FanFic.nl

Fire & Ice

hoofdstuk 27

Ik kijk met open mond naar het veld, waar heel Raimon op de grond ligt en er sneller doelpunten vallen dan je kunt tellen. 20-0. Ik moet iets doen, ik kan zo niet blijven toekijken. Dan pakt zo'n Alien een vreemde, zwarte voetbal en knalt die richting de school, die in puin uiteen valt. Wat een kracht. Als het paarse licht verdwijnt zijn ook de Aliens verdwenen. Ik ren het veld op, naar Axel. Hij is naast Mark de enige die nog bij bewustzijn is.

"Ik... Ik red me wel." Brengt hij met moeite uit. "Help eerst de anderen."

"Maar Axel..." Ik stop en kijk om me heen. Dit kan niet. Dit moet wel een nachtmerrie zijn. Ik ben vast gewoon na de wedstrijd in slaap gevallen. Maar als ik nog een keer goed om me heen kijk, besef ik dat ik wel degelijk klaarwakker ben, en dat mijn team wel degelijk zwaar gewond is. Ik knik en loop naar Jude, die een eindje verderop bewusteloos op de grond ligt. Met de nodige moeite krijg ik hem wakker. "Gaat het?" Vraag ik hem.

"Dat kan ik ook wel aan jou vragen." Mompelt Jude. "Dit hou je niet vol, Sam. Je bent nog niet hersteld van de wedstrijd tegen Zeus. Het lukt je nooit ze allemaal te genezen, zonder dat je er zelf aan onderdoor gaat. Je moet hier mee stoppen, voordat je eronder bezwijkt."

"Nee, ik kan dit!" Zeg ik, en ik loop naar Nathan, die aan de andere kant van het veld op de grond ligt. Maar ik voel me niet goed. En nog voor ik halverwege ben, begeven mijn krachten het en wordt alles zwart.

Ik wordt wakker in een compleet witte kamer. Fijn. Het ziekenhuis. Wat is er gebeurd? Ik heb hoofdpijn en ik kan mijn been niet bewegen. De deur gaat open en Axel stapt binnen.

"Sam! Gelukkig, je bent wakker." Zegt hij.

Ik kreun. "Wat heb ik gemist?"

"Je raakte buiten bewustzijn, coach Nichols belde de ambulance, je kwam hier terecht." Mompelt hij.

Ik duw de dekens van me af en wil mijn benen over de rand van het bed steken, maar schrik als ik mijn rechterbeen onder het laken vandaan haal. Dat verklaard waarom ik hem niet kon bewegen, er zit drukverband om.

"Je viel nogal ongelukkig. Het is niet gebroken, maar wel zwaar gekneusd. Je moet rust houden."

Rust houden. Man, wat heb ik daar een hekel aan. Ik wil trainen, niet nog meer machteloos toezien!

"En je kunt ook je krachten beter een tijd niet gebruiken. Je hebt ze zwaar overbelast. Het spijt me voor je."

De deur gaat weet open en mijn vader stapt binnen. "Je krijgt krukken, zodat je toch kan lopen. Maar voetbal zit er voorlopig niet in voor jou. Het lijkt me eigenlijk beter als je er helemaal mee stopt, en dat geldt ook voor jou, Axel. Het veroorzaakt alleen maar pijn. Richt je liever op je studie." Dan loopt hij de kamer weer uit. Ik kijk naar Axel, die zoals gewoonlijk nadat mijn vader iets gezegd heeft op ontploffen staat. Dan ontspant hij zich weer en geeft me de afstandsbediening van de televisie aan.

"Ik ga nog even naar Julia. Ik zie je zo wel." Zegt hij, en hij loopt weg.

Ik zet de televisie aan. Het journaal. En het gaat over de aanvallen op de scholen door Alius Academy. "... De puin van scholen in het hele land wordt grondig doorzocht op nadere aanwijzingen. Men wordt dringend verzocht binnen te blijven." Ik zucht en zet de televisie uit. Alsof ik een keus heb. Ik wordt gek hier! Met de grootst mogelijke moeite weet ik mezelf uit bed te hijsen en lukt het me om de krukken die tegen de muur aan staan te pakken te krijgen. Gelukkig weet ik hoe je op deze dingen moet lopen. Ik ga snel op zoek naar de kamer waar Steve en de rest liggen, en als ik binnenkom zie ik meteen hoe erg ze het vinden hier te liggen, nog veel erger dan ik het vind. Ik kan waarschijnlijk over een paar dagen weer redelijk normaal lopen, terwijl zij hier nog zeker een maand liggen. Ik ga op de rand van Steve's bed zitten. "Hey jongens." Zeg ik, maar ik krijg geen reactie. Ik zucht. "Het komt goed, dat beloof ik. We zullen ze hoe dan ook verslaan, reken daar maar op! We laten het er niet bij zitten!" Nog steeds geen reactie. Dit heeft geen zin. Ik sta op en loop de kamer weer uit.

Onderweg terug naar mijn kamer kom ik Axel tegen.

"Dus je kunt fatsoenlijk lopen met die dingen?" Vraagt hij, kijkend naar mijn krukken. Ik knik. "Mooi. Ik wilde even naar het clubhuis gaan, ga je mee?" Ik knik weer, en zo staan we een half uur later voor het clubhuis. En we zijn niet de enige. Jude, Celia, Silvia en Mark zijn er ook.

"Ik dacht al dat jullie hier waren." Dat is de stem van Nelly. Ik kijk op. "Wat kwam dit onverwacht, hè. Dit kon je toch niet bedenken?" Ze raapt het bord op en veegt het stof en zand eraf, zodat de letters weer zichtbaar worden.

"We gaan ze terugpakken, reken maar!" Zegt Mark. "Voetbal is een spel, en het heeft niets te maken met verwoesting of met vernedering. We gaan die aliens leren wat voetbal inhoudt! We nemen ze te grazen!"

"Oké!" Zegt Axel. "Dat doen we, Mark."

"Ik hou het alleen vol omdat ik wraak wil nemen. We gaan opnieuw tegen ze spelen. En dan winnen we." Zegt Jude.

"Oké, dat doen we!" Zegt Mark, weer optimistisch als altijd.

"Ik wil ook meedoen!" Zegt Kevin, en ik draai me om. Achter ons staan alle spelers die de wedstrijd wel redelijk overleeft hebben. "Je bent een optimist, Mark. Het zijn wel aliens, hoor. Met jouw schattige 'dat doen we' verslaan we ze niet."

"Het maakt Mark niet uit tegen wie we spelen, hij geeft zich altijd helemaal." Zegt Nathan. "Net als wij, hè jongens?"

"Ja, we moeten vooral positief blijven denken." Zegt Erik.

"Als het ons lukt die aliens te verslaan, dan schrijven we pas echt geschiedenis!" Zegt Willy. "En daar wil ik zeker bij horen." (Serieus, heeft hij er nog nooit aan gedacht dat wij nou niet bepaald blij met hem zijn?)

"Hoe bedoel je?" Vraagt Nelly. "We zijn met te weinig. Het halve team ligt in het ziekenhuis, hoor. Je hebt minimaal elf spelers nodig." Echt waar, moet ze het nou weer verpesten?

"Maar we moeten tegen ze spelen." Mompelt Mark.

"Exact. En ze verslaan."

"Coach?"

"Kom, ik wil met jullie praten." Zegt coach Hillman, en hij gaat ons voor naar het bliksem trainingscentrum.

"Het trainingscomplex?" Vraagt Nathan.

"Natuurlijk! U wilt dat we trainen, sterker worden en Alius Academy verslaan, toch coach?" Zegt Mark vrolijk.

"Nee." Antwoord hij stug. We stappen in en raar soort lift,,eentje die ik niet eerder heb gezien. Het is me vast gewoon niet opgevallen.

Als we uitstappen staan we in een ruimte met een groot scherm. Er staat een man voor het scherm.

"Hé, dat is... Meneer Raimon!" Zegt Nathan.

"Wat ben ik blij dat jullie allemaal grotendeels in orde zijn." Zegt hij, met een schuine blik op mijn krukken. "Goed, we hebben geen tijd te verliezen. Want die aliens zullen hun verwoestende activiteiten voortzetten. We moeten jullie geblesseerde spelers vervangen en het sterkste team samenstellen dat de wereld ooit gekend heeft."

"Het sterkste voetbalteam ter wereld?" Zegt Mark.

"En met dat team zullen we Alius Academy verslaan."

"Meneer Raimon, we zullen u niet teleurstellen. Wat hebben we al niet bereikt? Want wij zijn... De nummer 1 vam het land! En van het Universum!"

"Ja!"

"Oké, laten we met de training beginnen. En Mark... Ik reken op je."

"Waarom zegt u dat?" Vraag ik verbaasd.

"Ik ben er niet bij."

"Wat?!"

"Jullie coach gaat me de komen de tijd helpen met een bijzonder project. Het heeft te maken met onze strijd tegen Alius Academy en het is topgeheim."

"Wacht eens even, wilt u hiermee zeggen dat we geen coach hebben?"

"Maar meneer Raimon..." Zegt Kevin.

"Maar dit gaat ons niet lukken zonder u, coach!" Zegt Jack.

"Rustig maar, jullie krijgen een coach." Zegt coach Hillman. De deuren van de lift gaan open en een jonge vrouw met lang, zwart haar stapt de kamer binnen. "Mag ik jullie voorstellen aan jullie nieuwe coach: haar naam is Lina Schiller.

"Wat?!"

"Wat is er met die kinderen, directeur?" Vraagt ze. "Dit gaat ons nooit lukken zonder u, coach." Zegt ze met een hoog piepstemmetje, om Jack te imiteren. "Wat een slappelingen. Ik wist niet dat ik een stel kleuters moest coachen. En ze hebben al eens van Alius Academy verloren." Ik mag haar nu al niet. Ze is echt ontzettend arrogant.

"Daarom gaan we dit keer winnen!" Zegt Mark. "We verliezen niet nog een keer van ze, we weten nu wat we van hen kunnen verwachten!"

"Stoere praat is leuk, maar aan mijn type voetbal zijn jullie niet gewend. Maak jullie borst maar nat!"

Die middag zit ik bij Julia op de kamer en heb ik haar verteld wat er allemaal gebeurd is, maar nu slaapt ze weer. Dan komt Axel binnenlopen met een enorme roze teddybeer.

"Hoi Julia. Ik kan je de komende tijd niet zo vaak meer bezoeken. Maar hij zal over je waken. Ik kom gauw weer terug." Hij zet de beer op de kruk en glimlacht. Als we de kamer uitlopen, staan er opeens drie groene mannen voor onze neus. Ik heb hier een heel slecht gevoel bij.

"Jij bent Axel Blaze, nietwaar?" Zegt een van hen.

"We willen even met je praten." Gaat en ander verder.

"Wie zijn jullie?" Vraagt Axel.

"Dat doet er totaal niet toe. Maar we zijn hier met Alius Academy. En we willen iets met je bespreken."

Axels ogen worden groot, maar dan slaat zijn verbazing om in woede. "Sorry." Zegt hij heel zacht tegen mij. Ik wil net gaan vragen waarvoor, als hij me een duw geeft. Niet echt hard, maar door die krukken val ik achterover Julia's kamer weer binnen. Voordat ik op kan staan, doet hij de deur dicht en schuift de grendel ervoor. Langzaam dringt het tot me door dat hij me heeft opgesloten in Julia's kamer. Hij heeft waarschijnlijk een goede reden, maar toch ben ik kwaad.

Na een half uur hoor ik een klik en gaat de deur weer open. Axel staat in de deuropening. Ik wil tegen hem gaan schreeuwen, maar dan zie ik dat hij tranen in zijn ogen heeft. "Sam, ik.... Ik moet met je praten. Het gaat over Julia." Zegt hij met trillende stem. Ik maak me zorgen. Wat kan het zijn, dat het hem zo van streek brengt?

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.