FanFic.nl

Fire & Ice

hoofdstuk 24

Door dat gedoe met Byron is Mark nu nog veel harder aan het trainen. Niet dat het helpt, hij krijgt de bal telkens in zijn gezicht, maar hij geeft niet op.

Opeens stapt coach Hillman naar voren. "Stop maar even Mark. Je kunt vanavond nog genoeg trainen. We houden namenlijst een trainingskamp."

"Wat? Een trainingskamp?" Klinkt het door het hele team.

"Ja. We overnachten op school en we gaan samen koken en dingen leren."

"Geen zorgen, ik heb toestemming voor jullie geregeld." Zegt Nelly bij het zien van Marks chagrijnige gezicht.

De jongere spelers beginnen meteen druk te overleggen. Ik glimlach. Best leuk. Gezelliger dan thuis in ieder geval.

Daar is Mark het dus niet mee eens. "Wacht eens even, coach. Het is best een leuk idee, maar we hebben gen tijd voor te veel gezellig gedoe. De wedstrijd tegen Zeus is overmorgen al. En voor die tijd moet ik de Ultieme Hand kunnen."

"Gaat je dat lukken, denk je?" Vraagt de coach. "Je hebt al dagen geoefend. Heb je het idee dat je al enige vooruitgang hebt geboekt?"

"Nee, maar ik moet het blijven proberen."

"Het gaat niet lukken."

"Waarom niet?"

"Mark, de Ultieme Hand is een meestertruc die je grootvader jaren geleden heel veel bloed, zweet en tranen heeft gekost. Het is niet iets dat geleerd kan worden door even de bewegingen door te nemen. Bovendien lijkt de aard van de truc je nogal te verwarren. En als je verward bent zal deze truc je al helemaal niet gaan lukken."

"Misschien is het een goed idee als je de truc eens vanuit een andere invalshoek bekijkt." Zegt Jude.

"Daar ben ik het wel mee eens." Zegt Erik. "Waar ik vandaan kom hebben ze een gezegde: haastige spoed is zelden goed dinges dinges nog iets."

"Is er meer? Het is toch gewoon 'haastige spoed is zelden goed'? Je verzint weer dingen, meneer de uitvinder?" Zegt Silvia geïrriteerd.

"Oh, eh... Ja, misschien wel, ja."

"Het trainingskamp is vanavond en ik verwacht iedereen." Zegt Nelly.

"We spreken af om vijf uur, wees op tijd." Gaat de coach verder. 

"Oké!" Roept het hele team. Het hele team, behalve Mark. Die is doodstil en staart naar de grond. Hij heeft er duidelijk geen zin in.

Rond een uur of vier heb ik alles ingepakt en zitten ik en Axel bij Julia in het ziekenhuis. We moesten hier sowieso heen om onze vader te vertellen van het kamp, maar we wilden allebei ook eerst nog graag naar Julia.

Normaal gesproken vertellen we Julia altijd wat er gebeurd is, maar nu zit Axel doodstil met zijn ogen dicht op de kruk naast haar bed en zit ik op de vensterbank naar buiten te staren.

"Axel?" Ik schrik zo erg dat ik bijna uit het openstaande raam flikker, maar dankzij mijn goede reflexen weet ik me op tijd te corrigeren. Gelukkig maar, Julia's kamer is op de derde verdieping. Ik draai me om naar Axel, die is opgesprongen en met open mond naar Julia staart.

"V-Verbeelde ik me dat?"

Ik schud mijn hoofd. "Ik hoorde het ook. Dus dat zou betekenen dat we het ons allebei verbeeld hebben."

Ik denk weer aan Ray Dark, en aan dat dit alles allemaal zijn schuld is. Ik kijk naar Axel, en aan zijn gezicht te zien denkt hij aan hetzelfde. Ik zucht en ontspan. Als ze net echt Axel riep, betekend dat dat het goed komt. Het einde van deze donkere tunnel is eindelijk in zicht.

Als we op het kamp aankomen, is het grootste gedeelte van het team er al. Ik kijk om me heen. Mark is er niet. Ik vraag me eerlijk gezegd af of hij wel komt, ondanks dat coach Hillman het verplicht heeft.

De jongere spelers zijn druk in een kussengevecht, als de deur opengaat en Mark binnenstapt. Hij is dus toch gekomen.

Vanuit mijn ooghoek zie ik hoe een kussen tegen Kevins hoofd aan knalt. O nee, dit gaat fout. "Dit betekend oorlog!!" Schreeuwt Kevin woedend. Meteen rennen ze weg, met Kevin op hun hielen.

"Zullen we dan maar gaan koken?" Vraag ik en Axel knikt. Axel is pas net begonnen met aardappels schillen, als Celia aan komt rennen.

"O wauw! Ongelofelijk, je bent ook nog eens een keer een topkok, Axel?!" Roept ze hyper.

"Nou ja, ik kookte vroeger elke avond voor mijn zusje." Zegt hij gevleid.

Ik heb nu echt de neiging om heel hard te hoesten. Hij kookte hoogstens twee dagen in de week, en ik deed de rest. Maar ik zeg niets en ga stug ijsjes maken met mijn krachten.

Opeens hoor ik van alles over een "spook" en Ray Dark. Ik heb geen idee waar al die onzin zo plotseling vandaan komt, maar ze willen allemaal gaan zoeken. Ik loop naar mijn broer. "Axel, doe voorzichtig, oké? Als het echt Ray Dark is dan..." Mijn adem stokt. Hij legt zijn hand op mijn schouder.

"Natuurlijk doe ik dat. Het komt wel goed." Dan loopt hij achter de rest aan. Ik zucht en kijk naar de lucht. Volle maan. Laten we maar van de tijd gebruik werken om proberen mijn krachten te beheersen als ze op volle sterkte zijn.

Maar nog voor ik echt kan beginnen komt het team al terugrennen, maar nu zijn er een paar leden van de Inazuma Eleven bij. Dus dat waren de spoken.

"Zullen we helpen met trainen?" Zegt de stem van Jude opeens. Ik draai me om. Achter me staan Jude, Erik, Kevin en Nathan.

Ik knik. "Bedankt jongens."

"Goed, als jij ijs op ons afvuurt, proberen wij dat te ontwijken. Zo train jij je krachten en precisie en wij onze snelheid, behendigheid en coördinatie." Zegt Erik.

Ik knik. Even later staan we in de gymzaal. We hebben allemaal bakken water neergezet, zodat ik genoeg ijs kan regelen. We gaan klaarstaan en ik begin. In het begin gaat het best goed, maar dan verlies ik opeens de controle over het ijs. Ik begin in paniek te raken. Het gaat steeds sneller en Jude, Kevin, Erik en Nathan komen zo zwaar onder vuur te liggen dat ze het nog maar net kunnen bijhouden. Als Jude door krijgt dat het uit de hand loopt, pakt hij snel een voetbal en knalt die op mij af, al het ijs op zijn pad verbrijzelend. Als ik de bal aanneem, voel ik hoe ik weer kalmeer. Ik doe mijn ogen dicht en concentreer me. De controle komt terug en ik stuur het ijs terug naar de bakken.

"Je had op z'n minst wel even van tevoren mogen vertellen dat je het niet onder controle had." Mompelt Jude.

Ik wordt rood. "Sorry."

Dan roept de coach ons. Voor ons staat een enorme machine om de Ultieme Hand te trainen. Mark moet over een lopende band naar de overkant proberen te komen, terwijl zes mensen, waaronder ik en Axel, de machine draaiende proberen te houden. Mark gaat telkens op zijn bek en de machine is zo roestig dat dat in beweging houden nogal zwaar is. Maar uiteindelijk, na een paar uur, lukt het Mark uiteindelijk om de overkant te bereiken. En hij lijkt zijn vertrouwen helemaal terug te hebben. Mooi. Dan zijn we eindelijk weer een stap dichter bij de overwinning.

Meteen gaan we door met voetbaltraining, en het lijkt inderdaad te helpen. Als Axel, Jude en coach Hillman de Inazuma-Breek op hem afschieten, verschijnt er een soort gele gloed om hem heen. Niet slecht, dat begint ergens op te lijken. En hoewel het hem niet lukt de bal te stoppen, is hij wel stukken beter geworden. Ze proberen het nog een keer,  maar met hetzelfde resultaat.

"Niet te geloven dat het niet werkt!" Roept Kevin boos.

"Kom op! Hoe kan het nou toch dat het me niet lukt?!"

"Wat denkt u?" Vraagt Jude aan de coach.

"Ik weet het niet, maar er mist iets, dat is zeker. Iets simpels en belangrijks, maar ik kan er niet achter komen wat het is."

"Denkt u echt dat het iets simpels is?"

"Ja, of het is misschien zo dat de Ultieme Hand een truc is die alleen gedaan kon worden door David Evans ."

"Dus hoe hard we er ook een werken en er op trainen..." Zegt Kevin.

"... Het zal ons nooit lukken om die truc te doen, hè?" Maakt Erik de zin af.

"Jongens, dat geloof je toch niet?" Zegt Mark. "Is het echt een truc van mijn opa?"

Dan kan ik er niet meer tegen. Stelletje sukkels. Ik stap naar voren. "Wat is er met jullie aan de hand? Waarom nou al die lange gezichten. De wedstrijd is nog niet eens begonnen!"

"Maar als we de schoten van de tegenstander niet kunnen stoppen heeft het geen zin." Zegt Jack.

"Maar we kunnen toch nog wel scoren?" Zeg ik, steeds geïrriteerder.

"Huh? Waar heb je het over?" Vraagt Kevin.

"Als zij tien goals maken, scoren wij er elf. Maken zij er honderd, dan wij honderdéén. Dat is hoe we de wedstrijd gaan winnen."

"Sam..."  Mompelt Mark.

Celia stapt naar voren. "Maar eigenlijk heeft ze gewoon gelijk. Het team met de meeste doelpunten wint."

"Als zij tien goals maken, scoren wij er elf..." Mompelt Bobby.

"Als zij er honderd maken, dan wij honderdéén." Gaat Erik verder.

"Ze heeft gelijk." Zegt Kevin.

"Honderdéén goals is ons doel." Zegt Jude.

Nathan stapt naar voren. "En wij kunnen helpen. Door het doel tegen hen te beschermen. Wij kunnen dat wel, hè jongens?"

"Ja!"

"Oké, we gaan ervoor. Als we allemaal samenwerken, kunnen we deze jongens verslaan!"

"Jullie hebben gelijk." Mompelt Mark. "Ja, jongens, we kunnen het! We werken allemaal samen en we gaan Zeus jr. verslaan!"

"Ja!"

Ik loop terug naar Axel en Jude.

"Dat heb je mooi gezegd, zusje."

Ik glimlach. "Bedankt."

Het is twee dagen later, de wedstrijddag. We zijn al naar Julia toe geweest, en we hebben haar beloofd te winnen. Als we hier winnen, nemen we meteen wraak op Ray Dark, voor alles wat hij gedaan heeft.

Maar als we aankomen, staan we voor een gesloten poort.

"Wat is er aan de hand?" Vraagt Mark.

Nelly's telefoon gaat af en ze neemt op. "Dat was de toernooi voorzitter." Zegt ze als ze ophangt. "De locatie van de finale is op het laatste moment gewijzigd."

"Waar is het nu dan, ik snap het niet."

"Het is nu in..." Ze maakt haar zin niet af, maar kijkt naar boven. Hoog in de lucht zweeft een groot gebouw. Een stadion. Dit is Zeus jr. high. We zijn er.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.