FanFic.nl

Crosspoint

De verbouwing

Een sierlijke handtekening onder een kort contract leek niet overeen te komen met de versleten soldatenkistjes, de versleten spijkerbroek met allerlei kleuren vlekken, het oversized knalgroene t-shirt en de zwarte sjawl met witte doodshoofdjes om haar middel, geklede vrouw. Het lag vergeten op een zak die waarschijnlijk ooit van een soldaat was geweest. Naast een thermoskan waar stoom nog uit kwam, een zak appels, vijf broodjes en een vijf literfles water. De vrouw was de enige in de ruimte die aanwezig was. Maar stil was het er zeker niet. Die ochtend had ze het vervallen gebouw tot haar wettige eigendom gemaakt. De vorige eigenaar leek er blij mee te zijn ook.
Nu echter was ze neuriënd de ramen eruit aan het slaan, het vermolmde hout tot gruzelementen aan het hakken en de enorme berg stof aan het weg werken. Stroom was er niet.
Buiten stoomde de zomerzon de mensen van de straten, niemand die zich druk leek te maken om de ravage die Rosa met zich meebracht. Niemand die er wat van zei toen ze tegen een uur of elf 's avonds een pizza liet bezorgen, en dat ze de benedenverdieping stofvrij had gekregen.
De stemmen zouden gaan veranderen, dat wisten de buren, dat wist zij en vreemd genoeg jij.
De nacht viel vroeg in voor de tijd van het jaar, maar Rosa maakte dat niet uit; ze was toch moe van het werken die dag.

Een duif liet wat gevallen beton kraken onder zijn pootjes. Een miezerig zuchtje wind liet wat stof opwaaien en een veldmuis knabbelde aan wat broodkruimels naast de bagage van de slapende vrouw. Ze zucht en mompelt iets over dropveters. De versleten matras, die ze boven gevonden had, protesteert als ze zich woest omdraait. De kerkklok slaat zes uur en abrupt schiet ze overeind. Verwilderd kijkt ze om zich heen; dan beseft Rosa waar ze is en ontspant ze. De laatste slag van de klok sterft weg en uit haar enorme zak haalt ze een gebutst zilver kleurig horloge, een blik op het ding doet haar zachtjes kreunen. Vroeg, maar onmogelijk om nog in slaap te vallen.
Even liet ze zich nog terug vallen op het matras, maar naar een paar minuten stond ze op; trok dezelfde haveloze kleren aan; waste zich met het lauw geworden water uit de fles; ontbeet met het restje pizza en wat fruit.
Peinzend liep ze door de ruimte; hier en daar bekeek ze iets wat nauwkeuriger.
Een kat sprong soepel door een weggeslagen raam. Rosa glimlachte; ging zitten en lokte de kat. Dat de kat een opvallende lijn rond haar ogen had ontging haar niet.
"Over een week ofzo is het klaar..." mompelde ze. En met die woorden ging ze weer aan de slag. Afval werd weggegooid, de muren werden gewit en in overlopende kleuren geverfd. Van donkerrood naar hemelsblauw en lichtgroen. Een nieuwe vloer werd gemaakt, althans een deel.
Rosa werkte een dag zonder stoppen door. En de dag erna. En die daarna. En daarna. Pas op dag zes was ze klaar, met de benedenverdieping. De ruïne die het was geweest, was geheel verdwenen. Een zevental dag later was ook de bovenliggende verdieping klaar.
De ruimte was voorheen een groot geheel geweest, nu leek zij een groter oppervlak te hebben, ingedeeld in vier ruimtes.
Bij binnenkomst, de ingang zit op de hoek van het gebouw, had een hal met een lange houten balie. Deze liep door naar rechts naar een volgende ruimte waar vier lange en diverse kleinere houten tafels stonden. De eetzaal.
Als je echter bij de balie links ging kwam je in een kleine, knusse zitkamer of je kwam in een grote zaal- vandaar dat het oppervlak groter leek te zijn geworden- voor bals, disco's of een spel van sport.
De bovenverdieping was een heel ander verhaal. Naast de balie was een wenteltrap naar boven, van hout uiteraard, daar had je één lange gang met misschien wel vijftig deuren. Elk leidde naar een kamer opzich. Sommigen voor één, twee personen, maar ook voor acht of twaalf. Net wat er gewenst was. Twee dagen nam Rosa rust voordat ze het laatste ding deed. Twee dagen waarin ze nieuwe kleren kocht, haar slonzige haren knipte, sliep, een drietal boeken las, en twaalf telefoontjes pleegde.
Op vierentwintig augustus pakte ze nog één keer de verfkwast op en schilderde in middeleeuwse Gotische letters een naam op de ramen. Er waren drie grote ramen en een raam in deur.
Eén naam; duizenden gasten. Eén werkgever, duizenden wezens. Eén gebouw, ontelbare avonturen. Tevreden spoelde Rosa de kwast af. Ze was er klaar voor.
Ze viste haar ouderwetse mobiel uit haar broekzak, scrolde door haar contacten, tot ze bij de 'S' kwam en selecteerde de enige persoon daar. Opende het venster voor digitale berichtjes. Tikte één zin. Eén zin om haar leven voorgoed te veranderen.
Crosspoint is ready to live, ready for you, see you soon Sherlock.

Reacties: