Hoofdcategorieėn
Home » Overige » Schrijfwedstrijden. » Het leven werd van mij afgenomenĆ¢ā‚¬Ā¦ door kanker. [SA]
Schrijfwedstrijden.
Het leven werd van mij afgenomenĆ¢ā‚¬Ā¦ door kanker. [SA]
Naam, achternaam: Summer Elisabeth Joan.
Leeftijd, geboortedatum: 15 jaar, 18 juni 1993
Uiterlijk: Summer heeft lange donkerbruine lokken gehad, maar door haar ziekte is ze nu kaal, waardoor ze nu met tegenzin een jeukende pruik opheeft. Haar gezicht is lang, ovaal en blank. Haar lichte sproeten staan mooi bij haar grijsgroene ogen. Jammer genoeg sukkelt ze met haar gezondheid en zie je dat ook aan haar lichaamsbouw. Ze is magerder dan ooit en ziet er ongezond uit. Haar lengte is niet al te groot, maar ook niet te klein. Juist perfect voor haar leeftijd.
Karakter: Summer heeft een goede doorzettingsvermogen. Samen met haar beste vriendin Brookelle wilt ze de strijd tegen kanker aangaan. Natuurlijk laat Brookelle haar juist in de steek wanneer ze haar nodig heeft en moet ze alles op haar eentje doen. De steun van haar moeder is niet genoeg voor Summer. Ze wilt ook Brookelle erbij. Ze is dapper en moedig. Maar kan soms snel op haar teentjes getrapt worden.
Levensverhaal: Summer heeft een vrij normaal kleuterleven geleid, ook al had ze geen vader. Hij was vermist en is nooit meer terug gezien. Toen ze in het eerste middelbaar terecht kwam begon ze wat te sukkelen met haar gezondheid. Summer heeft altijd gezegd dat het een griepje was en niets ergs. Het begon erger en erger te worden waardoor Summer haar moeder banger en bezorgder werd. Met tegenzin moest Summer mee naar de huisdokter samen met haar moeder. De dokter kon het niet vinden, maar de symptomen vond hij merkwaardig veel op kanker lijken. Ze werd doorverwezen naar een ziekenhuis en vanaf dat moment is de hel losgebarsten. Ze leefde van medicamenten en het ziekenhuis. Ze haatte dit leven. Ze kon niet meer normaal naar school gaan waardoor ze haar beste vriendin Brookelle niet meer kon zien. Brookelle bracht wel regelmatig bezoekjes naar Summer, maar de laatste tijd verminderde dat steeds..
Storie:
From: Summer_x@live.be
Subject: Pijn.
To: Brookelle_x@live.be
Date: Sunday, June 27, 2009, 5:51 AM
Brookelle,
Waarom negeer je mij? Wat heb ik je misdaan? Ik snap het niet, schat. Ik snap er niets meer van. Je zei altijd vroeger dat je er altijd voor me ging zijn. Maar waarom nu, wanneer ik je het hardst nodig hebt, laat je me vallen? Lieverd, dit is niet leuk meer. Antwoordt! Ik moet er gewoon van huilen, ik wil je niet kwijt. Ik weet dat jij mij ook niet wil verliezen, maar dat je dat gauw zal doen. Alsjeblieft, Brookelle, negeer me niet. Ik heb niet lang meer..
Snikkend verzend ik de brief en sluit de laptop af. Ik kan er allemaal niet meer tegen. Zeker nu niet. “Summer! Kom, we moeten naar de dokter!”¯ Hoor ik mijn moeder vanaf de trap roepen. Ik heb geen zin meer om terug te roepen, het heeft toch geen nut. Ik verzwak mezelf alleen maar. Duizelig stap ik op van mijn bureau, kijk nog even in de spiegel, doe mijn pruik goed en schuifel mezelf een baan naar beneden. Dit miezerige leven haat ik. Ik kan geen lol meer hebben, ik ben doodziek en zie elke dag af. “Schat, gaat het wat?”¯ Vraagt mam bezorgd. “Nee.”¯ Zeg ik kortaf. Ik ben zo bleek als een melkfles, verlies mijn haar, raak uitgeput en kan niets doen dan op het bed liggen.
Opnieuw lig ik in mijn bed, de dokter is stom. Hij probeerde me op te beuren, terwijl hij zag dat ik al helemaal geen zin had om nu blij te zijn. Ik ben niet bang om dood te gaan, of toch een beetje. Ik ben bang om de mensen, waar ik om geef, pijn te doen. Dit gaat niet langer. Elke dag moeten ze me zien lijden. Elke dag probeer ik iedereen te vermijden, zodat ze geen medelijden hoeven te hebben, wanneer ze me zien. Ik zucht en voel hoe ik met moeite mijn ogen nog moet open houden.
From: Summer_x@live.be
Subject: Stik.
To: Brookelle_x@live.be
Date: Sunday, June 27, 2009, 7:39 AM
Brookelle,
Ik ben het zat. Meer dan zat. Voor mij is het genoeg! Jij laat me gewoon stikken! Je geeft helemaal niet om mij! Je doet niet anders dan mij te negeren en me dood te laten gaan! Kind, je mag er in stikken! Ik haat je! Ik ben godverdomme aan het sterven en de steun die jij mij geeft is pijnlijk. Zeer pijnlijk. Je maakt me gewoon kapot vanbinnen, terwijl ik al kapot ben! Ik moet niets meer van je hebben, Ik haat je.. Ik haat je.. Zo erg. Ik wil je niet meer kennen, zelfs niet op mijn begrafenis. Ik wil je niet zien! Tot nooit meer, ik ben er slechter aan toe dan ooit. Ik kan niet meer. Je hebt me zwaar teleurgesteld.
Je vroegere BF, Summer.
Hoe kwetsend die mail ook mocht zijn, ik doe heel het zelfde wat zij met mij doet, maar dan met woorden. Ik zeg het haar dat ik haar niet meer wil zien, in plaats van haar compleet te negeren. Ik druk op de knop verzenden en voel me slapper dan ooit. Ja, ik weet het zeker. Ik zal er morgen niet meer zijn. Ik zal iedereen pijn gedaan hebben, die ik lief heb. Twee minuten lig ik met mijn ogen toe op mijn bed, met mijn laptop op mijn buik. Ik moet veel moeite doen om mijn ogen open te doen en dan de pc af te sluiten. De irritante ringtoon van mijn gsm loopt af. Waar ligt dat ding? Ik probeer recht te zitten, maar het lukt niet. Mijn ogen onderzoeken heel de kamer en uiteindelijk vind ik hem op mijn nachtkastje. Ik probeer mijn best te doen om de gsm te nemen, door mijn hard languit uit te strekken. Na veel pogingen, lukt het me. ‘Brooke. <3’ Lees ik af van de display. Benieuwd wat ze te zeggen heeft, neem ik op. Ik zeg niet en luister alleen maar. Ik ben te moe om nog een woord van tussen mijn lippen te lossen. “Summer! Sorry! Echt waar, sorry!”¯ Ik hoor hoe haar stem beeft van angst en hoe ze zachte snik geluiden maakt. “Summer! Zeg iets. Ik kon er niets aan doen, ik moest je ontwijken. Ik dacht dat als ik je ontweek ik minder pijn zou hebben met het verlies van jouw, maar alsjeblieft! Haat me niet! Ik was zo’n egoïst. Sorry, ik had je moeten steunen.”¯ Tranen, tranen en nog meer tranen lopen over mijn wangen. Ik hoor Brookelle snikken waardoor ik nog harder moet huilen. Ook al maak ik geen geluid en verroer ik me niet. “Brooke..”¯ Zeg ik schors. “Ja?”¯ Vraagt ze bang. “Sorry.. sorry voor de mail. I-ik heb je hard gekwetst. S-sor..”¯ Mijn stem vervaagt en het ademhalen word moeilijk. Ik maak enge geluiden om toch nog naar adem te kunnen snakken. “Summer?! Summer?!”¯ Hoor ik haar bang roepen. Mijn borstkast gaat een aantal keren omhoog, ik probeer te vechten. Te vechten voor mijn leven. De gsm glijd van tussen mijn klamme vingers. Uit mijn open mond ontsnappen enkele akelige geluiden en daarna ben ik stil. ‘Sor’ Dat was mijn laatste ‘woord’. Ik had niet eens de kans om mijn zin te vervolledigen. Ik was een nieuw slachtoffer van kanker. Deze gruwelijke ziekte heeft mij het leven van mij afgenomen..
“Wat is al dat kabaal hier?!”¯ Vraagt een vrouw. De vrouw die nu geen kinderen meer heeft. De vrouw die nu alleen voortleeft. De vrouw die een minuut geleden de moeder was van Summer..
Reacties:
wow. stilmakend.
prachtig geschreven.