FanFic.nl

healing in the past,

surgery by candlelight

'Was dat Hadley?' Riep Jamie verbijsterd.
'Neeneenee!'
Cat en Rob begonnen nog sneller te lopen. Het was Cat die uiteindelijk als eerste de kamer binnen liep. In een moment van verwarring bleek Hadley uit zijn bed te zijn gevallen. De wonde was zo hard tegen de grond gesmakt, met als gevolg dat zijn been in een plas van bloed lag.
'Ik wist het. Ik wist gewoon dat dit zou gebeuren!' Riep ze gefrustreerd.
In een reflex wou ze de man weer recht helpen. Tot Claire haar strenge stem haar tot de orde riep.
'Waag het niet om hem aan te raken.'
'Ik wou hem alleen maar weer in bed helpen.'
'Hem nu bewegen maakt het alleen maar erger. Als ik nog iets voor hem wil betekenen dan moet ik het op de grond doen.'
Cat liep gedwee naar achteren, zodat Claire plaats bij hem kon nemen. Met de air van iemand die wist waarmee ze bezig was trok ze het verband weg en begon de wond te inspecteren.
'Hoe lang is dit alles bezig?' Vroeg ze na enkele ogenblikken.
'Die wond? Die is zo een week of twee oud.'
Verbijsterd keek Claire naar Rob op.
'Wil je zeggen dat hij al twee weken met een stuk metaal in zijn been rondloopt? En waarom hebben jullie geen hulp gezocht toen hij zo ziek werd?'
Hulpeloos keek Rob naar Cat, maar die stak bezwerend haar handen uit.
'Nu moet je mij er niet bij betrekken. Ik heb het wel tien keer voorgesteld.'
'Doet er niet toe wiens idee dit was. Waar we ons nu op moeten focussen is hoe we hem kunnen helpen,' Kwam Claire gefrustreerd tussenbeide. 'Eerst moet dat metaal verwijderd worden. Jamie, haal mijn tas met kruiden. Jullie twee, ik heb een fijn mes nodig, verse verbanden, en een ketel water om dit alles in te koken.'
'Water staat al klaar.'
Verbaast keek Claire op naar de ketel die nog steeds stond te pruttelen in het haardvuur. 'Heb ik dat verband in gekookt, voor ik het aanbracht. En ik heb de wond ook eerst behandeld met alcohol...Ik hoop dat ik daar niets mee verkeerd gedaan heb?'
'Integendeel. Zowaar iemand met verstand in haar hoofd.' Antwoorde Claire, duidelijk onder de indruk.
'Al zou ik wel eens willen weten waarom dit alles allemaal nodig is.'
Bijna verveeld keek Cat naar Rob. De vermoeidheid begon toe te slaan en ze had echt geen zin in idiote vragen.
'Ik heb het je al enkele keren verteld. Zo dood je de bacteriën.'
Hadley riep het uit van de pijn, Claire bleek zijn wonde net iets te grondig te hebben onderzocht, en aan haar manier van doen zag Cat dat ze er zelf van gedaan was.
Toen pas drong het tot Cat door. Bacteriën werden pas binnen een eeuw of zo ontdekt. Reageerde ze zo hevig omdat ze dit zelf ook wist? Voor een ogenblik keek Claire naar haar op. Ze probeerde nog om onschuldig te kijken, maar het gezicht van die vrouw was als een open boek. Cat besefte tot haar grote vreugde dat ze gelijk had. Claire was een mede tijdreiziger.


Meer dan ooit prees Cat zich gelukkig, te zijn geboren in een eeuw met goed ontwikkelde anesthesie. Met een chirurgische precisie was Claire begonnen aan de operatie. Ze had zich zo goed mogelijk voorbereid, twee messen met een smal buigzaam hadden zeker een half uur gekookt, samen met kruiden die blijkbaar een ontsmettende werking hadden. Kruiden tegen koorts en ontstekingen stonden klaar voor gebruik. Verbanden stonden te koken. Maar niets kon haar voorbereiden op de reactie van een lichaam dat zich verzette tegen een vreselijke pijn. Eerst was het gewoon zijn been geweest, als een raket schoot het de lucht in, en miste Claire haar hoofd op een haartje.
'Ik vrees dat ik wat hulp ga nodig hebben.' Was haar droge reactie.
In eerste instantie had Jamie gewoon het been in bedwang gehouden. Maar dat bleek niet voldoende te zijn. Zodra Claire verder ging met haar werk begon heel zijn lichaam in opstand te komen. Rob sloeg zijn armen om Hadley 's middel en greep hem zo stevig beet dat hij net de ribben niet brak. Cat plantte haar knie tegen zijn borst en greep zijn armen beet.
'Niet dat ik irritant wil doen, Claire. Maar het lijkt me een goed idee dat je er vaart achter zet.'
'Nee, serieus? En ik die dacht dat ik wel nog een nachtje kon doordoen.'
Ondanks zijn zwakke gezondheid, bleek Hadley nog steeds de kracht en koppigheid van een Higlander te hebben. Zelf met drie hadden ze alle moeite van de wereld nodig om hem in bedwang te houden.
'Hou daar verdomme eens mee op!'
Cat voelde enkele verbaasde blikken die zich in haar rug boorden, maar haar aandacht bleef op die hazelnootkleurige ogen recht voor haar.
'Ben jij nu een trotse Schot? Mijn grootmoeder heeft een hogere pijngrens dan jij. Je gaat je toch niet laten kennen in het bijzijn van twee Sassenach 's?' Enkele Gallische woorden werden naar haar hoofd geslingerd, Cat kon wel raden dat het geen felicitatie 's waren voor haar tact. En zelf Cat begreep niet waar dit plots vandaan kwam. Maar ze leek de juiste snaar geraakt te hebben. In de koortsige ogen kon ze een glimp opvangen van zijn oude koppigheid. En toen Claire verder ging met de operatie, kreunde hij, zo hard dat het op een randje van huilen was. Maar zijn lichaam bewoog niet langer. En na een operatie van bijna een half uur legde Claire de laatste hand aan de wond.
'Zo, dit is alles wat ik voor hem kan doen. We moeten hem de komende 24 uur in de gaten houden. Maar ik denk dat hij het wel zal halen.'
Zowel Cat als Rob bliezen het uit van opluchting. Niemand keek verbaast op toen Rob zijn armen om haar hals sloeg en haar een kus op haar voorhoofd gaf.
Opgelucht ging Cat op het bed zitten, om eindelijk aan zichzelf te bekennen dat ze uitgeput was. Haar hoofd woog zo zwaar dat het bijna vanzelf op het kussen viel. Haar ogen waren gesloten nog voor ze goed en wel neerviel.

Reacties: