FanFic.nl

Crosspoint

De ruïne

De bus stopte met een aantal krampachtige schokken en een sissende motor. De roestige scharnieren protesteerden luidkeels toen ze met geweld opengeduwd werden. Een jonge vrouw, halverwege de twintig, sprong eruit stak een hand op naar de chauffeur en begon te lopen. De bus trok moeizaam op en verdween om de hoek. De vrouw was naar een fonteintje gelopen en depte water in haar gezicht en nek. De hitte van begin augustus stoomde de mensen naar de schaduwen, auto's met geluidloze airconditioners en saaie poelen van zwembaden met teveel chloor.
De vrouw kwam overeind, pakte de zak die ze had meegezeuld op en zwaaide het op haar rug. Even keek ze om zich heen en liep toen naar rechts en volgde een flauwe bocht. Haar voetstappen klonken hol op de hete stoeptegels.
Haar iets uiteenlopende spijkerbroek was ietwat te groot om haar middel, had gaten, scheuren en vlekken waarvan de herkomst niet meer definieerbaar was. Toch leek hij dusdanig gedragen te worden dat het leek alsof het een tweede huid was geworden van de vrouw. De vrouw, die inmiddels een zonnebril had opgezet, een model uit de jaren zeventig uit de twintigste eeuw, leek op haar gemak te zijn terwijl ze rondkeek. Bij een klein smal weggetje dat het dorp uit leidde bleef ze staan, keek op een papier dat zo vaak gevouwen was dat de vouwranden kaal waren geworden, en liep toen het straatje in.
Wie haar had nagekeken maar niet had gedaan wat zij deed zou haar hebben zien verdwijnen zodra ze stoeptegel nummer driehonderdvijfennegentig was opgestapt.
Nu stond de vrouw echter op een geplaveide straat waar geen ziel te bekennen was. Aan haar linkerkant stond op de hoek van een rij huizen een boekwinkel die nu gesloten was. Links voor haar zat een klein bloemenzaakje, ook gesloten. Rechts voor haar zat een brasserie, er waren mensen binnen, maar er hing een bordje 'gesloten' aan de deur. Ze wende zich tot het laatste gebouw dat op de hoek stond, rechts van haar, even dacht ze dat ze op de verkeerde plek was, maar toch hing er een knalgroen papier aan een houten deur zonder ramen; te huur. Ramen waren of dichtgespijkerd, of zo vies dat je er met geen mogelijkheid iets door kon zien. De muren waren afgebladderd en de schoorsteen was een nest voor een familie kraaien geworden.
Behoedzaam duwde de twintiger tegen de deur en wende gelijk haar blauwe ogen af. De ruimte was een slagveld. dikke lagen stof lagen als een tapijt over de spullen heen. Een trap naar boven miste de helft van de treden en die er nog in zaten waren verrot. Ze wist dat er meubels waren maar geen van hen was nog heel, poten die ontbraken waren nog de zachtste verwondingen. Dapper liep de reizigster de ruimte in, voorzichtig haar voeten plaatsend, liever kwam ze niet in de kelder terecht. Nauwkeurig nam ze de ruimte in zich op, haar zonnebril had ze losjes in haar hand, haar zak stond op het stoepje voor de deur, haar broek, groene t-shirt en half-korte krullen waren nu al smerig van het stof.
Uit haar kontzak viste ze een open klapbare mobiele telefoon en na wat knopjes ingedrukt te hebben drukte ze het ding tegen haar oor en liep weer naar buiten. Na driemaal te zijn overgegaan werd er aan de andere kant opgenomen.
"Bonjour, monsieur. Je suis Rosa."

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.