Hoofdcategorieėn
Home » Overige » Mijn rol » Sushi
Mijn rol
Sushi
Ik ben kapot.
Ik ben na een lang tijd rennen in het centrum van Tokyo.
Volgens mij heb ik nog nooit op één dag zo veel gerent.
Al ik ben uitgehijgd doe ik horloge van mijn nek en kijk ernaar.
Dit moet wel de rede zijn dat die alien mijn achterna zat. Ik zou niet weten wat hij anders van mij zou willen hebben.
Ik klap het horloge open en zie dat het alweer 6 uur is.
Zouden de mensen van café Mew Mew mij al zoeken?
En zouden mijn ouders dat ook al doen?
Ik ben al 2 uur weg van huis.
Dat moeten ze nu wel gemerkt hebben. Ik vraag mij af hoelang het gaat duren tot ze posters met mijn naam en foto op gaan hangen om mij te vinden.
Ik heb honger. Het taartje van Akasaka heb allang weer verbrand tijdens het rennen.
Ik zou in een van de vele ander cafés hier iets kunnen eten maar ik heb geen geld. En al helemaal geen Japans geld. Dat heette Yen toch?
Maar mijn benen zijn echt moet dus besluit ik in een van de cafés gewoon te zitten.
Ik ga bij een sushibar naar binnen.
Ik krijg een starende ovatie maar let er niet op. Ik moet er vreselijk uitzien.
Overal blauwe plekken en schrammen en mijn broek is ook nog eens groenachtig door het gras.
Maar dat is toch niet hun probleem?
Ik ga aan het einde van de bar zitten in het hokje en hoop dat ik volkome wordt genegeerd.
Maar dat lijken de ander klanten niet makkelijk te vinden. Ik zie wel dat ze het proberen maar ik zie dat de meeste mijn vanuit hun ooghoeken toch nog bestuderen.
Zelfs de mensen achter de bar laten hun werk even rusten om naar mij te kijken.
Ik negeer hen dan maar en pak een menukaart in de hoop dat de mensen stoppen met naar mij te kijken. Of gewoon om de grote bult op mijn voorhoofd te verbergen.
Ik bekijk de menukaart. Tenminste, ik denk dat het er één is.
De kaart staat vol met Japanse tekens en ik snap er helemaal niets van.
Ik zou de naar van het café nog als een gerecht kunnen aanzien.
Maar straks is het geen menukaart, en zitten die mensen mij nog raarder aan te kijken omdat ik de instructies van “Hoe ontstop ik een wc?”¯ op zijn kop aan het lezen ben.
Ik leg de kaart, of wat het dan mag wezen weg en kijk naar mijn voeten.
Ik schrik als de barman tegen mij begint te praten.
“Sorry, I can not Japanese”¯ zeg ik.
De man kijkt mij even raar aan.
Hij kan dus geen Engels.
Het vrouw die naast mijn zit tikt mij op mijn schouder aan.
Ik kijk op naar haar.
“He asked if you like to eat a free meal?”¯
Ik voel mij even blij van binnen.
Of het is gewoon zo dat mijn lichaam beseft dat ik niet lang zal moeten wachten tot ik iets kan eten.
“Yes please”¯zeg ik blij.
De vrouw knik ja naar de barman en die loopt meteen de keuken in om iets voor mij te maken.
Ik weet niet wat ik moet doen of zeggen dus blijf de plaats waar de barman uit het zicht verdween bekijken.
Dit verveelt na een tijdje dus kijk in de rest van het café ook even rond.
Het doet mij denken aan een snackbar maar het is toch anders.
Hier is het veel zakelijker en netter. En hier hang maar een paar posters, in tegenstelling van in Nederland, die niet schuin hang of gescheurd zijn.
Maar ik kan ze niet lezen.
Alles heeft ongeveer de zelfde kleur grijs, er is één deur naar buiten en er zijn twee grote ramen die uitzicht hebben op de drukke straat.
Ik kijk ook naar de mensen in het café, die snel wegkijken als ik in hun richting op kijk.
Het zijn gewone mensen. En niemand behalve ik is in het café echt opvallend.
Dan kijk in naar de vrouw die mij aantikt.
Zijn kijkt niet weg.
Ze glimlacht naar mij. Ik glimlach verlagen terug.
Dan komt de barman weer aanlopen.
Dat ging snel! Ik zit nog geen 5 minuten te wachten.
Hij zet een wit bord voor mijn neer met sushi.
Natuurlijk, bij sushi hoef je de vis alleen schoon te maken en dan mooi op te dienen. Daarom was hij zo snel klaar.
“Thank you”¯
De vrouw naast mij vertaalt het voor de barman.
Hij knikt om te laten zien dat hij het begrepen heeft en maakt een gebaar dat zegt: “Geen probleem. Was geen moeite.”¯
Ik kijk naar de sushi. Het ziet er lekker uit, maar ik heb het nog nooit gegeten.
Ik heb gelezen dat Chinezen en Japanners langer leven omdat ze zoveel rouwe vis eten. Rouwe vis is één van de gezondste dingen.
Dus dit zal heus geen kwaad kunnen.
Ik wil beginnen maar zie geen bestek.
Dan zie ik twee stokje op de rand van mijn bord liggen.
Oké, één van de dingen die ik echt niet, dus ECHT NIET kan is eten met stokjes.
Ik hoop dat de aardig vrouw naast mijn verzekerd is wand ik denk dat ze over een paar minuten één van haar ogen zal moeten missen.
Ik waar het erop en pak da stokjes.
Ik heb ze nog een seconde in mijn handen en ik laat ze alweer bijna vallen.
Gelukkig weet ik ze nog net te pakken voor ze de grond raken en ik hou ze nu wat steviger vast.
Ik probeer wanhopig de stokjes op de juiste manier van te houden maar het lukt niet echt.
Na lang het geprobeerd te hebben heb ik ze eindelijk op een redelijke manier vast.
De rest van de mensen in het café kijken gespannen toen. Alsof ze naar een hele spannende wedstrijd aan het kijken zien.
In gedachte zie ik twee Japanners wedden of het mijn voor een uur gat lukken een van de stukjes sushi naar binnen te krijgen.
Ik zucht.
Het licht er zo dik bovenop dat ik niet Japans ben.
Maar ik geef niet op! Ik heb ze nu vast dus moet ik allen nog maar de sushi er weten tussen te krijgen. Hoe moeilijk kan dat zijn?
Ik probeer een van de stukjes sushi te pakken te krijgen. Het stukje schiet naar de ander kant van mijn bord maar verder gebeurt er niets.
Het is moeilijk dus.
Ik probeer het nog eens en nog eens maar het lukt niet.
Iedereen in het café heeft zich nu op mijn pogingen om sushi te eten gefocust. Ze kijken met ingehouden adem naar mijn pogingen en telkens als ik weer een stukje sushi naar de ander kant van mijn bord laat vliegen zijn hoor ik sommige iets zeggen dat veel weg van shit heeft.
Dan eindelijk het in een stukje tussen de stokjes. Nu lijken de mensen op het puntje van hun stoel te gaan zitten om het beter te zien.
Ik klem het stukje nog iets harder tussen dat stokjes en til het van het bord op.
Sommige mensen in het café snakken naar adem.
Het blijft zitten.
Langzaam, om te verkomen dat het stukje valt, begin ik het stukje naar mijn mond te brengen.
Het is doodstil in het café.
Ik stop het stukje en mijn mond en eet het op.
Dan barst er een oorverdovend gejuich in het café los.
De mensen op straat kijken op naar het geluid.
Twee jongens die zo te zien net iets ouder dan mijn zijn geven elkaar de boks.
De mensen in het café beginnen luidruchtig te praten en de aardige mevrouw naast mijn geeft een goedkeurend klopje op mijn schouder.
De barman komt stralend aanlopen.
Het legt een vork en een mes naast mijn bord neer, geeft mijn een knipoog en loop dan weer naar de keuken.
Ik voel dat ik rood wordt en warm van binnen.
Ik leg de stokjes weg en pak het bestek.
Ik steek nog een stuk sushi in mijn mond. Het is echt lekker.
Er is maar een woord dat ik bij deze situatie vind passen.
Weird.
Reacties:
Hhmm... Suuushiiii
Gefelicteerd! U hebt nu uw certificaat 'met stokjes leren eten' verdient! XD
Hehe, ik hoop dat ik mijn ogen mag houden, anders kan ik jouw verhaal niet meer lezen, of moet ik dan een brilletje?
XDxxx
omg omg omg.
ik kon gewoon niet stoppen met lachen. echt niet.
dit hieronder had ik al eerder getypt, maar jij bent echt geniaal. omg. tweehonderd yen als het jou lukt om sushi te eten!
*plat*
geloof me, japanners zijn niet zo onbeleefd x)