FanFic.nl

Moeder vermist

[1]

Ik voelde het direct toen ik thuiskwam deze woensdag, er was iets mis. Het was er stil, té stil. Het was een ritueel geworden, elke dinsdag, woensdag en vrijdag kwam ik om veertien na zeven de woonkamer binnen. Elke keer kwamen de heldere noten van m’n moeder die aan de piano zat te zingen, me tegemoet. Ze zong als een engel, dat heb ik van haar geërfd. Voor jullie gaan denken dat ik aan het raaskallen ben, het is inderdaad vakantie. Maar om het niet te moeilijk te maken voor m’n moeder, hou ik me aan het normale schema. Ik vertrek thuis net voor m’n moeder thuiskomt van haar job en kom thuis wanneer ik gewoonlijk doorheen het jaar thuiskom. De uren dat ik weg ben, hang ik maar wat rond. Iedereen in de stad kent me, terwijl ik zelf amper de namen van m’n dichtste vrienden kan onthouden. Dat is misschien overdreven, maar je begrijpt wel wat ik bedoel. Ik ga naar het stad, heb nooit geld bij, maar elke keer kom ik wel thuis met nieuwe mascara of nagellak. Hoe ik dat doe, ga ik hier even niet vermelden. Maar, terug naar mijn verhaal.
Het was dus woensdag, ondertussen als kwart na zeven, en mijn moeder was nergens te bespeuren. Ik dacht direct het ergste. In paniek stormde ik naar haar slaapkamer, bang dat ze weer een stommiteit had begaan. Langs de ene kant was ik blij dat ze niet was, langs de andere kant maakte het me alleen nog maar ongeruster. Ik gilde haar naam, ookal wist ik dat ze niet zou antwoorden. Dat doet ze nooit, moet je weten. M’n moeder kan namelijk niet praten. Nee, laat me even mezelf verbeteren. Ze kan wel praten, maar ze doet het gewoon nooit.

Ze zingt.

Bij oudercontacten heeft dit al meermaals voor problemen gezorgd. Niemand lijkt te begrijpen waarom m’n moeder maar niet gewoon op een vraag kan antwoorden. Ze denk eerst altijd welgeteld 17 seconden na over haar antwoord, en zingt dan. De directie geeft m’n moeder de schuld van het feit dat ik een probleemkind ben, maar daar heb ik helemaal zelfstandig voor gekozen. Op school ben ik brutaal, het buitenbeentje, de stoere waar iedereen naar opkijkt.
Niemand ziet me zoals ik thuis ben. Ik zorg voor m’n moeder, met al de liefde die ik heb. Ik zing haar ’s avonds, om stipt elf voor tien in slaap, maak dat er altijd nog een lichtje brand en stel de deur op een kier. Net groot genoeg dat er nog een streepje licht naar binnenvalt, maar dat ze er niet van wakker wordt. Pas om kwart na tien kan ik aan m’n huiswerk en lessen beginnen. Gelukkig beschik ik over een goed stel hersenen, of ik zat nog steeds in het vijfde leerjaar. De toetsen zijn helemaal geen probleem voor mij, het spijbelen brengt me steeds weer in de problemen. Ik wil al m’n gehele leven zangeres worden, net zoals m’n moeder in haar jonge jaren was. Tot het voorval, het voorval dat haar gehele leven veranderde. Ik was erbij, maar was nog te jong om het me te herinneren. Niemand kon of wou het me vertellen, nog steeds niet. M’n moeder was talentvol, veel belovend, had een grote muzikale toekomst voor zich.
Ik wil afmaken waar zij aan begonnen is. Maar ik heb enorm veel last van podiumvrees. Zet me voor meer dan 5 mensen en ik klap helemaal toe. Hoe ik dat probleem moet oplossen, is me nog een volkomen raadsel. Ik riep dus, ook al verwachtte ik helemaal geen antwoord. Ik riep, omdat het voelde alsof het zo hoorde. M’n moeder kwam buiten voor haar werk het huis niet uit, er kon teveel gebeuren dat haar in verwarring kon brengen. Voor ik naar buiten stormde, bemerkte ik een geel post-itje aan de koelkast. Ik herkende het geschrift vanuit de vele schriften vol songteksten van m’n moeder. Het onontwikkelde geschrift van een zevenjarige. Ik kan zeggen dat m’n hart een tel stilstond toen ik de nota las.

Ik moet hier weg, voor ze me vinden. Volg me NIET.

Reacties: