FanFic.nl

You and me

Deel 22

Door de ogen van Joe: Hand in hand liep ik met Nora door de winkelstraat, op zoek naar een perfecte geloftering voor haar. Ik vond het langs de ene kant spijtig dat we vannacht niet verder waren gegaan, maar langs de andere kant was ik blij dat Nora me aan mijn gelofte deed denken. Ik zou ze eigenlijk toch niet willen breken en zoals Nora zei, onze eerste keer zou dan gewoon nog specialer worden. Het was super lief van haar dat ze ook een ring wou, zo waren we op de een of andere manier toch verbonden. “Daar is een juwelier.”� Bracht ze me uit mijn gedachten en sleurde me een winkeltje binnen. Nora vroeg iets aan de verkoopster die even later met een zevental ringen aankwam. “Welke vind jij mooi?”� vroeg Nora me. Ik duidde 2 zilveren ringen aan. “Mhhh.”� Zei Nora met een bedenkelijk gezicht. Ze vroeg weer iets aan de vrouw achter de balie, deze nam de maat van Nora’s vinger en gaf haar een ring die leek op degen dat ze had aangeduid. Nora schoof de ring rond haar rechter ringvinger (zoals bij mij). Het was een eenvoudig model, zilver met een paar lijntjes als inkervingen. “Is deze goed gekeurd?”� vroeg Nora me. “Ja, hij past perfect bij je.”� Ze lachte even en betaalde de ring. Weer buiten nam Nora mijn recht hand en hield dat tegen haar rechter hand. “Kijk hoe mooi.”� Zei ik. Ze knikte. “Nu zijn we echt verbonden. Moet ik eigenlijk nog iets doen? Iets zeggen ofzo? Zoals bij een eed.”� “Nee, als je weet waarvoor hij staat en je daaraan houdt is het goed.”� “Oké.”� Even later voelde ik haar zachte lippen weer op de mijne. “Kom het is tijd om naar huis te gaan.”� Zei ik nadat onze lippen weer losten. Nora keek me met haar schattigste puppyblik aan. “Nee, nee jij moet studeren.”� “Ja, meester.”� Zei ze gespeeld. Ik legde mijn arm om haar schouder en voelde haar arm rond mijn middel liggen.
“Komaan, hup hup, voor die boeken.”� Ik duwde Nora speels op haar stoel. Ik was hier om haar te helpen zodat we samen met kerstmis konden vieren en daar ging ik dus ook voor zorgen. “En wat ga jij dan doen?”� vroeg ze me. “Ik ga hier op je bed wat op mijn laptop surfen, als je me nodig hebt ben ik er en als het tijd is voor een pauze kunnen we iets leuks doen.”� “Ooh, iets leuks…? Krijg ik geen tipje van de sluier?”� ik schudde mijn hoofd en zette me op haar bed met mijn laptop voor me. Na nog geen 5 minuten zag ik Nora speels naar me toe komen sluipen. Ze sprong achter me op het bed, drukte mij naar beneden en begon me ondersteboven te kussen. Ik loste me uit haar greep. “Nora, hoe leuk ik dit ook vind je moet nu echt studeren. Anders was ik beter niet naar hier gekomen.”� Ze stapte weer van het bed en plofte droef neer aan haar bureau. “Maar je zit daar zo mooi te wezen terwijl ik hier die stomme leerstof moet zien te begrijpen.”� “Je moet proberen, heb je liever dat ik naar beneden ga? Kan je je dan beter concentreren?”� “Nee! Blijf daar maar zitten, ik zal mijn best doen.”� lachte ze.
Door de ogen van Daphne: In kleermakerszit zat ik op mijn bed, kijkend naar mijn gsm. Elke dag sms’te ik met Tristan, elke dag. Of we belden, dan praatten we over normale dingen, gewoon alles. Het ging als vanzelf, ik kon alles tegen hem zeggen van de onnozelste en gíªnantste dingen tot meest persoonlijke. Vaak genoeg gaf hij hints over hoe leuk hij het vond om met me te praten of om mijn stem te horen, hoe mooi hij me vond en wel een miljoen andere lieve dingen, maar ik ging er niet op in. Ik kon het gewoon niet, ik was hem graag gaan zien, ik zou niet meer kunnen zonder onze dagelijkse gesprekken, maar ik wou niet toegeven aan dat gevoel. Ik kon toch geen relatie beginnen met een jongen die aan de andere kant van de oceaan woonde? Ik wist wel dat Lies en Nora dat ook deden, maar het was anders. Mijn vorige relatie had heel mijn liefdesleven naar de knoppen gehaald. Ik hield van die jongen, maar hij woonde in Oost- Vlaanderen. Te ver dus om elk weekend op bezoek te gaan, te ver om elkaar regelmatig te zien, te ver om de liefde te laten bloeien, toch van zijn kant. We waren 7 maand samen toen ik ontdekte dat hij me bedroog, ik heb nooit geweten hoe lang het al bezig was, maar mijn hart was gebroken. Ik had hem mijn hart en ziel toevertrouwd en dat had hij zomaar allemaal kapot gemaakt. Ik was helemaal gebroken de volgende maanden. Nora heeft me er door geholpen en nu Tristan doet me hem vergeten, maar de angst dat ook Tristan mijn hart zal breken en iemand beter vind die dicht bij hem woont is niet verdwenen. Daarom kan ik niets met hem beginnen. Mijn gsm trilde, ik nam op. “Hej.”� “Hallo.”� “Scheelt er iets?”� vroeg hij. Het was bijna eng om te zien hoe hij meteen voelde dat er iets niet klopte. “Nee, hoor.”� “Niet liegen, ik hoor het aan je stem.”� “Ik … ik was aan je aan het denken.”� zei ik dan maar. “In de positieve of negatieve zin?”� “Beiden…maar kunnen we over iets anders praten.”� “Oké.”� Weer een van Tristans lieve trekjes, hij forceerde me nooit om iets te zeggen wat ik niet wou zeggen. Als ik er dan klaar voor was, dan zou ik het uiteindelijk toch zeggen. We babbelden nog een uur verder over koetjes en kalfjes. Tegen half 11 sloot ik het gesprek af en kroop onder de dekens. Nog steeds piekerend over de jongen wie zijn stem ik alweer miste, viel ik in slaap.
De volgende avond tegen 9 uur: Binnenkort waren het weer examens, ik had dus mijn hele zondagmiddag al studerend doorgebracht, net zoals Nora, Lies, Jana en Anke. Ik was het uren voor mijn boeken zitten nu al zo beu en de examens waren nog niet eens begonnen, Tristan had vandaag ook nog niet gebeld waardoor mijn humeur alleen maar was verslechterd. Ik wou me net voor de tv installeren toen er werd gebeld, zuchtend stond ik op en liep naar de deur. (Mijn vader was nog aan het werk en moeder zat boven op haar computer ook nog druk te werken, op een zondag! Kan je je het voorstellen!) Ik opende de deur en keek in de mooiste blauwe ogen die ik ooit gezien had.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.