FanFic.nl

Fire & Ice

hoofdstuk 32

Omdat Tori maar bleef praten, heb ik haar mijn rug toegekeerd en me omgedraaid naar Jude. En ben toen met mijn hoofd op zijn schouder in slaap gevallen. Oké, awkward... Maar Jude is nog wel een van de weinige mensen hier die lijkt te begrijpen hoe ik me voel, ook al weet hij niets van Julia. Mark is veel te blij, Kevin veel te kwaad op de coach en Erik is vooral nieuwsgierig naar die nieuwe gast.

De bus komt met een schok tot stilstand, waardoor ik meteen wakker wordt uit mijn halve trance. We zijn er: Alpine jr. High. Wat een feest. Ik kan niet wachten tot ik de gast ontmoet die mijn broer gaat vervangen. Of beter gezegd: ik kan niet wachten tot ik hem in een ijsblokje veranderd heb. Hoe erg ik ook mijn best doe, de nieuwe spits niet bevooroordelen is haast niet te doen.

Even later zitten we in de school, omringt door een stel gestoorde Raimon-fans, die precies weten wie we zijn. De stalkers. Ik leun verveeld tegen de muur aan, terwijl Mark en het Alpine-team bespreken waar die Shawn Frost uithangt. Zo te horen is het een multitalent die alle sporten tegelijk doet. Voetstappen op de gang. Een jongen stapt binnen. Mijn mond valt open. Want deze jongen, die dus wel Shawn Frost moet zijn, is de jongen die we een lift hebben gegeven.

"Dat meen je niet, jullie weer?" Zegt hij vrolijk.

"Krijg nou wat... Maar jij was toch die lifter? Ben jij Shawn Frost?" Vraagt Mark.

Hij knikt.

"Ben jij die beroemde aanvaller?" Vraagt Kevin. De haat is duidelijk terug te horen in zijn stem.

"Is het misschien de grote die je wat tegenvalt? Tja, mensen denken vaak dat ik een reus ben. Sorry, meer kan ik er niet van maken. Ik ben Shawn Frost, hoe is het met jou, grote vriend? Fijn je te ontmoeten." Hij wil Kevins hand schudden, maar deze negeert hem volledig en loopt gewoon weg.

"Ik regel dit wel." Zegt Silvia, en ze rent achter hem aan.

"Wat is er mis? Heb ik hem soms gekwetst?" Zegt Shawn, die zich duidelijk schuldig voelt. Ik heb geen medelijden met hem.

"Het spijt me." Zegt Mark. "Gewoonlijk is Kevin best wel een aardige gast."

"Maak je maar niet druk."

"Meneer Frost." Zegt coach Lina opeens. "Kan ik u even spreken? Aangenaam, ik ben Lina Schiller. Ik ben de coach van het Raimon voetbalteam."

"Het Raimon jr. voetbalteam?"

Oké, ik ben hier weg. Ik heb geen zin in coach Lina die Frost overhaalt voor ons team. Ik ga wel even mijn woede uitten op de sneeuw of zo. Daarvan is er hier genoeg. Ik ben nog maar net het gebouw uit geglipt, als de rest van het team ook naar buiten komt en een trap afloopt, richting de besneeuwde vlaktes die zich vanaf de school kilometers ver uitstrekken, overal waar je kunt kijken.

Plotseling klinkt er een hard geluid, als een soort kleine lawine, terwijl er sneeuw van het dak valt. En als ik weer naar het team kijk, zie ik dat Shawn in elkaar gedoken op de trap zit. Mijn intuïtie zegt dat ik naar hem toe moet gaan, hem moet helpen, zoals mijn taak is binnen dit team, dus ik ren op hem af. Ik heb geen water bij, maar er is sneeuw in overvloed, dus dat valt te regelen. Maar zodra ik aan kom rennen, lijkt het alweer beter te gaan en staat hij gewoon weer op. Fijn. Heb ik dan echt helemaal geen nut meer binnen dit team?

Ik had gerekend op een voetbalwedstrijd of zoiets, maar nu sta ik hier voor een sneeuwballengevecht. Goed, eens even kijken... Sneeuw is een vorm van water, dus ik zou het moeten kunnen controleren. Technisch gezien. Proberen kan geen kwaad.

Ik ga op mijn knieën zitten, en na een paar keer oefenen lukt het me een sneeuwbal te maken, en die met behulp van mijn krachten recht in Eriks gezicht te gooien. Die vind dat niet echt leuk en gooit een sneeuwbal terug, die ik snel ontwijk. Een heel gevecht barst los, waarbij uiteindelijk zelfs supertechnieken worden gebruikt. En ik wordt ook steeds fanatieker: uiteindelijk krijg ik het voor elkaar acht sneeuwballen tegelijk richting Eriks team te gooien en Nelly drie keer in haar gezicht te raken. Dat heb ik nou altijd al een keer willen doen, vanaf het eerste moment dat ik haar ontmoette. Precies wat zo'n verwende, arrogante, verwaande trut verdiend. En dan ook nog al die keren dat ze dreigde de voetbalclub op te heffen, als we niet zouden winnen...

Na het sneeuwballengevecht is het tijd voor de voetbalwedstrijd. Ik doe niet eens de moeite om te gaan kijken. Ik hoef die Shawn helemaal niet te zien spelen. Wat mij betreft mag hij gewoon weggaan. En dan het liefst gewoon nu meteen. Dan kan Axel weer terugkomen zodra Julia veilig is en dan is alles opgelost. Gefrustreerd schiet ik stukjes ijs in het rond, zonder ook echt ergens op te mikken. Als ik even later een hoop harde knallen hoor vanaf het veld, wint mijn nieuwsgierigheid het van mijn haat en kan ik het niet laten om toch even te gaan kijken.

Ik ben nog net op tijd om te zien hoe Shawn Nathan en Jude omver gooit, Bobby eenvoudig ontwijkt en zijn superschot, Eeuwige sneeuwstorm, op Mark afvuurt. Die reageert met de hand van God, die wordt bevroren en in stukjes uiteen valt. De bal vliegt in het net.

Deze gast is volgens mij echt in alles tegengesteld aan mijn broer. Alleen al de manier waarop hij die bal schoot, dat ijs... Ik vind het nog steeds niets. Maar ik moet toegeven dat hij goed is. En dus waarschijnlijk bij ons team komt. En dat ik dus meer mijn best miet gaan doen hem aardig te vinden -of op z'n minst enigszins te tolereren-, hoe moeilijk dat ook zal gaan worden.

"Het is genoeg geweest, ik beëindig nu deze wedstrijd." Zegt coach Lina dan opeens.

En Kevin reageert... Nou ja... Op de Kevin-manier. Er volgt een confrontatie tussen hem en Shawn, die Shawn wint. En die voetbalt vrolijk door, coach Lina compleet negerend. Zijn Eeuwige Sneeuwstorm vliegt weer op het doel af, en breekt door de Toren en de Muur heen, en wordt maar net van koers veranderd door de Ultieme Hand, waardoor hij over de goal heen vliegt.

Er klopt iets niet, ik weet het gewoon. Mijn intuïtie zegt me dat er iets mis is met die Shawn, maar ik zou niet weten wat, laat staan wat je er tegen kunt doen. Maar ik weet heel zeker dat deze jongen geen standaard geschiedenis heeft. Hij heeft iets meegemaakt, iets dat misschien ook wel voor zijn reactie op de 'lawine' zorgde. Wat het ook is, ik zal hem helpen, aangezien hij vrijwel zeker een van de Raimon Eleven zal worden.

Dan loopt de coach het veld op en klapt in haar handen. "Genoeg voor vandaag."

Ik kijk van een afstand toe hoe Mark, enthousiast als altijd, naar Shawn toeloopt en tegen hem begint te praten. Ik kan niet horen wat er gezegd wordt, maar als de coach begint te praten, en ik de uitdrukking op Kevins gezicht zie, weet ik dat hij nu lid is van het team en dat ik daar mee zal moeten leven. Voorlopig. Kevin rent weg en Mark rent achter hem aan. Ik volg ze.

"Je moet toegeven, Shawn is een topspeler." Hoor ik Mark zeggen. "Hij kan de bal niet normaal goed schieten! Jij hebt toch ook gezien wat ie kan? Zo iemand hebben we echt nodig!"

"Maar Axel gaf echt om voetbal, hij speelde altijd met heel zij hart! Die idioot van een Frost wil alleen maar lol trappen en wat aanrommelen. Dat accepteer ik niet!" Schreeuwt Kevin.

"Kom op, Kevin." Zegt Mark zo rustig mogelijk. "Ik zou ook het liefst willen dat Axel nog steeds in het team zat. Maar goed... Er is iets met hem aan de hand op dit moment, net alsof hij wilde vertrekken. Op een dag komt hij weer terug, dat weet ik zeker! Ik twijfel er niet aan."

"En in de tussentijd zitten we opgescheept met die sufkop!" Schreeuwt Kevin, nu nog kwader.

"Zie Shawn gewoon als een nieuw wapen in ons arsenaal, oké? En als Axel weer terug komt zijn we nog sterker! Het Inazuma-team wordt het sterkste team dat de wereld ooit gezien heeft, en met de beste spelers erin!"

"Ja, maar..."

"Maar in de tussentijd mogen we niet stilstaan, we moeten steeds sterker worden!" En als ie terugkomt ontvangen we hem met open armen."

Dan stap ik naar voren. "Hij heeft gelijk Kevin. Ik ken Axel, en ik weet zeker dat hij graag zou willen dat we doorgaan, dat we steeds sterker worden. Niemand heeft er iets aan als we ons vastklampen aan het verleden. Dat doet alleen maar pijn, geloof me. We moeten door. Voor Axel, voor het team, voor de hele wereld!"

"Vooruit dan. In het belang van het team speel ik wel even met hem samen, oké? Maar dat betekend nog niet dat ik hem aardig ga vinden."

Hij en Mark lopen weg. En zodra ze goed en wel weg zijn, laat in mezelf op mijn knieën in de sneeuw vallen. Tranen stromen over mijn wangen. Het besef dat ik hier echt alleen ben, al ben ik omringt door het team, komt nu wel heel dichtbij. Ik mis de stugge opmerkingen, zijn overbezorgdheid, zijn zorgzaamheid. Ik mis de schouder waarop ik altijd kon leunen, juist op momenten als deze. Waar ik kon uithuilen zonder veroordeeld te worden. Ik mis de enige persoon die me 100% kende en me 100% begreep. Ik mis je, Axel.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.