FanFic.nl

Anubis: De vijf in Araluen

Hoofdstuk 1. Hoe het begon

Die ochtend werd Sterre vroeg wakker. Het schermpje van haar digitale wekker gaf met felrode cijfers de tijd aan: 7:05 u. Ze draaide zich nog even om in de hoop dat de tijd dan sneller zou gaan, maar na tien minuten stond ze op. Blijven liggen schoot niet op. Even aarzelde of ze nog even met Muis, haar zwarte knuffelkat aan wie ze altijd alles vertelde, in de vensterbank zou gaan zitten kletsen, maar ze was bang dat ze Anastacia dan wakker zou maken. En Anastacia had er een hekel aan als ze vroeger dan nodig wakker gemaakt werd.

Sterre keek de kamer rond, op zoek naar afleiding, en haar oog viel op het opengeslagen boek dat op haar bureau lag. 'Brief aan de koning' heette het boek, en Sterre had het al zeker drie keer gelezen. Nog steeds vond ze het een spannend boek.

Zachtjes sloeg ze haar deken weg en holde op blote voeten naar het bureau, greep het boek en belande met een grote sprong weer midden in haar warme bed. Het bed kraakte en met een zacht gekreun draaide Anastacia zich om. Sterre hield haar adem in en probeerde geen geluid meer te maken. Toen ze er zeker van was dat haar kamergenootje niet wakker was geworden, liet ze de lucht ontsnappen en vulde ze dankbaar met een nieuwe teug lucht haar longen.

Ze knipte een verduisterd lampje aan en begon te lezen. Maar ze kon zich niet echt concentreren. Ze las de letters en de woorden, maar ze hadden geen betekenis. Voor de zoveelste keer keek ze op haar wekker. 7:20 u. Wat was de tijd frustrerend! Zuchtend legde ze het boek aan de kant en stond op. Ze ging maar douchen, dan zou de tijd vast sneller gaan. Met Muis en haar kleren onder haar arm, opende ze zachtjes de deur en sloop naar de badkamer. Ze legde de kleren op een stoel en zette Muis er bovenop. Ook hing ze een schone handdoek op het rek, draaide de warme kraan open en kleedde zich snel uit. Ze haalde haar shampoo en douchegel uit het kastje en draaide de kraan dicht toen het water de juiste temperatuur bereikt had. Ze moest het water altijd eerst met de gewone kraan op temperatuur brengen, anders kwam er alleen maar koud water uit de douche. Dat had ze wel gemerkt, de eerste keer dat ze hier ging douchen, dacht ze grimmig. Vijf minuten lang had ze toen onder de koude douche gestaan.

Sterre schudde die gedachte van zich af en draaide de kraan van de douche open. Ze genoot altijd van een warme douche, want dan kon ze haar gedachten op orde brengen. Ze zeepte haar haren in met shampoo en dacht na over wat ze vandaag zouden doen.

Het was de eerste dag van de zomervakantie en ze zouden met z'n vijven naar het strand gaan. Arlène, de eigenares van het huis Anubis, zou hen brengen en halen. Sterre zou de hele middag met Raphael, Pim, Anastacia en Marcel doorbrengen. En er was warm weer voorspeld, ideaal voor een dagje aan het strand.

Sterre draaide de kraan dicht en reikte naar de handdoek. Toen ze zich min of meer had afgedroogd,stapte ze achter het douchegordijn vandaan en keek even naar het stapeltje kleren. Bovenop lag de bikini die Anastacia haar de vorige avond had uitgeleend. Eerst had Sterre haar lichtbruine badpak aan willen trekken, maar zodra Anastacia het ding zag, had ze het afgepakt. Terwijl ze Sterre een preek gaf over kleding die in en uit de mode was en dat haar badpak uit de jaren '50 stamde, drukte ze een zwart met wit gestippelde bikini in haar handen.

Hoewel Sterre kleiner was dan Anastacia, paste de bikini haar goed. Onwennig keek ze in de spiegel en verschikte een bandje bij haar schouder. Snel trok ze de rest van haar kleren aan en liep met Muis de badkamer uit. In de meisjeskamer zette ze Muis op haar kussen en spiedde even naar het klokje naast haar bed. Op het schermpje was nu '7: 45 u' af te lezen. Sterre was tevreden, de tijd ging al wat sneller. Toch zou het nog zeker drie kwartier duren voordat de rest wakker zou worden. Om 9:00 u zouden ze gaan ontbijten en om 9:30 u gingen ze richting zee.

Sterre verveelde zich en ging op de bank in Anastacia's modeblaadjes zitten lezen. Ze was er zo in verdiept, dat ze niet doorhad dat Arléne – een uur en 7 modeblaadjes later – de kamer binnenkwam.

"Sterre? Wat een verrassing. Ben je al lang wakker? Kon je niet meer slapen?" Sterre schrok op en schudde haar hoofd, te geschrokken om te kunnen praten. Arléne liep glimlachend op haar af en stak haar hand uit.

"Kom, zullen we het ontbijt voor de anderen maar klaar gaan maken?" Sterre knikte en liep naar de tafel. Arléne liep eerst naar de kast, waar de radio stond. Met een leuk, energiek muziekje op de achtergrond dekten ze de tafel. Ze waren nog maar net klaar, of ze hoorden een oerkreet.

"ETEN!" Marcel stormde op topsnelheid de trap af en racete de keuken binnen. Hij bleef verschrikt staan zodra hij Sterre in het oog kreeg. Zijn gezichtsuitdrukking veranderde van enthousiast, naar bang, naar achterdochtig. Sterre zuchtte, liep naar de kast en haalde het halflege potje sambal van de plank. Marcel – eraan gewend dat Sterre haar schouders optrok en bloosde – schrok van haar reactie en ging beduusd zitten.

Nu kwamen ook Pim, Raphael en Anastacia binnen. Enthousiast pratend over het dagje strand gingen ze aan tafel zitten. Marcels blik viel op de lege stoel van Lexie. Lexie was zijn vriendinnetje en woonde officieel niet in het huis Anubis. Voor de zomervakantie was ze naar huis gegaan, maar dat bleek Marcel duidelijk even te zijn vergeten. Hij keek bang naar Sterre.

"Oh nee! Heksje heeft Lexie in een pad veranderd! We gaan er allemaal aan!" Sterre voelde een blos vanuit haar hals omhoog kruipen. Waarom moest Marcel haar nu altijd pesten met dat 'heksje'? Pim zag het en nam het voor haar op.

"Marcel, Lexie is gisteren naar huis vertrokken, weet je nog?"

Marcels schouders zakten een decimeter naar beneden en hij keek verdrietig.

"Oh ja, vergeten," zuchtte hij. Sterre – die naast hem zat – aaide even begripvol over zijn hand. Hij keek geschrokken op, maar het viel haar op dat hij zijn handen niet terugtrok of die van haar wegsloeg. Hij had het echt zwaar.

Geluidloos vormden zijn lippen woorden, alleen voor haar. 'Dank je'.

Toen iedereen het ontbijt op had en de tafel was afgeruimd, propten ze hun strandtassen in de nauwe kofferbak.

Marcel was Lexie alweervergeten en stuiterde wild de auto in. Sterre was blij dat hij in ieder gevalophield met 'heksje', dat was voor haar al reden genoeg om blij te zijn. Helaasduurde dit niet voor lang, want omdat Marcel nu stil moest zitten, verveeldehij zich al snel en begon weer opnieuw met zijn heksengrapjes. Sterre zuchtte en leunde tegen het raam – proberend om Marcel te vergeten. Voordat ze het goed en wel doorhad, was ze in slaap gevallen.

"Sterre. Sterre. Wakker worden." Sterre opende haar ogen en keek recht in die van Arléne. Meteen schoot ze overeind, ze was toch niet echt in slaap gevallen? Ze sprong uit de auto en pakte haar tas. De anderen stonden al op haar te wachten. Met een rood hoofd, ging ze naast Pim lopen.

Ze moesten eerst een rij duinen over, voordat ze het strand en de zee bereikten. Bovenaan gekomen zagen ze dat het hele strand leeg was, op een man die met zijn hond speelde in de verte na.

"Ach, dan hebben wij meer ruimte," zei Anastacia triomfantelijk. Ze legden hun tassen op een plek neer, kleedden zich snel om en spraken even met elkaar af wat ze zouden doen. Raphael rende naar de zee – het was wel duidelijk dat hij ging zwemmen. Hij had, voordat hij wegrende, bliksemsnel zijn koptelefoon afgezet en waterdichte oordoppen in zijn oren gestopt. Marcel rende naar het wat nattere zand – hij wou een zandkasteel gaan bouwen. Anastacia ging zonnen en Pim ging een duinwandeling maken.

Sterre wist nog niet wat ze zou kunnen doen. Het was warm weer, maar ze kon niet zo met haar handschoenen gaan zwemmen. Zoals ze al veel vaker had gedaan, vervloekte ze haar handaandoening. Waarom moest nou juist zij zoiets vreemds hebben? Ze wist heus wel dat ze niet de enige was; Pim en zij hadden ontdekt dat alle vijf Anubisbewoners een versterkt zintuig hadden. Daarom hadden ze ook allemaal wat om zich ertegen te beschermen.

Ze liep langzaam door de branding en genoot van het lauwwarme water tussen haar tenen. Toen stapte ze in iets scherps – scherper dan die schelpjes die hier op het strand lagen. Ze pakte het voorwerp op – het was een glanzende zwarte pijl met lange veren erop. Om haar heen ontstond een cirkel van felblauw licht... Wat was dit? Ze wilde weg van het enge licht, maar haar voeten zakten in het zand weg. Ze wilde schreeuwen, roepen, gillen, huilen... Als ze maar weg kon. Wild keek Sterre om zich heen, er moest toch iemand zijn die zag dat ze wegzakte en die haar kon helpen? Maar er was niemand, en Sterre zakte steeds verder weg, tot ze helemaal verdwenen was.

Anastacia lag op haar handdoek en keek naar Raphael. Vanaf waar zij lag, kon ze goed zien hoe hij met zijn gespierde armen het water wegdrukte. Hoe zou het zijn om in die armen te liggen, terwijl hij haar meenam naar een romantisch plekje, waar ze de hele middag met z'n tweetjes door zouden brengen... Binnenkort zou dat gebeuren, overtuigde ze zichzelf, al was ze er niet helemaal zeker van. Raphael keek toch wel erg veel naar Sterre. Nee, ze maakte zich druk om niets. Dat deed Raphael gewoon om Sterre het gevoel te geven dat ze erbij hoorde.

Ze stak loom haar hand uit naar de tassen en pakte Raphaels koptelefoon. Ze legde hem op haar buik en liet haar gelakte tenen door het mulle zand glijden. Opeens voelde ze een stok tussen het zand. Wat vreemd dat ze die nog niet eerder had opgemerkt, hij lag niet echt diep in het zand verscholen. Ze liet haar tenen over de stok heen glijden en merkte op dat die stok een scherpe punt had. Anastacia ging overeind zitten en groef in het zand tot ze de stok vast had. Het was geen stok – zag ze nu – het was een glimmend zwarte pijl met lange veren eraan. Net zoals bij Sterre, ontstond ook om haar een kring van fel blauw licht. En ook zij zakte door het zand. Het voelde alsof iemand haar aan haar benen naar beneden trok – ze was al tot aan haar middel verdwenen in het zand.

"Ik... Wat is dit?... Help!" Riep ze zo luid ze kon, maar het was niet luider dan een zacht gefluister. Alleen haar nek en haar hoofd staken nog boven het zand uit, het zou niet lang meer duren, totdat... Anastacia werd overmand door angst en viel flauw.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.