FanFic.nl

Oude(re) SA's

Foutje, bedankt...

Hoi, ik ben Marije. Ik ben 14 jaar, en woon in Duitsland.
Mijn moeder is nog maar kort overleden, en mijn vader rouwt elke dag om haar.
Ik heb wel eens gehoord dat sommige kinderen door hun ouders worden mishandeld in deze periode. Gelukkig heb ik daar geen last van. Nee, ik heb weer een ander probleem.

Het is ochtend, en ik maak me klaar voor school.
Als ik klaar ben in de badkamer vraag ik aan mijn vader of hij zo komt eten. ‘Nee, ik eet wel wat later. Veel plezier straks op school.’ Zegt hij.
Ik zie hem alleen ’s ochtends, want meestal zit hij alleen in zijn kamertje.
Wat hij niet weet is dat ik het op school totaal niet naar mijn zin heb. Vooral na school.
Ik kijk op de klok en zie dat ik moet opschieten.
Snel eet ik een boterham, en pak mijn fiets om naar school te vertrekken.
Eenmaal op school ben ik bijna te laat, maar net voor de bel, ben ik in de klas.
Na twee saaie lesuren is het pauze.
Zoals gewoonlijk komt Michael naar me toe. ‘Geef je lunchgeld.’ Zegt hij gelijk. ‘Ook een goeie morgen. En ik heb geen geld bij me. Dat heb jij al afgepakt.’ Zeg ik.
Michael moet mij altijd hebben als het om pesten gaat. ‘Zorg maar dat je in de grote pauze wat geld hebt, anders kan je klappen verwachten.’ Zegt hij dreigend. De bel gaat, en god, wat ben ik daar blij mee.
Op naar de volgende les.
Ook in de grote pauze komt Michael weer. ‘Heb je nu wel geld?!’ Zegt hij een beetje aangebrand. ‘Nee, nog steeds niet.’ Zeg ik. Hij pakt me bij mijn kraag en duwt me tegen de kluisjes aan. ‘Morgen zorg jij dat je geld hebt, anders staat er na school een verrassing voor je te wachten.’ Zegt hij pissig.
Die verrassing heb ik al eerder meegemaakt. Toen kwam ik er enkel met blauwe plekken vanaf.
Michael geeft me een stomp in mijn buik. Ik een reflex klap ik naar voren, om vervolgens een harde trap tegen mijn rug te krijgen. Ik maak dat ik snel op de wc kom, want ik voel dat ik moet kotsen.
Ik hoor dat Michael lachend weg loopt.
Na een paar minuten gaat de bel weer.
De rest van de uren kruipen traag voorbij.
Als ik die middag thuis kom is mijn vader weg.
Snel maak ik mijn huiswerk en ga wat lopen door het park.
En ja hoor, je raad het nooit. In het parkje kom ik mijn grote vriend Michael tegen. ‘Weet je, ik bedacht me net. Ik wil het geld niet morgen, maar nu meteen.’ Zegt hij. ‘Maar ik heb het niet.’ Zeg ik nog eens. Ik krijg als dank een harde klap tegen mijn wang. ‘Dan had je moeten zorgen dat je het had.’ Zegt hij. Hardhandig duwt hij me tegen een boom.
Hij geeft een trap in mijn maag, waar door ik me weer oprol.
Hij schopt me overal waar hij kan. En na een tijdje schopt hij me een bloedneus. Er volgen nog een paar trappen, en dan weer tegen mijn hoofd.
Dan wordt alles zwart.
Als ik wakker word ben ik ergens anders. In een zacht bed.
Dan komt er een jongen binnenlopen.
‘Hey, hoe is het met je?’ Vraagt hij.
Ik krijg flinke kooppijn. ‘Het gaat, maar… Hoe kom ik ineens hier? En wie ben jij?’ Vraag ik. Ik merk dat ik nog niet helder kan denken.
‘Je was bewusteloos geraakt en bloedde nogal veel. Mijn broer en ik hebben je daarom hierheen gebracht en op je gelet. Ik ben Bill.’ Zegt hij. Dan komt er nog een jongen binnengelopen. ‘En dat is Tom, mijn tweelingbroer.’ Zegt hij. En aan zijn stem te horen is hij daar nogal trots op.
Ik bestudeer de twee eens goed.
‘Op het eerste gezicht lijken jullie niet zo veel op elkaar, maar nu jullie zo naast elkaar zitten zijn er wel veel overeenkomsten.’’ Zeg ik. ‘Dat horen we wel vaker.’ Zegt Tom lachend.
‘Sorry jongens, maar ik moet weer naar huis.’ Zeg ik nadat we even hebben gepraat.
‘Oké, je kunt altijd langskomen als je wilt.’ Zegt Bill. ‘Jup, zo’n mooie meid wil ik wel vaker op visite.’ Zegt Tom met een knipoog. Ik moet lachen, en ga dan op weg naar huis.
Wanneer ik thuis kom is mijn vader er nog steeds niet. Er ligt wel een briefje op tafel. Hij is naar een of andere vriend, en weet niet hoe laat hij thuis is. Hij schrijft ook dat ik wat avondeten mag bestellen, omdat hij waarschijnlijk laat thuis is.
Dat doe ik dank maar. En na een paar minuten zit ik aan de pizza.

Een paar weken later.
Mijn pa is steeds minder thuis.
En Michael kan het ook niet laten om me dagelijks na school in elkaar te slaan.
Ik ga vaak naar Bill en Tom toe. Soms voor de gezelligheid, en andere keren om even mijn hart te luchten.
Ze weten nu ook wat Michael doet, en steunen me wanneer het nodig is. Als ik klaar ben met huiswerk ga ik ook vaak naar ze toe. Eigenlijk altijd wel.

Het is vandaag een regenachtige dag. Het plenst kei hard, en ik moet daar straks doorheen fietsen.
Ik probeer te begrijpen wat onze docent allemaal zegt maar ik snap er geen bal van.
Snel schrijf ik het huiswerk op. Dan gaat de bel met de mededeling dat het uur voorbij is. Dus, ik mag weer naar huis.
Ik ga naar mijn kluisje. Daar dump ik boeken in, en haal er weer een paar uit voor morgen.
Snel loop ik door naar de fietsenstalling. Na een tijdje heb ik m’n fiets gevonden. ‘Shit, lekke band.’ Zeg ik tegen mezelf. En ik weet zeker dat hij lek geprikt is.
Lopend ga ik naar huis.
Ineens komt Michael op me af met een paar van zijn “vrienden”�. Nu ben ik echt de lul.
Een paar van die vrienden sleuren mijn fiets uit mijn handen. Dan begint het slaan weer. Een paar keer op mijn oog en neus. Dan gaan ze weer schoppen, maar harder dan normaal.
Ineens houden ze op. Ik vraag me af waarom.
Als ik opzij kijk zie ik dat Michael op me af komt met een mes.
Wil hij me laten doodbloeden ofzo?
Hij pakt me vast bij mijn haren. ‘Dit is geen spelletje, Marije. Dit is serieus. Niemand die jou nog kan helpen. Maar ja, wie wilt jou nou helpen?’ Lacht hij. ‘Bekijk je nieuwe vriend maar goed.’Zegt hij terwijl hij het mes tegen mijn wang zet. Hij zet een paar diepe rode strepen.
Dan zet hij het mes tegen mijn keel, met de bedoeling om een slagader te raken. Ook mijn nek en polsen ondergaan hetzelfde als mijn wang.
Het bloed vermengt zich met de regen die nog steeds met bakken uit de hemel valt.
‘Genoeg jongens, wegwezen!’ Roept Michael. Hij laat me op de straatstenen vallen en gaat er vandoor.
‘Ik moet iemand bereiken.’ Schiet er door mijn hoofd. ‘Iemand die me kan helpen… Bill en Tom!’ Ik haal voorzichtig mijn mobiel uit mijn broekzak en toets het mobiele nummer van Bill in.

Bill’s pov:
Ik zit op de bank tv te kijken. Tom zit naast me, zo te zien verveelt hij zich ook.
Normaal was Marije hier al lang, maar nu niet.
Misschien is haar vader nu wel thuis. Ik zoek er verder niets achter.
Dan gaat mijn mobiel af. Op het display zie ik dat het Marije is.
‘Hoi Marije!’ Zeg ik vrolijk. Tom kijkt op.
‘Bill, kom asjeblieft hierheen.’ Zegt ze zacht.
‘Waar ben je? Wat is er gebeurt?’ Zeg ik angstig. Nu trekt ook de kleur uit Tom’s gezicht weg.
‘Kun je het fietspad vinden die langs de stad loopt? Daar ben ik nu. Ik ben weer in elkaar geslagen.’ Huilt ze zachtjes.
‘We komen eraan.’ Zeg ik, en hang op.
‘Wat is er gebeurt?’ Vraagt Tom gelijk.
‘Marije is in elkaar geslagen. We moeten nu naar haar toe.’ Zeg ik snel.

Na een paar minuten zijn we bij Marije.
Tom belt een ambulance, en houd in de gaten of Marije nog bij bewustzijn is.
‘Ze komen er zo aan.’ Fluister ik tegen haar. Ze knikt, en tranen lopen over haar wangen.
Al snel is de ambulance er en worden we naar heat ziekenhuis gereden.
Marije wordt naar de operatiekamer gebracht, en wij moeten wachten.
Na een half uurtje komt er een dokter.
Tom knijpt zacht in mijn hand. Ik weet zeker dat bij hem ook de zenuwen door zijn lijf gieren.
‘Ik moet u mededelen dat Marije het niet gehaald heeft.’ Zegt hij. Tranen stromen over mijn wangen.
‘Ze was te zwak, en er waren een paar belangrijke aders doorgesneden. En haar schedel was op een paar plaatsen gebroken. Ze heeft het nog lang uitgehouden met deze verwondingen.’ Legt de dokter uit.
Ik kon mij oren niet geloven. Ik geloofde het pas toen haar bed voorbij reed.

Marije’s pov:
Ik ben naar de operatiekamer gereden.
Ik word onder narcose gebracht. Op de achtergrond hoor ik het gepiep van mijn hartslag.
Alles wordt zwart voor mijn ogen. Op de achtergrond, waar ik eerst het gepiep van mijn hartslag hoorde, is nu een lange piep te horen.
Ik zie een wit licht, en mijn moeder staat op me te wachten.
Ik weet het zeker, mijn einde is gekomen.
Michael heeft een grote fout gemaakt, maar die maakt hij geen tweede keer. In ieder geval niet bij mij.

Reacties: