Hoofdcategorieën
Home » Tokio Hotel » Drawn <-- afgerond » 1
Drawn <-- afgerond
1
hoofdstuk 1
-2003-
Debio: (14 jaar oud)
Verveelt kijk ik voor me uit. Ik zie niet waar ik heenloop maar toch weet ik dat mijn voetjes mij via de daken naar de koepel toe begeleiden.. daar spring ik via een lager dak op een kist en zo op de grond. Daar wandel ik naar het plekje naast de achterinzijde van de koepel om daar te gaan zitten. Ik pak mijn geliefde boekje uit mijn zak samen met een potlood en streel even zacht de rode met stickers beplakte voorkant.
Opeens hoor ik dat er muziek op het podium van de koepel is... veel geschreeuw vanuit het publiek... Ik was vergeten dat vandaag dat Tokio hotel geval zou optreden maar toch blijf ik zitten. De muziek boeit me wel maar meer ook niet.
Ik sla t boekje open en begin op een leeg vel te tekenen...
Tom:
Eindelijk zijn we klaar. Ik had al niet veel zin om iets te moeten doen en ben dan ook blij dat we via de achterkant eruit kunnen. Even geen fans. Naast me zie ik dat Bill hetzelfde idee heeft want ook hij loopt al richting de achteruitgang. 'Komen jullie ook?' roep ik naar Gustav en Georg.'we komen zo wel... eerst even helpen met de instrumenten opruimen krijg ik als antwoord terug.
Bill en ik lopen naar de achterzijde. Op weg naar onze tourbus.
Maar dan zie ik een meisje zitten... beetje apart geval vanaf hier gezien. Ze schenkt geen aandacht aan ons en zit te tekenen in een of ander boekje. Hoe ze zit en doet wat ze aan het doen is interesseert me...ik loop naar haar toe en zie dat Bill heftig zijn hoofd schud dat ik dat niet moet doen... hij heeft geen zin in weer een fan...
Toch loop ik naar haar toe en vraag..."wat doe je?"
Debio:
Geschrokken kijk ik van mijn papier weg. Ik zie twee paar schoenen voor me op de grond. Een stel gekleurde sneakers en een stel kistjes. Als ik omhoog kijk zie ik twee bruine ogen die me aankijken...
'ik teken.' zeg ik zacht en kijk daarna weer snel naar mijn papier.
'wat teken je dan?' vraagt degene met de bruine ogen.'ik teken wat ik zie en wat ik wil zien...' fluister ik in mijn enorm gebrekkige Engels. Gelukkig verstaat hij het wel. 'mag ik het zien?'
Eigenlijk wil ik mijn boekje niet aan een ander geven. Daar is het te kostbaar voor. Toch geef ik het boekje.
Bill:
Ik kijk over Tom's schouder mee. Op het papier staat de koepel waar we net hadden opgetreden. Alleen is de koepel bedenkt met rozen en doorn struiken en is op de plaats van het publiek alleen één grafsteen te zien. De details die erin zijn verwerkt zijn zo mooi dat ik even met mijn ogen knipper om te kijken of het wel echt getekend is...
'heb jij dat getekend?'weet ik eindelijk uit te brengen. Het meisje knikt verlegen en staart daarna weer naar onze voeten. Ik geef het boekje terug en vraag daarna 'wat is je naam?' even valt er een kleine stilte maar dan krijg ik een hand uitgestoken.'ik ben Debio “ oké , mooie naam' antwoord ik terug. 'je weet volgens mij onze namen al...'
Toch blijft de hand vooruit gestoken. 'ik weet jullie namen maar niet wie jullie zijn dus hoor ik mij netjes voor te stellen' krijg ik te horen. Even snap ik niet helemaal wat ze zegt en ik zie Tom al even verbaasd kijken.
Nou eh... Ik pak de hand en schud hem voorzichtig. 'ik ben Bill Kaulitz en dit is mijn broer Tom...' we laten de handen los.
Dan hoor ik vanaf het podium Georg bulderen: 'Bill!!! Tom!!! help even mee we gaan zo!'
Ik kijk nog even snel naar debio. 'we moeten gaan...' zeg ik met enige teleurstelling.
ik zie Debio even glimlachen alsof ze iets weet wat wij niet weten. Ik draai me om en trek Tom mee. 'kom we gaan'
Nog even werp ik een blik achter me. Ik knipper nog een keer want ik zie alleen een flits dat het meisje het dak opklimt en weg is... even blijf ik staan en vraag me af of ik nu gedroomd heb. Nu pakt Tom mij vast en trekt me mee naar de tourbus.
Maar als ik wil instappen zie ik iets tegen de deur aangeplakt. Een vel papier..
Ik haal het eraf en laat het verwondert aan Tom zien. Een tekening van een koepel bedekt met rozen en doornstruiken, in het midden een grafsteen en onderaan heel klein gekrabbeld een handtekening waar net een naam uit te ontcijferen is: Debio.
Ik zie Tom knikken en stop het papier teder in een map in de bus. Tom schrijft met sierlijke letters boven op de map; Ware kunst.
- Vanaf dat moment krijgen ze wel eens vaker een tekening. Met de handtekening eronder.
Niet via de fanmail of zoiets maar telkens op een rare plaats. Aan hun hoteldeur, tussen de ruitenwissers van de tourbus, op een microfoon vastgeplakt. en alle tekeningen zijn even mysterieus...
Na een tijdje worden de tekeningen minder. nu krijgen ze er af en toe ergens een. toch kunnen ze de creator niet vinden.. zo gaan we een aantal jaren verder. -
Reacties:
leuwk ik gaah deze verhaal eindelijk lezen op gsm kreeg ik geen tijdx'D
Ik kijk over Tom's schouder mee. Op het papier staat de koepel waar we net hadden opgetreden. Alleen is de koepel bedenkt met rozen en doorn struiken en is op de plaats van het publiek alleen één grafsteen te zien.
dit is een hartstikke mooi stukje
Dit verhaal is gewoon Fantastisch!!!
k heb em al gelzen op GSM
maar k ga het gewoon nog eens doen