FanFic.nl

All the one shots

Songs of lost

Gitzwarte haren glansden van de frisse lenteregen. Haar stevige, stoere schoenen lieten de plassen uiteen spatten als duizenden parels die van een halssnoer gleden. Mensen op de stoep keken haar verbaasd na. Want wie rende er dezer dagen nog lachend en dansend door de regen in niets meer dan een spijkerbroek, t-shirt en een lange zwarte leren jas?
Maar de tiener trok zich weinig van aan, ze genoot van deze onmisbare kracht van de natuur. Stralend wierp ze haar bleke armen de lucht in en draaide rondjes met haar hoofd in haar nek. Op dit grote plein kwamen geen voertuigen, daarom koos ze deze plek uit.
"Geava?" Twee jongens, de een met zwarte dreadlocks en de ander met een hanenkam keken met plezier naar de achttienjarige die even stopte, lachte en verder danste. De tweede haalde uit zijn zwarte leren jas een mondharmonica en begon te spelen. Geava, zoals ze het meisje noemde lachte en na een paar seconden begon ze te zingen. Niet merkend dat een lange, gespierde, blonde man haar afkeurend gadesloeg.

"Why does it rain, rain, rain down on utopia?
Why does it have to kill the ideal of who we are?
Why does it rain, rain, rain down on utopia?
How will the lights die down, telling us who we are?"

Ze begon te rennen, weg van de man, de twee jongens renden mee. Ze sloegen steeds smaller wordende steegjes in. Naar plaatsen die een gewoon mens zou vermijden. De blonde man volgde hen.
Geava wist het.
Maar ze was het zat om elke keer weer te rennen. Hij mocht weten dat ze nu gelukkig was. Bij een grote leegstaande loods sprongen ze van het dak het gebouw in. Er klonk gelach. De blonde man keek omlaag. De jonge vrouw zwaaide vrolijk en liep toen naar een groot podium en klom erop.
Nu zag de man dat ze niet alleen was, nog een stuk of zeventig mensen liepen rond. Plots ging de spotlight aan en juichte de mensen, naar de vlakte voor het podium toe. Een warme klank vulde de ruimte. Een gitaar en drum volgden vloeiend. Het meisje grijnsde.
"Deze is voor mijn papa," zei ze in de microfoon voor haar. Toen begon ze te zingen.
Haar stem deed zijn nekharen rijzen. Hij rilde, zijn verstand hard weg te rennen, maar zijn lichaam was niet in staat te bewegen. Hij was gevangen in de draden van haar stem. De rauwheid, de ontblote kwetsbaarheid sneed in zijn huid. Een zachte zucht naast hem deed hem een beetje ontwaken en keek op. De donkerharige man leek eveneens gevangen te zijn door haar kracht. Geava keek omhoog in het refrein, recht in de twee mannen hun gezicht.

[/i]"He told me he loved me
While he laughed in my face
He just led me astray
He took my virtue
I feel so cold inside
Sorrow's frozen my mind"[/i]

De blonde man slikte, wist dat ze het over hem had. Hij bad stil dat niemand dit filmde, het was al erg genoeg dat ze was weggelopen.
Niemand mocht zijn reputatie als Avenger schaden, niemand.

Beneden zong Geava door. Haar ziel in de tekst stoppend. Een video werd gemaakt en af en toe keek ze er recht in, de wereld mocht weten dat de beroemde Thor niet zo geweldig was als iedereen leek te denken.
De tweede man was naar beneden gesprongen en liet zich verder meevoeren op de muziek.

"Always there to remind me
It keeps me from believing
That someone might be there
Who'll free me and never ever leave me"

Geava kruiste haar blik met de donkerharige man, en verloor haar hart.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.