FanFic.nl

Bonnie & Clyde

Hoofdstuk 25

Als Sebastien die avond thuis komt is hij afwezig. Het bericht van Davids vrouw heeft hem aangegrepen. Die arme man heeft zoveel tegenslag. Hij loopt Sofies kamer binnen en kust haar voorhoofd.
“Goede avond lieverd, alles goed met je vandaag?”�
“Sebastien wat is er aan de hand je kijkt zo bedrukt?”� Seb begint te vertellen van Natalia en David en hoe dramatisch het er nu voor staat.
“Dit is verschrikkelijk lieverd, die arme man. Is er zicht op dat ze uit deze coma kan komen?”�
“Ik weet het niet maar ik zal anders één dezer dagen David in het ziekenhuis opzoeken en vragen of ik iets voor hen kan doen.”� Sofie strijkt met een hand door zijn haar.
“Dat is lief van je Seb, dat zal David fijn vinden als je komt.”�
“Willen jullie eten?”� vraagt Molly, die na een klopje op de deur binnenkomt.
“Ja, Molly we eten hier bij Sofie. Waar is mijn kleine prinsesje?”� vraagt hij aan Molly.
“In de keuken. Ze is de pan, die ik gebruik heb om custardvla te maken, uit aan het likken”� antwoordt Molly lachend. Sebastien grijnst, dat deed hij vroeger ook altijd als zijn moeder custardvla maakte.
Hij loopt naar de keuken en kijkt gemaakt boos naar zijn dochtertje.
“Snoeperd, je bent al aan het dessert begonnen zie ik”� zegt hij lachend zijn dochter optillend van de keukenstoel. Hij pakt een washandje uit de keukenla en poetst haar een beetje schoon.
“Zo jongedame we gaan eten maar eerst wil papa een hele dikke kus van jou.”� Nog voor hij de zin heeft uitgesproken voelt hij Elisa armpjes om zijn nek en krijgt hij een natte pakkerd.
Hij kust Elisa op haar wang en neemt haar mee naar Sofie.
“Wil bij mama zitten”� meldt de kleine meid als Seb haar in het kinderstoeltje bij de tafel wil zetten.
“Oké, jij je zin dan eet je maar bij mama op bed. Elisa kruipt in Sofies armen en knuffelt haar moeder en laat zich dan gewillig voeren van haar vader. Ze kan het best zelf maar vind dit schijnbaar gemakkelijker.
“Molly laat ons eten maar even. We doen eerst dit kleine monstertje voeden, dan kan zij alvast aan het dessert beginnen en kunnen wij rustig eten”� stelt Sofie voor.
“Dat wilde ik al voorstellen Sofie, ik kom zo wel terug met jullie eten.”�
“Dank je wel Molly je bent de allerbeste”� zucht Sofie.
Molly glundert, ze vindt het heerlijk om nodig te zijn. En sinds Sofie en Elisa er zijn heeft ze nog meer moedergevoelens gekregen als ze al had.
Als enige tijd later Elisa gegeten heeft gaat ze spelen in de hoek van de kamer waar ze haar speelgoed heeft staan. Ze is haar pop aan het bemoederen. Seb en Sofie kijken vertederend toe.
“Wat is ze toch een schatje, ze lijkt precies op haar moeder”� zegt hij Sofie aankijkend.
“Nou ze heeft jouw neus en jouw ogen. Ze lijkt wel degelijk op jou Seb”� helpt Sofie hem herinneren.
Trouwens Sofie heb jij nog iets aan onze bruiloft gedaan?
“Ja hoor, ik heb Molly gevraagd mij folders van cateringbedrijven te halen zodat ik kan kijken wat mogelijk is.”�
“Catering? Wilde je hier trouwen? Vraagt Seb verbaast.
“Natuurlijk hier je wilde toch niet in één of ander hotel het feest vieren? Ik bedoel we kunnen personeel inhuren en het eten door de catering laten verzorgen. We hebben tenslotte maar een kleine groep mensen. Jouw en ook mijn familie zijn betrekkelijk klein. Dan wat vrienden en collega’s van jou en dat is het dan al. Misschien moeten we eens samen een gastenlijst opzetten”� draaft Sofie door. Seb is helemaal verrast. Ze wil het klein houden dat had hij niet verwacht.
“Ik ben verbaast Sofie en ja dat met die gastenlijst lijkt mij een goed idee. Heb je ook al een datum geprikt?”� vraagt hij ongelovig. Ze schiet in de lach en schudt haar hoofd.
“Nou, nog niet maar ik zou wel een voorstel hebben”� Seb kijkt bedenkelijk maar is gelijktijdig wel benieuwd welke datum ze in petto heeft.
“Wat dacht je van vrijdag 14 april?”� vraagt Sofie.
“ Dat kan niet Sofie want dan is David jarig. Vind ik niet leuk voor hem”� reageert Sebastien gelijk.
“Dat is inderdaad niet zo handig dan. Zullen we dan een weekje eerder doen? De zevende of de achtste?”� stelt Sofie voor.
“Doe dan maar de zevende aanhouden Sofie. Mooie datum 7-4-’47 en makkelijk te onthouden”�grijnst hij. Ze schiet in de lach om zijn logica.
“Is goed Seb, maar ik geloof dat we eerst een verhaaltje moeten voorlezen voor iemand waar het bijna bedtijd voor is.”� Elisa die haar moeder dit hoort zeggen schudt al verwoed nee met haar hoofdje. Ze wil nog niet naar bed terwijl ze wel moe is. Seb moet lachen als hij dit ziet.
“Volgens mij wil mij kleine prinsesje bij mij op schoot, lekker een heel groot verhaaltje voorgelezen krijgen…………”� Seb kijkt naar Elisa die zich nu langzaam omdraait.
“Het verhaaltje van de prins en de prinses?”� kan ze dan niet nalaten te vragen. Seb staat op en pakt het dikke sprookjesboek van de boekenplank en houd het omhoog en knikt.
“Kom je nog, Elisa?”� zegt hij terwijl hij in de grote leunstoel gaat zitten. Elisa nestelt zich in haar vaders armen en stopt haar duimpje in haar mond. Seb begint voor te lezen en Sofie kijkt vertederend naar dit plaatje.

De volgende morgen zijn Sebastien en Urs weer gelijk verdiept in de compositietekeningen.
“Urs jij hebt helemaal gelijk met je beweringen. Waarom zie ik dat nu pas?”� Hij legt de tekeningen op elkaar en houd ze tegen het licht. Dit is echt opmerkelijk. Urs kijkt hem gespannen aan.
“Goed werk Urs, jij bent echt goed bezig voor een inspecteur in opleiding. Hoe lang moest jij nog terug naar school voor je geslaagd bent?”� vraagt hij belangstellend.
“Ik moet nog een half jaar stage lopen en 1 dag in de week naar de politieschool”� antwoordt Urs.
“Dan ben je bijna klaar dus. Nou jongeman blijf zo doorgaan dan zal ik als je geslaagd bent zien wat ik voor je kan doen in dit district. Het bevalt jou toch wel een beetje hier of niet dan?”� vraagt Seb.
Urs knikt driftig dat dit zo is.
“Ik zou het echt helemaal geweldig vinden als ik na mijn opleiding op dit bureau mocht komen werken, chef.”� Er klinkt een klopje op de deur.
“Chef ik heb mevrouw Gonzales hier die zei dat ze nog een verklaring moest afleggen”�meldt de receptioniste.
“Dat is goed Claire, laat mevrouw maar door komen”� antwoordt Seb. Urs springt geschrokken op en kijkt naar Seb, die opstaat om mevrouw Gonzales te begroeten.
“Goedemorgen, mevrouw wat fijn dat u zich even meldt. Ik was anders vandaag of morgen wel bij u langs gekomen”� begint Seb zijn verhaal. Maria lacht naar de inspecteur en geeft hem een hand.
“Ik dacht laat ik dit maar afhandelen nu ik uit het ziekenhuis ben.”�
“Verstandig mevrouw, mag ik u voorstellen aan Urs Bühler onze inspecteur in opleiding?”� vervolgt Seb naar Urs wijzend. Urs geeft mevrouw Gonzales een hand en begint zich gelijk te verontschuldigen.
“Sorry, dat ik u geraakt heb tijdens die overval dat was echt niet de bedoeling hoor”� stamelt hij verlegen. Maria bekijkt de jongeman even onderzoekend aan en dan glijdt er een glimlach over haar gezicht.
“Ik neem aan dat u alleen u werk deed inspecteur……. Hoe noem je dat eigenlijk een inspecteur in opleiding? Vraagt ze dan. De mannen schieten lach.
“Dat zou ik echt niet weten”� lacht Seb. “We noemen hem gewoon Urs.”� Urs schuift beleeft een stoel achteruit en nodigt Maria uit om plaats te nemen.
“Urs doe jij notuleren? Vraagt Seb. Urs is al richting deur om pen en papier te pakken. Als hij op zijn plaats zit begint Seb met vragen stellen.
“Het is alweer een tijdje geleden maar wat kunt u zich nog allemaal herinneren van die ochtend van de overval?”� Maria denkt diep na en begint vervolgens te vertellen wat haar allemaal is opgevallen tijdens de overval. Ze vermijdt echter details over de overvaller te melden.
“En toen ik u collega hier zijn pistool zal trekken kon ik alleen maar denken niet schieten die arme vrouw wordt dadelijk nog geraakt. Ik heb toen niet nagedacht en ben er tussen gestaan omdat ik dacht dat de politie niet op mij als buitenstaander zou schieten.”� Ze haalt diep adem en gaat verder.
“Helaas besefte ik te laat dat u wel schoot”� richt ze zich tot Urs, die gelijk weer zenuwachtig wordt.
“Dank u wel mevrouw, zou u mij een groot plezier willen doen en even naar wat compositie tekeningen te kijken?”� vraagt Seb dan.
“Natuurlijk inspecteur”� antwoordt Maria. Seb legt de tekeningen voor haar neer. Maria schrikt als ze ziet hoe duidelijk Carlos er in te herkennen is ondanks het feit dat hij altijd een masker en een pruik draagt. Maar dat komt misschien ook wel omdat zij weet dat hij het is. Ze kijkt Seb vragend aan.
“Herkent u een van deze mensen?”� vraagt Seb. Ze kijkt nog eens goed en schudt dan haar hoofd.
“Sorry, inspecteur maar dit zou ik echt niet kunnen zeggen. Ik bedoel deze twee lijken wel op elkaar maar ik kan u echt niet zeggen of één van deze mannen erbij betrokken was. Ik heb eigenlijk niet zozeer op hem gelet maar op de arme mevrouw die hij onder schot hield.”�
“Dat vond ik ook al dat die twee op elkaar leken”� haalt Urs er enthousiast op in. Blij dat er nog iemand is die het ziet. Seb kijkt van de een naar de ander en besluit het hierbij te laten. Hij neemt afscheid van mevrouw Gonzales en laat haar uit.
“Mochten wij u nog nodig hebben dan melden wij ons bij u”� zegt hij tot slot.
“Tot ziens inspecteur.”�

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.