FanFic.nl

Drawn <-- afgerond

8

-De volgende ochtend-
Tom:
Ik werd wakker en voelde dat er naast me niemand lag. Bill was zo te zien al uit bed veronderstelde ik en dus ging ik me maar aankleden. Ik liep door de badkamer om te kijken of Debio nog sliep. Het was gister een zware avond voor haar geweest met veel emotie. voor ons allemaal besefte ik. ook Gustav en Georg hadden moeten slikken toen ze hoorde wat Debio wilde. Een maand weg en dan weer terugkomen.
Ik deed zacht de deur open van Debio's kamer maar zag tot mijn verbazing alleen een Bill in haar bed liggen. Ik liep naar hem toe en schudde hem voorzichtig wakker. Bill was immers niet zo een ochtendmens.'wat?' zei hij en hij wreef in zijn ogen. 'waar is Debio?' vroeg hij toen hij naast zich keek naar de lege plek. Snel stapte hij uit bed en kleedde zich aan. Ik zei tegen hem dat hij zich beter eerst even wat kon opfrissen en gelukkig deed hij wat ik zei. We stonden een half uur in de badkamer aangezien Bill zijn haar perse helemaal goed wilde.
Samen liepen we naar beneden en we zagen dat Georg en Gustav al op de bank zaten met een ontbijtje.'waar is Debio?' vroeg ik en Gustav wees naar de tuin.'ze zei dat ze iets aan het doen was en dat ze ons wel zou komen halen als ze klaar was.' Hij nam nog een hap van zijn brood.
Ook ik plofte op de bank en pakte het bord waar mijn ontbijt op stond. Bill had niet veel honger en at dus ook weinig.

Bill:
Debio kwam binnen.
'komen jullie mee?' vroeg ze en ze trok mij aan mijn arm mee naar buiten.
De zon scheen en het was verrassend stil. Je hoorde alleen de natuurgeluiden. Een vogeltje floot, geruis van gras en de wind die zacht blies.
We gingen naar het moestuintje waar Debio de kruiden vandaan had geplukt. Er groeide over de kas die er stond een rozenstruik. Je kon de geur als van een aantal meter afstand al ruiken.
Op het gras naast de kas stonden vijf schilders ezels in een kring. Er stonden krukjes voor en op een tafel in het midden lagen honderden soorten verfkleuren. Een grote pot gevuld met penselen en kwasten en een aantal paletten en een kom met water.'ik wilde vandaag als laatste dag van jullie vakantie een schilderij maken.' zei ze stralend.'het maakt niet uit wat je schildert zolang het maar iets is.' Georg liep naar een van de schildersezels en ging zitten.'dat word lollig.' zei hij en hij lachte.'ooit gedacht dat een stel muziekanten artistiek bezig zouden zijn?' Ook wij lachte en liepen daarna naar de tafel. 'als eerst pakken we en pallet.' instructueerde Debio ons.'dat gat is handig om je duim doorheen te doen zodat je het pallet beter vast kan houden. en dan kun je de kleuren erop zetten.' Ze pakte een tube zwart en liet ons zien hoe het moest.
'kies daarna een goede penseel of kwast en dan kun je beginnen!' Zo begonnen we. Gustav ging aan de slag met felle kleuren,rood groen, geel, blauw en paars. Georg koos juist voor allerlei kleuren rood en groen en verdween daarna achter de kas. Hij kwam terug met een roos en nam die mee naar een schildersezel. Tom nam van allerlei kleuren en bleef toen even naar Debio kijken die ook druk was de juiste kleuren te zoeken. Hij bedacht zich nog even en koos nog wat andere kleuren erbij. Ik had geen idee wat ik zou gaan maken. ik keek even naar Debio's ogen en besloot toen de kleuren;zwart, blauw beige, groen en wit te nemen. Zo ging ik zitten en zette een penseel met zwart op het doek.
We waren zo de hele ochtend zoet en laat in de middag pauzeerde we even om wat te eten. Daarna gingen we nog even door en rond een uur of vier waren we klaar.

'laten we gaan kijken wat we allemaal hebben gemaakt' en ze liep naar het doek van Gustav. Ik wandelde achter haar aan en zag wat Gustav had gemaakt...

Tom:
Ook ik stond op en liep naar gustav zijn schilderij.
Hij had een donker drumstel gemaakt wat zweefde op felgekleurde muzieknoten. De achtergrond was lila met geel gemaakt en het zag er heel vrolijk uit.'echt goed gedaan' complimenteerde Debio hem. Gustav lachte en we liepen verder naar Georg's schilderij. Hij had de roos gemaakt die hij van de rozenstruik af had gehaald. Het was geen professioneel iets maar toch zag het er heel leuk uit.
We liepen naar mijn schilderij. Ik had de hele tijd naar Debio gekeken en ik had haar na geprobeerd te maken. Ze stond met een aantal naaispulletjes in haar hand en ze had het gefabriceerde jurkje aan wat eerst mijn T-shirt was.'knap gemaakt' zei Georg en ik kreeg een klap tegen mijn schouder. We liepen snel door naar het schilderij van Bill. Die was helemaal zwart geschilderd. Een hand was uitgestoken naar een oog. De hand was niet heel perfect en het oog miste de werkelijkheid. Toch was het indrukwekkend om te zien. Bill wilde niet uitleggen wat hij nu precies had geschilderd dus liepen we door naar Debio's doek.
Ik had echt even een dejavu gevoel. Alleen nu in kleur.
Het doek van Debio beeldde de koepel uit. Precies zoals de tekening die we vijf jaar geleden hadden gekregen als eerste. Alleen nu in kleur en er was iets anders.
In de koepel op het podium stonden een aantal mensen. Toen ik goed keek zag ik dat wijzelf het waren. We traden op in de met rozen overdekte koepel.
Ook stond er dit keer geen grafsteen in het midden. Er liep een rode loper over het midden naar het podia en eromheen stonden dranghekken. Op de rode loper lag een boekje wat open lag. En in de hoek zag je het achterhoofd van een meisje. Blond haar en één zwarte lok. Rustend op de rechte schouders van het meisje.
Ik kreeg een brok in mijn keel. Het schilderij leek zo levensecht. Ook de anderen stonden er in stilte naar te kijken. Bill sloeg zijn armen over Debio's schouders. En kuste haar in haar nek.'het is geweldig!' riep hij uit. Debio lachte en met zijn allen hielpen we de schilders spullen opruimen. De doeken lieten we drogen en ondertussen gingen we helpen met het eten klaarmaken. Debio maakte er weer een echt feestmaal van en we aten dan ook voor de gelegenheid buiten op het terras.
We genoten er allemaal erg van en Debio had zelfs een witte wijn voor ons tevoorschijn gehaald. Zelf dronk ze dan een sapje maar wij dronken allemaal een wijntje. Dat had ik wel gemist bedacht ik me. Een dikke drie weken zowat zonder drank was toch wel raar. Ook al had ik absoluut geen last van afkickverschijnselen.
De avond vloog naar mijn smaak echt te snel om en we lagen dan ook pas om vier uur in bed.
Bill was weer bij Debio in bed gekropen en ik lag dus alleen in het bed in de kunstkamer. Ik vroeg me af of ze Hét aan het doen waren maar die gedachte wimpelde ik af. Daar was Debio echt geen typ voor. Dat zou ze denk ik nog niet doen.
Ik vond deze weken wel heel raar. Ik had nog nooit zo snel afgekickt van mijn gewoontes. Ik rookte nu alleen maar buiten en dan maar twee keer op een dag, ik had al bijna drie weken geen drank gehad en ook al drie weken niet met en meisje in bed gelegen.
Ik wist dat als we weggingen ik mijn oude gewoontes gewoon weer zou oppakken. Maar evengoed. Dit had me toch wel erg verbaasd.
Ik draaide me om en viel in slaap. Morgen was het al weer zover. Dan zouden we gaan....

Bill:
We stonden nu voor het huis van Debio. Onze tourbus stond achter ons. Het was tijd om te gaan.
Gustav liep naar haar toe en omhelsde haar.'wat zal ik jouw kookkunsten missen.' zei hij lachend en hij liet haar weer los. Georg gaf haar drie kussen op haar wang en mompelde iets als "tot over een maandje". Tom kreeg een liefdevolle knuffel en een kus op de mond. Een gewone kus die echt voor de liefde van broer en zus stond. Tom slikte een keer en had moeite om zijn tranen te onderdrukken. Iets wat vrij ongewoon voor hem was.
Nu liep ik langzaam op haar af. Mijn schoenen voelde als lood aan en bij elke stap kwam ik weer dichte bij het afscheid.
Nu stond ik voor haar en keek haar diep in de ogen aan. Tranen glinsterde in haar mooie helblauwe ogen met het beetje groen. Opeens omhelsde ze me en drukte ze haar lippen op de mijne. Voorzichtig liet ik mijn tong in haar mond glijden en we zoende. Dit mocht wel eeuwen duren vond ik. Het maakte me niets uit dat de jongens konden zien dat ik zoende. Ze trok haar hoofd terug en keek me nogmaals aan; ik wil niet van jullie houden maar toch doe ik het. niemand die me dat afneemt.' Er rolde nu tranen over onze wangen en ik knuffelde haar nog een laatste keer.'tot over een maand' zei ze en we stapte de bus in.
Langzaam reed de tourbus weg en ik keek haar nog lang na. Het laatste wat ik zag was een vreemde glimlach rond haar mond. Ze hield iets in haar armen geklemd. Een rood boekje...

Ik was verwondert over het feit dat je zo veel van iemand kon gaan houden in drie weken. Eigenlijk waren het niet eens drie weken maar jaren. Ook al had ik haar dan niet echt bij me gehad.
Het schilderij van de koepel hadden we meegekregen van Debio. Het hing nu in de tourbus ingelijst in een zilveren lijst. Het voelde gelukkig om er naar te kijken maar ook heel pijnlijk. Al was het maar voor een maand dat we weggingen, ze had gelijk. Het leek net een te dierbaar iets verliezen.
Ik hoorde wat kraken en gleed met mijn hand in mijn zak. Ik haalde er een verfrommeld papier uit. Het was een tekening van twee mensen die elkaar vurig aankeken. In de hoek stond een handtekening. Ik stond op en zocht naar de map waar de andere tekeningen in lagen. Ik legde deze er voorzichtig bij.
Één hele maand... zonder haar. Ik voelde al een steek door mijn hart. Één maand...één maand... één maand... dat was het enigste wat door mijn hoofd galmde...

Reacties: