FanFic.nl

Fire & Ice

hoofdstuk 30

Even later staan we op het dak van het NARA-televisiestation, waar vreemd genoeg een voetbalveld is, nadat iemand uit Tori's team het videobericht van Janus getraceerd had. Nu staan we weer oog in oog met Gemini Storm. Ik pak Axels hand vast.

"Dus daar zijn jullie, Alius Academy." Zegt Mark.

"Dus jullie hebben ons gevonden..." Zegt Janus. "Jullie komen je zeker overgeven omdat jullie weten dat jullie nooit kunnen winnen. Geven jullie het al op voordat jullie gespeeld hebben? Jullie mensen zijn echt zulke zielige wezens."

"Dat had je gedroomd, we geven het niet op! We hebben jullie iets te vertellen: ik hoop dat jullie luisteren, want we komen jullie uitdagen!"

"Uitdagen?"

"Jullie hebben onze school vernield, mafkezen, dat laten we niet op ons zitten!" Zegt Kevin.

"Nee, we willen wraak. Voor Max en Steve en de anderen die jullie pijn hebben gedaan." Zegt Nathan.

"Ik daag je uit, Janus!" Roept Mark dapper.

"Daar kan ik niet op ingaan." Antwoord hij.

"Waar heb je het over?" Vraagt Bobby.

"Ze zijn vast bang voor ons." Zegt Willy.

"In ieder geval niet voor jou, Willy." Mompel ik.

"Zoals ik net al zei: wij gebruiken voetbal om onze krachten te testen, maar we zijn verplicht ons aan de regels te houden. En ik zie dat jullie maar tien spelers in jullie team hebben, dus daarom kunnen we niet tegen jullie spelen." Echt waar, als ik zou kunnen blijven staan zonder krukken, en als ik Julia er niet mee in gevaar zou brengen, had ik hem nu knock-out geslagen met die krukken. Ik ben gefrustreerd en boos.

Plotseling stapt Tori naar voren. "Hier is de elfde speler van het team!" Zegt ze, en ze trekt haar Secret Service uniform uit. Niet te geloven, ze heeft er een Raimon Eleven tenue onder aan! Hoe komt ze daar nou aan? "Ik wil mijn vader terug, aliens, en ik ga jullie verslaan!"

"Probleem opgelost, nu hebben we elf spelers!" Zegt Mark.

"Hm. Jullie maken vrees ik een gigantisch grote fout. Maar oké dan, als jullie erop staan spelen we weer tegen jullie. Maar daar krijgen jullie spijt van."

Even later staat iedereen langs het veld, klaar voor de wedstrijd. Ik loop naar Axel toe. "Doe voorzichtig, Axel." Zeg ik zacht. "Neem niet onnodig risico's."

Hij knikt. "Weet ik. Ik weet waar ik mee bezig ben. Maak je geen zorgen." En hij loopt het veld op. Ik weet het niet, maar iets aan zijn houding, iets aan zijn stem zorgt ervoor dat ik me nu juist nog veel meer zorgen maak. Deze hele wedstrijd geeft me een verschrikkelijk voorgevoel. En dat wordt alleen maar bevestigd als ik de drie aliens uit het ziekenhuis zie staan. Het is nu aan Axel.

Het fluitsignaal klinkt en meteen schieten we naar voren, de helft van Gemini Storm op. Maar als Tori naar Axel passt, wordt de bal onderschept. Gemini Storm valt meteen aan. En nog voor ik met mijn ogen kan knipperen staat ze 1-0 voor. En dat ene doelpunt worden er al snel twee. En dan drie. En dan 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10. We worden gewoon opnieuw ingemaakt.

Dan lukt het Jude om de bal af te pakken, en hij passt naar mijn broer. Die springt en knalt zijn Vlammen Tornado op het doel af, maar ik zie meteen dat het fout gaat. En inderdaad, de bal vliegt tegen de lat. Ik bijt op mijn lip. Dit is nog veel frustrerender dan ik al dacht.

Het spel gaat door, en Jude weet de bal weer te onderscheppen. Hij passt naar Nathan en Axel, en Vlammenvogel vliegt op het doel af. Maar niet in het net, maar een paar meter over de goal heen. En in plaats van goed te landen, komt Axel hard op de grond terecht.

De eerste helft is om, en Gemini Storm lijdt met 13-0. En terwijl Jude de tactiek van Gemini Storm aan de rest uitlegt, schiet me iets te binnen. Ik weet het nu echt bijna zeker: Jude moet haast wel de vertegenwoordiger van de aarde zijn, de rechtmatige eigenaar van het aardkristal.

Ik kijk op als ik allemaal geschreeuw hoor. De coach heeft een nieuwe tactiek bedacht: ze zet alle spelers, behalve Mark, voor in een lijn. Als ze door die lijn heen weten te komen, zal Mark het zwaar krijgen. En ik denk dat dat nog wel eens zou kunnen gaan gebeuren. Ik weet niet of dit wel gaat werken.

De tweede helft gaat van start en binnen twee seconden heeft Gemini Storm alweer gescoord. Nou, die nieuwe strategie lijkt nou niet bepaald te werken. 15-0, 16-0... Als ik weer op het scorebord durf te kijken staat het 31-0. Dit is een regelrechte ramp. En dan schiet Janus zijn Astro Beuk op Mark af, die zonder enige moeite de Ultieme Hand verbrijzelt, dwars door het net heen gaat en ergens achter in de muur blijft steken en zo voor de tweeëndertigste goal zorgt.

De wedstrijd eindigt, en zo snel als het gaat hobbel ik op mijn krukken naar Mark toe, die bewusteloos op de grond ligt. De goal is omgevallen, ligt een paar meter verderop en het net is aan flarden gereten. Een paarse gloed verschijnt, en als die verdwijnt is Gemini Storm verdwenen.

Even later, als we hem naar de bus gebracht hebben, komt Mark weer bij bewustzijn. Ik loop naar Axel toe, die zich heeft afgezonderd van de groep en tegen een boom leunt. Samen kijken we van een afstandje toe hoe Kevin en Jude ruziën over de coach, zonder iets te zeggen.

Dan stapt Mark opeens de bus uit. "Je hebt het mis, Kevin." Hij kan dus weer staan. Het is een wonder. Ik loop op hem af.

"Maar... Waar heb het over, Mark? Hoe bedoel je: je hebt het mis?"

"Weet je, de coach probeerde me vandaag een hele belangrijke les te leren. Om hun schoten te kunnen tegenhouden moest ik ze eerst ondergaan. En er waren er heel wat voor nodig om het ook te kunnen begrijpen. Maar bij dat laatste schot denk ik dat het me eindelijk begon te dagen."

"Hoezo? Wat begon je te dagen?" Vraagt Nathan.

"Nou, ik bedoel dat ik nu begrijp hoe ze schieten! Hun laatste schot was een compleet bizar schot, maar ik denk dat ik hem de volgende keer wel tegenhou. Het zal nog wel eventjes duren voordat ik het kan, ik moet er hard op trainen. Maar het is niet onmogelijk en ik weet dat het me met hard werken uiteindelijk zal lukken."

"Dus de coach is eigenlijk heel slim geweest. Ze heeft deze wedstrijd gebruikt om ons te trainen, ze heeft ervoor gezorgd dat we ons niet hebben geblesseerd en Mark heeft ervaring op kunnen doen." Zegt Willy.

"Ja, zou het? Denk jij dat ook, Jude?" Vraagt Kevin.

"Zeker weten."

"Nou, dat veranderd alles."

Dan komt de coach aanlopen. Ik merk dat ik meteen zenuwachtig wordt, al weet ik niet precies waarom. Ze kijkt mijn broer strak aan. "Axel Blaze. Jij zit vanaf dit ogenblik niet meer in het team."

Iedereen reageert geschokt. Ikzelf ben zo in de war dat ik me niet kan bewegen. Ik sta daar maar, en kijk toe hoe Axel zich omdraait en weg wil lopen.

"Hé, wacht even, Axel!" Roept Mark. Hij richt zich tot de coach. "Waarom zet u hem uit het team? Hij is een geweldige voetballer!"

"Precies, hij is onze beste speler." Vult Nathan hem aan. "Hij is de topspits van Raimon, coach. Zonder hem kunnen we onmogelijk winnen. U moet dit uitleggen, coach."

"Het is mijn taak om het allerbeste voetbalteam op aarde te maken. En dat team heeft Axel Blaze niet nodig. Dat is mijn antwoord."

"Dat is mijn uitleg, we..." Mark stopt als hij ziet dat Axel wegloopt, en rent hem achterna. "Axel, blijf hier!"

Het komt niet eens in me op hem achterna te gaan, en het zou me op deze krukken toch niet gelukt zijn hem in te halen. Nathan komt naast me staan. "Gaat het?"

Ik geef geen antwoord. Ik ben ik de war. Aan de ene kant opgelucht dat ik nu niet nog eens zo'n pijnlijke wedstrijd hoef mee te maken, aan de andere kant weet ik hoe moeilijk dit voor Axel is. En als Mark terugkomt zonder mijn broer, duw ik Nathan aan de kant en loop zo snel als dat gaat op deze krukken en zonder iets te zeggen weg. Naar huis.

Als ik thuiskom is er niemand te bekennen. Pas na een half uur gaat de deur open en stapt Axel binnen. Hij gaat naast me zitten op de bank. "We moeten praten. Ik ben net naar de detective geweest. Ik moet een tijdje onderduiken, tot Julia veilig is. Ik weet nog niet waar of voor hoelang precies. Hij zei dat het verstandig was als jij bij het team bleef, daar ben je veilig. Zolang je maar geen wedstrijden speelt."

Ik knik.

"En dan is er nog iets. Na de wedstrijd van vandaag weet ik het zeker. En ik weet ook bijna zeker dat jij het ook gezien hebt."

Ik knik weer en haal het doosje uit mijn tas, doe het open en staar naar de twee kristallen.

"Ik denk dat het tijd wordt dat je die aan hun rechtmatige eigenaars geeft."

"Je bedoeld Jude en Nathan?"

Hij knikt. "En hoe sneller, hoe beter, lijkt me."

Ik knik, pak mijn telefoon en toets het nummer van Jude in. Axel doet hetzelfde met Nathan. De telefoon gaat over. Jude neemt op.

"Hey Jude. Luister, ik heb nu geen tijd om het uit te leggen, maar kom vanavond naar het trainingsveld. Het is belangrijk."

"Eh... Oké." Zegt Jude, nogal verward. "Tot zo dan." En hij hangt op. Ik zie hoe ook Axel zijn telefoon neerlegt.

"Ik ga niet mee. Ik moet nog wat regelen met detective Smith. Red jij je in je eentje?"

Ik knik.

"O, en misschien kun je proberen je been te genezen. Het is niet handig om op krukken te lopen. En aangezien je morgen weggaat, zal papa het niet merken als je opeens genezen bent."

Ik knik weer en rol mijn broekspijp op. Ik haal het verband van mijn been af. Het is nog wel dik, maar al minder erg dan gisteren, en met mijn krachten moet het wel lukken. Ik stuur wat water om mijn been heen, doe mijn ogen dicht en concentreer me. De pijn trekt beetje bij beetje weg. Het helpt, maar niet genoeg. Nu mijn krachten niet meer gesterkt worden door de volle maan en ik zo'n zware dag heb gehad, gaat het niet zo goed als ik zou willen. Ik krijg het niet helemaal weg. Ik stop en stuur het water weer terug. "Ik probeer het morgen nog wel een keer. Ik ga naar Nathan en Jude." Ik rol mijn broekspijp weer omlaag. Dat verband hoeft er niet meer om, maar ik ben bang dat ik die krukken nog wel nodig heb.

Even later loop ik richting het voetbalveld. Allerlei vragen spoken door mijn hoofd. Zouden ze me geloven? Hoelang gaan Axel en ik elkaar niet zien? Zou het wel goed komen met Julia? Zou mijn vader erachter komen dat ik krachten heb omdat ik mijn been heb genezen? En hoe ga ik het ooit zolang volhouden geen wedstrijden te spelen, Axel niet in de buurt te hebben en te weten dat Julia in gevaar is?

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.