FanFic.nl

Say Cheese! [Life is Strange Fanfic]

4: De verandering van zwart naar wit

"This fantasy
Is not enough for me
I want it, I'll take it
Away from you"

---

Gapend zette ik een aantal dozen opzij. Het was licht en de muziek die ik hoorde gaf me de motivatie om mijn kamer eindelijk op te ruimen. Ik vouwde mijn kleding op en legde het in de witte kast die tegen de muur stond. Op mijn bureau plaatste ik een stapel schriften en aan de muur hing ik een foto van mijn ouders en een foto van mijn hond.
In tegenstelling tot Max Caulfield, wie ik gisteren al zeven selfies zag maken, hield ik niet zo van selfies. Ik begreep niet echt waarom men zo'n foto van zichzelf zou willen maken. En toch kon ik het van Max goed hebben, zij stond tenminste normaal op haar selfies. En het feit dat ze die foto's maakte met een instant-camera, een camera waarbij de foto's meteen geprint worden, maakte het toch weer helemaal haar eigen stijl.
Zelf had ik een grote, digitale camera. Mijn vader had hem aan mij gegeven voordat ik vertrok naar Arcadia Bay. Hij werkte erg goed en ik was er reuze blij mee. Ik pakte de camera van mijn bureau en besloot maar meteen een foto te maken van het uitzicht uit mijn raam. Ik schoof de gordijnen opzij en zag al een paar mensen buiten rondlopen. De conciërge, Samuel, was bezig met het vegen van de tegels. Samuel was een beetje een vreemde man, hij sprak altijd in de derde persoon. Dat wil zeggen, wanneer hij het over zichzelf had, zei hij: "Samuel heeft..." in plaats van "Ik heb...". Een beetje apart, maar hij was vriendelijk.
Er kwam een eekhoorn voorbij lopen die stil bleef staan toen hij Samuel zag. Samuel stopte met vegen en hij knielde neer bij het beestje. Ik zoomde snel op hem in en maakte een foto van hem en de eekhoorn.

"Kate? Alita hier."
"Oh, kom binnen, Alita."
Ik opende de deur naar de kamer van Kate Marsh en zag haar op haar bed zitten met de viool. Ze keek vrolijk en haar gordijnen waren opzij geschoven waardoor ze door de zonnestralen omhuld werd.
"Het lijkt erop dat het weer gaat," zei ik glimlachend. "Bedankt voor de muziek. Ik heb mijn kamer tenminste een beetje kunnen opruimen, heh heh." Ik keek even rond. "Aan jou kamer hoeft niet veel meer gedaan te worden. Netjes!"
"Ik ben blij dat de muziek nut heeft, Alita. Tja, ik kan er zelf niet zo goed tegen als mijn kamer een zooi is. Rommel in mijn kamer betekent meestal rommel in mijn hoofd."
"Hm, ik snap wat je bedoelt."
Ik zag een kruis van Jezus aan de muur hangen.
"Christen?"
Kate knikte en liet me haar ketting zien. Het was een klein, zilveren kruisje.
"Yep. Mijn hele familie is christelijk en het geloof geeft me hoop. Ben jij gelovig?"
Ik schudde mijn hoofd. "Nah, ik weet niet zo veel over het geloof, eerlijk gezegd."
"Dat is geen probleem. Bijna niemand op deze school is gelovig, volgens mij."
Ik dacht even na. "Oh, ik zag een poster in de school. Volgens mij is er een soort 'meeting' van religieuze groepen iedere week. Als je zin hebt, kun je je daar aanmelden."
Kate keek op. "Dat lijkt me eigenlijk wel wat! Bedankt, Alita!"
Er werd op de deur geklopt.
"Binnen!" riep Kate.
De deur werd geopend en ik stak mijn hand op. "Hey Max!"
Max keek voorzichtig om het hoekje.
"Oh, hoi Alita! Sorry dat ik stoor, maar ik wilde even zeggen dat die muziek heel mooi was."
Max, Kate en ik brachten de hele ochtend door op Kate's kamer. We hadden allemaal wel iets te vertellen, en op dat moment wist ik dat wij goede vrienden zouden worden. Maar ik wist niet dat wij ieder een vreselijk lot met ons mee droegen. Een vreselijk, vreselijk lot.

Maak een zwart-wit foto met groot contrast. Maak een zwart-wit foto... Met groot contrast.
Ik zuchtte diep en keek om me heen. Overal liepen studenten rond. De gang van Blackwell Academy was groot en het kunstlokaal en scheikundelokaal waren erg dichtbij elkaar, wat me verbaasde. Met mijn camera in mijn handen keek ik nogmaals om me heen. Het huiswerk voor fotografie klonk zo simpel: maak een zwart-wit foto met groot contrast. Maar nu ik hier stond had ik geen idee wat ik op de foto moest zetten. En de foto moest morgen ingeleverd worden. Oh, wat moest ik toch doen...
De bel ging. Studenten verlieten het scheikunde- en kunstlokaal. Ik besloot maar even een kijkje te nemen in het scheikundelokaal, op zoek naar inspiratie.
De meeste leerlingen waren het lokaal al uit. Alleen een jongen was nog bezig met allemaal chemische spullen opruimen. Naast hem stond mevrouw Grant, de scheikundelerares. Zij en de jongen droegen allebei een labjas.
"En wat hebben we geleerd vandaag, Warren?" vroeg Grant met haar armen over elkaar.
De jongen zuchtte terwijl hij met een doek een doorzichtig, vloeibaar goedje van de tafel verwijderde. "Speel nooit met chemische stoffen."
"Goed zo. Het is echt gevaarlijk, begrijp je? Nou, laten we dit opruimen."
Grant hielp de jongen met het opruimen van de stoffen. Ik liep verder het lokaal in.
"Oh, kan ik helpen?" vroeg ik.
Mevrouw Grant keek op. "Ah, wat vriendelijk van je, meid. Maar Warren hier moet van zijn fouten leren."
Ik knikte. "Oh, dat is goed hoor. Sorry voor het storen, gaat het?"
Warren knikte. "Maak je geen zorgen over mij! Het was best een vette chemische reactie."
Mevrouw Grant schudde zuchtend haar hoofd. "Het is maar goed dat je een labjas droeg, anders zat je kleding er ook nog onder."
Ik keek naar Grant en toen naar haar witte labjas. Er ging een lampje branden. Contrast!
"Sorry, mevrouw Grant, maar vindt u het goed dat ik even een foto maak?"
"Doe wat je wil, meid. Ik heb geen verstand van fotografie, dus het zal wel goed zijn."
Snel ging ik klaar staan met mijn camera.
"Bedankt, mevrouw! Say cheese!"
De flitser ging af en mijn zwart-wit foto met groot contrast was gelukt. Ik keek op het scherm en glunderde.
"Dat was een slim idee, Alita Rake," klonk het opeens achter me.
Verschrikt draaide ik me om. Wanneer was Jefferson het lokaal binnengekomen?
"Erg slim," herhaalde hij. "Je hebt een goede visie." Hij grinnikte even. "Maar je hoeft je modellen niet 'cheese' te laten zeggen, weet je. Sterker nog, wanneer een persoon op een foto haar neutrale gezicht laat zien, maakt dit van een foto een echt kunstwerk."
Ik keek even naar de grond. "Eh, dank u wel, meneer Jefferson."
Jefferson stak zijn hand uit. "Mag ik?"
Voorzichtig gaf ik hem mijn camera. Zijn ogen schoten over het kleine beeldscherm en er verscheen een vreemde grijns op zijn gezicht.
"Ah, prachtig.." zei Jefferson met een zachte stem. "Die verandering van zwart naar wit.. Schitterend. Je hebt werkelijk talent, Alita."
Hij hield de camera voor me, maar toen ik hem wilde aanpakken liet hij niet los. Hij keek me aan en voor een moment was het stil. Er was iets in zijn ogen en zijn stem waardoor ik erg nerveus werd..
Toen liet hij de camera los.
"Ik zie je morgen in de les, Alita," zei hij toen glimlachend. "Vergeet je foto niet mee te nemen!"
Ik staarde naar mijn camera en stopte hem terug in mijn tas. Grant schudde haar hoofd.
"Ik zie niet in waarom het beter is om niet blij te kijken op een foto," mompelde ze. "Maar goed, daarom ben ik ook geen docent fotografie. En Mark Jefferson zal het wel weten, hij is een beroemdheid!"
Warren haalde zijn schouders op. "Fotografie is gaaf hoor.. Maar ik ben gewoon meer een scheikunde nerd."
Ik lachte. "Bedankt voor de foto, mevrouw Grant. En Warren.. Succes!"
Warren stak zijn duim op. "Dat komt helemaal goed. Ik spreek je later nog wel!"

Toen ik de gang op liep, echode Jeffersons woorden nog door mijn hoofd.
"Schitterend... Je hebt werkelijk talent, Alita."
Er liep een rilling over mijn rug door die zachte toon. Snel schudde ik mijn hoofd. Het voelde goed om gecomplimenteerd te worden door Mark Jefferson, maar ik was een beetje licht in mijn hoofd geworden. Ik kon maar beter teruggaan naar de slaapzalen en me richten op de rest van het huiswerk.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.