Hoofdcategorieën
Home » Tokio Hotel » Anything You can do I can do better! [Afgewerkt] » Voor alles is een oplossing.
Anything You can do I can do better! [Afgewerkt]
Voor alles is een oplossing.
Om de andere Tokio Hotellers te bewijzen dat Bill en Jilly moeite deden om aan hun vriendschap te werken, hadden ze zichzelf bevolen om naast elkaar te zitten tijdens het diner dat de chauffeur had gereserveerd. Het was een saai restaurant, maar niet meteen een plek waar je supersterren kon tegenkomen, en daar had de oude man rekening mee gehouden. Hij zat tussen een lachende Georg en een halfslapende Gustav mee te genieten van de conversatie over het concert van gisterenavond. Tom had helaas een - niet zo propere - onderbroek op zijn gitaar gesmeten gekregen, en hij had heel wild in het rond gezwaaid om het eraf te krijgen. Toen hij op zijn gezicht viel, had Bill vol twijfel gezegd dat het een special act was, waarop Tom met een nep-vrolijke stemming verder danste. Helaas besefte hij te laat dat zijn versterker losgekoppeld was en dus de helft van het concert niet had meegespeeld. Dat had hij goed mogen maken van Bill door bij Instant Karma de solo die hij nooit had mogen spelen te doen. Het was een gedurfde solo, sommigen beweerden dat het een véél te moeilijke was, en toch geschreven onder de hand van Tom Kaulitz. Fans hadden het dak eraf geschreeuwd toen hij de laatste noot had aangetokkeld, op zijn knieën op de grond zat met zijn armen in de lucht. Niet te vergeten zonder t-shirt!
Voor één keer had Jilly zich tussen de fans willen voegen. Tokio Hotel was niet haar lievelingsband, maar de muziek kon ermee door. Tom was blij om een niet-fan als vriendin te hebben.
Tom had haar in de bus vaak geleerd om gitaar te spelen, en Jilly had hem verzwegen dat ze als kind al tien jaar gitaar had gespeeld. Op haar zeventiende moest ze stoppen met de alzheimersymptonen die haar moeder vertoonden, en sindsdien had ze geen gitaar meer aangeraakt.
Tom was ook trots toen hij zijn lief op het podium riep en officiëel bekend maakte dat hij ging trouwen met haar. Jilly was helemaal rood geëindigd toen het publiek superblij reageerde. Ze kreeg een gitaar in de armen gedrukt, en had Monsoon mogen meespelen, terwijl Tom door de gang van het publiek liep om handen te geven. Het was werkelijk een spectaculair concert.
Bill had zich raar gevoeld toen hij zijn act met Tom die hij altijd tijdens Monsoon opeens met Jilly moest doen. Toen hij achter haar stond, besefte hij dat Jilly die act niet eens kende. Uiteindelijk deed hij alsof hij gewoon door het podium aan het stappen was om andere fans een blik te gunnen.
Jilly ging niet meer terug naar het publiek, maar verdween terug backstage.
Tom vond het zo'n geweldig verhaal om te vertellen. Na vijf keer was hij het nog altijd niet beu. Eerst had hij het aan zijn moeder verteld aan de telefoon. Daarna aan Gorden, zijn stiefvader. Hij vond dat die het ook een keer moest horen. Daarna had hij regelrecht met Andreas gebeld, en hetzelfde verhaal letterlijk herhaald. Dat was al drie. Onderweg vertelde hij het nog een keer met plezier aan de andere Tokio Hotellers, inclusief Jilly die er rood door kleurde (waar Bill van moest lachen) wat eindigde op vier. Het vijfde slachtoffer was een zwerfhond voor het restaurant. Terwijl ze moesten wachten op hun bestellingen, was Tom opgestaan om de hond te aaien. Toen Jilly naar hem toe was gelopen, hoorde ze hem praten.
Na het diner herhaalde Tom het verhaal nog eens aan de chauffeur, die hem eerst niet geloofde, maar door bevestiging van Jilly het uiteindelijk toch geloofde.
Uiteindelijk was het weer nacht. Ze waren nog maar een halfuur aan het rijden, of Jilly stond al recht en smeekte om een stop voor een sigaretje. Tom zuchtte, riep haar bij zich.
'Ik kan nu al een scheve rollen, leer me eens om een rechte te rollen, schat?' Jilly ging naast Tom neerzitten, pakte haar tabak en een blaadje. Tom had intussen zijn eigen voorraad. Hij pakte ook zijn prulementen, en samen zaten ze het blaadje te rollen. Die van Tom eindigde uiteindelijk toch nog op een schuine.
'Jij bent een hopeloos varkentje,' zei Jilly lachend. Tom keek nep-beledigd, maar Jilly had het niet door. Ze dacht dat ze hem gekwetst had, en drukte tegen zijn neus.
'Ik wou je niet beledigen lieverd,' zei ze. Ze stak de sigaret in haar mond, en wachtte tot de bus zou stoppen. Na twintig minuten had ze nog steeds niet bewogen, en zat die sigaret nog steeds in haar mond. Tom zat haar al twee keer tien minuten aan te staren (tussen de tien en de elf minuten had hij even ergens ander naar gekeken), en stond uiteindelijk recht.
'Kom,' zei hij toen hij Jilly's hand pakte, en haar naar het trapje leidde. Het trapje ging naar een luik, en als je daar door ging, stond je op het dak. Jilly wist dat ze haar aansteker gereed kon houden, want met een geniale verloofde zoals Tom was er steeds een oplossing.
Het waaide hard vanboven, en niet omdat er veel wind was. Het was gevaarlijk om op het dak te gaan maar Tom en Jilly hadden zich in de opening van het luik gezet.
Toen Jilly een harde trek van haar sigaret had getrokken, was ze weer kalm, en wist ze dat ze voortaan wist hoe ze de chauffeur niet op zijn voeten kon laten trappen.
Toen ging Tom even weg, waarschijnlijk om naar het toilet te gaan, en daarna niet meer terug te komen. Jilly had gezegd dat hij mocht gaan, en dat had hij met plezier gedaan. Ze genoot even van haar eenzaamheid, tot Bill erbij kwam staan. Jilly had de drang om brutaal tegen hem te doen niet gevonden, en bleef er dus vriendelijk mee. Ze zeiden niets, maar staken allebei nog een sigaret op. Toen draaide Jilly zich naar Bill.
'Word jij de getuige van ons huwelijk?' vroeg ze opeens. Bill keek niet op. Hij nam nog een trek, blies een wolk rook uit, en draaide zich om.
'Tom heeft met dat twee weken geleden gevraagd, en ik heb daarjuist toen we op weg waren naar de tourbus, en jij gemarteld werd door Georg, gezegd dat ik het ging doen,' mompelde hij emotioneelloos. Jilly herinnerde zich hoe Georg haar had vastgegrepen, haar in de lucht had gehouden en haar dood had gekieteld toen onderweg naar de bus. Ze hadden zich dood gelachen. Nog nooit had Jilly zo'n goede vriend gehad. Ze hoopte dat die vriendschap tussen haar en Georg nooit wegging.
'Wanneer heb jij besloten om hippie te worden?' vroeg Bill na een tijdje stilte. Zijn gezicht stond minder strak, vriendelijker dan daarjuist. Hij ging op de rand van het luikje zitten. Jilly dacht na.
'Nou... Ik had op mijn vijftiende een lief,' begon ze. Bill knikte, en Jilly wist niet waarom. 'Hij noemde Amaury en was hippie.'
'Hoe heb je hem leren kennen?' vroeg Bill opeens. Jilly leek in een pijnlijke herinnering te graven, maar Bill wou zo graag weten wat de bron is van haar levensstijl.
'We waren allebei naar een soort van festival gegaan, ik ben de naam kwijt. Ik was al redelijk verzot op vele kleuren door elkaar, vooral ROGGBIV (Rood, Oranje, Geel, Groen, Blauw, Indigo en Violet). Mijn vader was schilder, niet beroemd, maar wel verdomd goed. Al zijn schilderijen hingen op in ons huis, tot hij vond dat hij terug naar zijn geboorteland moest gaan: Nederland. Hij nam zijn schilderijen mee en liet niets meer van zich horen.
Maar nu denk je waarschijnlijk: wat heeft dit ermee te maken? Awel, mijn vader zijn schilderijen leken niet op die van Vincent van Gogh, of Picasso, nee. Mijn vader schilderde dingen die allemaal echt leken te gebeuren. Hoe mensen allemaal rond een kampvuur, met zo van die ronde brilletjes en bloemen in hun haren gitaar zaten te spelen. In de achtergrond tekende hij altijd zo'n flower-power busje van Volkswagen, waarschijnlijk omdat dat in die tijd altijd werd gebruikt voor hippie-busjes.
Ik hield van die fantasie, me er niet van bewust dat die ooit echt heeft bestaan, maar toen ik naar die festival ging, en ik zag zo'n flower-power busje, met allemaal rokende mensen rond een bepaald punt waar niets zat. De meisjes hadden vlechten in hun haar, en bloemen. Sommige jongens hadden van die ronde brillen. Iedereen had zo'n bepaalde tatoeäge op zijn arm, op dezelfde plek.'
Jilly trok de mouw van haar t-shirt een beetje omhoog, en toonde het peace-teken op haar arm dat in haar huid was gekerfd. Bill begon het zich allemaal in te beelden.
'Amaury, die voor mij toen nog onbekend was, merkte mij op, en bood me puur vriendschappelijk een trekje aan zijn joint aan. Ik weigerde met goede bedoelingen, maar was toch geïnitrigeerd toen mijn vriendin en ik erbij werden uitgenodigd. Olivia, zo heette ze, rookte al en deed gezellig mee. Ik daarintegen had nog steeds geen sigaret aangeraakt. En nu wou ik dat ik nooit die ene sigaret die Amaury me de laatse keer had aangeboden had aangenomen. Roken is een vloek, vind ik zo. Héél moeilijk om te stoppen.
Maar dus, Amaury en ik hielden contact. Ik vond hem mooi, met zijn lang blond haar dat altijd onordelijk zat, zijn gekleurde hemdje dat helemaal vuil was en zijn enorme grote broek. Hij speelde gitaar, en had lange nagels aan zijn rechterhand, zoals ik.'
Jilly stak haar rechterhand omhoog en toonde haar gepunte lange nagels. Ze waren al een tijdje niet meer geveild, en dat was duidelijk.
'Na enkele dagen belde hij me meteen, en vroeg of ik wou gaan zingen in zijn band. Ik zei ja, en twee jaar heb ik met hun rondgereisd door Duitsland.'
'Ik heb nooit van jullie gehoord?' vroeg Bill, hoewel het niet als een vraag bedoeld was.
'Hedendaagse mensen moesten niets weten van hippies en al die andere junkies. Ze lieten ons optreden in elk café, maar beroemd werden we niet.' Ze haalde haar schouders op. Bill keek Jilly vragend aan.
'Wat is er met Amaury gebeurd?' vroeg hij. Jilly keek met pijn in de ogen naar hem.
'Je weet hoe dat gaat, dan is hij er, dan is hij er niet meer...'
Reacties:
Ö
Wow. Nou, Jilly. Da's best wel heavy.
Wat lief dat ze dat aan Bill durft te vertellen xo
Ik ga snel verder lezen!
-slikt, en heeft geen woorden meer en moet plassen-
Ik ga eerst nar de plee en san lees ik verder. ;'DD