FanFic.nl

Fire & Ice

hoofdstuk 26

"Ja! We zijn de nummer 1 van het land!" Roept Mark.

Ik kijk om me heen naar de andere spelers. Een groot deel van het team is in tranen uitgebarsten of vecht om de beker te mogen vasthouden. Ik rol met mijn ogen. Kom op, jongens, zijn jullie niet een beetje te oud voor dat gedoe?

Natuurlijk ben ik blij dat we gewonnen hebben, maar ik word niet hysterisch. En bovendien ben ik nog steeds gesloopt van al dat helen, terwijl alle geblesseerde spelers ondertussen alweer vrolijk rondhuppelen.

"Hey Axel!" Zegt Mark opeens en ik schrik op uit mijn gedachten. "Ga maar snel naar het ziekenhuis toe. Want Julia weet nog niet dat we gewonnen hebben!"

"Ja." Zegt Axel, en hij glimlacht.

"Bedankt voor alles." Gaat Mark verder, en ze geven elkaar een hand.

"Nee, jij bedankt."

Even later stappen Axel en ik Julia's kamer binnen.

"Hallo Julia." Zegt Axel. "Raad eens? We hebben gewonnen!" Even is hij stil en doet zijn ogen dicht. Dan loopt hij naar de vaas die op de kast staat om er een nieuwe bloem in te doen. Ik loop naar hem toe en leg mijn hand op zijn schouder.

"Axel?"

Ik weet heel zeker dat ik dat niet verkeerd gehoord heb. En Axel ook. We draaien ons om naar het bed... En daar ligt Julia, met haar ogen open.

"Ben jij het?" Vraagt ze.

Axel laat de vaas uit zijn handen vallen en rent naar het bed. Hij aait haar over haar hoofd, en er springen tranen in zijn ogen. "Ja, Julia. Ik ben het." Zegt hij met trillende stem.

Ik ga naast hem staan. "Julia!" Zeg ik, en ik begin ook te huilen. Tranen van puur geluk.

"Het is gelukt. We hebben de wedstrijd gewonnen."

Opeens rinkelt mijn telefoon, dit mooie moment helemaal verpestend. Als ik zie dat het het nummer van coach Nichols is, heb ik helemaal de neiging om mijn telefoon uit het raam te gooien. Maar ik heb het gevoel dat dit belangrijk is, dus ik neem op. Coach Nichols zou me echt niet voor niets bellen, hij weet dat ik hem haat. Dan had hij Axel wel gebeld. Ik droog mijn tranen en probeer mijn stem weer onder controle te krijgen.

"Wat?" Snauw ik.

"Sam?" Hoor ik aan de andere kant van de lijn. Ik schrik zo dat ik mijn telefoon bijna uit mijn handen laat vallen. Seth Nichols zou me nooit Sam noemen, maar altijd, Samantha of mevrouw Blaze. En bovendien was het ook niet zijn stem. Maar ik ken die stem wel...

"Erik?!"

"Ja, ik heb de telefoon van coach Nichols geleend. Ze zijn hier ook geweest, we hebben je hulp nodig."

"Waarbij? Wie zijn er op Kirkwood geweest? En wat bedoel je met 'ook'? Wat is er gebeurd, Erik?"

"Weet je het niet? Was je er niet bij?"

"Waarbij?"

"Toen die Aliens op Raimon waren."

"Nee, ik zit hier in het ziekenhuis, naast mijn zusje die net wakker is uit haar coma." Snauw ik. Dan pas dringt het tot me door dat hij net 'Aliens' zei. "Erik? Wat is er aan de hand?"

"Een voetbalteam dat beweert dat ze Aliens zijn hebben jullie school verwoest. En Kirkwood ook. En ze zijn nu bezig op Umbrella jr. High. Toen ze hier waren, hebben ze Malcolm en de andere compleet afgeslacht. We hebben je hulp nodig, Sam." Het klinkt bijna wanhopig.

"Oké." Zeg ik dus maar. "Ik kom er meteen aan." En ik hang op. Ik kijk naar Axel, die ook aan de telefoon is. Hij hangt op en kijkt mij aan.

"Dat was coach Hillman. Hij wil dat ik meteen naar Umbrella jr. High kom."

"Aliens?"

"Dat zei hij inderdaad. Maar eerst zien, dan geloven. En jij? Was dat Erik aan de telefoon?"

Ik knik. "Die 'Aliens' hebben Kirkwood verwoest en alle spelers zijn zwaargewond. Ze hebben me nu meteen nodig daar."

We kijken naar Julia. Ik vind het verschrikkelijk dat we weg moeten, net nu ze weer wakker is. Maar ik heb geen keus. Bobby, Erik en het hele Kirkwood-team rekenen op me. Ik aai haar over haar hoofd. "Het spijt me, Julia, maar het team heeft ons nodig. We zijn zo snel mogelijk weer terug. Ik zal papa vertellen dat je wakker bent."

"Ik ga mee. Hij moet dit meteen weten." Zegt Axel.

Ik knik, gris mijn tas van de grond en loop de kamer uit, op de voet gevolgd door Axel. We stormen het hele ziekenhuis door tot we voor de deur van mijn vaders kantoor staan. Ik denk niet eens aan kloppen en gooi de deur open.

"Nog nooit van kloppen gehoord?" Vraagt mijn vader zonder op te kijken van zijn werk.

"Jawel, maar dat doet er nu niet toe. Julia is wakker!"

Dan kijkt hij op. Hij kijkt van mij naar Axel, alsof hij het niet durft te geloven. Hij laat zijn pen uit zijn handen vallen, springt overeind en rent meteen de kamer uit, waarbij hij Axel en mij ruw opzij gooit en we allebei op de grond vallen.

Ik sta op en trek Axel overeind. "En nu?" Vraag ik.

"Jij gaat naar Kirkwood, ik naar Umbrella. Met Julia komt het wel goed."

Ik knik, pak mijn tas en loop de kamer uit.

Een halfuur later ren ik het veld van Kirkwood op, het veld waar ik zoveel wedstrijden langs de kant heb gestaan om Axel aan te moedigen, en dat nu bezaaid is met gewonde spelers. "Bobby! Erik!" Roep ik naar mijn teamgenoten, die over Malcolm heen gebogen zitten. Ik ren naar ze toe, duw ze opzij, pak mijn water en begin meteen hem te genezen. "En dan wil ik nu graag de volledige uitleg."

Erik zucht. "Tijdens de finale is er een team dat bestaat uit Aliens naar Raimon gekomen. Ze zeggen dat ze Gemini Storm zijn en dat ze van Alius Academy komen. We moesten tegen ze spelen, en als we zouden verliezen zouden ze de school vernietigen. Maar omdat wij nog bij de finale waren, nam de Inazuma Eleven onze plek in. Maar ze werden ingemaakt en de school werd in puin gelegd. En bij Kirkwood is dat dus ook gebeurd, en moet je zien hoe ze er aan toe zijn."

Ik knik. Langzaam begin ik te bevatten wat hier allemaal gaande is, hoe vaag het dan ook mag zijn. "Ze... Ze moeten wel heel goed zijn als ze de Inazuma Eleven hebben verslagen en Kirkwood zo hebben toegetakeld. De Inazuma Eleven is zelfs zonder meneer Hillman een geweldig team, en ik weet nog hoe moeilijk we het hadden tegen Kirkwood. En zij... Zij komen hier eventjes aanzetten, beweren dat ze aliens zijn, maken Inazuma Eleven en Kirkwood jr. High helemaal in en verwoesten vervolgens de scholen? Wat is er mis met die gasten? Als ik het zo hoed hoor, zijn ze nog vervelender dan die arrogante kwallen vam Zeus."

Dan herinner ik me iets. Ik maak een bol water en gooi die ik Eriks gezicht.

"Waar was dat goed voor?" Zegt Erik geërgerd. Hij is doorweekt.

"Dat was omdat je het mooiste moment van mijn leven verziekt hebt. Julia was bij bewustzijn."

"E-echt waar?" Stottert hij. "Ik dacht dat het een grap was."

"Daarover maak ik geen grappen, Erik." Zeg ik bloedserieus.

"Sorry."

"Ja ja, het is al goed." Mompel ik, en ik richt me weer op Malcolm. Die doet zijn ogen weer open. Meteen wordt ik opzij geduwd door Erik en Bobby, die druk tegen hem beginnen te praten. Ik kan er niet meer tussen komen. "STILTE!!!" Roep ik. Het werkt. Erik en Bobby zijn meteen doodstil en kijken geschrokken mijn kant op. "Dank je. Ten eerste, jullie moeten zo min mogelijk tegen hem praten. Hij heeft rust nodig. En ten tweede heeft dit team nog tien bewusteloze spelers die wel wat hulp kunnen gebruiken, en ik denk niet dat ik nog veel kracht over heb na de wedstrijd tegen Zeus. Dus aan de slag!"

Ik sta op en ren naar de Murdocks toe, terwijl Erik en Bobby zich over York en John ontfermen. Binnen tien minuten heb ik Marvin weer bij bewustzijn. "Hey Marvin."

Hij schrikt zich dood. "Wie ben jij?"

Ik zucht en rol met mijn ogen. "Ik ben Samantha Blaze, de tweelingzus van Axel. En o ja, ik zat twee jaar bij je in de klas."

"Jij bent degene van die blauwe tornado? Onmogelijk. Meisjes kunnen niet voetballen, en de tweelingzus van Axel Blaze al helemaal niet."

"De volgende keer denk ik wel een tweede keer na voordat ik je weer bij bewustzijn help." Zeg ik boos, en ik besluit hem verder te negeren en richt me op zijn twee broers. Daar heb ik meteen zodra ze wakker zijn spijt van, want ze reageren ongeveer hetzelfde als Marvin. Ik wil net weglopen, als Tyler me tegenhoudt.

"Wacht!" Zegt hij.

Ik zucht. "Ik heb nog meer te doen vandaag."

"Hoe is het met je zusje?"

Ik ontspan en glimlach. "Goed. Heel goed zelfs. Ze is vanmiddag wakker geworden." Dan draai ik me om en loop weg. Na ongeveer een half uur is iedereen weer bij bewustzijn en heb ik een beetje een beeld van wat hier nou allemaal gebeurd is. Ze hebben 68-0 verloren... Binnen een kwartier. Dat zou niet eens mogelijk moeten zijn. Maar het is dus wel gebeurd. En nu... Nu is Axel op weg om tegen ze te spelen! Ik moet hem waarschuwen.

Kom mee." Zegt de coach. "Coach Hillman belde net. Ze hebben je daar nodig. Ik breng je wel."

Mijn bezorgdheid om Axel wint het van mijn haat tegenover coach Nichols. Ik knik en stap in de auto. We zijn nog maar een paar straten van Kirkwood verwijderd als ik zo aan het einde van mijn krachten ben dat mijn ogen dichtvallen. En als ik ze weer open doe rijden we het schoolterrein van Umbrella jr. High op. Ik kijk meteen naar het voetbalveld, waar ik al mijn teamgenoten op de grond zie liggen. En dan naar het scorebord, maar dat had ik ook al beter niet kunnen doen. Het staat. 17-0. Voor Gemini Storm of hoe ze ook mogen heten. Dit gaat niet goed.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.