FanFic.nl

Fire & Ice

hoofdstuk 33

Ik heb geen zin om naar deze stomme oefenwedstrijd met die Frost te kijken. En als Shawn de bal afpakt van Nathan ben ik er helemaal klaar mee. Het is me opgevallen dat Nathan de laatste tijd ontzettend perfectionistisch is, en dit is beslist niet goed voor zijn zelfvertrouwen.

Ik weet niet precies waarom in uiteindelijk toch blijf staan. Shawn sprint -opeens buitengewoon agressief- op het doel af. Als hij er bijna is wordt het spel stilgelegd. Kevin en de anderen lopen op Shawn af en beginnen te praten. Die zijn niet blij. Logisch, het spel van die gast is nogal egoïstisch. Nou ja, alleen als aanvaller dan. Hij lijkt wel een heel ander mens te worden! Van een rustige, aardige verdediger naar een gevaarlijke, egoïstische aanvaller.

Na een hoop geschreeuw, vooral van Kevins kant, staan we opeens op een skipiste, kijkend hoe Shawn de helling afglijdt op zijn snowboard, en daarbij ook nog eens gigantische sneeuwballen weet te ontwijken. Dus zo traint hij zijn snelheid? Niet slecht.

Ik raap wat sneeuw op en gooi het in Kevins gezicht. Die reageert... Niet zo blij. Eigenlijk reageert hij nogal boos. Maar ja, dat was te verwachten van Kevin. Zo snel mogelijk verstop ik me achter Jude (capes kunnen echt heel handig zijn).

Door een lompe actie van Tod en Willy valt er sneeuw uit de bomen, wat net als toen die sneeuw van het dak viel met een donderend geraas naar beneden stort. Shawn laat zich net als toen vallen en blijft rillend op de grond zitten. Meteen rennen Mark, Ik en Nathan op hem af. Ik weet niet zo goed wat ik moet doen. Hij lijkt niet gewond of zoiets.

"Wat is er? Alles oké?" Vraagt Mark.

"J-ja." Zegt hij met trillende stem. "Neem me niet kwalijk. Ik maakte een foutje." Ik snap meteen dat hij liegt. Dat was geen foutje. Hij was echt bang. Er is echt iets aan de hand met deze gast. "Willen jullie het ook eens proberen?"

"Ja!" Roept Mark meteen enthousiast, en even later staan we met z'n allen (behalve onze grote chagrijn Kevin) op een snowboard boven aan de helling. De helft van het team ligt na tien meter al op de grond, maar Erik, Bobby, Tori en Jude weten zich goed staande te houden. Die hebben dit vast eerder gedaan. Ik zet me af. Oké. Sneeuw is water. En ik kan water besturen. En dus kan ik sneeuw besturen. Ik kan het voelen, elk kleine sneeuwkristal. Met enige moeite lukt het me om met behulp van mijn krachten perfecte balans te vinden en de sneeuwballen om de weg te verbrijzelen. Dit is best wel leuk.

Als we die avond doodmoe en uitgehongerd terug naar Alpine lopen, staat ons helaas een onaangename verrassing te wachten: we krijgen voortaan nog maar net genoeg eten om te overleven en ook nog eens de opdracht alles dertig keer te kauwen. Oké, de coach was al vreemd, maar nu dus nog veel meer. Ik heb honger en geen zin om bij elke hap tot dertig te tellen. Maar ik vrees dat we het er maar mee moeten doen. Ze is wel onze coach.

Die avond zonder ik me weer af van de rest en ga in de sneeuw buiten in het bos in de sneeuw zitten. Ik zou willen dat ik niet zoveel tijd had om na te denken. Als ik niet hoef na te denken, hoef ik me ook geen zorgen te maken. Dan zou ik me minder alleen voelen. Maar helaas heb ik wel genoeg tijd om na te denken, want de rest van het team is druk met hun eigen zaken bezig. Gefrustreerd ga ik maar weer met stukjes ijs schieten, en toekijken hoe die kleine stukjes ijs het licht van de volle maan weerkaatsen. Het is prachtig, maar zelfs dat vrolijkt me niet op.

Er schiet me wel iets anders te binnen: het muziekstuk. Misschien dat dat helpt. Ik kan het altijd proberen. Ik loop naar binnen, naar de aula van Alpine jr. High, en ga achter de piano zitten. Mijn vingers vinden vanzelf de juiste toetsen. Ik laat me leiden door het ritme. Ik doe mij ogen dicht. Ik ben me heus wel op de hoogte van het feit dat Mark en Shawn in de deuropening staan te luisteren, maar ik doe alsof ik niet doorheb dat ze er zijn. Als ik stop met spelen, merk ik dat ik me al een stuk beter voel. Zodra ik opsta zie ik Mark en Shawn vanuit mijn ooghoeken snel wegschieten, maar ik negeer ze nog steeds. Ik loop terug naar buiten, naar het bos en ga weer in de sneeuw zitten. En langzaam vallen mijn ogen dicht.

Als ik ze weer opendoe kijk ik recht in Jude's gezicht. Ik schrik me dood. Wanneer is hij hier komen zitten? En heb ik echt de hele nacht buiten in de sneeuw gelegen?

"Goedemorgen." Zegt hij vrolijk.

"Wat is er gebeurd? Hoe kom ik hier?"

Hij haalt zijn schouders op. "Dat moet je niet aan mij vragen. Jij bent degene die midden in de sneeuw in slaap viel, niet ik.

Ik ben in de sneeuw in slaap gevallen... Dat moet dan gisteravond rond een uur of elf zijn geweest. En aangezien het nu al helemaal licht is, hoi ik dat het een uur of tien is. Vreemd. Zo lang slaap ik normaal nooit, en zeker niet bij volle maan. Heel vreemd.

"Ga je mee trainen of wilde je nog verder bevriezen?" Ik lach en sta op. Voor ik het weet staan we weer op onze snowboards. En het gaat steeds beter. Zelfs Kevin doet mee. En zo gaat het nog een paar dagen door, voetbaltraining afgewisseld door snowboarden, en de vooruitgang is duidelijk te merken. We raken gewend aan de snelheid, zodat we de dingen om ons heen beter kunnen zien en we ons beter kunnen concentreren.

En dan daagt Kevin Shawn uit, en staan we opeens allemaal een beetje ongemakkelijk toe te kijken hoe Shawn en Kevin proberen de bal van elkaar af te pakken. Kevin is duidelijk vooruit gegaan, hij is veel sneller geworden. Uiteindelijk weet hij de bal zelfs van Shawn af te pakken en schiet de bal in de goal. Niet te geloven dat hij Shawn echt heeft verslagen.

Juichend loopt het hele team op hem af. Dan pakken donkere wolken zich plotseling razendsnel samen. De vrolijke stemming is op slag verdwenen.

"Daar zijn ze." Zegt Jude.

"Ik wist het wel." Zegt Mark. "We hadden je verwacht, Alius Academy! Dus kom maar op! Wij gaan winnen! We zullen jullie een voetbal lesje geven!"

Het liefst zou ik naar voren rennen en Janus in elkaar slaan of zo, maar dat lijkt me nou niet zo'n goed idee. We moeten ze verslaan in een wedstrijd. Nu krijgen we dus wel de kans om te zien hoe Shawn het doet tegen die gasten. Ik ben benieuwd. Dit gaat zeker niet makkelijk worden.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.