FanFic.nl

You killed your father | John Murphy

004

Kanselier Thelonious Jaha stond voor John en zijn moeder. Achter hem zat Alex Murphy, met zijn handen aan elkaar geboeid, op een stoel. Johns ogen ontmoette die van zijn vader en hij zag de angst in zijn ogen. John klemde zijn kaken op elkaar en trok zijn ogen van hem af, waarna hij deze op de grond richtte.
"Alsjeblieft, Jaha, ik smeek het je. Ik heb een gezin," smeekte Alex, maar Jaha leek geen kik te geven. John hoopte dat de uitspraak niet zou zijn wat hij dacht. Jaha en zijn vader kenden elkaar goed, hij kon hem toch niet zomaar af laten zweven?
"Alexander Murphy. U bent aangeklaagd voor het meenemen van medicijnen waar geen toestemming voor is gegeven. Iedere medicatie is alleen te gebruiken voor patiënten die dit daadwerkelijk nodig hebben en dit was niet het geval. Daarom zal ik u, Alexander Murphy, door middel van het opvolgen van de wet van de Ark de volgende straf moeten geven; Vanmiddag om klokslag vier uur zal u worden afgezweefd." Er viel een stilte in de zaal, alsof iedereen zijn adem inhield.
"Nee!" John voelde zijn hoofd even draaien en hij trok zijn hand uit die van zijn moeder, waarna hij zich door de bewaking heen wist te drukken. Hij vloog zijn vader om zijn hals en hield hem vast. "Nee..." Zei hij zachtjes en hij legde zijn hoofd in de nek van zijn vader.
"Laat ze even," hoorde John Jaha zeggen. Hij keek even achter zich en zag de bewakers stoppen.
"Jonathan." John keek weer naar zijn vader. Alex keek zijn zoon in de ogen. "Ik deed het voor jou," zei hij zachtjes en John schudde zijn hoofd.
"Het was niet nodig," zei John en zijn vader schonk hem een glimlachje. John kon niet begrijpen waarom zijn vader glimlachte. Hij had zojuist te horen gekregen dat hij zou worden afgezweefd, hoe kon hij nog glimlachen?
"Ik hou van je," zei Alex en John voelde tranen opkomen. "Ik hou ook van jou, pap." John schrok toen hij van zijn vader werd afgehaald. Blijkbaar had Jaha de opdracht gegeven om John weg te halen. Hij zag dat zijn vader de raadszaal uit werd afgevoerd.

"Ik heb de opdracht gekregen jullie mee te nemen naar de luchtsluis," zei de bewaker die John en zijn moeder op kwam halen uit hun appartement. John stond op van de bank en trok zijn trui recht, waarna hij samen met zijn moeder achter de bewaker aanliep. Het was stil tussen de twee, John durfde niets te zeggen en hij dacht dat zijn moeder hetzelfde probleem had. Echter had hij er wel vrede mee.
Aangekomen bij de luchtsluis stonden twee bewakers, Jaha, de tweede Kanselier; Marcus Kane en zijn vader te wachten. Over een minuut was het zover, dan zou Alex' lichaam voor eeuwig door de ruimte zweven. Toen John zijn vader in de ogen keek leek het of hij even geen lucht kreeg. De gedachten dat dit de laatste keer was dat hij zijn vader zag, deed hem vreselijk veel pijn. Bijna onmenselijk veel pijn. Zijn hart leek in duizenden, nee, miljoenen stukjes te breken. Het gevoel van de afgelopen dagen was niets vergeleken met wat hij nu voelde. Zijn vader zou zo afgezweefd worden en dat allemaal omdat hij een paar medicijnen had gestolen. Wat was het probleem eigenlijk, medicijnen konden zo gemaakt worden.
"Het is tijd," zei Jaha toen hij de tijd op zijn horloge had bekeken. "Open de sluis." Nadat Jaha de opdracht had gegeven ging de sluis sissend open. Er kwam een wat muffe lucht achter vandaan. John keek naar zijn moeder, die recht voor zich uit staarde. Het duurde niet lang meer voor ze in zou storten, dat wist hij zeker. Zijn blik ging weer naar de gebeurtenis voor hem. Alex zette trage stappen de sluis binnen. Het was John niet ontgaan dat zijn ogen rood waren. Had zijn vader zoveel gehuild?
De handboeien gingen af en Alex wreef over zijn polsen, waarna hij naar zijn vrouw en zoon keek. John slikte een keer, maar zijn keel voelde droog aan. Hij werd er zelfs een beetje misselijk van.
"Nog laatste woorden?" vroeg Jaha en Alex liet een zucht los. "Ik hoop dat je de juiste keuze maakt, Jaha," zei hij en keek toen naar John. "Zorg voor je moeder, jongen. Ze heeft je nodig." John knikte op wat zijn vader zei en wilde naar hem toe lopen, maar een van de bewakers blokkeerde de weg, waardoor John naar zijn moeder terug liep en haar hand vastpakte. Hij voelde dat ze geen moeite deed om de zijne terug vast te pakken. Ze was al ingestort, maar liet het niet zien.
"Sluit de sluis maar," zei Jaha. John hoorde enige twijfel in zijn stem. Had de man spijt? Voor John nog iets kon zeggen sloot de sluis en stond zijn vader gevangen tussen twee deuren. De ene terug de Ark in, de andere richting de ruimte. Rode lampen begonnen boven de sluis te branden. Het was begonnen.
Het was even stil en John zag zijn vader voor de deur staan. Zijn ogen stonden op hem en zijn moeder gericht. John zag de mond van zijn vader bewegen. Hij voelde de tranen achter zijn ogen prikken en hij knikte naar zijn vader.
"Ik ook van jou," zei hij en voor hij het wist ging de deur achter zijn vader open, waarna zijn lichaam razendsnel de ruimte in werd gezogen. Johns ademhaling stopte voor een moment.
"Nee!" Hoorde hij zijn moeder luid schreeuwen. Haar geschreeuw bleef aanhouden en hij draaide zich om, waarna hij haar op de grond zag zakken. Ze bleef schreeuwen. Hier en daar een luide snik, welke weer gevolgd werd door een schreeuw. John snelde naar zijn moeder toe, maar toen hij haar vast wilde pakken gebeurde er iets wat hij niet had verwacht: Ze duwde hem weg.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.