FanFic.nl

Friends, Lovers 'nd some Losers.

#2

'Ik heb een mededeling voor sommige uit deze klas'
Onze mentor, tevens leraar voor het vak Geschiedenis las een lijst met namen op.
Ook mijn naam werd genoemd.
En ik kon al raden waar het over ging.
Het laatste rapport was niet heel mooi geweest.
En nu moest ik waarschijnlijk voor een andere school zoeken.
Misschien was Nieuw Zeeland toch een optie?

En dat was waar aan het einde van de les.
In mijn kostbare pauze zat hij te zeuren over een andere school en de rapporten.
Nu ja zeuren? Zo benoemde mijn koppige helft het.
Mijn eigen ik zat zich zorgen te maken.
Mijn eigen ik zag zichzelf al in de donkerte uit het raam vallen, om vervolgends nooit meer haar ogen open te doen. En nooit meer dit gebouw te zien en alle herinneringen daarbij achter te laten.
Verstrooid hoorde ik hem in de verte nog praten en eindelijk mochten we gaan.
Het was de tweede pauze en toen ik door de aula zag en de mensen zag eten besefte ik pas dat ik honger had.
Maar ik kon thuis eten.
Ik zou nu toch weg gaan.
We hadden mentorles.
En mentorles, daar had onze mentor geen zin in.
We waren dus uit.
Maar ook nu moest ik weer snel zijn.
Snel voordat de tranen kwamen en snel voordat mijn mentor me zou vinden en nog wat te zeggen zou hebben.

In mijn haast probeerde ik iedereen te ontwijken.
Maar hem kon ik niet ontwijken.
Deze keer omdat hij me vastgreep.
'Vanwaar die haast'?
Ik wist dat hij uit was.
Zijn tijden kende ik, soms beter als mijn eigen.
'Kom mee' zei ik zacht.
Hij volgde me.
'Waar gaan we eigenlijk naar toe'
Ik was vergeten dat ik hem naar mijn plek toe had gebracht.
'Ehm hier. M-maar je vroeg naar mijn haast. Mijn haast is omdat ik op de vlucht ben voor mijn mentor. Hij bedoeld het goed maar ik wil het niet'
'Wat niet'
'In het openbaar bij hem daar om huilen'
'Waarom'?
'Mijn rapport, omdat het niet goed gaat, ik doe niks meer alleen omdat het zo moeilijk ligt'
Ik liet me in het gras vallen.
Hij ging naast me liggen.
'Als er wat is, ik ben er, dat weet je'
Ik kon hem alleen zonder woorden aan staren.
Alleen het moment zou te perfect zijn geweest
Hij lachte.
'Maar je kent me amper'
'We hebben elkaar gezien, sinds het eerste. Ik heb jou zien veranderen en... jij hebt mij niet veel zien veranderen. We kennen elkaar beter als je denkt'
Ik rolde op mijn zei om hem beter te bekijken.
Een beetje ruw trok hij me dichterbij.
'Hoe laat moet je thuis zijn'?
'Nog niet. Mijn moeder werkt tot laat'
'Oke, misschien wil je dan even mee naar mijn huis, je kan bij mij blijven eten en ik breng je dan wel thuis'
'Weet je dan waar ik woon'?
'Ja fluisterde hij in mijn oor.
Ik ging zowat dood om het hem te vertellen.

Zijn huis was niet veel anders dan de mijne.
Even klein.
Alleen bij hem was het gezellig.
Zijn moeder begroette ons en schonk meteen wat te drinken in.
We liepen naar zijn kamer.

'Sorry voor de troep'
Ja zijn kamer was een bende.
Overal lag kleding en zijn bed was over hoop gehaald.
Hij zette zijn computer aan. 'Sorry als hij wat traag is'
En ja het duurde een hele tijd voordat de computer aan was.
'Maar je zei dat het slecht ging. Maar waarom precies?'
'Ik was altijd verlegen en een wat hun noemen een stuut
en dat was ik beu dus ik ben me anders gaan gedragen, en anders gaan kleden. Nu ben ik een bitch en voor de jongens ben ik een maatje'
Een stilte viel. 'En dat vind ik vervelend'
'Dat de jongens je als een maatje zien of dat je een bitch bent'?
'Beide. Maar dat van de jongens erger. Als ik denk een jongen leuk te vinden roepen ze iewl en ik ben geen homo'
Een hele tijd waren we bezig met praten.
Ik mocht mee eten.
En rond een uur of negen bracht hij me naar huis met de fiets.
En als afscheid gaf hij me gewoon een kleine kus op mijn wang.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.