FanFic.nl

Nothing is impossible

H3

27 Mecredi, 2008, 04.42heur

Met knikkende knieën, en klamme handjes schudde ik de bus. Angstig drukte ik het spuitknopje in. Een wolkje verf onstond ik de lucht, en belandde uiteindelijk op de toebehorende plek. De muur, over de met kraaienpoten gespoten ‘graffiti’. Ik had ergens gehoord dat het niet ‘cool’ was om over iemands anders stukje kunst te spuiten. Maar ik had godverdomme heel de wijk afgefiets, op zoek naar een beetje muur om mijn stukje kunst aan de rest van de wereld te laten zien. En besides, een afzichtelijk krabbeltje zouden ze toch niet missen. Huppelend van de spanning en energie die ik daardoor kreeg bekeek ik, om de letter, mijn graffiti. Het was niet bepaald de kunst van meneer van Gogh zelve, maar voor een beginneling was het zeker niet verkeerd. De zenuwen die ik eerst had, dropen van mij af. Uiteindelijk stond ik fluitend de details aan te brengen. Iets, waar ik naderhand achterkwam, beter niet had moeten doen. Geritsel kwam van achter de struikjes vandaan. Ik kreeg het benauwd en begon, werkelijk waar, te flippen. Een donkere gestalte kwam tevoorschijn. Ik slaakte een gil, zo eentje die je alleen maar hoort tijdens een afgezaagde martel scène in een goedkope horrorfilm. In paniek probeerde ik al mijn spullen in mijn, wat nu bleek, te kleine rugzak te krijgen. Als ik nu zou zeggen dat ik zonder moeite ontsnapte, en dat ik, ondanks de zenuwen, zonder tegenslagen weg was gekomen, zou het natuurlijk niet realistisch zijn. Struikelend over mijn eigen voeten baande ik me een weg tussen de hier en daar verspreidde struikjes. Uiteraard had ook mijn fiets kuren (platte band), en stond ik bevend aan de grond genageld. En zoals elk sprookje gaat, dat de prins op een witte paard de ‘lady in destress’ redt, gebeurde dat bij mij ook. Mijn prins op zijn neongele fiets beval me om achterop te springen. Aangezien dat ik niet graag in een van de wereld afgesloten ruimte zit, levend op water en brood, sprong ik achterop. De fiets wankelde, en even leek het erop dat we op het harde asfalt zouden vallen. Maar dan zou het geen sprookje zijn, en mist het de altijd romantische ‘happily ever after’. Stevig hield ik hem vast, zo stevig dat zijn avondmaal weer bijna te zien was. Zijn hoofd liep rood, en kleine kreetjes naar een beetje adem negeerde ik. Als hij niet op een pleintje gestopt was, had ik hem waarschijnlijk naar het ziekenhuis moeten brengen, en uiteindelijk toch nog de bak in draaien wegens poging tot moord. Van top tot teen observerend keek hij mij aan. Ik voelde me ongemakkelijk. Uitdagend, om niet te lijken als een of ander groentje, keek ik hem terug. Niet dat het nut had. Een grimas van oor tot oor stond spottend op zijn gezicht.

Reacties: