit nog eens wereldkampioen zou worden. Maar op een gegeven moment werd hij gewisseld voor een jongere speler. Ene David Evans. Hij was woest over dat hij zijn plaats in het team kwijt was. Hij kreeg een inzinking. Hij begon fouten te maken. Als als hij weer eens meespeelde, werd er verloren. Uiteindelijk verdween hij gewoon. En toen Ray's moeder ziek werd en stierf, bleef Ray alleen achter. Hij haatte voetbal, dat zijn familie uiteen gedreven had. En toch wilde hij per se winnen om. Zijn vader te wreken."

"Winnen werd alles voor hem. En verliezen werd iets bespottelijks. Dat vertelde hij ons altijd."

"Met die instelling van hem heeft hij heel veel mensen schade berokkend, waaronder jullie vrees ik, Axel en Sam."

"Sorry?" Zegt Axel verbaasd.

"Ik heb redenen om aan te nemen dat hij ook betrokken was bij het ongeluk van je zusje." Die woorden komen hard aan. Iedereen kijkt ons aan. Ik pak Axels hand. Ik wil het niet geloven, maar mijn gevoel zegt dat het waar is. Axel haalt de ketting die hij van Julia heeft gekregen onder zijn shirt vandaan en staart ernaar.

"Gaat het wel?" Vraagt Mark.

Ik heb tranen in mijn ogen. Herinneringen van de laatste keer dat ik haar stem hoorde komen terug. Axel pakt de ketting nog steviger beet en trekt me dichter naar zich toe. Ik weet dat hij nu ook aan dat moment denkt. Ik heb geen idee wat er verder wordt gezegd. Ik denk alleen nog maar aan Julia. En Ray Dark, de schuldige achter dit alles. Ik weet alleen zeker dat ik hem nooit ga vergeven, nooit! En dat we deze finale koste wat het kost moeten winnen. Voor jou, Julia.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.