FanFic.nl

Schrijfwedstrijd

Tot ziens, lieve Gustav

Opeens stond hij daar. Toen ik hem aankeek was ik me gelijk bewust van mijn uitgelopen mascara en rode ogen. Wat deed hij hier? Ik wilde niet dat hij wist dat ik om hem gehuild had. Waarom was ik ook hierheen gelopen? Ik wist dat hij hier in de buurt woonde. Ik vervloekte me zelf voor mijn stommiteit.
‘Hoi,’ stamelde ik. ‘alles goed?’ Ik probeerde tevergeefs mijn ogen voor hem te verbergen, maar op de één of andere manier dwongen zijn ogen me om hem aan te kijken.
‘Met mij gaat het goed, met jou?’ Ik wist even niet wat ik moest antwoorden. Ik zou natuurlijk kunnen glimlachen en zeggen dat het goed gind, maar hij kon heel goed zien dat het niet waar was. Het laatste wat ik wilde was dat hij dacht dat ik tegen hem loog. Bij gebrek aan iets beters haalde ik mijn schouders op. “Gaat wel”�. Ik zag dat hij me onderzoekend aankeek, hij wist heel goed dat het totaal niet ging. Waarom kende hij me zo goed? Hij zette een stap naar voren en sloeg zijn armen om me heen. Gelijk voelde ik me al een stuk beter, maar de tranen begonnen toch te stromen.
‘Wat is er toch aan de hand, dat je zo overstuur bent?’, vroeg hij lief. Ik kon geen woorden vinden om te antwoorden, dus concentreerde ik me maar op zijn grote handen, die toch zo zacht konden zijn, die over mijn rug heen streken. Wat zou ik graag willen dat hij hetzelfde voor mij voelde. Na een paar minuten werd ik wat rustiger, ik begon een beetje in paniek te raken toen ik besefte dat ik hem toch echt moest gaan vertellen waarom ik huilde.
‘Ik weet niet, ik weet niet hoe ik het uit moet leggen’. Oké , nu loog ik echt, want ik wist het heel goed. Maar ik kon het er toch niet zomaar ik één keer uitgooien?
‘Begin gewoon bij het begin,’
‘Maar er is geen begin,’ Nu snapte hij er waarschijnlijk helemaal niks meer van. Nog even, en hij zou zijn geduld verliezen, dus ik besloot om het maar gewoon te zeggen. Nee heb je, ja kun je krijgen.
‘Ik denk.. ik denk dat ik verliefd op je ben’
Ik zag dat hij schrok, dat had hij niet verwacht. Gelijk verdwenen zijn armen die om mij heen hadden gelegen. Eigenlijk wist ik het antwoord wel . Wat zou hij in hemelsnaam in mij zien?
‘Het.. het spijt me’, meer hoefde hij niet te zeggen, ik begreep het. Ik wist dat het heel logisch zou zijn als ik nu zou gaan huilen, maar dat deed ik niet. Op de één of andere manier wist ik mijn tranen binnen te houden.
Ik zag dat hij verward was, ik kon van zijn gezicht af lezen dat hij geen idee had wat hij nu moest doen. Voor zover ik wist had hij dit ook nog nooit meegemaakt, en veel boeken las hij ook niet. Misschien had ik het gewoon niet moeten zeggen, waarschijnlijk was onze goede vriendschap nu ook verpest. Plotseling zette hij een stap achteruit.
‘Sorry Milou, ik moet even nadenken. Ik zie je nog wel’. Na deze verwarde woorden draaide hij zich om en liep weg. Ik keek hem na, maar deed niks. De wind raasde door de bomen en ik voelde dat ik het koud kreeg. Eindelijk gleed er weer een traan over mijn gezicht. Ik hoopte dat dit de laatste was, dat ik hem kon vergeten, dat ik iemand anders vond. Ik keek nog een keer naar het steeds kleiner wordende figuurtje in de verte.
‘Tot ziens, lieve Gustav. Tot snel.’ Ik wist toen nog niet dat het lang zou duren tot ik hem weer zou zien, heel erg lang. Tegen die tijd zouden we volledig veranderd zijn, herkenden we elkaar bijna niet meer. Maar ik voelde nog even een sprankje hoop, toen ik hem zag verdwijnen in de volgende windvlaag.

Reacties: