FanFic.nl

Bill [TC]

4.

We waren op de zoveelste afterparty. Heel veel bekend volk, heel veel alcohol, heel veel sigarettenrook, heel weinig plaats om mezelf te zijn. Ik voelde me moe, uitgeput na zo’n heus concert. David had het in z’n domme hoofd gehaald om met de fans die een Meet en Greet gewonnen hadden, een klein feestje te bouwen. Het kleine feestje was een heel klein beetje uitgedraaid op een bezoekje naar de meest dure discotheek ooit. Ik haatte het, vanuit de grond van m’n hart.
Ik was bang. Het leek wel alsof iedereen wist dat ik liever bij één iemand was. Alsof hun ogen door m’n lichaam boorden en de schaduw van m’n ziel wisten te bemachtigen. Alsof ze mijn leven overnamen en me probeerden te vertellen dat ik niet bij hem mocht zijn. Het maakte me boos, furieus en vooral benauwd. Ik kreeg het gevoel in het ijs te zijn gevallen. Al m’n ledematen krompen ineen, terwijl m’n ademhaling beetje bij beetje wegstierf. M’n hersenen die een oplossing trachten te zoeken maar door het zuurstoftekort geen konden vinden. M’n hart dat altijd voor hem heeft geslagen, leek het gewoon op te geven. God, ze wisten niet waar ze het over hadden. Ze wisten niet hoeveel pijn ze me deden om me met hun blikken te volgen. Alsof ik een klein kind was, alsof ze ook maar één keer zouden weten wat er door me heen ging. Ze zouden hem nooit, maar dan ook nooit van mij kunnen wegnemen. Nooit.
Ik verbeeldde het me alleen maar. Ze keken alleen naar mij omdat ik de beroemde gitarist was van de meest populaire band op dit moment. Mijn humeur verbeterde er niet op. Ik had geen zin om hier te zijn, geen zin in al dat achterlijke gedoe, geen zin in het gedwongen praten met andere artiesten. Iedereen had hier een glimlach op z’n gezicht. Ik vroeg me af hoeveel procent van de mensen het fakete. Hoeveel mensen zouden hier zijn tegen hun wil? Hoeveel mensen zouden nu niet liever in bed liggen met de persoon van wie ze hielden. Ik, dat kon ik alvast eerlijk zeggen.
Ik zuchtte even diep en ging op een bank zitten. Ik maakte me weer druk om niets. Waarom dacht ik toch altijd dat mensen hem van me wilden wegnemen? Ik leek wel een obsessieve fan die hem nooit meer zou afstaan, moest ik ooit de kans krijgen hem te ontvoeren. Mijn gevoelens voor hem waren groter, heviger, sterker dan ze eigenlijk zouden mogen zijn. ik was gewoon zo in de ban van hem en er was niets, maar dan ook niets, dat het kon verbreken. Het maakte me ziek. Hoe was het ooit zo ver kunnen komen dat ik niemand meer toeliet in zijn buurt, gewoon uit de angst dat hij die persoon leuker zou vinden?
“Hee, gaan we geen ladies versieren?”� Een stomp in m’n zij maakte me wakker. Georg keek me met verdacht glimmende ogen aan en grijnsde breed. Zijn houding voorspelde niets goed en ik keek behoedzaam naar de richting van zijn blik. Een meisje met rood haar, kort rokje en diep uitgesneden topje kwam in m’n vizier. Zuchtend draaide ik met m’n ogen en gaf hem een duwtje.
“Ja, mooi. Net iets voor jou. Ga nou maar en laat me voor de rest met rust.”� Ik gromde nog net niet. Wat had ik nu toch? Normaal gezien zou ik nu in de lach moeten schieten en hem aanmoedigen om bij haar te scoren. Momenteel interesseerde het mij geen reet of hij zijn meisje zou binnenhalen voor deze nacht. Het enige wat mij zorgen baarde, was het feit dat ik niet wist waar hij was. Hij stond niet bij David, of bij Gustav. Waar was hij?
Mijn ogen raasden heen en weer, op zoek naar het bekende figuur. Tevergeefs, hoe meer ik zocht, hoe minder ik het gevoel kreeg dat ik hem zou vinden. Een eenzaam gevoel vestigde zich diep in m’n hart en met lome benen verplaatste ik me naar de bar. Als ik de tijd dan toch moest vullen zonder hem, dan zou alcohol me wel helpen om het te overleven. Ik bestelde een cocktail waarvan ik de naam toch nooit zou onthouden en liet me op de kruk zakken. Nog maar een keer realiseerde ik me hoe leeg m’n leven was zonder hem. Hij moest er gewoon zijn om mij aan te vullen.
De barman glimlachte vriendelijk naar me toen hij het glas aan me overhandigde. Bij mij kon er maar moeilijk een scheve grijns van af. Vrijwel meteen draaide ik me om en keek recht in het dansende volk. Hij moest wel ergens zijn. Ergens moest iemand nu genieten van het meest mooie fenomeen dat bestond. Mijn hand balde zich onbewust tot een harde vuist. Het glas sloeg ik in één keer achterover en ik moest even kuchen door het prikkelende gevoel in m’n keel. De tranen stonden zelfs in m’n ogen maar ik keerde me toch weer om en bestelde nog een ander. Hopelijk was ik straks te zat om hem nog te kunnen missen. Want dat deed ik, heel erg.
Pas bij m’n vierde cocktail kwam Gustav bij me staan. Hij keek me bezorgd aan en ik hoorde hem iets mompelen in de trant van ‘zou je het niet beter laten?’. Onverschillig trok ik m’n schouders op en bestelde nog één. De jongen naast me schudde zuchtend zijn hoofd en bleef toen wat trippelen.
“Zou je niet beter een fris luchtje scheppen?”� Zijn hand kneep in m’n schouder. Ik snoof door m’n neus en probeerde zo kalm mogelijk te blijven. Niemand, maar dan ook niemand, moest mij nu zeggen wat ik het beste zou doen. Ik vond het al een heuse prestatie dat ik hier nog zat, zo zonder hem.
“Gust, jongen, laat me.”� Het klonk dreigend en het werkte blijkbaar want de drummer verdween al even snel als ie was gekomen. Ik vond hen best leuk en het waren dan ook hele goeie vrienden, maar op momenten zoals deze, moesten ze me gewoon met rust laten. Ik had mezelf niet meer in controle. Het liefst zou ik gewoon verdwijnen en slapen tot zijn lichaam terug tegen het mijne lag. Ik voelde me zo… leeg en incompleet. Ik kapte het glas alweer achterover en strompelde van m’n kruk. Als hij niet naar mij kwam, dan zou ik hem zelf wel gaan zoeken.
Ik duwde lichamen van me af, voelde hoe ik begon te zweten van al die drukte en keek walgend toe hoe mensen met elkaar aan het vozen waren. Mijn geduld was ver zoek en ik begon het al snel op m’n heupen te krijgen. Overal zag je verliefde mensen, overal zag je koppeltjes kussen, overal zag je mensen die oprecht aan het lachen waren. Alles leek zo verdomd simpel voor hen. Was het ook maar zo voor ons. God, wat zou ik het geweldig vinden om hier zo met hem te staan. Dicht tegen elkaar, ons handen op elkaars lichaam, onze lippen verstrengeld. Het deed me pijn.
Ik schrok op van een hand op m’n schouder en draaide me vliegensvlug om.
“Laat me fucking met rust!”� ik schreeuwde het vanuit de grond van m’n longen en beefde een beetje van woede. Waarom deed iedereen toch zo lastig vandaag? Waarom konden ze mij gewoon geen minuut alleen laten? Was het dan echt zo moeilijk om een persoon zijn privacy te gunnen? Pas nadat ik doorhad tegen wie ik nu net uitvloog, viel m’n mond open. Mijn hart bleek een tel over te slaan en mijn bloed pompte zich duizend keer zo snel door m’n lichaam. Zelfs m’n onderbuik leek te ineen te krimpen terwijl de vlinders tegen de wand aanbeukten. Daar stond hij dan. Zijn ogen keken me verbaasd aan en zijn arm hing nog een beetje in de lucht. Hij was te geschrokken om z’n hand helemaal terug te trekken. Wat was hij toch prachtig. Zijn gitzwarte haar dat stijl naar beneden hing, zijn kastanjebruine ogen die omlijnd werden door een fijne zwarte streep, zijn mooie neusje. En dan die lippen… Hij droeg een zwart shirt met gouden print, een donkere jeans met witte riem door de gespen en zijn zwarte boots. Om zijn nek hing een zware ketting, net als om zijn polsen. Om zijn ringvinger had hij de ring die ik enkele maanden geleden had gegeven. Hij was ongelooflijk mooi.
“Gaat het wel met je?”� vroeg hij voorzichtig terwijl hij z’n hand uiteindelijk tegen z’n heup drukte. Een glimlach stond op z’n lippen en zijn ogen straalden alsof hij de tijd van z’n leven had. Hij zag er zo opgewekt uit, zo blij, zo probleemloos.
“Nee… ja. Het is… Ik ben gewoon moe en iedereen deed moeilijk en…”� Ik hield m’n mond en krabde even met m’n vingers over m’n voorhoofd. Nu ik het zo luidop zei, klonk het meteen veel minder erg dan ik mezelf had voorgenomen. Ik maakte me uiteindelijk toch weer druk om niets. Z’n hand nam mijn kin vast en dwong me hem aan te kijken. Hoe kon ik ook ergens anders kijken als hij voor me stond? Alsof ik dan zomaar naar één of andere meid zou gaan gluren? Zijn zachte duim streelde over mijn huid en voor even vergat ik al m’n zorgen, al m’n angsten. Hij was er weer.
“Weet je zeker dat het enkel dat is?”� De glimlach op z’n gezicht werd nu een grijns en ik kon het niet laten om even luchtig te lachen. Waarom dacht ik nu in hemelsnaam zo negatief? Waarom haalde ik het ook maar een keertje in m’n hoofd dat hij weg zou gaan? Hij stond hier persoonlijk voor mij te stuiteren. Zo hyper was hij.
Ik knikte voorzichtig en trok hem langzaam in m’n armen om een knuffel te beginnen. Ik had gewoon behoefte aan lichamelijk contact met hem. Mijn handen vonden de lus aan de achterkant van z’n broek en ik haakte m’n vingers er behendig in. Zo kon hij niet meer weg, nooit meer.
“Hee, wat sta jij hier nu zo depri te doen? We zijn op een feestje liefje. We zouden hier moeten dansen, lachen en heel veel drinken. En wat doe jij? Je onderlip hangt bijna tegen de grond.”� Ik moest onbewust lachen en grinnikte in z’n oor. Nog snel drukte ik een kusje in z’n hals en liet hem toen los. Hij knipoogde naar me, boog zich nog even heel vluchtig naar me toe en fluisterde iets wat ik kon opvatten als “ik hou van je”�.
Een oprechte grijns verscheen op m’n gezicht en met een tik tegen z’n kont, volgde ik hem het volk in. Hij had gelijk, we zaten op een feestje. Er was nu geen tijd om te zeuren of om me ellendig te voelen. Ik moest profiteren van elke minuut dat hij er was. En wees maar zeker dat ik van hem zou genieten, hij moest maar niet met dat perfecte kontje voor me staan schudden.

Reden vier waarom ik zoveel van hem hield: hoewel niemand het aandurfde om mij aan te spreken als ik een hele slechte bui had, kon ik me helemaal niet verzetten tegen het enige waar ik niet immuun voor was. Het enthousiasme van Bill.


Dank je voor de lieve reacties ^^

Sarah, Xx

Reacties: