FanFic.nl

The coldest story ever told. [Tom Kaulitz]

Part I [Normal Life]

Part I Normal life.

Met een klap duw ik mijn kluisje kluis dicht. Haal mijn sleutel eruit, en pak mijn boeken op die ik even daarvoor op de grond heb gelegd. Zucht eens diep stop ze in mijn tas en loop de gangen door. Ik wacht op een zware stem, die zegt dat ik terug moet komen, om een briefje te halen. Ook al dacht ik er al aan, ik schrik me nog altijd wezenloos als ik die stem hoor. Een rilling door mijn lichaam, en ik kan er niets aan doen dat ik even geen adem meer kan halen. ‘Kim kom je even terug voor een briefje.’ Ik tover snel een glimlach op mijn gezicht en draai me om, ik kan er alleen niets aan doen dat mijn glimlach weer verdwijnt als ik naar de conrector kijk. Loop met tegenzin naar de tafel,’Kim het is al de derde keer deze week. Sorry maar je zal vanmiddag een uurtje terug moeten komen’ Een luide snik kan ik niet onderdrukken, ik schrijf met trillende handen mijn naam op het papiertje. ‘Ah kop op Kim zo erg is dat uurtje toch niet?’ Door die woorden snik ik nog eens, niemand begrijpt me. ‘Hee rustig maar meisje,’ Ik voel hoe hij mijn schouder vastpakt beetpakt, en daardoor moet ik nog harder huilen. ‘Wat is er?’ Ik verstrak helemaal, en kijk hem aan. Doodsangst, dat zal hij moeten lezen in mijn ogen. Hij laat me los, maar blijft me aankijken. ‘Kim? Je hoeft voor deze keer niet na te komen oke? Maar ik zal wel graag hebben dat je eens met je mentor praat? Is dat een afspraak?’ Zucht voor de zoveelste keer, gelukkig niet nakomen, en dat met mijn mentor praten er valt snel iets te verzinnen, slechte cijfers. Ouders die ruzie hebben? Ach daar valt wel wat op te verzinnen alles behalve de echte reden.’Dat is goed meneer.’ Weet dat hij me haast niet kan verstaan, de meeste mensen vinden dat als ik praat haast fluister. ‘Oke dan hebben we een deal.’ Draai me om en loop de gangen door, ik voel heus wel dat hij me achterna kijkt, om welke reden dat weet ik niet, dat kunnen er 2 zijn. Veeg mijn tranen van mijn wang en ga de bocht om, de conrector ziet me nu niet meer en ik verdwijn in de wc. Als ik voor de spiegel sta zie ik zwarte strepen op mijn gezicht. Open de deur van een wc hokje, rol een stukje wc papier af, en maak het nat met water. Verbaasd kijk ik naar het resultaat, de strepen zijn verdwenen, maar mijn ogen verraden nog altijd dat ik gehuild heb. Mijn ogen zijn rood, en er staat nog altijd een laagje water op mijn ooglid. Knipper eens met mijn ogen probeer het kwijt te raken, en een minuut later knip knik ik eens naar mijn spiegelbeeld, zo kan ik de klas wel binnenkomen.

Let me know what you think?

Reacties: