FanFic.nl

My Minds Eye

Dresden

Ik ga dood. Dat wist ik. Nu al vijf jaar. Al vanaf het begin van de oorlog.

‘Hilfe…’ kermde een soldaat. Toen we langsliepen trok hij aan mijn rok, grijs van het stof. Net als de soldaat. Zijn enige kleur was rood. Het gutste uit zijn buik.
De buikwand. Hij is niet meer te redden. Waarom zou ik ook? Ik boog me over hem heen en schreeuwde.
‘Ich sterbe, du stirbst! WIR STERBEN, SCHWEIN!! Allemaal, één voor één!’
‘Anna!’ schreeuwde hij. ‘Anna!!’ Hij. Blond, ruw, en vooral heel erg de vijand.
‘We moeten weg, Anna. Nu. Ze blijven bombarderen!’ Ze. Zí­jn landgenoten. Zí­jn vrienden.
‘Anna.’ Hij greep me bij mijn armen en dwong me hem aan te kijken.
‘Jullie blijven bombarderen.’
‘Nee. Zij. Ik hoor nu niet bij hen.’ Zijn glimlach was weemoedig en meelijdend.
‘Je hoort bij mij.’ zei ik lichtgelovig. Hij lachte en kuste me. Ik grijnsde onder zijn lippen.
Ik sloeg door. Zie je wel dat ik stierf? Je hoort niet te kussen en te grijnzen en gelukkig te zijn als er overal om je heen mensen liggen, doodbloeden, sterven, verpletterd worden, stikken. Dat hóórt niet.
‘Come, Anna! We have to go NOW.’ Hij praat alleen Engels als hij boos of geëmotioneerd is. Ik vertrouwde erop dat ik dat zou leren ontdekken als we elkaar langer en beter zouden kennen.
‘Anna! Don’t faint!’ Hij sleurde me voort over het puin, tussen de vuren. De hitte was dodelijk. Letterlijk.
‘Watch out, love! ’ Hij dook boven op me toen links van ons een enorme steekvlam lucht rook.
‘Hurry up! It’s too dangerous here! ’ We holden verder.
Overal waar we voorbijkwamen, was er vuur, bloed, stof. Het was aardedonker, maar de vuren gaven de hemel een dreigende oranje gloed. Alleen het slechte zag je dubbel zo goed. Er was ook alleen maar slecht.
Wanneer hield dit op?
‘Wat hebben we misdaan?’ Robert stond meteen stil. Hij keek me liefdevol aan.
‘Jullie niks, my love. Hí­j wel.’ Hij wees naar een half verteerd doek met zijn foto. Mijn ogen vlogen over het pezige gezicht. Het voelde vertrouwd. Hoeveel keer had ik hem al niet gezien? Mijn blik schoot naar het uniform dat Robert als camouflage had aangetrokken.
‘Scheißführer! ’ brulde ik. Mijn vingers haakten achter de rode band om zijn linkerarm en gaven een flinke ruk. Scheurend kwam de swastika los. Het voelde goed.
‘Calm down, Anna. He can’t help that his brains have the seize of his mustache.’
Hij glimlachte, afwachtend. Dat laatste woord begreep ik.
‘Snorremans!’ krijste ik tegen de vlammen. Met alle kracht waarvan ik hoopte dat ik ze bezat gooide ik een baksteen naar het doek. Door de vaart vloog het doek met de steen een brandend huis in. Samen met de vlam waren er weer drie knallen. De grond trilde en ik viel.
‘ANNA!’ Hij tilde me op en spurtte weg. Het voelde alsof hij niets met zich meedroeg. En al helemaal geen mens.
De truck viel niet op. Ik zou er voorbij gelopen zijn.
‘Ho! Stehen bleiben! ’
‘Bitte… Meine Frau…’ Ik deed heel erg mijn best om er zo gewond mogelijk uit te zien.
‘Herr Kommandant?’ Het soldaatje dat vanachter de truck kwam sprong onmiddellijk in de houding toen hij ons zag. Robert had acteur moeten worden in plaats van gevechtspiloot.
‘Natürlich, Stümper.’ Ik tikte ongemerkt tegen zijn borst. Niet overdrijven, betekende dat. In dit kostuum mag je niet tonen dat je ze haat.
‘Herr Kommandant, waar moeten we heen?’
‘De kust. Het oosten, zo ver mogelijk.’ Hij knikte.
‘Schnell.’ We stapten in de met zeil overspannen laadbak. We waren alleen. De motor brulde, de truck hobbelde. Alles schudde. Ik durfde niet te denken aan waar we overheen reden.
‘It worked…’ zuchtte ik blij. ‘You are my hero.’ Mijn allereerste woorden Engels. Publiekelijk. Ik beschouwde het nu al als de taal van de liefde. Of mijn moedertaal.
‘We did it together, darling. You really seemed wounded.’ We vlogen naar voor toen de truck bruusk stopte.
‘Sprecht ihr Englisch? ’ schreeuwde één van de soldaten razend. Het was het jongetje. Hij had zijn geweer getrokken en keek ons verbolgen aan.
‘WASS?! Nog één zo’n belediging…’, Robert haalde adem, stond op en ontgrendelde zijn geweer, ‘EN IK KNAL JULLIE BEIDER KOP ERAF!!’ Ze zwegen meteen. De oudere soldaat slikte.
‘M-m-mijn oprechte excuses, Herr Kommandant. Vergiffenis, hij dient nog maar zwei Jahre…’
‘Al goed. Je weet wat je te wachten staat als je het waagt ons nog eens af te luisteren?’
‘Natürlich, natürlich, Herr Kommandant. We zullen U niet meer storen, Herr Kommandant, Frau Kommandant.’ Hij groette, het zeildoek viel weer op zijn plaats. Ik smoorde mijn lach tegen Roberts borst toen ik de oudere soldaat het jongetje hoorde uitschelden.
‘Idiot! We hadden wel dood kunnen zijn! Nein, schweig, du Imbezill!!’
‘We are free.’ mompelde ik.
‘Finally free.’ fluisterde Robert liefdevol.

De laatste bom viel.
De oorlog was voorbij.

Hun levens ook.

Sorry als dit belachelijk lijkt, overkomt, whatever, maar de Tweede Wereldoorlog interesseert me enorm. Mensen kwetsen me echt als ze zeggen dat ik me met zulke onnozelheden niet moet bezighouden. Of als ze zeggen dat je verhalen niet moet opdragen aan doden. En het spijt me echt als je daar ook zo over denkt.

Vrijdagavond 12 juni zag ik de film "Dresden" op televisie. En het raakte me. Net als alle andere films over de Tweede Wereldoorlog.
En daar ga ik niks aan veranderen.

Reacties:

1 2 3

missxangel zei op 16 dec 2009 - 22:50:
Zoiets heb ik ook. Geschiedenis vond ik de. Vreselijk vak, maar sinds een paar weken vind ik oorlogfilms helemaal het einde. Ze hebben een goed verhaal en symboliseren iets wat echt gebeurt is, er zit emotie in verwerkt.
Ik vind dit stukje ook heel mooi. Je hebt alles goed beschreven, ik zou jet zelf niet beter kunnen Heel mooi. En dat je het opdraagt aan slachtoffers vind ik een mooi gebaar. Als er mensen zijn die dat niet vinden, moeten ze dit verhaal niet lezen.
Ik ga snel verder lezen!!

Shakedown zei op 6 sep 2009 - 20:57:
Wauw... Sprakeloos!

Blijft nog even sprakeloos. Ik kom later wel terug moet eerst even terug op aarde komen...

Vespertine zei op 3 aug 2009 - 21:13:
W.a.u.w.

.__. <3
Ik vind dit zo'n prachtig en gruwelijk onderwerp. Mensen die dit 'belachelijk' noemen, zijn niet goed wijs.

Elflady zei op 4 juli 2009 - 21:31:
Wauw<3 Dit is echt mooi geschreven<3.
De tweede wereldoorlog boeit mij ook heel erg en jij hebt deze fanfic zo mooi verwoord<3

Emerald zei op 30 juni 2009 - 23:36:
Wow ik kan bijna niet uitbrengen hoe erg dit verhaal me geraakt heeft. De Tweede Wereldoorlog ligt op de een of andere manier erg gevoelig bij mij. Ik weet dat dit erg stom klinkt, maar ik voel me zo schuldig. Omdat ik er niet bij was. Omdat ik elke dag eten heb en sommigen stierven van de honger. Omdat ik elke dag in een bed lig, en de soldaten soms in modderige schuttersputjes moesten slapen. schuldig omdat ik niks kon doen. En nu, slechts 65 jaar later zijn de mensen het al vergeten. Die miljoenen doden . Joden omdat ze waren wie ze waren. Gealieerden -Amerikanen, Britten, Canadezen, Australiërs, Nieuw-Zeelanders...- omdat ze ons kwamen redden. En onze eigen jongens, voor vaderland en moedertaal. En dat willen ze vergeten? Ik snap dat niet ...