FanFic.nl

Anubis: De vijf in Araluen

Hoofdstuk 7. Talent

Marcel gaf de mandola weer aan Will, die met open mond had zitten luisteren. Daarna ging hij weer zitten bij de anderen. Deze keken hem aan alsof hij een buitenaards wezen was.
“Hoe kun jij zo spelen?” Vroeg Raphael verbaasd. Voor zover hij wist was hij de enige in Anubis die een muziekinstrument bespeelde.
Marcel haalde zijn schouders op. “Ik weet het niet, ik deed maar wat,” antwoordde hij doodgewoon.
“Goed, dat schitterende liedje van zonet kende ik dan wel niet, maar toch is het mooi gezongen. Jullie zouden zo de kost kunnen verdienen als minstrelen, al zou je dan wel de plaatselijke liedjes moeten leren,” grinnikte Gilan. “Maar dan moet je niet, zoals Will, er een parodie op gaan maken.”
Will moest er ook om lachen. Hij had, toen hij net afgestudeerd was, een parodie op het liedje ‘Oude Jan Rook’ gemaakt, over zijn eigen leermeester Halt – de beroemdste Grijze Jager van heel Araluen. Het was een pesterijtje over de altijd slordig geknipte bos haar van zijn vriend en oude mentor.
Arnaut grinnikte ook. “Ja, Will. Speel dat liedje eens. Het is lang geleden dat ik dat voor het eerst hoorde. Bovendien is het mijn lievelingsliedje,” grijnsde hij. Will haalde zijn schouders op en begon te spelen – het lastige intro van zestien tonen. Daarna begon hij te zingen.

Grauwbaard Halt is een brave vent,
Hij woont op Blekersberg.
Hij heeft nog nooit een bad gekend,
En vindt dat heel niet erg!
Grauwbaard Halt, het ga je goed,
Het ga je goed, hoezee!
Grauwbaard Halt, het ga je goed,
Ik zwaai je wel tabee!

Grauwbaard Halt vergokte zijn jas,
Net voor wintertijd.
Daarvan had hij geheel geen last,
Hij sliep wel bij de geit!
Grauwbaard Halt, het ga je goed,
Het ga je goed, hoezee!
Grauwbaard Halt, het ga je goed,
Ik zwaai je wel tabee!

Grauwbaard Halt slaapt bij zijn geit,
Zo wordt in het land verteld.
Voor sokken wassen heeft hij geen tijd,
Dus stinken doet hij wel!
Grauwbaard Halt, het ga je goed,
Het ga je goed, hoezee!
Grauwbaard Halt, het ga je goed,
Ik zwaai je wel tabee!


Grauwbaard Halt, zo verteld men wel,
Die knipt zijn haar met mes en vork.
Aan het hof is hij niet erg in tel,
Men vindt hem daar een echte hork!
Grauwbaard Halt, het ga je goed,
Het ga je goed, hoezee!
Grauwbaard Halt, het ga je goed,
O, neem me met je mee!

Will stopte met spelen en keek naar zijn vrienden. Arnaut lag dubbel van het lachen, net zoals Marcel. Gilan sloeg zich lachend op de knieën en Pim, Sterre, Anastacia en Raphael hielden het op een brede grijns.

Nu Gilan ook met het kamp meereisde, hoefden de beide jongens niet steeds op wacht te staan. Daardoor konden ze de hele verdere namiddag oefenen. Gilan had, als nieuwe leider van het kamp, besloten dat ze die middag beter konden blijven waar ze nu waren.
Arnaut had zijn houten oefenzwaard meegenomen en Will had uit een tak zijn messen zo goed mogelijk nagemaakt. Ze waren weer druk aan het oefenen aan de hefboomwerking, dezelfde die Gilan hen ongeveer vier jaar geleden in Celtica had geleerd. Will had hem al lang niet meer gebruikt en was hem een beetje verleerd. Hij had dus zelf voorgesteld of Arnaut weer met hem wilde oefenen en de jonge krijger was meteen enthousiast. Raphael zat steeds geconcentreerd te kijken naar de twee jongens. Het was duidelijk dat hij zoveel mogelijk probeerde op te steken. Marcel had Wills mandola mogen lenen en zat samen met Anastacia de plaatselijke liedjes te oefenen. Pim stond op dit moment op wacht en Sterre zat tegen een grote steen te doezelen in de zon.
Op een gegeven moment hoorde ze dat er iemand naast haar zat. Of misschien voelde ze het nog meer dan dat ze het hoorde. Ze keek opzij en zag dat Gilan naast haar zat gehurkt.
“Je zou het echt goed doen als Grijze Jager,” zei hij zonder op te kijken. Sterre glimlachte vriendelijk, maar ze wist niet of ze daar nu wel zo blij mee moest zijn. Veel wist ze niet van de Jagers en het leek haar heel gevaarlijk.
“Probeer deze eens,” zei Gilan terwijl hij haar een groengrijzig pakketje toegooide. Toen ze beter keek, zag ze dat het een Jagerstuniek was. Ze keek hem vragend en onzeker aan.
“Het is mijn reservetuniek,” beantwoordde Gilan haar onuitgesproken vraag. Ze knikte, maar maakte geen aanstalten om de kleding aan te trekken. Gilan ging nu voor haar zitten en keek haar diep in haar ogen.
“Het is echt een hele grote eer, als je een Jager mag worden, hoor.” Hij snapte duidelijk niet waarom ze weigerde. Ze besloot hem in vertrouwen te nemen en hem te vertellen over haar handen. Tot nu toe had hij haar als vriend gezien, hoe vreemd ze ook was.

“Ik denk dat ik geen Jager kan worden, met mijn handen.” Ze hield stil en keek hem even schichtig aan. Misschien was het toch geen goed idee geweest. Ze zag dat Gilan zijn wenkbrauwen fronste en haar gebaarde om verder te vertellen.
“Ik denk namelijk niet dat het me lukt om met mijn handschoentjes aan te schieten en ik peins er niet over om ze uit te doen.”
“Maar wat is er dan met je handen, dat je niet zonder handschoenen kunt?” Sterre zuchtte. Dit was het moment, nu zou ze zich volkomen belachelijk maken tegenover de oudere Jager.
“Nou, als ik sommige dingen aanraak zonder handschoenen dan…” Ze kreeg het niet uit haar mond.
“Dan wat?” Gilan leek haar niet te willen treiteren, hij leek juist bezorgdheid uit te stralen. Dat overtuigde Sterre.
“Dan komt er ijs op mijn handen.” Zo, dat had ze gezegd. Stiekem keek ze naar Gilans gezicht, maar dat verraadde niets.
“IJs?” Dat klonk niet sarcastisch, juist niet. Gilan keek haar bezorgd en bedenkelijk aan. Sterre keek hem lang aan, totdat ze haar blik afwendde en opstond om Pim af te lossen. Gilan liet ze achter bij de steen.

Raphael keek op toen Pim naast hem kwam zitten.
“Ze zijn goed hè?” Vroeg hij, terwijl hij op de twee jongens wees.
Pim knikte en zuchtte toen.
“Soms zou ik willen dat ik dat ook kon,” bekende hij.
Arnaut, die juist even aan het bijkomen was, hoorde hen praten.
“Ik kan jullie misschien wel het een en ander leren, hoor,” merkte hij op. De twee jongens keken hem aan en hij ging verder. “Ja, nou… Er komt oorlog en dan kun je maar beter wat met een wapen op kunnen schieten, weet je,” hakkelde hij. “Natuurlijk kan ik jullie niet alles leren, dat kost minstens vijf of zes jaar, met het zwaard dan. Maar met een dolk moet je ook overweg kunnen.”
Hij riep Will en samen met de twee jongens gingen ze stukken hout zoeken en die slijpen totdat ze ongeveer de grootte hadden van een dolk. Arnaut leerde hen om de beurten hoe ze moesten gaan staan en hoe ze met een dolk een zwaard of een andere dolk af konden weren.
Al snel bleek dat beide jongens in een uitstekende conditie waren en dat ze ook goed waren met de dolk. Arnaut had het zelfs aangedurfd om hen met zijn houten zwaard te laten oefenen. Ook daar hadden beide jongens duidelijk talent voor. Het houten oefenzwaard leek bij hen, net als bij Arnaut, als een verlengstuk van hun lichaam en ziel. Ze waren echt precies even goed. Natuurlijk kon Arnaut hen nog gemakkelijk aan, maar hij had ook meer ervaring. Pim en Raphael hadden nog nooit een zwaard vastgehouden, maar ze waren al net zo goed als een aantal krijgers in het koninklijk kasteel van Araluen.

Die avond aten ze één van de stoofschotels die de Grijze Jagers zo goed konden maken. Pim en Sterre zaten naast elkaar, maar Sterre was erg afwezig. Steeds zat ze te piekeren of het nou wel zo’n goed idee was om Gilan alles te vertellen.
Pim keek haar even zijdelings aan, naar haar bord waarin ze alleen nog maar wat had zitten prikken. Het leek alsof ze er niet helemaal bij was.
“Sterre, gaat het wel?” Vroeg hij zachtjes.
Sterre keek hem aan.
“Nou… Ik weet niet hoe ik dit moet vertellen, maar… Ik heb het aan Gilan verteld.” Pim keek haar ongelovig aan.
“Alles? Over je handen, mijn deo enzo? En over de Vijf?” Snel schudde Sterre haar hoofd.
“Nee, dat niet, alleen over mijn handen.”
Even bleef het stil, geen van beiden zei wat. Toen hield Sterre het niet meer uit.
“En Gilan zei ook dat ik een Grijze Jager kon worden.” Ze keek door haar wimpers naar Pim, zou hij dat wel goed vinden. Maar Pim keek haar bewonderend aan.
“Echt waar? Wauw!” Hij klonk oprecht opgewonden.
“Ja, maar ik heb het voorstel afgewezen.” Sterre keek weer naar haar bord. “Ik bedoel, boogschieten is ook een van de vaardigheden van een Jager en dat lukt me niet met mijn handen.” Pim knikte alsof hij het daarmee eens kon zijn. Opeens schoot hem iets te binnen.
“Maar je kunt toch ook alleen het ‘zien zonder gezien te worden’-gedeelte leren?” Sterre dacht daar even over knikte toen, dat zou natuurlijk wel kunnen. Ze zou het morgen meteen vragen aan Gilan.
“Ik denk trouwens dat het tijd wordt om ze alles maar te vertellen,” ging Pim verder. Sterre knikte, maar tegelijk was ze bang voor dat moment.

Reacties: