FanFic.nl

You killed your father | John Murphy

003

De dagen verstreken en hoewel de griep van John bijna over was, voelde hij zich totaal niet goed. Over een paar uur was de uitspraak van de Kanselier en het kon niet veel goeds zijn. John keek naar zijn moeder, die aan het aanrecht middageten aan het klaarmaken was. Hij wist dat ze het goed bedoelde, maar hij wist ook dat ze beiden geen hap door hun keel zouden krijgen.
"Hoe laat is de uitspraak precies?" vroeg John en zijn moeder legde alles neer, waarna ze voor zich uit bleef staren. John beet op zijn lip en keek naar het tablet op tafel. Hij pakte het op en ging naar de notities, waar hij doorheen bladerde. Hij opende de verhaaltjes die zijn vader vroeger al voor hem gemaakt had en las ze door. Een klein glimlachje stond op zijn lippen en hij las alles door. Hij hoopte dat zijn vader vrij werd gesproken, maar hij wist bijna zeker dat het niet zo zou zijn. Hij kon in ieder geval zijn vader nog gedag zeggen, als het zo ver was.

Na een tijdje werd er op de deur geklopt. Aangezien zijn moeder aan tafel voor zich uit zat te staren, stond John op en liep hij erheen. Hij haalde even diep adem en opende de deur. Voor zijn neus stond een van de brede bewakers die zijn vader het huis uit had gesleept. Hij voelde een steek van woede in zijn borst, maar hield zich in.
"Jullie worden over tien minuten in de raadszaal verwacht." Dat was het enige wat de bewaker zei, waarna hij zich omdraaide en de gang terug uit liep. John draaide zich naar zijn moeder die haar hoofd schudde.
"Dit kan niet goed zijn, dit kan niet goed zijn," ze wiegde zichzelf heen en weer en John liep naar haar toe, waarna hij zijn hand op haar schouder legde. Toen ze hem aankeek glimlachte hij lichtjes naar haar.
"We redden het wel, mam," zei hij en zijn moeder knikte zacht, waarna ze opstond en de slaapkamer in verdween. Waarschijnlijk om zich van haar pyjama te ontdoen. John ging zijn kamer ook in, om zich om te kleden. Hoewel in de meeste kleren gaten zaten, omdat deze al decennia meegingen, van persoon naar persoon, vader op zoon, had hij zijn netste trui en broek uit de kast gepakt. Hij trok ze aan en keek in de spiegel. Onder zijn ogen zaten donkere randen. En dat voor iemand van zijn leeftijd. Hij sloeg een zucht en liep zijn kamer uit, waar hij zijn moeder aantrof.
"Kom je, mam?" vroeg hij en ze knikte. Samen verlieten ze hun appartement en liepen ze de gang door richting de raadszaal, waar de uiteindelijke beslissing genomen zou worden.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.