FanFic.nl

{Twincest related Stand Alone's.}

'Ocean of broken memories'

15 april, 1912.

Every night in my dreams I see you, I feel you
That is how I know you go on
Far across the distance and spaces between us
You have come to show you go on,
Near, far, wherever you are
I believe that the heart does go on
Once more, you opened the door
And you're here in my heart
And my heart will go on and on…

Tom Pov:
Zacht gekreun vervult onze cabine. Er is niemand anders, alleen wij twee. De deur hebben we goed op slot gedraaid, niemand hoeft dit te weten, niemand hoeft ons te zien. Ik zit op Bill’s bezwete middel en zijn warme zachte handen glijden over mijn borst naar mijn onderbuik waar hij zachtjes over streelt. “Bevalt het je hier, Bill?”� Fluister ik teder richting zijn oor, en ik kus zijn oorlel waarna ik in zijn nek overga. “Het is hier prachtig, en dit is het mooiste schip wat ik ooit heb gezien.”� Zijn stem klinkt zwoel, en ik kus de zweetdruppeltjes van zijn zachte roze lippen af. “Het is niets voor niets de Titanic..”� Fluister ik, en zijn handen rusten op mijn heupen. Hij knikt, en nu vinden onze lippen elkaar. We verslinden elkaar in een kus; die alleen wij zo intiem, en passioneel kunnen meemaken, vol emoties en gevoelens. Terwijl we zoenen omsluit Bill met zijn handen mijn uitstekende schouderbladen, en duwt zo mijn lichaam volledig tegen zich aan. “I Always knew I loved you..”� Mijn gezicht druk ik in zijn nek, en een paar van zijn fluweelzachte haren strijken over mijn gezicht heen. Ik zucht even rustig, en besluit dan maar niks te zeggen.. Zachte muziek weerklinkt uit de balzalen onder ons, ooit Bill, zullen wij ook zo prachtig dansen, op die betoverende klanken van dié muziek. Zonder dat ze ons gek zullen aankijken, zonder dat we ons er voor hoeven te schamen.. Onze tijd komt nog, de tijd dat onze liefde geaccepteerd zal worden. Onze armen om onze lichamen geslagen, vallen we beide in een diepe slaap. Zelfs het slaan van de stukken ijs tegen de romp van het schip, en hoge golven die over het dek slaan, hebben zelfs kracht niet ons te wekken. Goodnight..

Bill en ik openen beide geschrokken onze ogen als er met harde bonken op onze cabine deur word geslagen. “Kom eruit! Kom eruit! Er is iets mis!”� Krijst een zware mannenstem angstig, op dat ogenblik begint het ship te trillen, en met een schok houdt hij plots halt. Kinderen beginnen te huilen, en meer stemmen vermengen zich met elkaar. Geschrokken zitten we beide op bed, en kijken elkaar aan. Bill pakt me bij mijn hand, en onze bruine ogen laten elkaar niet los. “Doe snel je kleren aan Tom..”� Ik kan angst in zijn ogen bespeuren, zoveel angst. “Wat is er dan?”� Vraag ik, terwijl ik naar adem hap. Hij zegt niks, en geeft me snel mijn kleren aan. “Schiet nu maar op!”� Als ik Bill’s ogen weer terug probeer te vinden, zie ik dat zijn ogen vochtig zijn geworden. In amper een minuut zijn we beide aangekleed. Net als ik met mijn hand de deurknop wil omsluiten, pakt Bill me bij mijn armen en drukt me met mijn rug tegen de deur aan. “Beloof dat je bij me blijft, in paniek mogen we elkaar niet verliezen..”� Zijn ogen staan treurig, wat is er nu, Bill? Waarom is iedereen zo in paniek? “..Kus me, én geniet van me..”� Fluistert hij, en ik pak zijn polsen vast. Bill drukt zijn borst tegen me aan, en onze tongen strelen langs elkaar heen. Net als we beide onze ogen sluiten, word er opnieuw op de deur gebonkt. “Snel!”� Ditmaal is het een jonge vrouwenstem. Op dat moment wordt er met de ‘Noodbel’ geslagen, nu word het écht serieus.. Bill’s hand omsluit de gouden deurknop, en hij gooit de deur open. Gelijk weet ik wat er aan de hand is.. Het tapijt van de gang ligt compleet onder water, verschillende mensen uit verschillende klassen rennen in paniek heen en weer, en roepen hopeloos naar familieleden die in de mensenchaos zijn verdwenen. Een fors gebouwde man, in een net uniform duwt ons vooruit, de lange gang uit. “Weg hier heren! Jullie moeten uzelf begeven naar het dek!”� Mijn maag krimpt ineen, en ik hoor mensen in paniek tegen elkaar schreeuwen, allemaal met dezelfde vraag; Wat is er aan de hand? Mijn hand grijpt automatisch die van Bill vast, en samen rennen we op blote voeten de marmeren trappen op. De eetzalen zijn verlaten, en borden zijn op de grond gevallen en in meer dan duizenden scherven gebroken. “Bill..”� Een kneepje in zijn hand, opnieuw antwoord hij niet. “Antwoord!”� Beveel ik, en ik trek aan zijn arm waarbij we samen stilstaan in het midden van de marmeren treden. “Daar is geen tijd voor, Tom..”� Zijn ogen slaat hij naar de grond, en zijn zwarte lokken vallen voor zijn ogen. Mijn benen trillen, als het gekrijs alleen maar duidelijk word, meer deuren slaan open, en meer kinderen krijsen hulpeloos om de hulp van hun moeder. “We zinken! De Titanic gaat zinken!”� Een ouder vrouw in een wit gewaad rent ons voorbij, en opent de deur naar het dek. “De Titanic gaat zinken, Tom.”� Herhaalt Bill heel kalm. Een hardere schok, en iedereen begint te gillen. De boot trilt, en de ruiten van ramen, en deuren breken en zorgen voor een oorverdovend kabaal. Uit schrik val ik op de grond, en trek ik Bill mee. Meteen nestelen we elkaar in ieders armen.. “W-we g-gaan dood..”� Mijn stem bibbert en mijn woorden kan ik bijna niet uitbrengen. Bill staat op, en trekt me omhoog. “Kom snel! Op het dek is alles nog hysterischer, en paniekeriger. Het doet pijn om naar heel het schouwspel te moeten kijken, de eerste sloepen worden in het water geloosd, en alleen de éérste klas word toegelaten. Ook moéten vrouwen en kinderen eerst, de mannen moeten wachten, wachten wat hun lot bepaald.. De vaders houden tot op het laatste moment de handjes van hun kinderen vast, maar dan worden ze alleen gelaten.. Elke seconde zinkt het schip verder.. Het schip is zelfs al scheef komen te staan. Zeker 10 minuten doen Bill en ik niks.. We weten niks te doen.. Wat kunnen we nog doen? Wachten op onze dood? Mijn armen sla ik stevig om zijn tengere lichaam heen, en alle ogen die ons in zich opnemen, kunnen ons niks meer schelen… Ook Bill’s benen beginnen nu te trillen..“K-kom..”� Zijn stem is rustig, héel kalm. Zijn vingers verstrengelen zich met die van mij, en samen lopen we rustig het dek op, naar de punt van de Titanic. Samen kruipen we in een klein hoekje. “We moeten ons warm houden, Tommi. En zolang mogelijk aan boord blijven..”� Ik knik stilletjes, en de immense kou laat mijn botten rillen. Na dik 20 minuten is dik de helft van de het schip al opgeslokt door de diepte van de zee. “Heren?”� Moeilijk open ik mijn ogen, en Bill heeft zich als een bolletje opgerold. “Bill..”� Zachtjes schud ik aan zijn schouders, en dan slaat hij zijn prachtige lange wimpers op. Aan de uiteindes van zijn wimpers zijn kleine stukjes ijzel ontstaan. Zijn ogen staan dof, en zoeken naar de stem van de man. “J-ja?”� Antwoord ik bibberent. Als Bill zijn hoofd op mijn borst legt, en met zijn hand mijn jas vastgrijpt, kan ik duidelijk de walging in zijn ogen “Mag ik jullie kaarten zien?”� Vraagt hij en zelfs in alle chaos blijft hij rustig, en hij reikt zijn hand naar ons uit. Met mijn ijskoude handen zoek ik naar onze passagierskaartjes, ik geef ze hem aan, en hij bekijkt ze nauwkeurig. “De eerste klas is verplicht zich naar de sloepen te begeven.”� Verder zegt hij niks, en hij geeft onze kaartjes terug. De temperatuur is nu al zo drastisch gedaald, dat er ook ijzel op de zwarte puntjes van Bill zijn haar zijn ontstaan. “Bill..”� Mijn stem is schoor, ik pak zijn ijskoude hand en trek hem recht. Zijn ogen kijken me vermoeid aan, en hij zakt weer door zijn benen. “Kom..”� Ik pak zijn beide armen, en ondersteun hem. Terwijl wij heel rustig over het dek lopen zijn honderden andere mensen nog steeds in een grote chaos verwikkeld. Voor mijn ogen worden mensen leven vertrapt, of door hun angst steken of schieten ze zichzelf dood.. Afschuwelijk.. Het water slaat met zijn brute kracht over de rand heen, en slokt zo mensen mee de diepte in. De lucht is donkergrijs, bijna volkomen zwart. Zover ik kan kijken is er géén land te zien, alleen grote ijsschotsen. Een nieuwe volle sloep word in het water geloosd, en daar staan we dan..Sí men. “Thom?”� Vraagt Bill slaperig, en hij slaat zijn beide armen om mijn middel heen. “Bill ik denk dat je beter niet..”� Bill kruipt nog dichter tegen me aan. “Me..”� Zijn heupen volgen, en zijn hoofd legt hij in mijn nek. Zelf de adem van mijn lieve broertje is nu ijskoud.. “Zo intiem bij me kan staan..”� Ik zucht pijnlijk. Mensen accepteren dit niet Bill, twee jongens samen worden niet ‘normaal’ gevonden, niet in deze tijd. Volgens hun is er iets mis met ons, we zijn géén mensen meer, we horen niet geboren te worden.. Mijn hart krimpt ineen. Deze gedachtes verslinden me, wat is er nu mis met ons? Wij ademen dezelfde lucht in als jullie, en onze harten kloppen allemaal gelijk. Waarom worden we dan anders gevonden, vreemd? Wij kunnen evenveel van elkaar genieten, als een man en een vrouw, onze sexe doet er niet toe... Wij kunnen dezelfde liefde aanvoelen, dezelfde intieme gevoelens hebben als jullie! Het liefst zou ik dit over heel het schip willen uitgillen, maar niemand.. Niemand zou me kunnen begrijpen.
Als ik mijn ogen weer opsla, en met volle kracht Bill’s zwakke lichaam ondersteun, volgt er een drama. Een man kijkt ons met een walgelijke blik aan, en zijn geweer houd hij in zijn linkerhand. Zelfs de bewakers kunnen de hysterische mensenmassa nu niet meer onder controle houden, meer dan de helft van het schip is inmiddels al een met de zee geworden.. Op de achtergrond volgen smeekbeden aan god, mensen zitten hulpeloos op hun knieën en bidden..We zijn verloren, zelfs één of andere god is er niet om ons te redden. “Wat moet dit betekenen, heren?”� Vraagt een de bewaker met een geweer streng. Door de harde en gemene toon in zijn stem, verzamelt zelfs Bill de kracht en opent zijn ogen. “Thommi..”� Hij grijpt me nog steviger vast, en hij zakt door zijn knieën. Gelijk kniel ik bij hem neer, en omhels hem. Al mijn eigen lichaamswarmte probeer ik hem te schenken. Ik bescherm je met mijn eigen leven Bill, ik ben er voor je. De man stapt naar voren, en zijn geweer duwt hij onder mijn kin, als hij het geweer opheft, dwingt hij me hem aan te kijken. Zijn ogen zijn zo leeg, levenloos.. Hij weet dat ons einde er bijna is. Ons einde zal hier in zee zijn. “Wat betekend dit..”� Zijn ogen schieten verward heen en weer: Van mijn liefde: Bill, en weer terug.. Naar mij. “Laat ons..”� Zegt Bill zwak, en hij kijkt de man aan. Ik weet dat dit niet goed is.. Maar toch doe ik het; heel even neem ik met mijn handen Bill’s hoofd vast, en zo dwing ik onze ogen elkaar aan te kijken. In deze paar seconden maken we één hele belangrijke keuze, zonder woorden. Onze ogen vertellen elkaar boekdelen, meer hebben we niet nodig. Deze keuze kan ons einde betekenen.. Of.. Bill sluit zijn ogen, en ik doe mee. Door de kou heen, raken onze warme lippen elkaar, en openen we een nieuwe kus. Niet zo een als vorige avond.. Deze is gevuld met angst, maar tegelijkertijd toch nog zo liefdevol.. Bill opent zijn mond een stukje, en ik lik over zijn lippen heen. Mijn hart klopt in mijn keel, en ik voel dat die van Bill hetzelfde doet.. Onze tongen vinden elkaar, en we beginnen elkaar op deze manier voorzichtig te kussen. Honderden boze en vooral verwarde ogen staan op ons gericht.. Ik sla mijn wimpers weer op, en door de ijselijke wind, beginnen mijn ogen te tranen. De bewaker naast ons stampt boos op de grond, en schiet met zijn geweer in de lucht. Iedereen is dan voor een paar tellen stil.. Ik voel hoe armen me aan mijn jas vastgrijpen, en kennelijk word bij Bill hetzelfde gedaan. Hij begint te krijsen, en grijpt nog net op het laatste moment mijn hand vast. “Houd vast! Laat me niet los!”� Roep ik hem toe. Bill huilt, en met moeite slikt hij de tranen door zijn droge keel weg. “Het spijt me..”� Zegt de man op een nep zielige toon, en dan worden we beide bruut omhoog getrokken. “Er is geen plek in de sloep voor..”� Ik zie dat hij met moeite naar zijn worden zoekt. “Geen plek voor liefde?”� Vult Bill aan met tranen in zijn ogen, en onze handen blijven elkaar vasthouden. De man schud zijn hoofd. “Jullie voelen geen liefde, wat jullie doen en hebben is afschuwelijk,”� Hoeveel pijn me dit ook doet, ik doe er alles tegen om niet te gaan huilen. Een man met een donkere kleren, komt voor ons staan en drukt een zilveren kruisje tegen zijn borst aan, en hij drukt er een kus op. “God heeft geprobeerd de wereld perfect te creëren, maar ook hij heeft kennelijk fouten gemaakt..”� Ook ik houd het nu niet meer.. Onze trillende handen nog steeds in elkaar verstrengeld, beginnen we nu samen harder te huilen. “En fouten zijn er om verbeterd te worden, te worden gewist..”� De man heeft ons geen ogenblik aangekeken. “Ik moet jullie van het schip verwijderen, wij mogen geen dienst verlenen aan mensen zoals jullie..”� Gaat de bewaker verder. G-geen dienst?! “Maar de Titanic zinkt!”� Krijst Bill, en ik geef een kneepje in zijn hand om hem wat te bedaren. De bewaker opent zijn geweer, en vult hem met kogels. “Blijf alstublieft stilstaan..Dat bespaart ons allen een hoop moeite.”� Hij richt het geweer op Bill, die zich niet verzet. Een sterk gevoel van woede voel ik in me opkomen, en net als hij de trekker van zijn geweer wilt overhalen ga ik beschermend voor Bill staan. De man kijkt verwonderd op, en laat zijn geweer zakken. “Mijn heer.. Wilt u..”� Ik schud mijn hoofd, en pak Bill’s hand opnieuw vast. Samen lopen we zwijgend naar de rand van het schip toe, en gaan we er beide op staan. “Zo bent u ook van ons af..”� Fluister ik stilletjes, met mijn ogen op de ruige en hoge golven gericht. Ik kijk Bill even in zijn betraande en angstige ogen, en dan tel ik af; 3 2 1.. Op 1 grijpen we ieders hand nog steviger vast, en springen we beide de diepe in, geen twijfels.. Het laatste wat ik hoor is een hoop gegil, en schoten die waarschijnlijk voor ons waren bedoeld. Het water is dodelijk koud, en proestend, sí men met Bill kom ik weer boven. “Het is koud K-koud!”� Hapert Bill, en ik doe niks anders dan naar het schip kijken. De laatste sloep word ten water gelaten, en sommige mensen springen van wanhoop zelf de diepte in. Hun staat hetzelfde lot als ons te wachten.. Op de achterkant van de Titanic is zelfs brand ontstaan, en de rookwolken samen met vuur kleuren de lucht, tot zover mijn oog kan zien; bloedrood. Bill grijpt me vast, en we drukken onze ijskoude lippen op elkaar. Dit herhalen we als het laatste van de Titanic ook één met de zee is geworden. Duizenden mensen verdrinken voor onze ogen, of stikken in de rookwalmen…

Love can touch us one time and last for a lifetime
And never let go 'till we're gone
Love was, when I loved you
One true time I hold to
In my life we'll always go on

Ik weet niet hoe lang we hier al op open zee drijven, maar het gegil, gekrijs en de smeekbeden zijn opgehouden.. Het is nu compleet donker, elke hartslag doet me zeer, en mijn armen benen, en andere lichaams delen zijn door de immense kou gevoelloos geworden. “B..Bill..”� Met het puntje van mijn vinger tik ik tegen zijn wang aan. Zijn huid is hard.. Verstijfd. Alleen een zacht kreunend geluidje.. “T-to..”� Met mijn laatste krachten sluit ik hem in mijn armen, en ik blijf watertrappelen om boven te blijven. “D.. Daar gaan we dan..”� Bill heeft zijn ogen halfgesloten, en bij elk woord ontsnappen er ademwolkjes uit zijn mond. “H-et is zo stil..”� Voegt hij er angstig aantoe. Ik knik stilletjes, en druk een kus op zijn bevroren wang. “Iedereen heeft de aarde verlaten, Bill..”� Hij weet dat ik hiermee bedoel, dat iedereen overleden is, misschien een enkeling is sterk genoeg om deze tragedie te kunnen overleven.. De kou bevriest je botten, en je verliest de kracht om nog boven te kunnen blijven. Ook de sloepen laten ons aan ons lot over, ze komen ons niet redden.. Om ons heen drijven honderden mensenlijken, vrouwen, mannen en zelfs baby’s.. Allemaal verslonden door de zee, en de kou.. Het onverwoestbare schip is gezonden.. Niks is onmogelijk, dit nieuws zal wereldwijd elke krant halen. Bill’s lippen zijn zwart door de kou, en heel zijn wimpers en haar zijn bedekt met ijzel. “W-wakker blijven..”� Elke seconde dat we langer in het water liggen, voel ik hoe moeilijker het word voor mijn hart om nog te blijven kloppen. Hij houd zijn ogen gesloten, en antwoord niet. “Toe, blijf bij me..”� Mompel ik hopeloos. Voor heel even opent hij zijn ogen tot spleetjes. “T-tom.. I-ik hou van je..”� Brengt hij schokkerig uit. Mijn vinger druk ik tegen zijn bevroren lippen aan, en ik knik. “I-ik ook van jou..Voor altijd.”� Dan zakken zijn ogen dicht, de kracht om hem aan te sporen dat hij wakker moet blijven heb ik niet meer. Heel langzaam, worden mijn armen té zwaar en Bill’s gevroren lichaam glipt onder me weg, ik verlies hem.. Langzaam verdwijnt hij in de diepte van de zee, hij beweegt niet meer.. Doet niks. De kou, de vermoeidheid.. Het is hem allemaal te veel geworden. Ik blijf hem nakijken, totdat hij compleet door de diepte is verslonden. Ik begin zonder enig geluid te huilen, mijn tranen bevriezen gelijk en zo ontstaan er kleine kristallen die glinsteren in het maanlicht. Ik ga je achterna, schat. Ik adem diep in, en dan voel ik hoe mijn sterkste spier zich verkrampt. Langzaam ga ik kopje onder.. Heel mijn lichaam verstijfd, en mijn hart stopt met kloppen.. Bill, wacht op me. Ik kom naar je toe, sneller dan je verwacht.. Het laatste wat ik zie en meemaak, is de kracht van de golven, en de oneindigheid van de zee.

Near, far, wherever you are
I believe that the heart does go on
Once more, you opened the door
And you're here in my heart,
And my heart will go on and on..

Reacties:

Anzonium zei op 15 juni 2009 - 13:49:
Prachtig, zo prachtig. Ik heb er eigenlijk geen woorden voor. Zo mooi!


<33

MariTom zei op 15 juni 2009 - 12:07:
Omg.
Ik heb deze al een paar keer gelezen op quizlet.
Maar ik blijf hem zó mooi vinden!
Echt, ik zit nu voor de zoveelste keer echt te huilen hier.
Het is gewoon zó mooi geschreven en zo erg...