FanFic.nl

[SA] Helpless Souls

Helpless Souls.

Zijn handen gleden naar haar kaken terwijl die van haar op zijn heup lagen. Ze glimlachte naar hem, voorzichtig. Fragiel. Hij was hetgeen waar ze van hield, hetgeen wat ze nooit meer kwijt wilde. Zonder hem zou ze vallen. Maar ze had het zichzelf beloofd. Beloofd hem nooit meer alleen te laten. Voor altijd, voor eeuwig. Haar liefde voor hem was sterk. Heel sterk.

Met dicht geknepen ogen laat ze zich op de grond zakken, huilend. Hoe zou hij het hebben, hoe zou het hem vergaan? Het gemis naar hem was groot. Veel te groot. Ze hadden zoveel dingen samen gedeeld. Verdriet, pijn, wanhoop, liefde en blijdschap. Dat had juist die grote band tussen hen geschept. Haar Bill. Ze zou hem nooit meer vergeten. Een liefde die vastgeketend zat met dorens. Aan haar hart. Het deed pijn, zó veel pijn.

‘’Beloof je me dat je me nooit meer zo laat schrikken?’’ Zijn woorden drongen tot haar door. Diep, tot in haar hart. ‘’Dat beloof ik.’’ fluisterde ze zacht terug. Het was nooit haar intentie geweest hem te laten schrikken. Dat was het nooit geweest. En toch was het gebeurd, puur door het feit dat ze niet meer had gewild. Niet meer had gekund. En toch beloofde ze het hem nu. Maar wie zei dat hij er zich ook aan ging houden? Wie had geweten dat hij een leugen voor zichzelf voorhield? Niemand, zelfs zij niet.

Een diepe zucht verlaat haar lichaam en haar ogen openen zich weer. Langzaam laat ze ze door het pad gaan, tot ze eindigen op de grond. De kiezelsteentjes dringen diep door tot op haar netvlies. De reden waarom ze hier zit… daar wil ze niet naar kijken. Ze durft niet, kan het niet. Hij was de reden van haar leven geweest. De reden van haar doen en laten. En nu… nu stelde ze niets meer voor. Helemaal niets. Haar leven was een leugen zonder hem. Een stomme leugen.

‘’Je weet toch dat ik om je geef, dat weet je toch?’’ Paniekerig schudde ze hem door elkaar. Huilend. Hij zat er doorheen, diep. Hij veranderde met de dag meer en meer. Vermagerde, meer wallen onder zijn ogen. Ze wist dat hij amper sliep, ook al deed ze alsof ze niets merkte. Elke nacht lag ze naast hem. Ze was niet achterlijk, alles behalve. ‘’Ik kan niet meer, begrijp dat dan!’’

Opnieuw vinden tranen hun weg naar beneden. Sneller, steeds sneller. Moeiteloos druppelen ze op de grond en spatten uit elkaar. Net als hij. Zoveel gehuil, zoveel troost die niet gegeven kan worden. Verdriet, als een brandende wond. De dorens die achter zijn gebleven van een mooie roos. Ze doorboren haar. Elke dag weer. Zonder hem is ze gewond, overlijdende. Elke dag sterft er weer een deel. Elke dag opnieuw.

‘’Ik ben er voor je. Tom is er voor je. Wij allemaal.’’ Stevig omhelsde ze hem. Zijn gezicht verdween in haar schouder. Schouderschokkend stond hij zo. Huilend, harder dan ooit. Harder dan ooit te voren. Ze kende hem zo goed, en nooit had ze hem zo meegemaakt. Nooit had hij zoveel gehuild. Nooit zo hard. Kapot was hij. Gebroken. Kon ze maar helpen, wist ze maar wat aan de hand was. Maar dat wist ze niet. Stilzwijgend, zo was hij over zijn problemen. Precies hetzelfde zoals zij er altijd over was.

Langzaam vinden haar ogen hun weg naar de steen waar ze voor zit. Zijn graf. Zwart met witte letters. Zijn foto in de steen gegraveerd. Een tijd waarin hij nog vrolijk was. ‘’Ik kan niet zonder jou.’’ Zacht gefluister, vermengt met tranen. Drie maanden geleden, en elke dag komt ze weer bij zijn graf. Elke dag hetzelfde ritueel. Dezelfde herinneringen die elke dag weer door haar hoofd spoelen. Ze laten haar niet met rust. Nooit meer.

‘’Doe het niet. Alsjeblieft, doe het niet!’’ Een schreeuw uit pure wanhoop terwijl ze achter hem bleef staan. Snakkend naar adem keek hij haar aan. Zwart doorlopen ogen door de make-up die was uitgelopen. Zijn gezicht nat door de tranen die verspild werden. ‘’Ik houd van je.’’ Zijn laatste woorden voor zijn eindeloze val naar beneden.

Reacties: