FanFic.nl

Bill [TC]

3.

Met mijn dromerige blik naar buiten gericht, reed het busje aan een snel tempo over de autostrade. Een twintigtal minuten geleden werden we opgepikt en ondertussen zaten we als sardienen in het veel te krappe wagentje. Ik hoorde aan het gegrom en gemompel dat de overige bandleden het totaal niet zo plezant en amusant vonden dat onze manager niets beter kon regelen dan dit. Opmerkingen als ‘Dat ding valt nog uit elkaar.’ of ‘Hoor dat oud ijzer nu eens rammelen onder onze voeten, straks zitten we nog op de grond.’ of ‘David, als ik morgen dood ben, dan kom ik spoken tijdens je slaap!’ gingen aan mij voorbij. Het enige waarop ik me momenteel concentreerde, was zijn been dat tegen het mijne hing, zijn arm dat nonchalant tegen de mijne drukte en z’n hoofd dat slaperig op m’n schouder lag. Ik moest me echt inhouden om mijn vingers niet in de zijne te verstrengelen en om hem onophoudelijk te gaan zoenen. Zo aandoenlijk was hij.
Mijn vingers tikten nerveus tegen mijn knie en grepen af en toe naar de stof van m’n jeans. Ik zoog mijn onderlip naar binnen en beet ongeduldig aan het ringetje dat tegen m’n tong tikte. Waarom ik opeens zoveel spanning in m’n lichaam voelde, wist ik niet precies. Steeds weer als we nummers moesten spelen, steeds weer als m’n vingertoppen de snaren van m’n vertrouwde gitaren voelden, leek het alsof het toch nog niet compleet was. Alsof er diep in mij een gat zat, dat dringend moest worden opgevuld. Stiekem was ik me wel bewust waarom het precies zo was. Mijn lichaam wachtte gewoon op iets, op een teken van leven.
“Denk je er terug aan?”� hoorde ik zijn fluwelen stem in m’n oor fluisteren. Een rilling schoot ongewild over m’n rug en het rare gevoel spreidde zich uit tot in m’n tenen. Het was zo gek, zo verwarrend dat er iemand bestond die me werkelijk kende. Iemand die überhaupt wist wat er door me heen ging. Iemand die niet eens een woord nodig had om me te begrijpen. Het was gewoon absurd en anderzijds toch ook zo mooi. Het gaf me zo’n vertrouwd gevoel dat iemand mijn gedachten kon lezen zonder dat ik het hem moest vertellen. Praten over gevoelens en twijfels was namelijk niet mijn sterkste kant. Voor mij betekende het dan toch wel enorm veel dat hij al lang wist hoe alles in elkaar stak door één blik op m’n gezicht te richten. Hij kende me gewoon, vanbinnen en vanbuiten. Hij was immers ik en ik was hem.
“Ja, ik vind het gewoon zo raar. Vroeger had ik het nooit, toen ging het als vanzelf. Nu lijkt het wel alsof ik eerst een startschot moet krijgen om met gevoel te spelen. Alsof jij mijn gevoel voor ritme bent.”� Ik was een beetje bang om z’n reactie. Hij glimlachte alleen maar lief en kneep even heel snel in mijn been. Daarna draaide hij snel z’n hoofd om te controleren of de overige bandleden iets hadden opgemerkt. Ik zuchtte al opgelucht, ik had al lang gezien dat die twee nog altijd aan het discussiëren waren over het busje. De één wat geamuseerd, de ander duidelijk chagrijnig. Ik moest onbewust glimlachen. Het waren de beste vrienden die ik me maar kon inbeelden, zonder hen zou het sterrenleven wellicht een stuk zwaarder zijn. Ware het niet dat mijn bron van leven net naast me zat. Ik kon niet eens denken hoe het zou moeten zijn zonder hem, zonder zijn warmte en zijn liefdevolle uitstraling. Ik wilde er niet eens over nadenken hoe ik m’n leven zou leiden zonder zijn beschermende armen, zonder zijn prachtige karakter, zonder zijn zuivere liefde. Ik wilde het me niet eens voorstellen.
“Je hoeft niet zoveel te piekeren, lief. Je weet dat ik er altijd voor je zal zijn, wat er ook gebeurt. Jij hebt m’n hart voor altijd. Samen zijn we één en dat ga ik nooit verbreken. I promise.”� Ik knipperde even met m’n wimpers en streelde stiekem met m’n duim over z’n slanke vingers. Wat wilde ik hem nu zo graag kussen, meer dan iets anders.
Gelukkig voor mij schoof de deur open en verwelkomde de zon mij. Haastig sprong ik uit het busje, hief m’n armen op en probeerde me zo goed mogelijk uit te rekken. M’n nek kraakte een beetje en vrijwel meteen voelde ik zachte vingertoppen over de gespannen huid glijden. Hij masseerde me zachtjes en ademde voorzichtig uit tegen m’n oor. Ik sloot genietend m’n ogen en beeldde me in dat we alleen waren. Ik had zoveel moeite om me te beheersen, om hem niet te overstelpen met m’n liefde. Het was alsof mijn enige doel in leven was, om hem tevreden te stellen. Om hem de liefde, aandacht en zorg te geven dat hij verdiende. Hij verdiende alles op aarde en dan nog zou ik het gevoel hebben dat hij te kort kwam. Hij was de allermooiste schat op deze wereldbol en ik mocht hem in mijn handen houden. Het voelde als een ware eer.
“Laten we maar gaan, straks komen ze ons halen en beginnen ze zich weer op te jagen.”� Hij haalde me uit m’n gedachten met deze woorden en ik knikte kort. Ik kon het toch niet laten om even z’n hand vast te grijpen en er eventjes in te knijpen. Hij giechelde en duwde z’n schouder tegen mijn bovenarm. Daarmee was de kous af en opende ik hoffelijk de deur voor hem. Nu waren we opnieuw gitarist en zanger, geen geliefden.
De anderen zaten inderdaad al op hun krukje, hun blik kruiste de onze en een grijns kwam op onze gezichten terecht. We hielden allemaal van onze muziek, voor ieder van ons betekende het heel veel. We hadden het allemaal nodig, elk op onze eigen manier. Voor de één was het een bron van inspiratie, voor de ander was het een manier om zichzelf te ontspannen. We hadden het allemaal nodig en verstopten het niet onder stoelen of banken. Waarom zouden we ook? We hadden van onze passie, onze hobby een job gemaakt. Het leek wel allemaal een droom, een waanbeeld.
Ik glipte op m’n hoge kruk, greep de akoestische gitaar van de staander en zette m’n koptelefoon op. Vandaag zouden we het rustig aan doen, de kalme nummers nog even doornemen. Ik vond het alvast niet erg, des te meer kon ik genieten van hem. Ik hield hem dan ook in de gaten toen hij met een zekere flair ging zitten. Zijn haar waaide over z’n schouders en ik merkte hoe zijn ogen blonken uit pure opwinding. Ik wist dat hij meer hield van deze akoestische momenten, de klank was dan zoveel beter vond hij. Ergens had hij wel gelijk, mijn gitaarspel klonk dan perfect bij hem.
Ik sloot m’n ogen bij het horen van het getik van de drumstokjes en begon blindelings m’n vingers over de snaren te bewegen. Mijn verstand rommelde met m’n hart toen zijn zachte stem door de ruimte begon te zweven. Mijn hart wilde niets liever dan mijn gitaar te laten vallen, hem in mijn armen te sluiten en mijn lippen voor eeuwig op de zijne te verzegelen. Mijn verstand hield me tegen, bespaarde mezelf van een heus schandaal en dwong mezelf om verder te spelen. Ik maande mezelf tot rust en wachtte heel even alvorens m’n ogen terug te openen. Hij keek me aan, glimlachte zachtjes en maakte een liefdevol gebaar met z’n hand. Het leek wel alsof hij heel lief naar me zwaaide omdat hij me al een heel eind niet meer had gezien. M’n hart sloeg een tel over maar ik wendde mijn blik niet af. Hij was mijn ritme, hij was het die mijn vingers beheerste en hij was het die mij met overgave liet spelen. Hoe kon ik ook anders? Hij zong zo mooi, hij klonk zo puur en onschuldig en de woorden die hij gebruikte, kwamen recht uit zijn hart. Hij zong voor mij en ik speelde voor hem. Het was ons geheimpje, niemand hoefde het te weten. Het was iets wat ons nog sterker aan elkaar bond. Niets kon ons nu nog uit elkaar halen, niemand of niets. Hoe ik van hem hield, kon niemand beschrijven.
Een glimlach verscheen op m’n gezicht en ik keek toe hoe zijn lippen bewogen tijdens het zingen. Ik staarde naar niets anders, hoorde niets anders dan zijn stem en deed niets anders dan de noten spelen die zijn woorden bekrachtigden. Het ene kon niet zonder het andere. Net zoals ik niet zonder hem kon. Ying en Yang. Maan en zon. Hij en ik.

Reden drie waarom ik zoveel van hem hield: hoewel ik dol was op rap en hiphopmuziek en me daar strikt aan hield, was er slechts één melodie die mij werkelijk tot rust kon brengen. De engelenstem van Bill.


Dank je om te reageren lieverds!

Reacties: