FanFic.nl

Schrijfwedstrijd KolaLollie

Radeloos

Naam+achternaam: Milou van Houten
Leeftijd/geboortedatum: 15, 4 juli 1994
Uiterlijk: Bruin haar met een slag erin, blauw/groene ogen. Ze heeft een normaal figuur met een kleine C-cup en lange benen. Ze is niet overdreven knap, maar ook absoluut niet lelijk.
Karakter: De buitenwereld ziet haar als een spontaan, zelfverzekerd meisje dat altijd vrolijk is. Zelf ziet ze dat niet zo. Ze is vroeger wel eens gepest en is doodsbang dat dat nog een keer gaat gebeuren. Daarom is ze soms ietwat een meeloper en laat ze niet snel haar gevoelens aan mensen zien. Ze kan soms een beetje naïef zijn, vooral als mensen proberen iets uit haar te krijgen wat ze eigenlijk niet wil vertellen gaat ze gauw overstag. Later heeft ze altijd spijt van dingen die ze verteld heeft.
Levensverhaaltje: Ze leeft in een vrij normaal gezin. Ze heeft twee ouders waar ze over het algemeen goed mee op kan schieten. Ze heeft een oudere broer waar ze een hechte band mee heeft. Hij is de laatste tijd niet veel thuis, maar hij wil niet zeggen waarom niet. Hierdoor voelt Milou zich een beetje gekwetst. Ze woont vanaf haar 4e in het zelfde dorp. Daar is naar de basisschool gegaan. Over het algemeen ging het daar goed, maar in groep 6/7 is ze gepest. Ze gaat naar de middelbare school in een stad verderop.
Extra spul: Ze is erg slim en ze zit in 3VWO. Het is nu vakantie, daarna gaat ze naar de 4e. Ze is hopeloos verliefd op een jongen die ze via via kent. Ze heeft de laatste tijd erg veel last van depresieve buien.




Ik vraag me af of ik gek wordt. Volgens mij is het niet echt een goed teken als je vormen begint te zien in het plafond. Misschien is het ook gewoon logisch, als je een paar uur achter elkaar naar het zelfde plafond staart. Eigenlijk zou ik gewoon op moeten staan, ik zou naar beneden kunnen gaan, zodat ik met mijn moeder kon praten. Ik zou mijn laptop aan kunnen zetten, en gaan msn’en. Ik zou zelfs de hond van de buren kunnen gaan uitlaten. Maar het enige wat ik doe, is hier op bed liggen en naar het plafond staren. En nadenken natuurlijk, want daarom lig ik hier. Ik wilde nadenken. Maar wat is het nut van nadenken als je toch niet tot een conclusie komt?
Het liefst zou ik nu gewoon in slaap vallen, en nooit meer wakker worden. Gewoon de chaos die zich nu in mijn hoofd bevindt achter me laten. Dat is het enige goed woord voor de wedstrijd die zich in mijn hoofd afspeelt: : chaos. Ik las ooit eens op internet dat het heel normaal is dat je in de puberteit moeilijk beslissingen kunt nemen, en dat tieners vaak met een tweestrijd in hun hoofd zitten. Volgens mij moest dit een geruststelling zijn, voor mij is het dat niet. Dit is geen tweestrijd, dit is pure oorlog.
Het is ongelooflijk frustrerend dat ik zo van mijn stuk wordt gebracht door één persoon. Één persoon die alles in mijn zorgvuldig georganiseerde leven door de war brengt. Ik zou tegen hem willen schreeuwen, zeggen dat hij voor mijn part naar de maan vliegt. Als hij maar uit mijn leven verdwijnt. Maar aan de andere kant wil ik hem bij me hebben, ik wil dat hij mijn naam zegt, dat hij van me houdt. Want ik geef het nu eindelijk toe, ik ben verliefd op hem.
In boeken wordt er altijd gepraat over de “liefde”� alsof het iets goeds is, alsof je leven meteen volmaakt is bij de eerste ontmoeting met dit fenomeen. Misschien ben ik gewoon abnormaal, dat ik deze verliefdheid zie als een soort vloek.
Hij is niet eens heel erg knap of iets dergelijks. Hij springt er op het eerste gezicht niet tussenuit, dan vond ik in het begin ook. Maar later leerde ik hem beter kennen, we werden bevriend. Ik zag opeens een andere kant van hem, de kant die ik zo leuk aan hem vind. Ik wilde vaker bij hem zijn, ik wilde hem aanraken. Plotseling voelde hij niet meer als een vriend, opeens wilde ik meer. Ik weet niet wat ik moet doen, ik weet niet eens wat í­k precies voel, laat staan dat ik zijn gevoelens ken. In slaap vallen lijkt me nog steeds een hele goede oplossing.
Ik zucht en kijk weer naar het plafond.

Een uur later weet ik mezelf eindelijk zover te krijgen dat ik opsta en mijn laptop opstart. Als ik mijn MSN opstart zie ik meteen dat hí­j online is. Meteen beginnen er radertjes in mijn hoofd op volle toeren te draaien. Mijn hartslag versneld tot de dubbele snelheid. Er ontstaat een nieuwe tweestrijd in mijn hoofd. Moet ik tegen hem gaan praten of niet? Radeloos laat ik me op mijn bed vallen. Ik merk niet dat er onderin het beeldscherm een oranje, knipperend balkje te voorschijn komt.

Reacties: