FanFic.nl

Their legacy (or: part two.one of the Potter family)

Hoofdstuk 28: So this is the truth?

Het duister van de woonkamer omhulde me. In niets meer dan een kort pyjamabroekje en een hemdje stond ik in het donker voor het gordijn. Ik trok het opzij en de foto kwam tevoorschijn.
“Lumos,” fluisterde ik, zeker voor de tiende keer die zomer. De mensen op de foto keken vrolijk, warm, onbezorgd. Acht tieners die de grootste lol hadden. Daar had je mama om de rug van een jongen met zand-bruin haar- ik kon het net zo goed Norren senior noemen. Daar had je haar broer de zijn rechter arm om de middel van een roodharig meisje had geslagen en haar linker hand in de zijne had alsof hij gitaar speelde, beiden hadden een melige uitdrukking. En daar had je de meeloper- zoals mama hem in het begin van haar dagboeken had genoemd, Peter was zijn naam. Hij keek naar een meisje dat op haar neef leek behalve dat zij hoogblond was, ze stond op haar handen. Haar benen werden vastgehouden door iemand die een mannelijke versie van mij was. Het laatste meisje op de foto deed alsof ze hun dirigent was, ze hing ondersteboven aan een tak van een boom achter hen. Wie de foto had genomen was gissen. Maar de vreugde spatte er vanaf. In de verte van mijn geheugen merkte ik dat ik niet meer alleen was in de woonkamer. Ik draaide me om. Mama stond in haar nachtpon in de deuropening van de woonkamer. Een warrige bos zwarte krullen die op wat grijze haren geen spat veranderd was dan het meisje op de foto. Haar gezicht was bleek en stond woest. Ik sloot het gordijn, doofde mijn staf en liep straal langs haar heen, wetende dat ze mijn tranen had gezien.

Anderhalve week later
“Mam?” Norren kwam de kamer binnen in enkel een boxershort.
“Is boodschappen doen,” Ik las de Ochtendprofeet en keek niet op. Een mok koffie stond naast me. Mijn voeten had ik op de stoel naast me gezet.
“Huh, sinds wanneer doet ze die terwijl ze naar buiten gaat?” Norren haalde een hand door zijn warrige bruine haar.
“Geen idee, ben gister pas thuis gekomen van Tonks,” Ik sloeg een pagina om en trok mijn benen in kleermakerszit.
“Ja ik ook, van vrienden dan...we hebben iets gemist,” Norren liep naar het aanrecht en schonk zichzelf ook koffie in.
“Nee hoor, alleen een verandering misgelopen,” Ik beet afwezig op een nagel.
“Da's waar...wat lees je?” Hij liet twee suikerklontjes in de koffie vallen.
“De ochtendprofeet,” antwoordde ik afwezig, de gehele krant boeide me geen lor.
“Sinds wanneer lees je die?”
“Hm?” Ik keek op, “oh eh… eigenlijk niet.”
“Alles oké?”
“Ja hoor, wat zou er mis zijn?”
“Je lijkt van streek,” Norren nam tegenover mij plaats.
“Oh,” ik streek een hand door mijn ongekamde - dat weigerde ik nu te doen - ravenzwarte haren.
“Nayla, luister, die eed van twee jaar terug geldt nog steeds, vorige week heb ik je bekend homoseksueel te zijn, dus je kunt je eigen broer vertrouwen, dus. Wat. is. Er?” Mijn broer had de krant uit mijn handen gepakt en opzij gelegd.
“ik weet wie mijn vader is,” flapte ik eruit voordat ik mezelf kon tegengehouden.
“Wát?” Norren keek me verrast aan.
“Ja, als je wilt vertel ik je alles, maar ik weet het.”
“Gooi het eruit, zou ik zeggen,” hij ging verzitten alsof het een verhaal voor een spooknacht zou worden.
“Een paar jaar geleden ben ik begonnen met het lezen van mama haar dagboeken. Die vond ik in haar kist. Ze beschreef haar tijd op Hogwarts, over haar vrienden, ze heeft met -ik weet dat je het niet gelooft, maar goed, ze heeft met jouw vader gehad vanaf hun vijfde tot zevende jaar. Toen ze afstudeerden was al zwanger van jou. Ze beschreef je geboorte. Evenals de mijne, maar niet wie de vader was, hij werd omschreven als Hem. Maar ik ben niet dom, Norren. Harry’s oom, Vernon keek pijnlijk toen hij me zag, ik vroeg toen we terugkwamen afgelopen jaar waarom, ze zei dat ik op iemand leek die een magische grap met hem had uitgehaald. Een vriend van onze moeder en oom. Dus ging ik nadenken, de foto-” ik stond op en schoof het gordijn opnieuw opzij – “kijk naar ze, Norren, en vertel me, op wie lijken wij het meest?”
“Nay -” Norren was me gevolgd en zweeg abrupt, “dat ben ik… en jij...” hij was naar de twee jongens.
“Precies, ze waren vrienden, ik weet niet wat er gebeurd is waardoor er geen contact meer was. Maar ik weet wel dat zoveel overeenkomsten geen toeval kunnen zijn. Als je leet hoe ze over jouw en mijn vader schrijft; we lijken op ze Norren. Remus was de slimmerik, en mijn vader was… de schurk om het zo maar te omschrijven,” ik keek mijn broer aan met tranen in mijn ogen, “Sirius Black is mijn vader,” Norren knikte stil, en sloeg zijn armen om me heen, we waren nu precies even groot.
“Wat is hier aan de hand?” Shit, mama was terug. Ik veegde mijn tranen weg.
“Niets mama, niets,” en ik verliet de kamer.
“Nayla, wat is er toch met je aan de hand?” Dit knapte iets in me.
“Ik weet dat ik de dochter ben van een massamoordenaar die twaalf dreuzels vermoord heeft,” zei ik strak naar de lange spiegel in de gang kijkend. Mama haar spiegelbeeld verbleekte in het gezicht.
“Hoe-?”
“Maakt het uit?!” Beet ik haar toe terwijl ik me omdraaide, “maakt het uit hoe ik het weet? Ik weet het, je reactie bevestigd het alleen maar meer! Het verklaart waarom je elke keer als je naar me kijkt een gezicht trekt alsof je pijn hebt! Het verklaard waarom professor McGonagall me elke keer Potter noemt met een pauze ervoor, alsof ze een andere naam wil gebruiken! Waarom professor Snape zo godsgruwelijke hekel aan me heeft, zeker nu ik goede vrienden geworden ben met mijn neef! Het verklaard zo ontzettend veel! En het enige wat Jij wilt weten is hoe?! Pfah!” het laatste woord was meer een woedend gesnuif. Ik marcheerde naar mijn slaapkamer sloeg de deur met knal achter me dicht en liet me op mijn bed vallen. Dikke tranen rolden op mijn kussen. Die dag liet ik mij niet meer zien, zelfs mijn broer liet ik niet binnen. Ik wist dat ik woest zou worden als ik mensen toeliet. Ik had een muur van mijn kamer magisch gewit, dankzij mama, ik kon het beschilderen, een kopie liet dan vanzelf los en de muur was dan weer wit. Mijn woede, mijn verdriet en schaamte verschenen in woeste strepen, vlekken en stippen op de muur. Donkere kleuren domineerde de lichtere.
De volgende ochtend was mijn bui weggezakt tot een pruttelend vuurtje en kon ik Norren en mama weer aankijken zonder uit te barsten als een vulkaan zonder controle. Mijn ontbijt bestond uit koffie, havermoutpap die koud was en een appel. Alles ging goed totdat mama de uil vijf knoeten voor de krant had betaald en de krant opensloeg.
“NEE!” Verschrikt keken Norren en ik op.
“Mam? Wat is er?” Mama liet de krant vallen en vluchtte naar haar slaapkamer. Ik raapte de krant op en vloekte luid.
“Moet je horen!” Zei ik tegen Norren.
“Ontsnapping uit Azkaban,” ik las verder.

“Hedenmorgen toen de bewakers van Azkaban de vaste route maakten langs de cellen werd duidelijk dat een van de zwaarst bewaakte gevangenen ontsnapt was. De gevangene die twaalf jaar geleden 12 dreuzels en één tovenaar om had gebracht heeft, waarschijnlijk met zwarte magie, weten te ontsnappen. De man, Sirius Black genaamd, is op vrije voeten. Ook zijn de dreuzelinlichtingsdiensten gewaarschuwd. Cornelis Fudge, de huidige minister van Toverkunst, staat de Ochtendprofeet te woord; “Black is gestoord. De bewakers van Azkaban hebben laten weten dat Black al een tijdje de verschijnselen vertoonde om net als de andere gevangenen zijn verstand te verliezen, ik bedoel, de dementors zijn niet echt fijn gezelschap.”
Alle schouwers zijn momenteel van hun gewone werk afgehaald en zijn op klopjacht gestuurd. Indien Black gesignaleerd is dienen de dreuzels met een speciaal telefoonnummer te bellen, en iedere heks of tovenaar dient zijn of haar ogen goed open te houden. Black blijft levensgevaarlijk, hij was een volgeling van Heer Voldemort, de duistere tovenaar die twaalf jaar geleden verdween. Het Ministerie vermoed dat Black zijn plaats wil innemen.”

De kraan drupte, ik liet de krant zakken. Norren en ik keken elkaar verbijsterd aan.
“Een volgeling van Voldemort?”
“Twaalf dreuzels?”
“Wie was die ene tovenaar dan?”
“Leuke vader...” We schoten ondanks de ernst in de lach. Dit artikel was gestoord. Ten eerste vond ik dat door wat ik mama haar dagboeken had gelezen. Ten tweede kreeg ik continue het commentaar dat ik op hem leek, dus als dat waar was zouden we eerder tégen Voldemort vechten dan met hem. En ten derde, waarom nu? Waarom nu pas ontsnappen om macht te winnen? Dat sloeg nergens op. Ik pakte de krant op en legde hem op tafel. Ik ging weer zitten en at mijn koude pap op.
Mama liet zich de rest van de dag niet zien. Norren en ik speelde toverschaak, maakten een opdracht voor school en discussieerden over mama d’r verleden. Of ze de waarheid had gesproken. Pas toen de klok half zeven aanwees kwamen we tot de conclusie dat komend jaar de dingen wel opgehelderd zouden worden.
Daarmee, bedacht ik me, toen ik in bed stapte, zou het komende jaar een rustig jaar worden in vergelijking met de afgelopen twee. Wat zou er in vredesnaam kunnen gebeuren? Het antwoord op die vraag kreeg ik op één september te horen.

Reacties: