FanFic.nl

Fire & Ice

hoofdstuk 29

Als we bij het park aankomen, komt er allemaal politie op de bus af. Ze laten ons niet door. Logisch, na wat er daarnet gebeurd is. Maar sommige mensen -en dan bedoel ik dus het halve team- lijken dat niet te snappen en blijven maar zeuren.

"We zijn hier niet naartoe gekomen om buiten de poort te blijven." Klaagt Kevin.

Mark staat op. "Inderdaad! Ik ga nu met ze praten!" Als dat maar goed gaat. En het gaat goed, want ze laten ons naar binnen. Het komt alleen niet door Mark, maar door Nelly. Af en toe toch handig om er iemand met zulke connecties bij te hebben.

Ik kijk om me heen. Dit eens zo prachtige park ligt vol met puin. Het kapotte standbeeld, ingestorte bruggen, verbrijzelde trappen enzovoort.


"Wat ziet het er hier verschrikkelijk uit, zeg." Zegt Mark.

"Zeg dat wel. Die vreselijke aliens..." Zegt Kevin kwaad.

"Oké, we vinden wel een manier om ze te verslaan!" Hij is echt altijd optimistisch, het begint zelfs irritant te worden.

"Ja!" We verspreiden ons door het park, in de hoop een aanwijzing te vinden of zoiets. Een spoor dat ze hebben achtergelaten. Heel lang duurt mijn zoektocht niet: zodra ik langs het water loop ben ik afgeleid. Ik kan sinds de chantage is begonnen mijn aandacht nergens meer bijhouden. Misschien dat even trainen helpt. Maar het gaat zo ontzettend moeilijk op die vervloekte krukken... Maar misschien... Misschien kan ik mijn krachten gebruiken om het genezen van mijn been te versnellen. Detective Smith zei dat ik mijn krachten zo min mogelijk moet gebruiken, maar een klein beetje kan toch geen kwaad?

Maar aan de andere kant: die aliens kunnen hier nog in de buurt zijn. Dit is niet het goede moment. Ik zucht en ga op de kant zitten. Ik schrik als ik een enorme plons hoor, en even later de stem van Jack die het team bijeen roept. En even later staan we met z'n allen om Alius Academy's zwart-paarse voetbal heen. Mark probeert hem op te pakken, maar het lukt niet. Óf die voetbal is enorm zwaar óf Mark stelt zich gewoon enorm aan.

"Wat is dit? Wat zwaar!" Zegt Mark. "En zij speelden ermee of het een normale bal was."

Even staren we allemaal zwijgend naar de voetbal. Dan hoor ik voetstappen achter ons. "Geen beweging!" Roept een zware stem. Ik draai me om. Achter ons staat een groep zwart geklede mensen. De bodyguards van president Vanguard, gok ik. Als wat ze zeggen waar is, en de president is echt ontvoerd, dan zijn ze dus niet echt goed in hun werk. "Jullie zijn gearresteerd. Jullie zijn die freaks van Alius Academy." Wauw, ze zijn nog dommer dan ik dacht. Of ze hebben het voetbal frontier toernooi gewoon niet gevolgd en kennen ons daarom niet.

"Denkt u dat we aliens zijn?" Zegt Nathan quasi-beledigd.

"Waar hebben jullie de president? Waar is hij verborgen?"

Mark stapt naar voren. "Sorry, maar ik dank dat-"

"Klep dicht!" Valt de man hem in de rede. "Die zwarte bal daar is het bewijs dat jullie buitenaards zijn." Zegt hij, wijzend op de voetbal die nog altijd tussen ons op de grond ligt.

"Nee! U maakt een grote fout! Die bal hebben we gevonden."

"Hou je niet van de domme!"

"Het is de waarheid!"

"Ik dacht dat we toestemming hadden om hier te zijn. Wat is er aan de hand?" Zegt Jude.

"Vraag mij niets, ik heb geen idee." Mompel ik. "Ik weet alleen wel zeker dat hier iets niet klopt."

"Wij zijn de bodyguards van de president en wij zijn hier niet blij mee." Zegt de man, mijn vermoedens bevestigend.

"Het kan me niet schelen wie jullie zijn. We zijn geen aliens, dat kan zelfs een slechtziende aap zien!" Roept Nathan, die nu echt kwaad begint te worden.

"Hou je mond, ruimtegespuis!" Roept een meisje met roze haar, van ongeveer mijn leeftijd. De dochter van de president.

"Victoria Vanguard." Mompel ik, en Jude knikt.

"Wat is dit?! Wat moeten we doen om jullie te overtuigen?" Vraagt Mark.

Victoria kijkt ons om de beurt schattend aan.

"We hebben het frontier toernooi gewonnen. We zijn geen aliens!" Gaat Mark door.

"Maar daar ligt duidelijk het bewijs." Zegt Victoria, wijzend op de voetbal. "Jullie kunnen heel slecht liegen, weten jullie dat?"

Wat?! En dat terwijl we de waarheid spreken! Het moet niet veel gekker worden. Dit werkt echt op mijn zenuwen. En duidelijk ook op die van Mark, die nu echt kwaad begint te worden. "Maar het is de waarheid, wat hebben jullie?! We zijn geen, ik herhaal, GEEN aliens!"

"Onze aanvoerder liegt nooit tegen iemand!" Roept Tod.

"Wat is het eigenlijk precies dat jullie zo 'alien' vinden aan ons!" Roept Kevin kwaad.

"Geef toe dat jullie het fout hadden!" Roept Nathan.

Ze slaat haar armen over elkaar. "Hoe meer jullie ontkennen wat jullie zijn, hoe verdachter ik jullie vind worden."

"We zijn geen aliens, begrijp dat nou eens een keer!"

"Jawel, dat zijn jullie wel!" En ik maar denken dat Mark koppig en traag van begrip was. Eigenlijk lijken die twee best op elkaar.

"Nee, niet waar!"

"Ja, wel waar!"

"Niet waar!"

Mijn god. Hoelang zijn ze nog van plan hiermee door te gaan?

"Oké." Zegt Victoria dan, tot mijn grote verbazing. "Als jullie zeggen dat jullie geen aliens zijn, bewijs het dan maar."

"Oké. Dat lijkt me een heel goed plan."

En een paar minuten later staan ze tegenover elkaar op het voetbalveld. We zijn al met te weinig mensen, en ik heb zo'n voorgevoel dat er dadelijk nog minder mensen op het veld staan.

"Waarom vechten we tegen de bodyguards van de president?" Vraagt Nelly.

"Geen idee. Maar een beetje extra oefening kan geen kwaad." Zegt coach Lina. Er is iets aan haar, ik weet niet precies wat, wat me echt niet bevalt. "En ik ben wel benieuwd hoe ze het doen tegen volwassen spelers. Het kan geen kwaad."

"Help ons, coach. We hebben strategisch advies nodig." Zegt Jack opeens.

"Sorry jongens, ik weet het niet. Doe maar wat je denkt dat goed is." Zegt ze, en ze loopt weg. Ik weet zeker dat coach Hillman zoiets nooit gezegd had. Waarom zitten we nu met haar opgescheept?

"Wat?! Is dat alles?!"

"Wat moeten we doen?" Vraagt Nathan. Ik kijk verwachtingsvol naar Jude, in de hoop dat hij met een plan komt.

"Ik denk dat ze gewoon wil zien hoe we die gasten aanpakken." Zegt hij.

"Precies." Zegt Axel. "Dit is ook pas de eerste wedstrijd dat ze ons coacht."

"Oké, maakt niet uit. We verzinnen zelf heus wel een manier om die gasten te verslaan." Zegt Mark.

"We hebben maar tien spelers. Heb je al een idee over de opstelling?" Vraagt Erik.

"Oké..." Mompelt Mark. "We maken de aanval wat scherper."

"Nee wacht." Zegt Jude. "Wat dacht je van Nathan en Bobby op het middenveld neerzetten? Met een sterke voorhoede."

"Wou je alles inzetten wat we hebben?"

"Daar komt het wel op neer. We moeten scoren."

"Klinkt logisch." Zegt Nathan. "Als we ons alleen maar op de verdediging concentreren, lukt het ons misschien niet om te scoren."

"Je hebt gelijk." Zegt Jude. "Dus blijven jullie achterin maat zo dicht mogelijk in het doel. Dan proberen wij ze zo hard mogelijk aan te vallen. Hoe klinkt dat, jongens?"

Er wordt instemmend gemompeld. "Oké, we gaan ervoor!" Zegt Mark.

"Ja!"

Kevin en Axel trappen af. Ik kijk naar mijn broer. Ik hoop maar dat hij weet wat hij doet. Hij zou Julia nooit gevaar laten lopen, maar een klein foutje, een misstap kan hier nu grote gevolgen hebben.

Ze schieten meteen naar voren. Erik weet een paar verdedigers af te schudden en sprint richting de goal. Hij passt naar Kevin, maar die wordt omver gesmeten door Lichaamsschild, de verdedigingstechniek van Secret Service. Axel heeft de bal en stormt naar voren, maar hij wordt tegengehouden door Veiligheidszone. In tegenstelling tot Kevin weet hij gelukkig wel goed te landen.

En zo gaat het nog even door. Keer op keer worden onze spelers omgegooid, die verdediging is echt ijzersterk. Draken Poeier wordt met gemak geblokkeerd door Schermblok. En nu vliegt Victoria het veld over. Zonder al te veel moeite ontwijken ze Nathan, Jack en Tod, en hun Acrobaat Bom vliegt op onze goal af. Gelukkig weet Marks Vuurbal Knokkel hem te stoppen.

Het spel gaat door, en Kevin schiet zijn Draken Poeier weer op het doel af, maar Victoria reageert onmiddellijk met haar verdedigingstechniek de Toren, die Kevin op de grond smijt. Kevin staat op, maar het valt me op... Dat het hem moeite kost. Dit is niet goed. En als hij even later weer op de goal schiet, schiet hij meters naast. Er is echt iets mis, Kevin mist over het algemeen nooit.

En dan klinkt het rustsignaal. Als iedereen aan het drinken is, stapt coach Lina opeens naar voren. "Oké, luister." Zegt ze. "Dit is het spelplan voor de tweede helft: ik ga Kevin, Nathan en Jack op de reservebank zetten. En ik wil niemand horen tegensputteren."

"Hoe bedoeld u, coach?" Vraagt Mark.

"Wat de gaten in het team betreft: die zullen jullie moeten opvullen. Begrepen?" Ik geloof dat ik weet wat hier aan de hand is. Kevin is licht geblesseerd... Zou dat ook voor Nathan en Jack gelden?

"Wat zijn dat voor krankzinnige tactieken?" Roept Kevin kwaad.

"Wat probeert u daarmee te bewijzen, coach? We gaan het zometeen al moeilijk genoeg krijgen!" Zegt Nathan.

"Ik weet dat ik niet super ben, maar ik ben wel nodig!" Zegt Jack.

"Op deze manier gaan we winnen." Zegt ze, en ze wil weglopen als Jude haar tegenhoudt.

"Neem me niet kwalijk, coach, maar zo kunnen we toch nooit winnen?" Zegt hij.

"Vertrouw me. Ik weet dat het gaat werken."

"Ik snap het niet!"

"Het veld op, de tweede helft gaat beginnen." Ze loopt weg.

"Dit is echt gekkenwerk. Waar is ze nou mee bezig?"

"Geen idee. Maar het is wel duidelijk dat ze niets van voetbal weet." Zegt Bobby.

"Jullie hebben haar gehoord. We zullen alleen nog meer ons best moeten doen en nog harder knokken. Maar ik weet dat we het kunnen. Als we extra hard werken weet ik dat we de missende plekken kunnen opvullen, jongens!"

En zo staan de overgebleven zeven spelers op het veld, klaar voor de aftrap. De fluit klinkt, en vrijwel meteen verovert Jude de bal, met een nogal... Agressieve Sliding.

"Zo kun je ook verdedigen." Zegt Axel. Zijn stem klinkt vreemd. Schor. Alsof hij nu echt in de war begint te raken door alles wat er gebeurt.

"Deze wedstrijd is een grote grap." Klaagt Kevin.

De coach negeert ham, maar richt zich tot ons. "Doe iets nuttigs, meisjes. Haal wat ijs voor die jongens."

Ik wist het wel. Ze zijn geblesseerd. Meteen (nou ja, zo snel als dat gaat met die verschrikkelijke krukken) haal ik mijn waterfles tevoorschijn. Ik ga op mijn knieën naast Nathan zitten en stuur wat water naar zijn knie. "Waarom hebben jullie niet gezegd dat jullie geblesseerd zijn?" Vraag ik terwijl ik het langzaam bevries.

"Omdat we geen aanstellers wilden lijken." Zegt Jack.

"Ja, we moesten het karwei klaren dus we hebben onze mond gehouden." Zegt Nathan.

"Deze wedstrijd is belangrijker dan een paar kneuzingen. We moeten het veld weer op. En snel." Zegt Kevin.

"Echt niet, daar komt niets van in. Het wordt alleen nog maar erger, tot je uiteindelijk helemaal niet meer kan voetballen!"

"Die Jude Sharp heeft in de gaten wat er aan de hand is." Zegt coach Lina opeens. Ik kijk naar het veld, naar Jude, die stilstaat en onze kant opkijkt. "Die jongen is echt scherp. Ik wist wel dat hij zou begrijpen wat er aan de hand is, en wat ik op het veld voor elkaar probeer te krijgen." Ze heeft gelijk. Dat klinkt wel als Jude. Hij doorziet altijd elke tactiek.

De bal vliegt ondertussen het hele veld over, en de tijd is bijna om. Beveiligingsschot vliegt op Mark af, die hem weet te stoppen met zijn Ultieme Hand. Hij, Jude en Axel sprinten naar voren. De Inazuma-Breek dus... Interessant. Ik hoop dat het lukt, dat Axel zich kan concentreren. Dit ene schot. Dan opeens veranderen ze van aanvalsformatie. Dit wordt niet de Inazuma-Breek, maar de Feniks! Maar Victorie stormt naar voren en roept de Toren af. Dan passt Erik toch weer naar Jude, die een verdediger afscheept met behulp van zijn Illusiebal. Misschien Keizerpinguïn #2? En dan passt hij naar Axel, die springt en zijn Vlammen Tornado in het net knalt, nog voordat de keeper kan reageren. Van alle schoten, scoorden ze met de Vlammen Tornado, ons allereerste superschot. En daar klinkt het eindsignaal, we hebben gewonnen! Met z'n zevenen. Niet slecht. Helemaal niet slecht zelfs.

"Jullie hebben gewonnen." Zegt Victoria. "Raimon Eleven is echt het beste team van het land!" Ik glimlach. Ze wist het. Ze wist het al die tijd. Logisch eigenlijk, hoe kan iemand nou zo van voetbal houden en niet naar het frontier toernooi kijken?

"Neem me niet kwalijk, wat zei je?" Vraagt Mark.

"We wisten wie jullie waren. We weten heus wel dat jullie de spelers zijn die het frontier toernooi hebben gewonnen, hoor."

"Wat zeg je nou?! Wat is hier precies aan de hand?!"

"ik zal het uitleggen. Ik ben Victoria Vanguard, de dochter van president Stuart Vanguard.

"Wat?! Ben je de dochter van de president?" Vraagt Mark.

"Ja. Je klinkt verrast. Ik moet mijn vader redden van dat stel aliens. En daarvoor heb ik een team superhelden zoals jullie nodig."

"Dus je wilde tegen ons spelen om te zien wat we kunnen?"

"Sorry. Ik kon niet anders."

"Geeft niet. Tis al oké. Maakt niet uit."

"Ik denk dat jullie Alius Academy wel kunnen verslaan. Jullie moeten met mij strijden... Om mijn vader te redden.

"Reken maar. Ja toch, jongens?"

"Ja!"

"Wauw, bedankt!" Mark geeft haar een hand.

"Hoi. Ik ben Mark Evans. Aangenaam. En jij bent... Hoe heet je?"

"Victoria Vanguard. Maar noem me maar Tori."

"Aangenaam kennis te maken, Tori."

Opeens gaat het bord aan. Ik hoor de stem van Janus. Niet hij weer. Ik ben bang... Dat dit een gevecht betekend. En dan betekend... Dat de chantage nu pas echt begint. Het zwaarste moet nog komen. Dit is pas het begin.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.