Welkom op FanFic.nl

De Nederlandse website waar je fanfiction kunt lezen én schrijven.

Nu on-line: (0)

Home » Inazuma Eleven » Fire & Ice » hoofdstuk 28

Fire & Ice

27 jan 2016 - 0:45

1311

0

243



hoofdstuk 28

Ik kijk Axel verward aan. "Wat bedoel je? Wat is er met Julia?" Vraag ik. Mijn woede heeft plaats gemaakt voor bezorgdheid.

Hij kijkt om zich heen, alsof hij bang is afgeluisterd te worden. Dan schud hij zijn hoofd. "Kom mee." Hij loopt de kamer uit, en zo snel als ik kan hobbel ik erachteraan met mijn krukken. Als we de hoek om lopen, botsen we bijna tegen detective Smith op. "Detective Smith? Wat doet u hier?" Vraagt Axel.

"Ik heb alles gehoord. We zullen ervoor zorgen dat we maatregelen nemen, maar we moeten heel voorzichtig te werk gaan." Dan kijkt hij mij aan. Ik snap er nog steeds helemaal niets van, en dat is volgens mij ook te zien aan mijn gezicht, want hij zegt: "Je weet het nog niet, hè? Kom maar mee naar mijn kantoor, daar kunnen we rustig praten."

Dus zo zitten we even later in het kantoor van de detective. Ik kijk verwachtingsvol en gespannen tegelijk van Axel naar detective Smith, in afwachting tot iemand me eindelijk gaat vertellen wat hier nou allemaal gaande is.

"Vertel jij het haar maar, meneer Blaze." Zegt de detective, en Axel knikt.

"Het gaat om Julia... Ik... Als ik de volgende wedstrijd tegen Gemini Storm scoor, doen ze haar iets aan!" Zegt Axel met tranen in zijn ogen. "Ze... Ze willen mij in het team van de aliens hebben. En als ik weiger te helpen..." Zijn adem stokt en hij maakt zijn zin niet af, maar dat hoeft ook niet. Ik kan zelf ook wel bedenken wat hij wilde zeggen. En dat is zeker niets goeds.

Ik kan het niet geloven. Ik wil het ook helemaal niet geloven. Ze... Ze chanteren hem met Julia! Ik kijk angstig naar de detective, in de hoop dat hij zegt dat hij het onder controle heeft, maar dat gebeurt niet.

"We moeten de dreigementen heel serieus nemen. Daarom lijkt het me verstandig als je doet wat ze zeggen en niet scoort. We kunnen jullie zusje niet in gevaar brengen."

Axel knikt. Hij zou Julia nooit gevaar laten lopen. Hij wil haar niet nog eens kwijt, en al helemaal niet nu we haar net weer terug hadden.

"Ik zal met jullie nieuwe coach gaan praten. Kijken wat zij erover te zeggen heeft. En maak je maar geen zorgen, we zorgen ervoor dat die aliens er niet achter komen. Zorgen jullie nou maar dat jullie zelf veilig zijn."

Axel kijkt me doordringend aan. "Sam... Ze hebben niets over jou gezegd, maar... Je bent zeker net zo goed als ik. Als ze daar achter komen, kunnen ze jou ook gaan chanteren. Je moet heel voorzichtig zijn, Sam. Dat moet je me beloven."

Ik knik. Ik weet dat hij gelijk heeft, maar het blijft moeilijk.

"Het lijkt me het beste als je zo min mogelijk wedstrijden speelt. Het liefst helemaal geen. En als het echt nodig is, speel dan niet op volle kracht. En dat geldt ook voor de trainingen." Zegt detective Smith.

Ik knik. Tranen stromen over mijn wangen. Ik ben bang. Ik ben doodsbang om Julia weer kwijt te raken. Ik ben echt wel bereid om niet te spelen, als ik haar daarmee kan beschermen.

De telefoon gaat en Axel neemt op. "Met Axel Blaze." Hij heeft zijn stem redelijk onder controle, zeker als je je bedenkt wat er net allemaal gebeurd is. "We komen eraan." Zegt hij, en hij hangt op. "We moeten onmiddellijk naar het bliksem trainingscentrum komen." Zegt hij. "Er is weer een aanval bezig."

Een halfuur later stappen we de lift uit, de kamer met het grote scherm in.

"Axel!" Zegt Mark.

"Hey. Sorry dat we zo laat zijn."

"Voor de laatkomers zal ik het nieuws herhalen." Zegt meneer Raimon. "De president is gegijzeld door een groep aliens, die zweer waarschijnlijk horen bij de Alius Academy."

Ik kijk naar Axel. Hij heeft zijn vuisten gebald en staart woedend naar de grond. Ik weet precies hoe hij zich voelt, want zo voel ik me ook. Kwaad zijn op Alius Academy en wraak willen nemen, maar tegelijkertijd bang zijn dat Julia dan iets overkomt. En dat risico kunnen we echt niet nemen. Zoals detective Smith al zei: we moeten dit echt serieus nemen. Die gekken verwoesten hele scholen en hebben de president ontvoerd, dus ik zie niet in waarom ze hun dreigementen over Julia dan niet zouden menen.

Coach Lina stapt naar voren en zet haar hand in haar zij. "Aan de slag. We moeten het wellicht eerder dan we denken tegen die lui opnemen, dus kom op." Ik weet niet precies waarom, maar ik mag haar niet. Iets aan haar bevalt me gewoon niet. Misschien komt het door haar entree van gisteren. Ze was nou niet bepaald wat je noemt aardig.

"Ja, heel goed. Laat ze alvast warmlopen. En laat ze om te beginnen het Inazuma-busje maar eens zien."

"Zal ik doen, meneer."

"Inazuma-busje?" Zegt Mark.

Coach Hillman gaat ons voor naar donkere zaal. Die heb ik ook al niet eerder opgemerkt. Dit trainingscentrum is volgens mij nog vel groter dan ik ooit voor mogelijk had gehouden.

"Wat is het hier donker." Klaagt Mark. Opeens springt er een lamp aan, en een grote spelersbus wordt zichtbaar.

"Wauw!" Klinkt het door het hele team. Ik zeg niets en staar voor me uit. Ik heb wel iets anders aan mijn hoofd nu. Ik moet en zal ervoor zorgen dat Julia veilig is, en dat ze dat ook blijft. En dat betekend dat ik het team zo min mogelijk mag laten merken dat er iets mis is. Alleen dat gaat niet echt makkelijk als je gedachten er steeds naar afdwalen. Ik probeer er niet aan te denken, me te richten op het team, maar dat is vrijwel onmogelijk.

En dan doe ik iets wat ik al jaren niet meer gedaan heb. Ik pak mijn ketting vast en sluit mijn ogen. Help me, mam. Ik heb je nodig, nu meer dan ooit. Ik moet Julia beschermen, wat het me ook kost.

"Is ie niet geweldig, Sam?" Vraagt Mark hyper.

"Eh... Ja, prachtig." Mompel ik. Ik loop snel naar Jude. Ik heb nu echt even geen trek in dat optimistische, hyperactieve gedoe. Daar ga ik me dus echt niet beter door voelen. "Hey Jude."

"Is er iets?" Vraagt hij meteen.

Ik schud mijn hoofd. "Nee hoor. Ik vroeg me alleen af... Celia is je zusje, en hoelang je haar ook kwijt was, er is geen moment voorbij gegaan dat je niet aan haar dacht. Je houdt echt ontzettend veel van haar, hè?"

Hij knikt. "Natuurlijk. Ze is en blijft mijn zusje. We hebben dan misschien niet meer dezelfde achternaam, we wonen niet meer in hetzelfde huis en ik ben haar heel lang kwijt geweest, maar ik zou nog steeds alles voor haar doen. Jij toch ook?"

Ik knik. "Natuurlijk. Bedankt, Jude."

De coach roept ons bij elkaar. "Luister jongens. Jullie gaan nu meteen met het Inazuma-busje naar de plaats van de aanval. Jullie zullen die aliens verslaan. Jullie kunnen het." Zegt coach Hillman. "Dat weet ik."

"Ja." Zegt Mark. "Dank u, coach."

"Ik weet niet hoe, maar jullie kunnen die aliens verslaan. Ik geloof in jullie allemaal, stuk voor stuk."

"Ja!"

"We doen dit, jongens!" Roept Mark.

"Absoluut!"

We stappen allemaal de bus in en doen onze gordel om. Als laatste stapt coach Lina in. "Inazuma-busje, we kunnen weg." Ik heb moeite mijn lach in te houden. Ik heb nog nooit iemand zo vreemd een bus in zien stappen. Ze lijkt wel dronken.

Het platform waar de bus op staat komt in beweging, en schiet dan pijlsnel omhoog, het schoolterrein af, de weg op.

"Inazuma-busje, we gaan!" Roept Mark.

"Ja!"

Ik ga dichter bij Axel zitten en pak zijn hand. Dit gaat niet makkelijk worden, maar we zullen ons er doorheen slaan. Dat hebben we altijd gedaan, het is ons altijd gelukt, dus nu ook. Ik kijk uit het raam, naar de helder blauwe lucht. Zachtjes begin ik het muziekstuk te neuriën, en vrijwel meteen merk ik dat ik rustiger word. We bedenken wel iets. Wat er ook gebeurt, Julia, we zullen je beschermen, dat beloof ik!


Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.