Hoofdcategorieėn
Home » Tokio Hotel » {Twincest related Stand Alone's.} » 'Waiting for a lifetime.'
{Twincest related Stand Alone's.}
'Waiting for a lifetime.'
Bill Pov:
“Wanna stay right here till the end of time,
till the earth stops turning”¯
-Hoelang ben ik je al kwijt? Hoe lang geleden heb ik mijn leven aan je meegegeven. Tom. je ging naar een plaats. Ergens. Een voor ons onbekende wereld. De naam heeft nooit mijn oren mogen binnendringen, nooit tussen jou sprekende perfectie mogen ontglippen. Je ogen wouden me niet aankijken, ze waren ergens anders. Samen met je gedachten, mijn minnaar
“First I was afraid to love you,
Now I m afraid I’d lost you.
And your promises I will never forget.”¯
Ik zoek al weken wanhopend de lucht af. In de hoop dat je net als de vele fonkelende vallende sterren hier, samen met hun de lucht uit zal komen vallen. Ik je opnieuw in mijn armen zou kunnen sluiten. Bereid om te sterven in die positie. Jou hemelse stem weer te aanbidden. Onze lippen opnieuw spelend met elkaar. Het perfecte moment. Lieverd, ik mis je.
“The wind wispers me al kind of fairytales,
Why will she tell ours, baby?
Your the only story I wanna hear.”¯
The sound of your voice, baby. That's what saves me.
Voor de honderdste keer verdrinkt de zomerse zon in de zee. Mijn dunne zwarte T shirt probeert me enige bescherming te bieden tegen de soms hevige zandstormen. Een zwart, mysterieus hekwerk omringt me. Het is mijn thuis. Voorlopig, totdat jij me weer onderdak biedt. . Jij was diegene die me al mijn emoties keer op keer schonk. En nu heb je ze met je meegenomen. Mijn zwarte wimpers worden neergeslagen. Benieuwd wat de zee morgen zal meebrengen.
If I should die this very moment
I wouldn't fear
for I've never known completeness
like being here
Wrapped in the warmth of you,
Seizoenen veranderen. Miljoenen wolken zweven tijdloos voorbij. Regen beneveld mijn huid. De zon verbrand mijn gelaat. Tom? Help je me?
Misschien ben ik radeloos. Is dit een uiting van ultieme waanzin. Het maakt me niet uit wat mensen denken, niet over mij. En niet over ons. Ik weet dat we van elkaar houden, de kracht van onze liefde zal elk seizoen weten te doorbreken. Zuchtend heb ik mezelf op mijn rug laten vallen. De plotselinge duisternis overschaduwd me. Zelfs geen sterren die de hemel proberen te verlichten. Mijn schaduw lijkt nu zelfs verdronken in de zee. Verdwenen. Een zacht object dwarrelt er op me neer. Een zachte, spierwitte en uitermate elegante veer vind zijn rust op mijn borst. Voorzichtig pakken mijn vingertoppen het tere pracht op. Zijn zachtheid streek langs de kou van mijn wangen. De bijna onvoelbare aanrakingen laten me beven. Hij laat me weten dat ik er nog steeds ben. Mijn lichaam en zenuwen nog steeds werken.“Ik wachten totdat al het water uit de zee is weggeëbd. Dan is mijn pad vrij…”¯ De donsveertjes plakken tegen mijn lippen. “- En heb ik de kans om jou tegemoet te wandelen.”¯
Toch, Tom. Hoe lang jou zoektocht ook duurt. Ik zal blijven wachten, hier..- Op dezelfde plek waar je me zo beminde. Me vaarwel kuste. Zolang, totdat ik je weer terug zal zien. Ik zal wachten tot wanneer mijn eigen as zelf naar jou toe zal worden gedragen. Ik kijk uit naar ons weerziens. In dit leven, of ons volgende.
Reacties:
Wow..
Echt heel mooi geschreven!
Ik lieft jou SA's! <3