Hoofdcategorieën
Home » De Hongerspelen » Spelen » Hoofdstuk 10
Spelen
Hoofdstuk 10
Luid gejuich. Alleen al toen Caesar op kwam lopen. Het publiek was enthousiast vanavond. Maar het publiek, dat voornamelijk uit capitoolinwoners bestond, was altijd enthousiast over de Hongerspelen. Pas toen híj het podium betrad werd het publiek razend enthousiast. Iedereen hield van hem. Hoe konden ze ook anders? Hij was de winnaar van de 25e Hongerspelen. Ze moesten van hem houden. Hij maakte een bescheiden buiging voor hij plaats naam op de overwinningszetel. Caesar zei een aantal dingen dat het publiek deed kalmeren. Hij luisterde er niet eens naar. Hij nam elke capitoolinwoner in zich op. Het waren belachelijke mensen. Met raar haar en een gezicht dat gemaakt was. Hij zou deze mensen nooit begrijpen.
Ze moesten drie uur lang de beelden van de Hongerspelen bekijken. Het was geweldig hoe er een complicatie van vrijwel alleen zijn acties in elkaar gezet was. Hij had niet alle tributen vermoord, maar hij was trots op wat hij gedaan had. Elke keer als hij zichzelf in actie zag kreeg hij hetzelfde overwinnende gevoel als hij in de arena had gehad. Hij kon niet wachten om naar huis te gaan. Om elke districtinwoner aan te kijken en uit te lachen. Ze hadden hem nooit terugverwacht en nu moesten ze elk jaar tegen hem aan kijken. Hij zou winnaars coachen. Grijzend bekeek hij de laatste beelden. Ze hadden het hem niet makkelijk gemaakt, maar híj had gewonnen.
Nadat het laatste beeld vervaagde in de duisternis begon het publiek opnieuw te juichen. Caesar schreeuwde enthousiast voordat president Snow het podium op kwam met zijn kroon. Hij stond beleefd op, schudde de hand van de president en liet de kroon op zijn hoofd zetten. Hij mompelde een afwezig bedankje.
“Dames en heren. Nu we onze winnaar in actie hebben gezien hebben we natuurlijk een hoop vragen.” Caesar kwam bij hem zitten. Zijn blik was serieus, waardoor het publiek stilviel. “Om maar een voorbeeld te geven. Hoe heb je de schuilplaats gevonden?” Hij glimlachte breed en dacht even over zijn antwoord na.
“Het was toeval eigenlijk. Nadat ik mijn wapens had gekozen wist ik weg te komen. Zoals jullie weten duurde het niet lang voor ik het meer had gevonden.” Hij haalde nonchalant zijn schouders op. Caesar gaf het publiek een blik waardoor er meer gejuich kwam.
“Ik wilde me verstoppen. De struiken en bomen die ik tegenkwam leken me een perfect verstopplek. Gelukkig vond ik iets beters.” Hij eindigde voor een glimlach naar de camera te geven.
“En daarna deed je iets briljants! Vertel ons, hoe kwam je op dat idee?”
“Ik realiseerde me dat ik niet de enige was die het meer een geschikte schuilplaats vond. Het eerst wat ik dan ook deed was het water blokkeren, zodat niemand anders het zou vinden.” Caesar knikte enthousiast. De man wist altijd de juiste reactie te geven.
“En toen? Vertel verder!” drong hij dan ook enthousiast aan.
“ Eerst hield ik me schuil. Als ik naar buiten kwam was het alleen omdat het nodig was. Daarna durfde ik wat meer naar buiten te gaan omdat ik een doel had. Ik heb al vanaf het begin van de spelen een plan. En ik heb geluk gehad om het te mogen uitvoeren. Dat kan niet iedere winnaar zeggen.” Caesar schudde spijtig zijn hoofd. “Maar toen ik erachter kwam dat ik door de zon verbrandde, bleef ik wat meer in mijn schuilplaats. Even later vond ik Alene van districht 11 in het woud tijdens een zoektocht naar meer eten. Het duurde niet lang voor ik me realiseerde dat de spelmakers iets speciaals hadden opgezet. Mijn schuilplaats leek er echter immuun voor te zijn. Ik kan me voorstellen dat dit de bedoeling was.” Hij keek even kort naar de camera, alsof hij het tegen de spelmakers had.
“En toen besloot je de aanval op de beroepstributen te zetten.”
“Inderdaad. Ze waren verzwakt door de brandwonden en daardoor kon ik mijn plan in werking zetten. Ik had hen echter onderschat, aangezien ik me snel terug moest trekken. Ik heb die dag alleen het meisje van district 1 weten te vermoorden. De jongens van district 1 en 2 kwam ik die dag erna tegen. Die hadden het zichzelf al moeilijk gemaakt door de verwondingen die ze opgelopen hadden door het gevecht en het meisje van district 2 liep in mijn val. Waardoor ik haar ook gemakkelijk kon uitschakelen,” sloot hij tevreden af.
“En toen begonnen de vreselijke onweersbuien,” vulde Caesar aan. Hij knikte.
“Ik werd gedwongen om mijn schuilplaats te verlaten en me naar de rest van de tributen te begeven. Gelukkig was ik voorbereid op de laatste gevechten. Ik had veel wapens weten te bemachtigen en dat was in mijn voordeel. Zoals u weet waren we uiteindelijk nog met drie tributen over. Doordat ik de beroepstributen al uitgeschakeld had was het niet zo moeilijk om te winnen in dat gevecht.” Caesar glimlachte breed.
“En gewonnen heb je. Dames en heren geef een groot applaus voor de winnaar van de 25e Hongerspelen. Rex Cunning!”
Een oorverdovend applaus vulde het plein.
Reacties:
Eens met Kay! Het is verfrissend dat Ruby niet de winnares is, want dat zou eigenlijk niet zo heel boeiend of verrassend meer zijn geweest. Het is juist leuk dat ze de hele tijd zo enorm zelfverzekerd was en dan komt het laatste hoofdstuk en blijkt ze ongelijk te hebben gekregen. Dat is cool.
Ik had ook het district van Rex wel willen weten, maar verder zijn al mijn vragen beantwoord. Zeker een goede fic! :'D
Ik ben het niet eens met Iv. Dit is juist zo "BAM, had je niet verwacht hè?". Ik ben hier juist superblij van geworden, want het is eens iets anders dan je doorsnee THG-fic. En deze Rex Cunning (hehe, z'n naam zegt het zelf) heeft het gewoon echt slim gespeeld.
Waar ik het wel eens mee ben met Iv is dat het jammer is dat we eigenlijk niets van hem weten. Op z'n minst zijn district had wel gemoeten, vind ik. Dat zou ook zeker ter sprake komen in het interview, denk ik, dus dat is een beetje jammer.
Maar wat een cool verhaal. Ik ben er vrij zeker van dat ik weet ván wie dit is, want er zijn een paar dingen die het echt weggeven, maar ik zou niet kunnen zeggen vóor wie het is. Want ik heb geen idee wie er THG op z'n lijstje zou zetten...
Indrukwekkende tweede fic. Dat belooft nog wat voor de rest van de exchanges.
Om eerlijk te zijn vind ik het einde een beetje teleurstellend. Het hele verhaal is opgezet rond District Twee, over de acties van Ruby en over haar verhaal. Dan komt dit laatste hoofdstuk en is het alsof de schrijver op het laatste moment heeft gekozen voor een andere wending. "Oh nee, ik wilde haar toch maar niet laten winnen"
Dit laatste hoofstuk roept ook zoveel vragen op. Wat is het verhaal van deze Rex? Uit welk district komt hij? Hoe is hij gekozen? Wat zijn z'n wapens? Wat was zijn plan? Wie was zijn partner?
Afgezien van de genoemde punten vond ik het verder wel een goed verhaal. De hoofstukken zijn netjes geschreven, er zit spanning in. Je wilt weten hoe het verder gaat met Ruby.
Ik heb geen idee wie het zou hebben geschreven of voor wie het zou zijn, maar daar komen we vanzelf wel achter.
Eens met pretty much iededereen
ik ben zo'n handig persoon. Ik snap wat Ivana zegt, er zijn wel nog een heleboel dingen die ik niet snap en graag uitgelegd zou hebben. Wel vind ik het erg leuk dat Ruby niet wint en de eeuwige winnende hoofdpersoon niet in dit verhaal zit. Het idee vind ik erg leuk (half omdat mijn eigen fanfictie ooit een beetje ging zoals dit) en het is erg fijn geschreven <3