FanFic.nl

Bestaat ware liefde? (herschrijving van What's true love?)

Wat betekent 'een Malfidus'?

De volgende morgen deelde Anderling de lessenroosters uit. “Pff Ik loop vast helemaal verloren”, zuchtte ik. “Geen probleem, wij helpen je wel!”
“Met wat beginnen we?”
“HA! Je eerste les is met ons” lachte George.
“En je tweede ook!” Vulde Fred aan. Dit resulteerde in twee uren vol gelach, daarna begeleide de tweeling me naar de kelders, daar wachtte ik op de anderen. “Hey, hoe waren je eerste lessen?” begroette Hermelien me. “Tof” antwoorde ik. Ik kon aan hun gezichten aflezen dat ze niets anders verwacht hadden. De zwaderaars kwamen nu ook toe, met een blonde jongen op kop. Zijn uitdrukking was hatelijk, maar voor de rest had hij best een knap gezicht. “Ah”, zei hij spottend: “Potter, Ik zie dat je vriendje Wemel en het modderbloedje Griffel nog aan je mouwen hangen?” Ik was even uit het veld geslagen door de minachting die uit de mond van deze jonge tovenaar kwam. “Maar ik zie dat je ook een nieuw vriendinnetje hebt?” Hij richtte zich nu tot mij, “Dhanes, was het toch he?” Ik knikte. “Wel wel”
“Bol af, Malfidus!” Zei Ron vurig. Maar dat deed hij niet. “Zeg eens, hang je vrijwillig rond deze drie of zijn ze de enige zijn die je accepteren met hun goede hartjes?”
Ik was even verbouwereerd, maar herstelde en antwoordde: “Misschien de combinatie van de twee, als ik in Zwadderich was beland had ik nooit vrienden gevonden en ik zou ze er ook niet gewild hebben. Kan me moeilijk voorstellen dat ik het een uur in je buurt zou uithouden.” Voor hij kon reageren moesten we in de klas gaan. Dit vak werd gegeven door een leraar die gevreesd werd door alle leerlingen had Harry me uitgelegd, professor Sneep. Eenmaal in zijn lokaal, probeerde ik deze befaamde man op te nemen. Ik snapte dat hij er eng uit zag. Alles aan de man was zwart en kil, zijn gewaad, haar, zelfs zijn ogen. Maar zijn slepende stem dwong zoveel respect af dat ik deze man niet vreesde, maar bewonderde. Het was alles behalve een leuke en gezellige les, gelukkig was ik een beetje goed in toverdranken. Bij het buitengaan liepen we echter weer in op Malfidus en zijn vrienden. “Aha, Potter. Een les door gesparteld zonder ongelukken?” treiterde hij. Waarop Harry fel antwoordde: “Moet jij nu net zeggen, Malfidus!”
“Morgen hebben we verzorging van fabeldieren!” vulde Ron dreigend aan. De blonde jongen keek vuil terug, de arrogantie droop er af en ik trok mijn neus op. Zijn arrogante blik richtte zich nu tot mij. “Wat?” snoof hij “nog nooit een man gezien?” en zijn arrogantie steeg nog. Verbluft antwoordde ik. “nog nooit zo’n klein kind gezien!” Harry, Ron en Hermelien grijnsde, maar Malfidus ook. Mijn gezicht trok ik een frons maar ik volgde toen Hermelien zei: “kom op jongens, hij is het niet waard.” Ik draaide me mee om, met een snelle blik over zijn gezicht. Hij grijnsde terug, maar zijn arrogantie was verloren, zijn uitdrukking was zacht. Verward schudde ik het hoofd en liep mee met mijn vrienden. Ik bande het knappe gezicht uit mijn gedachte en dacht aan zijn arrogantie. “Wat een eikel” mompelde ik. Wat me drie grijnzende vrienden op leverde.


De daarop volgende weken dwong ik mezelf om Malfidus en al wat hij deed te haten. Hoe harder ik probeerde, hoe meer ik mezelf erop betrapte dat ik naar hem zat te kijken, ik kon het niet helpen. Iets aan de jongen intrigeerde me. Dus dwong ik mezelf niet meer naar hem te kijken, dit werkte amper twee dagen. Na twee weken gaf ik mijn hopeloze pogingen om hem te haten op en besloot ik het gewoon te verbergen. Telkens dat we elkaar tegen het lijf liepen, mondde dit uit in verbale conflicten. Hoe arroganter hij werd, hoe zekerder ik van mijn stuk om hem de mond te snoeren. Zo kon ik dus goed verborgen houden dat mijn haat voor deze jongen niet zo diep was als dat het hoorde.
Professor Sneep gooide mijn perfecte plan echter om, op een dinsdagvoormiddag kondigde hij aan dat we snel in paren zouden worden opgesplitst. We hadden het goed gepland, ik zou samen met Ron werken en Hermelien zou samenwerken met Harry. De twee jongens aan hun lot overlaten zou gewoon te zielig zijn. De dag daarna stuurde Sneep onze plannen echter in de war: “Goed, vandaag zal ik jullie opdelen in paren” zei hij met zijn trage slepende stem. “Wemel en Korzel, jullie vormen een paar, Potter en Kwast, Griffel perfect voor Park en Dhanes met Malfidus, Lubbermans…” ‘Oh nee’ Dacht ik in stilte, terwijl de andere drie kwaad keken, maar ergens opgelucht waren omdat ze niet met Malfidus moesten werken. Ik keek naar Malfidus die keek eerst geïrriteerd en grijnsde dan vol minachting. Ik nam men spullen en slenterde tegen mijn zin naar Malfidus’ tafel. “Niet te teleurgesteld?” zei hij: “Ik bedoel je kijkt alsof je in het verboden bos hippogrievenstront moet verzamelen of zo.”, vervolgde hij met zijn een gemene grijns. “We vinden het allebei niet leuk, dus laten we er het beste van maken.” Antwoordde ik droog en met een betrokken gezicht. “Wat jij wil” zei hij schouderophalend. Voor de rest van de les spraken we niet. Af en toe raakten onze handen per ongeluk en trokken we die terug alsof we ons aan elkaar verbrandden. Achter in de klas deed Patty Park niks en maakt Hermelien hun toverdrank alleen, Harry en Ron vloekte op hun partners, die nog slechter waren in toverdranken dan zijzelf. Dit is ook wat ze mij nadien vertelde maar ik mompelde gewoon dat Toverdranken nu per definitie mijn minst favoriete vak was. Vreemd genoeg leek het een of andere nieuwe trend om in paren te werken. In waarzeggerij en kruidenkunde werkte ik samen met Leo en vormde de tweeling uiteraard een paar en later die week werd ik voor verweer tegen zwarte kunsten ingedeeld met Kwast. WE zouden in de weken daarna af en toe mogen duelleren. Om beschermingsspreuken te oefenen. Vloekend kwamen we het lokaal buiten. “Fijn vanaf volgende week wisselen we van partner” zei Harry grimmig, dit keer had hij Malfidus aan zijn been.

Een paar dagen later hadden we weer toverdranken. “Dus…” Begon Malfidus. “Je zit in het zwerkbalteam huh?”
“Ja, wat kan jou dat schelen?”
“We weten allebei toch dat ik van zwerkbal hou?” Ik had naar de ingrediënten gekeken en keek nu op naar zijn gezicht: “Wat wil je?”
“Wow, rustig hoor, ik probeer ook maar om er het beste van te maken.” Die laatste woorden benadrukte hij met het nodige sarcasme, maar ik besefte dat hij er bijna teleurgesteld uitzag. De rest van het uur kroop traag en in stilte voorbij. Op het einde van de les verontschuldigde ik me rap en verwachte ik een sarcastische reactie, maar kreeg een glimlach die betekende dat hij mijn excuses werden aanvaard.
Toen we daarna in de grote zaal kwamen, begon Ron te zeuren: “Korzel is echt zo’n idiote stommerik, hij vernielt alles!”
“Kwast is zeker niet beter!” antwoordde Harry. Daarna besloten ze een geheime wedstrijd te houden: Wie is dommer Korzel of Kwast?
Ik keek naar Hermelien zodra de wedstrijd saai werd en in herhaling viel. Ze keek me zieligjes aan en zei: “Ik moet toegeven dat het ook geen pretje is om met Park samen te werken, maar..” en ze verhief haar stem zodat Harry en Ron ook luisterde: “Wij moeten tenminste niet samenwerken met Malfidus!” Nu keken ze met z’n drieën naar mij. “Wel, hij is vrij rustig eigenlijk, ik had hem erger verwacht…” Ron keek naar me alsof ik net in een geest veranderd was en zowel Harry als Hermelien keken me ongelovig aan. “Wat? Ik zeg gewoon de waarheid, hij heeft zich helemaal nog niet gedragen zoals hij dat anders doet!” zei ik snel, een beetje in paniek. “Ja, dat is vrij moeilijk te geloven, niet?” snoof Ron. Harry zette zijn woorden kracht bij met zijn eigen blik, maar Hermelien had een vreemde uitdrukking in haar gezicht, die ik niet kon lezen.

De volgende dag was mijn eerste les met de tweeling en daar was ik zeer blij mee, ik had geen zin in een les met Malfidus, omdat ik merkte dat het uit de hand liep. Uiteraard vergat ik al mijn zorgen en had ik een fantastische dag, ik bleef de hele dag bij hen en Leo omdat ik niet onder Hermeliens, Rons en Harry’s ogen durfde komen. We fopte de hele dag door leerkrachten en zwaderaars. Het leven kon niet beter.
De volgende dag begon ik echter met Verweer tegen de Zwarte Kunsten, dus kon ik er niet onderuit. Maar omdat vooral Hermeliens uitdrukking me wat angst aanjoeg, ontbeet ik met Fred, George en Leo en ging ik op mijn eentje naar de klas. Toen ze de klas binnen kwamen, kwamen ze met zen drieën naar mij toe. “Dus je leeft toch nog?” ik mompelde een antwoord en dat bleek voldoende, althans voorlopig. Daarna voelde ik me vreselijk en ondanks de vele pogingen van de tweeling kon er geen gemeende lach af. Ik hield van die twee, ze waren fantastisch, maar hiermee konden ze met niet helpen. Ik besloot ‘s middags samen met Harry, Ron en Hermelien te gaan eten.
Die namiddag hadden we Toverdranken en ik kon er niet aan doen, maar ik was zelfs een beetje gelukkig om in Draco’s buurt te zijn. Aan de andere kant had ik er echt geen zin in. De zwaderaars waren laat en ik zat al klaar aan de tafel toen Malfidus binnen kwam: “Hey” zei hij.
“Hoi” en ik was blij met dit bewijs dat het niet mijn verbeelding was die zei dat Draco best meeviel. Ik keek om naar Hermelien, die keek terug met die vreemde uitdrukking.
“Stomme Anderling” Ging Malfidus verder alsof er niets aan de hand was. “Ze hield ons langer in de les!” En hij keek op om een reactie te krijgen. “Ze had waarschijnlijk haar redenen” antwoordde ik. Zijn blik nam mijn gezicht op alsof hij er alles op kon aflezen, dus wende ik het af. Sneep gaf ons een nieuwe opdracht en keek door de klas met zijn gekende enge blik. Ik mocht hem wel, hij had wat speciaals, ik bewonderde hem wel een beetje. Ik had het precies voor de enge zwadderaars.
Een paar minuten later waren we aan onze toverdrank bezig en reikte ik naar een van de ingrediënten, terwijl ik ook verder las in mijn boek. Malfidus bleek net het zelfde te doen. Onze handen raakten elkaar en we trokken ze snel terug, maar daardoor stootte ik ook de ketel om. De ketel viel met een luide knal op de grond en iedereen keek op. Sneeps blik gleed van de ketel naar mijn geschrokken gezicht. “Tien punten aftrek voor Griffoendor” zei hij kalm. “En jij mag naar mijn kantoor komen vanavond om acht uur, Dhanes”
“Professor, ze kon er niets aan doen…” zei Malfidus ineens. Ik geloofde mijn oren niet en keek naar hem, maar hij keek naar Sneep.
“Goed dan, dan mag je haar vergezellen bij haar strafwerk vanavond, Draco. De les is gedaan, Ruim op en begeef jullie naar de volgende les!” Ik keek naar de blonde jongen naast me, nog steeds vol ongeloof..”Bedankt” fluisterde ik. Hij keek me aan en glimlachte “Geen probleem” Hij schrok dan van zijn eigen reactie en wendde zijn blik af.

Die avond wenste Ron, Harry, Hermelien, Fred, George en Leo me geluk en vertrok ik na hun te bedanken naar de kerkers. Malfidus was al binnen toen ik toekwam. “Ik weet nog niet goed wat ik jullie als straf ga opgeven” zei Sneep “Dus..eens kijken…” Hij zag er uit alsof hij zeer diep nadacht en Malfidus keek naar me. In een poging hem te negeren staarde ik naar Sneep. “Ik heb geen inspiratie, ga maar naar.. oh wacht! Bijna vergeten! Het is een boeltje van achter!” Daarmee bedoelde hij een grote ingrediënten-inloop-kast. Dus spendeerde ik mijn straf in een kast en was vreemd genoeg blij dat Sneep bij ons bleef. Die verhinderde ons echter niet om elkaar verwijten naar de kop te gooien. “Ik ben hier al geweest, Malfidus. Blijf op je eigen kant!”
“Mocht je goed werk leveren zou ik ook zien dat je daar al geweest was, Dhanes!”
Drie uur later kon Sneep on niet meer aan, hij zuchtte toen hij ons verzocht elkaar niet te beheksen op weg naar boven. Zo verlieten Malfidus en ik zijn kantoor en liepen we samen richting de trappen. We zeiden geen woord, Tot hij me bruut tegen de muur duwde, hij hield mijn schouders stevig vast en siste: “Je kan best maken dat ik geen straf meer krijg dankzij jou!” Ik had mijn handen tegen zijn borstkast gezet om hem van me af te duwen, maar hij torende een kop boven mij uit en ik voelde zijn sterke spieren door zijn gewaad. Mijn grip loste, fysiek kon ik dit niet winnen. “Kies dan je momenten om je menselijkheid te bewijzen wat beter uit!” beet ik terug. Hij grijnsde gemeen en duwde zijn lippen tegen de mijne. Voor ik goed besefte wat er gebeurde, trok hij zich terug en liet geschrokken mijn schouders los. Ik stond hem verbluft aan te kijken en hij gromde:”geen woord, tegen niemand!”

Reacties: