FanFic.nl

yeah it's painful, but it's familiar

3

Het was kerstavond 2019, vier jaar sinds die eerste kus, vier jaar sinds ze besloten hadden om te stoppen met vechten en besloten dat “dit” (dat was hoe Baz het eerst noemde) beter was dan vechten. Hoewel het in eerste instantie lang duurde tot ze zich ook echt openlijk als een stelletje gingen gedragen, was het inmiddels traditie dat Simon de Kerstvakantie bij Baz spendeerde. Het was een mooie manier om even afstand te nemen van de collegebanken, hoewel Simon zijn politieke studie met de periode leuker begon te vinden.
“Het pak staat jou beter dan hem, eigenlijk,” riep Baz’ zusje, Mordelia, toen Simon, gehuld in Baz’pak, de badkamer uitstapte.
“Dat zeiden je tante en broer ook al. Misschien moet ik het pak maar houden,” grinnikte Simon.
“Waag het niet, Snow. Ik leen je mijn beste pak, het is niet dat ik hem aan je geef.”
“Alsof je niet gek wordt van mij in dit pak zien.”
“Kunnen jullie op Basiltons kamer elkaar uit gaan dagen?” zei Mordelia met opgetrokken wenkbrauwen. “Ik bedoel, prima dat jullie elkaar hebben gevonden, niks mis mee, maar… ik wil jullie fantasietjes niet horen!”
“Ze is elf en ze praat al zo…” mompelde Baz tegen zichzelf.
“Toen jij elf was, praatte je over mij vermoorden,” zei Simon.
“Toen wist ik niet dat dit beter was dan dat.” Mordelia schudde haar hoofd en liep terug naar haar kamer.
“Veel plezier met jullie etentje vanavond, zorg er wel voor dat ik morgen uitgerust ben voor het kerstdiner thuis.”

Baz reed. Ze hadden met Penelope afgesproken en zouden samen in de stad eten. Voor Simon een fijne manier om toch de feestdagen met zijn beste vriendin door te brengen, voor Baz een mentale uitdaging, aangezien zijn tanden tijdens het eten veel zichtbaarder waren. Het was ouderwets gezellig: als ze met zijn drieën waren, voelde het alsof het altijd zo was geweest. Ze leken alle drie hun jaren van ruzie, haat en nijd vergeten te zijn. Toen ze klaar waren met eten, wachtte Baz even tot zijn gebit weer normaal voelde en wenkte vervolgens een ober.
“Het was echt geweldig. Zouden we de rekening mogen?” vroeg hij, waarop de ober beleefd knikte. Enkele minuten later kwam hij terug en rekende Baz af. “Het is goed zo, hou het wisselgeld maar. Een fijne kerst nog!”
“Baz, hoeveel krijg je van me?” vroeg Penelope toen ze buiten stonden.
“Niks. Is goed zo, Penny. Het is Kerst!” luidde het antwoord. Vervolgens nam het tweetal afscheid van Penny, nadat zij hen tien keer had beloofd het te laten weten als ze thuis was. Eenmaal thuis snelde het koppel naar boven.
“Weet je hoe je er nog beter uit ziet dan in dat pak?” vroeg Baz, terwijl hij de deur achter zich dichtsloeg en Simon dicht tegen zich aantrok en hem over zijn rug streelde.
“Vertel?” fluisterde Simon in zijn oor.
“Zonder enige kleding.”

In tegenstelling tot de eerste Kerstvieringen bij Baz thuis, waren Simon en Baz dit keer degenen die met eerste Kerstdag voor het eten zouden zorgen.
“Ik ben blij dat je je tegenwoordig genoeg op je gemak voelt om bij ons allemaal te eten, in plaats van met alleen mij naast me in je bed.” Simon keek zijn vriend trots aan.
“Stiekem vind je het gewoon kinky om mijn tanden te zien,” zei de vampier met rollende ogen. Simons trotse blik veranderde al snel in een geïrriteerde. “Nee, maar je hebt wel gelijk. Ze zijn familie en jij bent mijn vriendje. Op school was het anders, maar jullie weten het toch al… dus waarom zou ik het verbergen?”
“Ik wist het op school.”
“Omdat jij je alleen met mij bezig hield,” grinnikte Baz. “Niet dat dat niet wederzijds was.” Hij liep richting de koelkast en haalde het vlees en de groenten eruit.
“Baz, heb je dit ooit eerder gedaan? Het kerstdiner maken?” vroeg Simon terwijl zijn vriend de kalkoen begon te kruiden.
“Ja, vroeger vond ik het leuk Vera te helpen. Ze heeft ons vandaag ook al een stuk op weg gebracht, maar niet echt met opvallende dingen. Jij niet dan?”
“Ik spendeerde Kerst voorheen altijd bij Agatha. We hielpen daar niet veel, we keken vooral series op de bank of lagen voor de open haard.”
“Dat lijkt zo lang geleden. Toen jullie een koppel werden, dacht ik nooit dat je jaren later de mijne zou zijn,” mompelde Baz, terwijl hij de kalkoen in de oven zette. Simon deed de groenten in de pan en wikkelde vervolgens zijn armen om de middel van zijn vriend heen.
“Ik ook niet,” fluisterde hij, terwijl hij zijn hoofd op Baz’ schouder legde. “Maar ik ben heel blij dat het wel gebeurd is.”
“Ik ook, Snow. Ik ook.”

Tot ieders lichte verbazing (behalve dat van Vera) was het kerstdiner één groot succes. Simon had inmiddels best een band opgebouwd met zijn schoonfamilie en kletste heel wat af met Mordelia, terwijl Baz druk in gesprek was met zijn vader. Het toetje werd alsnog gemaakt door Vera, die, nadat iedereen het hoofdgerecht op had, de keuken inliep. Al snel kwam ze terug met een enorme chocolade-aardbeientaart, haar lievelingsrecept – de hele familie was er dol op. Enthousiast schonk ze de wijnglazen bij.
“Laten we nog één keer toasten,” sprak ze de familie enthousiast toe. “Op een mooie Kerst, en vast op een geweldig 2020.”

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.