Welkom op FanFic.nl

De Nederlandse website waar je fanfiction kunt lezen én schrijven.

Nu on-line: (0)

Home » Inazuma Eleven » Fire & Ice » hoofdstuk 25

Fire & Ice

11 jan 2016 - 20:17

2543

0

216



hoofdstuk 25

"Niet te geloven, wil je zeggen dat we daarin de finale spelen?" Zegt Jude, die net als ik vol ontzag naar het enorme vliegende gebouw staart.

"Ja." Mompelt Nelly.

"Maar wat is het in hemelsnaam?" Vraagt Mark.

"Dit... Dit is Zeus jr. High." Zeg ik zacht.

Even later staan we allemaal langs de zijlijn, en ook nu nog kijken we verbaasd om ons heen. Ik krijg de kriebels van deze plek. Het klopt gewoon niet.

"Daar staat ie!" Hoor ik Mark opeens zeggen. Ik kijk op, en volg zijn blik. Ray Dark. Ik ben woedend. Ik bal mijn handen tot vuisten. Ik zou hem nu het liefst aan willen vliegen, maar in plaats van helemaal door te slaan, loop ik naar mijn broer en pak zijn hand. We hebben elkaar nodig nu.

"Evans? Ik moet met je praten." Zegt de coach.

"Huh? Oké." Zegt Mark. Alle ogen zijn op de coach gericht.

"Je moet iets weten." Begint de coach. Ik heb hier een heel slecht gevoel bij. Ik pak Axels hand nog steviger beet, en voor de verandering duwt hij me niet weg. "Ray Dark was bij nog een incident betrokken. De dood van je grootvader, David Evans."

Marks ogen worden groot. "Wil je zeggen dat... Dat hij mijn opa heeft vermoord?" Stamelt hij.

"Ja."

Mark stort in. Hij bijt op zijn lip en begint een soort van te hyperventileren. Nelly wordt kwaad op de coach, maar ik luister niet wat ze allemaal staat te schreeuwen. Ik kijk bezorgd naar Mark. Dan naar mijn broer. Hij knikt. We stappen naar voren en leggen allebei onze hand op Marks schouder. Hij kalmeert weer. Ik weer precies hoe hij zich nu moet voelen. Ik weet hoe ik me voelde toen ik horen dat Dark achter Julia's ongeluk zat.

"Wij zijn er voor je." Zeg ik, en ik laat hem los. Het hele team reageert instemmend.

Mark haalt diep adem. "Oké jongens." Zegt hij. "Luister. Als ik niet ooit met voetballen zou zijn begonnen, dan had ik niet zulke fantastische mensen als jullie ontmoet. Ik veracht Ray Dark, maar met dat gevoel in mijn hoofd wil ik niet spelen. Voetbal is een geweldig spel. Het is leuk om te doen en het leert mensen team spirit en hoe je samenwerkt. Het is de mooiste sport ter wereld! Vandaag, deze wedstrijd, zal ik mezelf zijn, mijn best doen, en me volledig inzetten. En samen met jullie voor de winst gaan. Want wij houden van het voetbal!"

"Oké, tijd voor de warming-up!"

"Ja coach!" Zegt Mark, weer optimistisch als altijd, en hij begint meteen te rennen.

Als ik even later de kleedkamer inkom, zie ik dat Axel zijn ketting vast heeft. Niet het kristal, maar de ketting die Julia hem gegeven had. Ik loop naar hem toe. We kijken elkaar aan. We zeggen niets, een blik zegt meer dan duizend woorden. Hij glimlacht, stopt de ketting weg en staat op. Ik omhels hem.

"Het gaat je lukken, Axel, ik weet het zeker."

"Dat heb ik je eerder horen zeggen."

"Ik meen het. Voor Julia."

Hij knikt. "Voor Julia."

Ik laat hem los, pak mijn tas en loop de kleedkamer uit. Het gaat nu echt beginnen.

"Nog een paar minuten tot de aftrap. Het is zover. Ik ben zo blij om hier met jullie te staan, jongens. Ik zou hier met niemand anders willen zijn. Weet je, ik ben zo blij dat we in hetzelfde team zitten, en dat we er samen voor kunnen gaan. Jullie zullen mijn kracht zijn. Oké, we gaan ervoor jongens!"

"Ja!"

Opeens verschijnt er een soort wervelwind, en als die verdwenen is, staat Zeus langs de zijlijn.

"Kijk, daar zul je ze hebben." Mompel ik.

Mark roept alle spelers bij elkaar en geeft ze nog een laatste speech, als ik vanuit mijn ooghoek zie hoe iemand met een kar vol glazen water naar het team van Zeus loopt. Wacht... Er klopt iets niet. Volgens mij is dat helemaal geen water. Als het water was... Zou ik het kunnen voelen. Maar dit kan ik niet aanvoelen. Zou ik mijn krachten kwijt zijn? Ik pak mijn ketting, die zacht gloeit. Volgens mij heb ik gelijk en is er niets mis met mijn krachten, in tegenstelling tot dat 'water'. Maar als het geen water is, wat dan wel?

Nadat Zeus dat vreemde spul op heeft, lopen de teams het veld op. Byron en Mark geven elkaar een hand. Iedereen gaat in zijn positie staan. Ik hou mijn adem in. Het is zover, het moment is eindelijk daar. De aftrap. Byron komt meteen aan de bal en blijft stilstaan. Axel en Kevin rennen op hem af. Ik vertrouw het niet.

"Hemeltijd!" Roept Byron over het veld, en hij knikt met zijn vingers. En dan zie ik alleen nog maar een witte streep, die mijn broer en Kevin voorbij vliegt. Zodra hij weer zichtbaar wordt, blaast een tornado Axel en Kevin omver. IJzingwekkend kalm loopt Byron het veld over. Heeft hij nog nooit van rennen gehoord? Erik en Jude komen aanrennen. Weer knipt hij met zijn vingers, weer is er alleen nog maar een witte streep te zien en als hij tot stilstand komt, verschijnt er weer een tornado, die Jude en Erik omver blaast. Hetzelfde gebeurt bij Bobby en Jack, zodat Byron oog in oog staat met Mark. Byron springt, en zijn move God Weet breekt moeiteloos door de Hand van God heen. 0-1.

Iedereen kijkt met open mond naar Byron en Mark. Byron draait zich om en loopt terug naar zijn eigen helft, en met enige moeite staat Mark weer op. Nathan, Erik, Tod en daarna ook de rest van het team rennen op hem af. Ik hoop dat zijn hand niet gebroken is, maar op dit niveau lijkt het erop dat Mark voor de rust zijn handen niet meer kan gebruiken.

Axel en Kevin schieten naar voren, maar de spelers van Zeus bewegen niet. Ze staan doodstil op het veld en laten Kevin en Axel gewoon passeren. Draken Tornado vliegt op de goal af. Dan komt de keeper in beweging, en zijn Tsunami Muur weet hey schot gemakkelijk te stoppen. Oké, ik moet toegeven dat ik die move echt geweldig vond... Focus, Sam. Dit is niet het moment om voor de tegenstander te gaan juichen. We moeten zien te scoren.

De keeper gooit de bal naar Axel. Hij... Daagt hem uit. Dit kan niet goed gaan... Jude, Erik en Axel schieten Keizerpinguïn #2 op hem af. Ik trek een gezicht. Ik hou niet van pinguïns, en dat heeft Royal in de districtsfinale nog net een beetje erger gemaakt. En het werkt niet eens. Tsunami Muur houdt hem met gemak tegen. En de Feniks... Zelfde resultaat.

Nu gaat Zeus weet in de aanval. Flitsstorm smijt Nathan, Jack en Timmy keihard tegen de grond, en Ketsknaller weet de Hand van God weer te doorbreken, waardoor we nu al 0-2 achterstaan. En Timmy staat niet meer op. "Coach!" Zeg ik, en hij knikt. Ik pak mijn water en de verbanddoos en ren naar Timmy toe. Ik zie meteen dat het geen zin heeft. We kunnen hem onmogelijk zo het veld op laten gaan. "We kunnen niet anders dan Timmy wisselen." Zeg ik.

We helpen Timmy naar de kant, en ik ga meteen verder met het behandelen van de blessure. Steve vervangt hem. Als ik weer naar het veld kijk zie ik hoe Flitsstorm ook Bobby, Max en Tod wegvaagt. Goddelijke Pijl weet Turbo Knokkel te doorbreken, waardoor we nu al 0-3 achterstaan.

Bobby staat op, maar Tod en Max niet. Weer twee geblesseerden, weer twee wissels. Ik wordt gek! Ik heb maar twee handen, en één blessure is al moeilijk genoeg. Nu zit ik dus met drie en de eerste helft is nog niet eens om. Alleen ik en Willy zijn nog over als reservespelers, maar als er nog iets gebeurd, weet ik zeker dat de coach me hier laat om ze te genezen.

Mega Beving gooit Kevin op de grond, die ook al niet meer opstaat. Axel en Jude helpen hem naar de kant en Willy neemt zijn plek in.

"Gaat het nog, zusje?" Vraagt Axel, en ik knik zwakjes. "Hou vol. Het komt goed." Dan loopt hij weer terug het veld op.

Maar terwijl ik me over Kevin ontferm, hoor ik opeens een knal en ligt Willy bewusteloos op het veld. Hij wordt op een brancard van het veld gedragen, en ik... Ik denk niet dat ik dit nog lang aankan. Vijf blessures, dat lukt me zelfs niet nu mijn krachten gesterkt zijn door de volle maan.

De coach kijkt mij aan. "Jij kunt nu onmogelijk het veld op. Jij bent hier nodig." Zegt hij, naar mijn verwachtingen.

Ik knik en buig me weer over Willy. Ik gebruik al mijn kracht om hem bij bewustzijn te krijgen, maar het enige wat ik bereik is dat ik nu zelf op het punt sta om flauw te vallen. Silvia en Celia helpen ondertussen Kevin en Max, en op het veld worden onze spelers nog verder verwond. Iedereen ligt op de grond. Ik kan het niet aanzien, maar ik kijk niet weg. Wegkijken betekent je verstoppen, het niet onder ogen durven zien. Wegkijken getuigt van zwakte.

Nog een keer, ik moet het proberen. Met mijn laatste beetje kracht probeer ik Willy nog één keer bij bewustzijn te krijgen. Dan opeens doet hij zijn ogen open. Het... Het is me gelukt. Maar de wereld om me heen draait en ik zak in elkaar. Ik ben nog bij bewustzijn, maar het scheelt niet veel.

Dan hoor ik opeens Axels stem, en met grootst mogelijke moeite weet ik mijn hoofd op te tillen, zodat ik kan zien wat er gebeurt. Mark ligt op de grond, Axel staat erbij. "W-waarom lig je daar Mark?" Zegt hij. Zijn stem trilt. "Ik blijf vechten. Ik hou me aan mijn belofte."

"Ik ook, Axel." Hoor ik Nathan zeggen. Ik zie hoe hij met grote moeite overeind krabbelt. "Als je denkt dat we verslagen zijn, dan heb je het goed mis. Want we geven echt niet op!"

"Jij hebt ons geleerd nooit op te geven, om door te gaan tot het bittere eind!" Zegt Jude, die ook is opgestaan.

"Deze wedstrijd is alles waar ik voor leef. Ik vecht door." Zegt Erik.

En dan... Lijkt het tot Mark door te dringen. Hij staat op. Het spel gaat door. Axel, Erik en Jude schieten naar voren, maar zijn binnen de kortste keren de bal alweer kwijt en worden door Mega Beving tegen de grond geslagen. Flitsstorm gooit onze verdediging weer omver en Goddelijke Pijl vliegt op Mark af... Die reageert met Ultieme Hand? Wat? Ik hallucineer vast. Ik hoor geen fluitje, dus er is niet gescoord, maar het is onmogelijk dat dat de Ultieme Hand was. Ik laat mezelf weer in het gras vallen. Ik weet niet wat er gebeurt, maar volgens mij mikken ze niet eens meer op het net. Ze mikken op Mark. Ze willen hem breken.

Byron trapt de bal uit en loopt met zijn team naar de zijlijn. Ze pakken allemaal een glas met dat rare 'water' en drinken het in een keer leeg. Ik kijk naar Axel, die op de grond ligt. Ik wil hem helpen, maar ik kan nu niet eens rechtop zitten, laat staan genezen. De wedstrijd gaat door, maar zeker vijf van de tien man die nog op het veld staan... Eh, liggen... Zijn bewusteloos. De scheidsrechter wil de wedstrijd afblazen door de kritieke toestand van ons team, maar dan staat Mark weer op. En Axel. En Jude. En Erik. Een voor een staan ze op, allemaal. En dan springt Byron, dat wordt weer een God Weet. Maar net als hij wil schieten, klinkt het rustsignaal. Alles is zo wazig... Alles, behalve Axels stem. Ik voel dat mijn broer mijn hand pakt en tegen me begint te praten.

"Sam, kun je me horen? Alsjeblieft, geef antwoord."

"Ik... Axel...?" Dat is het enige wat ik uit kan brengen. Hij helpt me langzaam overeind, en met hulp van Jude krijgt hij me uiteindelijk weer op mijn benen. Hij pakt zijn kristal, en houdt het tegen de mijne aan. Beetje bij beetje voel ik mijn kracht terugstromen. Ik kan weer scherp zien en op mijn benen blijven staan. "Wat... Hoe deed je dat?" Vraagt ik.

"Ik had in het boek gelezen dat dit kon, en je had het nodig."

"Bedankt."

Hij geeft me mijn waterfles aan. Ik gooi wat water in mijn gezicht, waardoor ik me langzaam weer bewust word van de situatie. Terwijl het team druk in overleg is (ik vang een paar woorden als 'Gods Aqua' en 'illegale energiedrank' op, maar bemoei me er verder niet mee.) staar ik over het veld. We staan drie goals achter. Dit is nog veel zwaarder dan ik van tevoren had kunnen bedenken.

"Kun je de zo spelen, denk je?" De stem van de coach schrikt me op uit mijn gedachten.

Ik knik. "Ja meneer."

"Mooi."

Ik trek snel mijn trainingspak uit, waar ik mijn tenue al onder aan heb, neem nog een slok water en loop met de rest van het team mee het veld op zodra de tweede helft begint.

Maar binnen een minuut na de aftrap lig ik al op de grond, geveld door Mega Beving. En Flitsstorm gooit onze verdediging weer opzij, waardoor Byron en Mark weer recht tegenover elkaar staan. Onze verdediging doet nog een poging om in te grijpen, maar worden ruw opzij gesmeten door Hemeltijd. Het gaat er weer precies zo aan toe als in de eerste helft, Byron mikt alleen maar op Mark, die steeds weer opstaat. En dus sta ik ook weer op. Hij hoeft dit niet alleen te doen, dit is ook onze strijd. En ik ben niet de enige, het hele team is moeizaam overeind gekrabbeld en kijkt naar Mark.

Byron springt weer en God Weet vliegt op Mark af. Die kijkt naar zijn handen, en aan zijn uitdrukking zie ik... Dat hij er eindelijk achter is. Hij draait zich om. Iedereen kijkt verbaasd en verward toe, maar ik vertrouw erop dat hij weet waar hij mee bezig is. En het lukt hem. De Ultieme Hand stopt God Weet.

En dan is het eindelijk onze beurt met z'n vieren schieten we naar voren, ontwijken Mega Beving, en weten met een combinatie van de Vlammen Tornado, Golven Tornado en Dubbeldreun door de Tsunami Muur heen te breken. 1-3. Eindelijk. Yes! We hebben nog een kans!

Byron probeert zijn God Weet nog eens, maar legt weer het loodje tegen de Ultieme Hand. Wij schieten weer naar voren en onze Vlammen Tornado/Golven Tornado/Dubbeldreun weet ook te scoren tegen de Gigantische Muur. 2-3. En nog een keer, 3-3. We staan eindelijk gelijk, het is ons gelukt!

Mark, Bobby en Erik knallen de Feniks naar voren, en ik knik naar mijn broer. "Deze laat ik aan jou over, Axel."

"Voor Julia!"

En de vlammenzee die ontstaan is, vliegt in het net. 4-3. En... Het eindsignaal? Hebben... Hebben we gewonnen? Ja!! We hebben gewonnen! We hebben Zeus en Ray Dark verslagen en we zijn Nationaal Kampioen!

Ik vlieg mijn broer om de hals. Als ik hem weer loslaat, pakt hij zijn ketting en staart naar de lucht. "Ik heb het toch gezegd, Julia." Zegt hij.

Ik knik. "We hebben haar beloofd te winnen... En dat hebben we gedaan. Ze zal trots zijn."

Hij knikt. "Ik denk... Dat we het haar maar zo snel mogelijk moeten gaan vertellen."

Ik knik. Dit team, deze overwinning... Is het begin van een nieuwe legende. De nieuwe Inazuma Eleven. En wat ons ook te wachten zal staan, we kunnen het aan. Samen. Want wij zijn een team. Wij zijn de Raimon Eleven!


Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.