FanFic.nl

You and me

Deel 32

Door de ogen van Nora: Ik opende vermoeid mijn ogen. De jetlag was aan het voorbij gaan en ik had deze nacht goed geslapen, maar nu was ik wakker geworden van de koude plek naast me. Ik keek naar rechts en zag dat Joe niet naast me lag, maar met zijn rug naar me toe stond aan het raam. “Schat, wat is er?”� Joe gaf nog steeds geen teken van herkenning dus kroop ik uit bed en stapte naar hem toe. Ik sloeg mijn armen langs achter rond zijn rug en knuffelde hem. Zijn ogen waren nog steeds strak op het uitzicht gefixeerd, maar ik zag dat ze rood waren en dat hij vocht tegen een eventuele traan die zou komen. Ik gaf hem een zacht kusje. “Laat me je helpen en vertel me wat er is…”� “2 jaar geleden was ik samen met een meisje, Fiona. We hielden van elkaar en niets kon ons uiteendrijven, althans dat dachten we. Vandaag, 2 jaar geleden kwam er een eind aan ons sprookje. Ze had ruzie gekregen na een feestje (ik was er niet bij). Ze wou het vriendelijk oplossen, maar zo dacht die jongen er niet over. Hij haalde een mes boven en heeft haar neergestoken. Toen ik het nieuws ontdekte ben ik als de bliksem naar het ziekenhuis gegaan -ik weet niet meer hoe- maar op een kwartier stond ik daar. De dokters hadden alles gedaan wat ze konden, maar het was te laat. Het mes had levensnoodzakelijke organen geraakt en Fiona is overleden. Ik heb geen afscheid kunnen nemen, het enige wat de dokters me konden vertellen was dat het laatste wat ze zei voor ze onder narcose ging was da ze van me hield. Ik ben er maanden kapot van geweest, ik was haar voor altijd kwijt en kon daar niet mee leven. De smeerlap die dit alles had gedaan hebben ze gelukkig opgesloten, maar dat stilde mijn woede en verdriet niet. Ik was helemaal gebroken en dacht dat ik er niet bovenop zou komen, maar dankzij de hulp van Nick en Kevin en muziek is het me gelukt. Ik vertel je dit niet omdat ik nog van Fiona hou of omdat ik haar mis, maar omdat ik bang ben om jou ook kwijt te geraken…”� Nu moest ik zelf ook tegen de opkomende tranen vechten. Ik wist helemaal niet dat Joe zoiets verschrikkelijks had meegemaakt. Hij draaide zich om naar me en ik gaf hem een knuffel. “Nora, ik kan niet meer zonder je. Gisteren dacht ik heel even dat ik je kwijt was, maar de gedachte alleen al dat ik je echt zou kwijt zijn is verschrikkelijk. Ik kan niet meer leven zonder je, jij bent het dat mijn leven zin geeft. Ik denk niet dat ik het zou aankunnen als er iets met je gebeurt.”� Ik drukte weer een zacht kusje op zijn lippen. “Luister schat. Ik vind het verschrikkelijk wat er is gebeurd met Fiona en ik ben blij dat je me dit vertelt hebt. Ik hou enorm veel van je, ik kan ook niet meer zonder je en zou het waarschijnlijk niet overleven zonder jou, maar je moet niet bang zijn. Er zal niets met me gebeuren. Ik ben gezond en kan goed op mezelf passen, ik laat me niet snel doen hoor.”� Joe keek me nog steeds droef aan. “Joe, ik zal je nooit in de steek laten, je bent alles voor me en ik zal er altijd voor je zijn. Denk alsjeblief niet meer aan zo’n slechte gedachte, ik weet ook niet wat morgen brengt, maar we moeten er gewoon op vertrouwen dat elke dag een nieuwe dag zal zijn. Je kan niet leven met angst om iemand te verliezen, dan vergeet je echt te leven. Dus, beloof me dat je niet meer zo denkt? Ik zal je niet zomaar achterlaten.”� “Ik beloof het.”� “Ik hou van je.”� Fluisterde ik toen hij me in zijn armen nam. “Oké, maar vanavond is het kerstavond dus we gaan niet meer verdrietig zijn en plezier maken, oké?”� vroeg ik toen hij me weer losliet. “Je hebt gelijk. Kom we zullen maar eens gaan ontbijten.”�
Die avond:
Door de ogen van Joe: De tafel was prachtig gedekt, de lichtjes van de kerstboom maakte het gezellig en de geur van de kaarsjes vulde de kamer. We hadden allemaal, ook Frankie, geholpen met versieren terwijl mama en papa bezig waren met het eten klaar te maken. Trots keken we naar het resultaat. Al zeg ik het zelf, het huis was nog nooit zo mooi versiert geweest. Er hing een gezellige warmte binnen die niet van het haardvuur kwam, maar van de sfeer onder ons. Het kwam door Nora. Zij straalde die warmte uit en gaf ze door aan iedereen. Ik hield van haar, ze was hier bij me en ze kon het goed vinden met mijn broers en ouders. Mijn kerstmis was alleszins al geslaagd omdat Nora hier naast me stond. Mama en papa kwamen de kamer binnen. Een beetje verbaasd keken ze de kamer rond. “Dank jullie wel.”� Zei ze. “Graag gedaan.”� Lachte Nora en wij knikten instemmend. “Kom maar aan tafel, het eten is klaar.”� Terwijl we allemaal aan tafel schoven brachten mama en papa het eten. Mama was precies in een goede bui geweest, want ze had enorme porties gemaakt. Ze had altijd al voor een groot gezin moeten koken, maar vandaag stond de tafel echt propvol met allemaal heerlijke gerechten. “Tast toe.”� zei papa lachend. We aten, lachten, praatten, het was alles samengevat heel leuk. Nora zat naast me en keek diep in mijn ogen. Wat hield ik van het meisje dat naast me zat. Ik hield van elke beweging, elke porie van haar lichaam en geluidje dat ze maakte, van alles. Ze richtte zich weer tot Nick en Frankie en mengde zich in het gesprek. Hoe mooi was het wel niet dat ze ook met hen goed overweg kon, dat ze niet elke seconde mijn aandacht opeiste, maar me toch mijn vrijheid gaf. Dat was wat ik soms nodig had, een beetje vrijheid en ook Nora had die vrijheid nodig, maar we hadden vooral elkaar nodig.
Ik lag met Nora in mijn armen in de zetel. Met zen zevenen hadden we besloten om een typische kerstfilm te kijken en nu zaten we dus naar een of andere Santa Claus film te kijken. Ik keek naar Frankie. De kleinste onder ons, maar dat wilde niet zeggen dat hij zijn mannetje niet stond. Zijn ogen vielen bijna toe en hij geeuwde om de minuut, maar toegeven aan de slaap wou hij niet. Hij wou laten zien dat hij ook een grote jongen kon zijn, het was zo schattig. De film eindigde en meteen was Frankie weer klaarwakker. “Cadeautjes!!!”� “Doen jullie de cadeautjes niet open op kerstochtend?”� vroeg Nora me. Ik schudde mijn hoofd. “Maar als jij jou cadeau morgen pas wil…”� “Nee, hoor het is goed zo.”� Zei ze lachend en plantte haar lippen zacht op die van mij. Frankie neusde al onder de kerstboom, op zoek naar het pakje waar zijn naam op stond. Nora stond ook op en startte de zoektocht naar haar pakjes. Een kwartier later zaten we weer in de zetel, allemaal met cadeaus op onze schoot. Wel nog ingepakt, het was traditie dat we de pakjes allemaal om de beurt open deden en natuurlijk was Frankie altijd de eerste. Hij opende al zijn pakjes op topsnelheid en riep tussendoor af en toe vreugdekreetjes. Hij was blij met ze allemaal en kwam nadien iedereen een knuffel geven. Hij nam de baseball die hij van Nora had gekregen en smeet hem naar Kevin, die hem op zijn beurt naar mij smeet en ik naar Nick. “Niet in huis jongens.”� Zei mama. We legden de bal gehoorzaam weer neer. Na Frankie opende Nick de stapel die op zijn schoot lag. Bij de kaarten die hij van Nora had gekregen werd hij bijna zot en ook met de rest was hij blij. Normaal was het nu aan mij, maar ik stond hoffelijk mijn beurt aan Nora af. Ze lachte even lief en scheurde het papier los en haar ogen werden groot bij het zien van het boek dat voor haar lag. Nick had een soort dagboek gekocht waar ze dan haar liedjes in kon schrijven. Het was een lichtroze boekje prachtig versiert met bloemen aan de zijkant, het was een boekje dat helemaal bij Nora paste. “Dat is voor je liedjes in te schrijven.”� Vertelde Nick haar. Ze knikte even, stond op en gaf hem een knuffel. Ook het cadeau van Kevin, een turkoois topje met een gitaar op, viel meteen in de smaak. Als laatste opende ze mijn cadeau. Voorzichtig trok ze het papier los en deed daarna het doosje open. Ze haalde er een oud fototoestel uit, het was kapot, maar ik had het erin gestoken voor de show. “Een briefje?”� vroeg ze terwijl ze het papiertje dat ik erbij had gestoken nam. “Aller eerste, een prettige kerst! Ik heb lang gezocht naar een perfect cadeau voor een perfect meisje en heb het uiteindelijk gevonden. Nora je bent een prachtmeid, van karakter en van uiterlijk en het wordt tijd dat je die schoonheid eens ergens vastlegt. Nog nooit gedroomd om voor 1 dag een fotomodel te zijn? Wel het is nu zover; mijn cadeau voor jou is een fotoshoot. Met professionele styliste, fotograaf,… alles wat je je kan inbeelden. Maar wat zou de fun zijn als je dit alleen moet doen? Dus is er nog een kleine bonus…niet alleen jij mag op de foto maar ook je vriendinnen mogen allemaal mee! Ik weet zeker dat je er super goed zal uitzien, hou van je. Kusjes Joe.”�; Las Nora voor. Ze keek me met grote ogen aan. “Een fotoshoot!??”� gilde ze door de woonkamer. Ik knikte, blij dat mijn cadeau geslaagd was. Nora sloeg haar armen om me heen en knuffelde me plat. “Dankjewel! Dit is echt geweldig!”� “Oké, maar doe jij nu maar.”� Ze zette zich weer deftig en terwijl ik mijn papier lostrok prulde ze wat met de camera. Net zoals mijn broers was ik blij met alles wat ik kreeg. Nu nam ik Nora’s cadeau. Een klein vierkante doosje. Ik deed de strik er af en trok aan de plakband. Uit het doosje haalde ik een zilveren horloge. Ze was redelijk zwaar, maar heel mooi, iets wat ik al een hele tijd zocht en dat wist Nora blijkbaar. “Kijk eens goed…”� zei Nora. Ik bracht het horloge wat dichter naar mijn oog en bestudeerde het zilver. Ik zag wat Nora bedoeld had. In het horloge stond in mooi letters “Just you and me.”� gegrift. “Dankje.”� Zei ik oprecht blij en gaf haar een kus nadat ik het horloge had aangedaan. Al laatste was Kevin ook heel blij met alles wat hij had gekregen. “Dan hebben we nu iedereen gehad zeker?”� vroeg papa. Nora schudde haar hoofd en stond op. Ze nam een donker blauw ingepakt cadeau van onder de groene naalden. “Dit is voor jullie. Bedankt dat ik hier zomaar een week mag logeren, dat betekent echt veel voor me.”� “Dat is graag gedaan en weet dat je hier altijd welkom bent.”� Zei mama. Ze opende het pakje en haalde er een mooie fotokader uit waarin een foto van ons gezin zat. Het was de foto van de kader die Nora per ongeluk kapot had gedaan. “Dankjewel.”� Zei mama en ze kwam Nora een knuffel geven. “Eum…psst.”� Zei Kevin plots. Hij wees naar Frankie die op zijn schoot in slaap was gevallen. “Ik denk dat het beter is dat we allemaal gaan slapen.”� Zei papa. Ik stond op en nam Frankie van Kevins schoot en droeg hem boven. Achter me zag ik dat het licht werd gedoofd en hoorde ik gestommel op de trap. Wanneer ik weer in mijn kamer kwam lag Nora al onder de dekens. Snel deed ik mijn kleren uit en ging bij haar liggen. “En had je een fijne kerstavond?”� vroeg ik haar. “De beste…”� Ze kuste me zacht en liet haar hoofd weer zakken in het verenkussen. Ik keek toe hoe ze stilletjes in slaap viel, vredig en mooi. Uiteindelijk sloot ik mijn ogen ook. “Bedankt.”� Fluisterde ik. Geen idee tegen wie, maar het voelde goed. “Bedankt voor de kerst van mijn dromen.”�

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.