Hoofdcategorieën
Home » Overige » A Thousand Suns [Stand Alones] » Laat me
A Thousand Suns [Stand Alones]
Laat me
Tussen Scylla en Charibdis: wel of geen telefoon?
Ik moet mijn telefoon wegleggen, uitzetten, in bewaring geven, door de wc spoelen, uit het raam gooien, laten overrijden door een vrachtwagen. Opeten door een walvis?
Ik moet je nummer blokkeren en verwijderen en onze gespreksgeschiedenis wissen.
Ik moet ik moet ik moet –
Maar ik kan het niet.
(En jij weet dat.)
Ze glimlacht naar me. Ik beantwoord het gebaar; luister naar de regen die tegen het hotelraam tikt. Ritmisch. Smekend: laat me binnen, laat me je gezicht strelen, je handen, laat me je liefkozen, je doordrenken, je overnemen. Laat me –
‘Ik heb honger,’ zegt ze en ze pakt het menu van de roomservice erbij. Ik sluit mijn ogen en luister naar de schreeuwende druppels en haar nepnagels die tegen het plastic menu tikken: ‘Ik wil deze.’
Ik ook, denk ik, me vreemd bewust van het witte laken dat losjes over mijn heupen hangt; (laat me je gezicht strelen, je stelen van het daglicht, laat me - )
‘Wat wil jij?’
‘Hetzelfde,’ zonder mijn ogen te openen. Het matras is zacht, het kussen ruikt naar wasmiddel. Slaap steelt me alweer van de hotelkamer, brengt me terug naar de wereld van kapotte dromen, mooie, mooie, laat me…
Ik laat het me overnemen.
De straat is leeg. Iedereen schuilt voor de regen, die intussen langzaam door mijn zomerjas heen dringt, mijn shirt door, mijn onderbroek – tot op mijn huid en daardoorheen, in een poging de leegte op te vullen.
Heb jij nooit –
Ooit hebben we samen in de regen gedanst. Weet je nog? In de zomer, na een hittegolf. We draaiden pirouetjes en ik stond steeds op je tenen. Dan tilde je me op en draaide je me rond tot ik duizelig werd en je smeekte me weer neer te zetten. Jouw huid was koel tegen de mijne, je lippen bij mijn oor, fluisterend; oh, de beloftes.
Jij trok eerst je shirt uit, ervan overtuigd dat niemand ons kon zien in al het neerkletterende water.
Je armen om me heen.
Je lippen.
Gevangen in ons moment, afgesloten van de wereld. Denk je dat, misschien, als –
Natuurlijk weet je nog, daar twijfel ik niet aan. De vraag is: wéét je nog? Niet dat het gebeurde, maar hoe het voelde? Jouw kriebelende beloftes in mijn oren, de verliefde vlinders die zich een in onze kelen omhoog vochten, misselijkmakend? Mijn knieën waren week, maar jij hield me overeind.
Voel jij het ook nog, als je eraan denkt? Denk je er ooit aan?
Ben je nog boos?
Ik zal dan maar eerlijk zijn: ik ben niet perfect. Ik heb zo hard mijn best gedaan om jou te overtuigen van de perfectie waar de hele wereld met open ogen ingetrapt was, maar het lukte niet. Ik kan het nu ook openlijk toegeven: ik ben niet perfect. Het spijt me, ik ben niet perfect.
Ik heb woedeaanvallen. Minder dan eerst, maar ik heb ze wel. Want, laten we eerlijk zijn: het is niet mijn schuld. Het is niet méér mijn schuld dan dat het de jouwe is.
Je kunt me wegduwen, maar je kunt het niet ongedaan maken en dus gun je jezelf alleen het negatieve. Dat maakt me boos, omdat jij zo onredelijk bent en omdat ik mijn perfecte illusie van jou niet gerijmd krijg met je acties in de werkelijkheid.
Je kunt toch godverdomme best –
Denk je niet –
Laat me tenminste –
Het duurt een uur, anderhalf eer ik me ervan bewust word dat ik rondjes loop door straten die me niets te bieden hebben. Straten die me uitlachen.
Het regent nog steeds en ergens realiseer ik me dat ik het koud heb.
Pas een kwartier later vind ik een hotel, nog een kwartier later ben ik op een kamer en daarna probeer ik me een uur lang in een hete douche te verdrinken. Het water brandt op mijn huid, een herinnering aan jouw vingers -
Ik gooi het shampooflesje kapot tegen de badkamerwand en ben tien minuten bezig het schoon te maken.
De eerste drie maanden hoopte ik altijd dat jij het was, als mijn telefoon ging. Inmiddels weet ik beter, kan ik naar het display kijken zonder dat dode vlinders zich in mijn keel nestelen.
Hoi schat hoe gaat het war ben je waarom hoor ik nooit wat van je gaat het wel goed
Ja
Weet je het zeker maar wanneer kom je dan naar huis we missen je laat ons dan
Nee maar
Maar laat ons toch helpen we kunnen toch naar je toe komen als je niet naar huis durft maar het is hier heus rustig kom toch terug laat ons
Nee je snapt het niet
Waar ben je nou bang voor het is toch al zo lang geleden
Ja
Nou kom dan laat ons op z’n minst iets weten we willen alleen maar weten hoe het gaat en als je ons nou laat
Nee
Oké maar gaat het al wel een beetje beter
Hmm
Lieverd ik maak me zorgen je doet toch geen domme dingen waarom laat je
Mam
Nee maar je snapt het niet je zus en ik houden van je en
Mam
We willen alleen maar helpen
Mam niet huilen alsjeblieft
Wil je dat ik voor je bel het was vast een misverstand misschien
Mam
Oké oké ik zal me er natuurlijk niet mee bemoeien maar lieverd dit kan zo echt niet langer laat me
Ik droom van je gezicht. Je lacht naar me, je ondeugende lach met de glinsterende ogen en je perfecte tanden en de nauwelijks zichtbare huidvouwtjes rond je ogen die je zo haat. Als ik mijn vingers uitsteek, vervaag je, alsof je onder water bestaat en ik het wateroppervlak moet breken om je aan te raken, maar je dan door de golfjes niet meer kan zien en dan weet ik niet meer of je er nog bent maar je mag niet weggaan dus raak ik in paniek en
word wakker badend in het zweet
zonder jou
Je straat is nog steeds hetzelfde en de eik op de hoek en de rozenstruik in je voortuin en het bordje “welkom” op het tuinhek, hoewel nooit iemand welkom was. Jij stak altijd graag je middelvinger op naar iedereen in de hoop dat ze weg zouden gaan en zouden blijven. De enkele keren dat de deur open was, smeet je die dicht in ieders gezicht.
Mijn voet zit ertussen en het doet zo godvergeten veel pijn, maar je weigert de deur open te doen. Ben je bang dat ik binnenkom? Bang dat ik wegloop? Ik ga nergens heen, hoor. Lopen op een gebroken voet doet pijn.
Wil je alsjeblieft je voordeur open doen?
Wil je me binnenlaten?
Ik was dus in je straat laatst ik moest in de buurt zijn.
Ik heb mijn telefoon kapot gegooid.
Soms is het erger dan anders, omdat iets me ergens aan herinnert. Als ik je naam hoor of als onze liedjes in het winkelcentrum worden gedraaid of je verjaardag en kerst –
Het sneeuwt.
Elk jaar wilden we sneeuw, weet je nog? Schaatsen en sneeuwballen gooien en sneeuwpoppen bouwen.
Dansen in de sneeuw.
Het sneeuwde nooit.
Nu sneeuwt het.
Waarom belde je?
Het is anders, ik weet het. Als een normale zoon van de radar verdwijnt, wordt de politie ingeschakeld. Mijn moeder is huiverig; als lekt altijd uit als je beroemd bent en ze wil mij en m’n reputatie niet nog verder beschadigen, bang dat ik er nog meer onder kom te lijden en dus wacht ze langer, zoekt ze zelf, zelfs met kerst. Zelfs met de sneeuw.
Waarom belde je?
Ze huilt, dat is het enige wat ik registreer. Tranen die ze probeert stilletjes te verbergen, maar ik voel ze in mijn nek en ik hoor ze door haar ademhaling weerklinken.
Mijn zus staat achter haar, ook in tranen. De kerstboom twinkelt zachtjes op de achtergrond.
Ik dacht zegt ze en ik knik, sorry.
Waarom liet je niet –
Ik laat haar de restanten van mijn telefoon zien en ze schudt haar hoofd en ik probeer het uit te leggen. Het medelijden in haar ogen is ondragelijk.
Sorry.
’s Avonds in bed ben ik voor het eerst in tijden te uitgeput om te huilen.
Als iemand bang is om je kwijt te raken, kan je ze heel veel laten doen voor ze tegen zullen stribbelen. Ik wil er geen misbruik van maken, maar ik wil ook niet, ik kan ook niet –
Wijn is het sterkste wat we in huis hebben, dus ik smokkel twee flessen onder mijn trui mee naar mijn kamer, in de hoop je te kunnen vergeten.
De pijn in haar ogen is ondraaglijk.
Mijn slaap is droomloos maar daarom niet minder beklemmend; ik zit aan mijn lakens vastgezweet en wil gillen, de longen uit mijn lijf, het verdriet uit mijn hoofd, mijn gebroken hart uit mijn lichaam, de tranen uit mijn ogen; maar mijn spieren zijn verlamd en mijn hersenen koortsachtig en een hand klemt zich om mijn pols en niemand, niemand
laat me –
Ik hoor stemmen, bezorgd en terneergeslagen en ik kén die stem want is jouw stem en wanneer laat je me nou eindelijk, eindelijk met rust?
Reacties:
Chapeau, je hebt met een nieuwe uitdrukking geleerd.
Chapeau #2: het regent geen pijpenstelen. Het regent bij bijna iedereen altijd pijpenstelen, maar je hebt het cliché weten te ontwijken.
Jij stak altijd graag je middelvinger op naar iedereen in de hoop dat ze weg zouden gaan en zouden blijven.
Ontzettend scherpe observatie. Chapeau #3 dus. (niet de enige chapeau hier trouwens: het contrast tussen het welkomsbordje en het niet-welkom zijn is ook echt <3)
Ik kan nog wel even verdergaan met de chapeautjes, want wauw. Je zegt dat je niet vooruit bent gegaan, maar dat ben je wel enorm (en dat laat je hier meer zien dan in het stuk van Over de dingen die ze nooit vergaten die ik tot nu toe gelezen heb). Dat het hier meer opvalt, komt ook doordat je hier op een hele andere manier schrijft. Maar ik denk eigenlijk dat die manier misschien wel beter bij je past dan het hele verhalende in ODDDZNV (voluit schrijven is me te veel werk, scusi), hoewel je daar in je latere hoofdstukken volgende mij ook wat meer deze kant op buigt. Vooral het heel erg in het hoofd van je personage zitten, denk ik. En het werkt. Het werkt echt fantastisch. Ik vond het vooral fantastisch toen je de taalregels wat meer los begon te laten, omdat dat het gevoel van in het hoofd zitten nog veel meer versterkt.
O, en nog iets wat ik heel goed vond: hoe je dat in-het-hoofd-zitten weet af te wisselen met gebeurtenissen in de wereld. Vooral in je tweede alinea komt dat heel goed naar voren. Het geeft een heel fijn soort dynamiek. Doe dat vaker. En de manier waarop je hier dialoog (ook zonder aanhalingstekens) doet is sowieso erg fijn. Heel realistisch, maar door het gebrek aan dialoog-aanduiding en context heeft het ook een heel fijn ritme.
Dus doe me een plezier en schrijf meer van dit?
_____
Dingetjes/aanmerkingen (even hier, want ik wil de aandacht er niet op vestigen)
de verliefde vlinders die zich een in onze kelen omhoog vochten
Ik weet niet helemaal zeker of die "een" intentioneel is of niet? Ik viel erover toen ik las, en ik denk dat hem wel weglaten als hij intentioneel was beter werkt, doordat het vlotter leest zonder de betekenis te veranderen.
De eerste drie maanden hoopte ik altijd dat jij het was, als mijn telefoon ging.
Die komma is niet fout, maar ik las hem eigenlijk automatisch zonder komma en denk dat je die komma ook niet zou zeggen als je de zin hardop zou zeggen.
Hoi schat hoe gaat het war ben je waarom hoor ik nooit wat van je gaat het wel goed
Ja
Tenzij "war" de vluchtigheid aan moet geven "waar".
Oké oké ik zal me er natuurlijk niet mee bemoeien maar lieverd dit kan zo echt niet langer laat me
Moet "laat me" ook op die regel?
Mijn moeder is huiverig; als lekt altijd uit als je beroemd bent en
Volgens mij gaat er in deze zin iets niet helemaal goed.
Ik dacht zegt ze en ik knik, sorry.
Mierenneuker-alert. Dat gezegd hebbende: als je sorry-knikken bedoelt zou ik de komma weglaten. Dat past denk ik net wat lekkerder in het ritme van de rest van je verhaal.
i. jemig, bo, je hebt me hiermee echt helemaal weggeblazen.
ii. voor mij kwam het rustig op gang, of misschien begon ik gewoon van mezelf traag met lezen om het allemaal in me op te nemen. en dan let je even niet op en zit je al aan het einde omdat je zo opgaat in zijn gedachten en, ja, damn.
ii b. metafoortijd: het is als in een poel water stappen en in de afgrond pas doorhebben dat het een waterval is.
(iii. waarom niet meer haakjes? ik werd even heel erg excited, want ik herinner me de tijd dat je veel haakjes gebruikte en ik herinner me ook dat ik altijd vond dat je die zó goed gebruikte, echt op een fantastische manier. maar goed, zonder al te veel haakjes was het ook prachtig.)
iv. WANT DAT IS HET DUS HE. prachtig.
i mean, het is zo... technisch gezien (en ik zeg dit niet als een slecht ding, beloofd!) is dit echt een cliché verhaal, weet je? hart gebroken, liefdesverdriet, daar zijn al honderdduizendmiljoenen verhalen (boeken, gedichten, liedjes, kunst) over geschreven. en toch.
iv b. EN TÓCH.
iv c. dus, en toch is het zo ontzettend sterk en uniek geschreven.
v. ik ben vooral fan van de minder conventionele paragrafen, zoals die van het gesprek met z'n moeder. zoals daan al zei, zonder die dialoogaanduidingen maak je daar echt iets speciaal van.
vi. nog meer zoals daan al zei, maar ik ben het echt zo hard eens met veel van de dingen die ze aanhaalt: je bent inderdaad echt enorm sterk in het in-zijn-hoofd-zitten en zijn gedachtengang neerzetten (wat echt niet gemakkelijk is).
hij voelt zo levensecht, zo dichtbij, ook al weten we bijna niets over hem en zou hij eender wie kunnen zijn. dat werkt ook wel in je voordeel, denk ik; dat het eender wie zou kunnen zijn, maakt dat de lezer gewoon zelf kan kiezen wie het is, min of meer, en we gaan toch wel direct naar de personages waarover we het liefst lezen.
vii. ik heb echt heel erg genoten van dit. echt heeeeeeeeeeeel erg, bo. ik ben zo verdomde trots op je, want dit is zo sterk en indrukwekkend en hoezo zeg jij dat je niet op mijn niveau zit terwijl je er echt bovenuit steekt met werken als dit.
viii. i love you.
ix. maar ook, want, daarom: fuck you. <3