FanFic.nl

Cousincest [TC]

8: De weerziens-fase

Na een snel bezoekje aan de nachtwinkel gebracht te hebben leg ik mijn fles bacardi op mijn bed. Ik duw mijn computer aan en trek ondertussen mijn jas op het bed. Ik klik op opstarten en zet mijn messenger aan. 1 nieuw bericht. Bill! Oh god,het is Bill.. een antwoord op mijn berichtje. “Ik zou nog wel eens willen afspreken in mijn streek,dan kan ik je alles laten zien. Dit weekend? X” ik moet mijn vuisten ballen van blijdschap,laat mijn vingers over het toetsenbord glijden. “Graag. Kan ik dan blijven slapen?” Verzenden. Ik zet mijn tv aan en zap wat onbelangrijk. Tv verkoop,kookprogramma.. hersenloos. Mijn emailvakje laat zien dat ik een nieuwe mail heb. “Is goed. Tot morgen. X”

Ik ben met de trein naar Aken. Mama kon me niet brengen,omdat ze nog steeds moet werken. Een deftige stem weerklinkt in het cabinetje. ‘Volgende halte;Aken.’ Mijn hart slaat toch een slagje over van zenuwachtigheid. Mijn schoudertas met kleding en verzorging staat in de zetel naast me,ik heb het lint voor over mijn schouder te doen (ik weet de juiste naam niet eens,sighs.) tussen mijn vingers gedraaid en maak het bijna stuk. Tegen over me zit een zwarte man met een krant,naast hem een kind met een lolly. Hij staart me al heel de tijd aan. Als de trein stopt neem ik zo vlug ik kan mijn tas en loop uit de trein,om van het benauwde gevoel af te zijn. Mijn veter is los. Ik buk me net op de eerste tegels van het perron om ze vast te binden,wanneer ik terug omhoog kom staat Bill me aan te grijnzen. Ik schrik zo hard van zijn plotste aanwezigheid dat ik bijna achter over val,op de sporen. Gelukkig neemt hij mijn hand vast en trekt me tegen hem aan. De eerste keer dat ik hem zo goed kan bekijken. Ik merk op dat hij lipgloss draagt. “Sorry,eh..” Hij laat me los en stoft een beetje mijn kleding af. We zijn een tijdje stil. “Welkom in Aken!” Hij spreid zijn armen uit en glimlacht,om het verhaal een beetje in toom te houden. “Bedankt,hé..” Ik krab achter mijn hoofd. “Dus.. zal ik je naar mijn huis lijden?” “Graag.” We lopen naar de fietsenrekken waar hij zijn Vespa heeft geparkeerd. Het is een zwarte,en aan het stuur hangen 2 helmen. “Speciaal voor mij?” Grijns ik als we aankomen. “Safety First.” Hij gooit een helm naar me toe. “Ben ik helemaal mee eens,in alle vlakken dan..” Mompel ik nogal opwindend. Het zou hem niet moeten opwinden,ooh dat niet! Gewoon.. ik schep nog al graag op over mijn prestaties. “Je ziet er mij zo wel uit ja.” Hij duwt de helm over zijn hoofd heen en kruipt op de scooter. Ik ga achter hem zitten. Ik hoor door de helm dat hij roept;”Hou me vast.” Het lijkt haast gay maar ik doe het toch maar al te graag. Hem aanraken voelt kriebelig in mijn buik. We rijden door smalle winkelstraatjes,een grootplek,mooie winkels en hobbelige paden. Zijn huis staat in het dorp zelf,het is denk ik een appartement. Hij stapt af en trekt de sleutels van zijn scooter. Als hij zijn helm af heeft schud hij met zijn haren die bloedmooi wapperen in de middagzon. Bloedmooi.. Ik neem mijn helm ook af en hou hem wat onwetend wat te doen,onder mijn arm. “Nu..” hij neemt zijn andere sleutels en steekt ze in de witte deur van het appartement. “Ik weet niet of jij thuis rijk bent,” hij haalt de hendel een paar keer naar beneden,maar zonder succes. “argh!” Hij duwt met alle kracht tegen de deur die piepend open schuift. “maar dit is niet echt bepaald luxe.” Als ik in de gang van het appartement kom en naar boven kijk, zie ik wel een 6 verdiepingen. Een grote trap draait zich een weg naar boven. “Op elke verdieping woont 1 familie,en raad eens? Wij zitten op de hoogste verdieping.” Hij grijnst gemeen naar me,alsof ik doodsbang zou zijn om zo hoog te verblijven. “Heb je hoogtevrees?” “Nee hoor.” “Oke,mooi.” Hij trapt sportief alle trappen op,als hij al op verdieping 3 zit moet ik aan de trappen van verdieping 2 beginnen. Dat kereltje is snel zeg..
Als ik eindelijk op de 6de verdieping aankom staat hij zich rot te lachen. “Wat nu?” hijg ik,en zet mijn handen op mijn benen. “We konden ook gewoon de lift nemen,maar ik wou je toch even testen voor vanavond.” Als ik achter me kijk zie ik een paar zilveren deuren staan. Ik zucht diep en lach. Als ik wat wil zeggen is Bill spijtig genoeg al naar binnen.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.