FanFic.nl

Anything You can do I can do better! [Afgewerkt]

Jilly's dagboek: En we leven nog lang en gelukkig

Na vijf korte jaren besluit ik om maar eens iets neer te schrijven. Ik heb dit schriftje gevonden in Bill zijn nachtkast. Er was maar één bladzijde beschreven, en ik vond dat dat eens moest veranderen. Dus hiermee, ik schrijf het neer.
Ik heb gisteren Audrey naar Tom gebracht, en ze was blij om zijn vader nog eens te zien. De nieuwe vriendin van Tom, Marit, is geweldig. Ze behandelt Audrey als haar eigen dochter. Ze is Hollandse, en elke week als Audrey thuiskomt, kan ze me weer een halve Duitse woordenoek in het Nederlands vertalen. Dat ze tweetalig wordt opgevoed vind ik geweldig eigenlijk. Ik hoop slechts één ding voor haar: dat ze een mooi leven leidt zonder al die paparazzi! Ongelooflijk, hoevaak die dingen me achterna hebben gerent toen ze te horen kregen dat Tom en ik uit elkaar waren gegaan. Bill en ik hadden bewust even afstand genomen in het openbaar, zodat niemand zou denken dat ik zwanger zou geweest zijn van hem. Of erger: Dat ik Tom heb laten vallen voor Bill... Deels is dat waar, maar het is zo verschrikkelijk om dat toe te geven.
Mijn moeder heeft me de laatste dagen van haar leven goed ontvangen. Ze schreeuwde niet meer toen ik in de buurt was, en wist eindelijk dat ik haar dochter was. Voor wie ze me al die tijd had aangenomen weet ik niet. Maar ik lig daar niet wakker van, denk ik. Bij haar dood heb ik veel steun gekregen van Bill, Tom, Marit en Audrey. Ze hebben zelfs een feestje georganiseert in de hoop dat ik al mijn zorgen vergat. Gelukt was het. De dag erna dacht ik er al niet meer over na. Dat ik mijn moeder allang niet meer gezien had was misschien de reden. Ik kende haar überhaupt niet eens.
Georg kwam gisteren langs met zijn vrouw. Gustav kwam ietsjes later, want die moest zijn zoon nog komen ophalen. Alles gaat hier gewoon zijn gangetje bij Tokio Hotel. Georg is getrouwt met een pracht van een vrouw. Nee, eigenlijk vind ik haar een del, maar mondje dicht. Ze is hoogzwanger, en lijkt zo tevreden dat ze misschien tegelijk met mij gaat bevallen. Ik denk dat ze me aanziet als haar beste vriendin. Nou, ik heb er betere gehad.
O, ja trouwens, ik ben zwanger. Alweer, zul je denken, maar er zit toch mooi vijf jaar verschil tussen Audrey en dit schatje dat in mijn buikje rondzweeft. Hij heeft al veel terroristische aanslagen gepleegd daarbinnen. Gevoeld heb ik dat zeker! Gisteren heeft dit crimineeltje me nog zonder reden naar het ziekenhuis kunnen krijgen. Oke, ja, met een reden, maar onder vals alarm allesinds. Ik had echt gróte weeën, maar ze, de dokters dus, maakten me er al wijzer op dat het voorweën waren. Nou, dan wil ik niet weten hoe de weeën zijn wanneer ik ga bevallen. Los van het feit dat ik al bevallen ben van Audrey. Ter vermelding, dat is vijf jaar geleden!
Audrey is blij met de gezinsuitbreiding. Op school heeft ze het al verteld aan al haar viendjes, en haar nichtje, de dochter van mijn zus, heeft het ook al moeten aanhoren.
Met mijn vader heb ik nu weer contact. Hij heeft een schildersatelier en geeft ook les. Ik mag altijd eens binnenwippen.
Maar laten we terug gaan naar ons vorig onderwerp: Georg en zijn dellevrouw. Hoe die elkaar hebben leren kennen, is mij een raadsel. Maar ik vind dat ze een schattig koppel vormen. Bill heeft het niet zo met die vrouw, zoals ik, maar laat het niet merken. Georg is zijn beste vriend, en dat wilt hij zo houden. Gustav en zijn zoontje zijn de laatste tijd nogal van de luide kant. Derek, Gus' zoontje, denkt namelijk dat hij héél goed kan zingen, en wilt het bewijzen. Dan moet Gustav weer schreeuwen opdat hij stil wordt, want met een normale stem zie je enkel zijn lippen bewegen. Het is een speelse knul.
Hij en Audrey kunnen het trouwens goed met elkaar vinden. Hij is nu zes, dus één jaar ouder. Tom zegt vaak dat hij denkt dat die twee ooit nog gaan trouwen. Ik denk dat dat wel iets tofs zou zijn voor de band, zodat ze op die manier nog meer met elkaar verbonden raken. Bill vind het geweldig. Ze hebben in die september dat de tweeling twintig werd een nieuwe cd gemaakt: Humanoid. Lijkt eigenlijk op Paranoid, maar what the hell. In juni, het jaar daarna, hebben ze nog een cd afgewerkt: Souls on ice. Hoe Bill op die titel kwam, weet ik niet. Ik ga nu niet vertellen welke cd's Tokio Hotel de laatste vijf jaar heeft afgewerkt, want dan is voor jou misschien de pret eraf. Ach, wat bazel ik nou toch? Je bent een boek verdorie!
Ok, weer serieus.
Bill stond er ooit eens op om een duet met mij op te nemen, en hoegraag ik het ook wou, toch heb ik geweigerd. Ik vond dat de andere mensen die het zonder hem als lief moesten redden ook een kans moesten krijgen. En dat deden ze. Ze hebben (nog) een live-cd gemaakt, waar ze vooral op het gezang van het publiek hebben gelet. Het aplaus hebben ze eruit kunnen dempen, en het geschreeuw ook. Zo klinkt het eigenlijk net zo'n engelenkoor die samen met een engel meezingt. En dat laatste meen ik, Bill is een engel. Vraag me niet waarom, anders zou ik ook nog moeten uitzoeken waarom ik in godsnaam van die jongen hou, en dat wil ik niet weten.
De liefde heeft me gegrepen. Hij is mijn ware, en ik de zijne.
Ik heb er altijd in geloofd dat de ware steeds met linken worden doorgegeven. Eerst met Dieter. Hij was mijn allereerste lief, en had me tickets gegeven voor het festival waar ik mijn eerste grote liefde heb leren kennen. De slimmerik had me twee dagen ervoor gedumpt, en ik zat er niet eens mee in. Olivia kreeg mijn tweede ticket, en toen ontmoette ik Amaury. Hij was knap, had lang haar en maakte muziek. Dat gitaar was gewoon om even kieskeurig te zijn.
Toen werd ik naar Parijs gestuurd om Amaury te vergeten. Ik kreeg op mijn bed een enveloppe in het oog op mijn eerste dag in het hotel, waarin stonds geschreven dat ik de eiffeltoren móést zien. Eens daarboven zag ik niet waarom dat per se zo op mijn hart gedrukt was. Ik genoot toen niet echt van uitzichten op steden. Eerder op uitzichten naar jongens, maar dat is tussen ons.
Op de eiffeltoren leerde ik Tom kennen. We spraken wat met elkaar, kusten om de pers te misleiden, en namen afscheid van elkaar aan het hotel door gsm-nummers door te geven. Toen was ik eigenlijk nog niet eens verliefd op hem. Ik vond hem wel leuk, maar hij deed me teveel aan Amaury denken eigenlijk.
Toen ik eindelijk terug thuis was, was ik Tom alweer vergeten. Logisch, ik had hem maar één dag gezien. Ik was zelfs de naam van zijn band vergeten. Laat staan dat hij die gezegd had.
Vijf weken later - tussen de tweede en de derde week leerde ik een aardige jongen genaamd Andreas kennen, later bleek het Bill en Toms beste vriend te zijn... - kreeg ik een sms van een of andere Tom.
Enkele weken later spraken we af.
Enkele weken later werden we een koppel.
En enkele maanden later, misschien een maand, leerde ik Bill kennen.
En dus dat was de hele link. Van Dieters concertkaartjes, naar Amaury's ruige look, naar Tom die redelijk wat op de voorlaatste leek, naar Bill, Tom zijn tweelingbroer.
En nu denk jij natuurlijk: waar geloofd dat mens toch allemaal in?
Maar hej, weet je wat? Jij bent een schrift, en ik denk niet dat je veel kunt doen tegen mij.
Mijn god, ben ik nu echt een schriftje aan het bedreigen? Ik moet maar eens gaan slapen denk ik. Bill komt rond deze tijd altijd naar boven om te gaan slapen. Wat je onder slapen begrijpt natuurlijk.
Ik rond mijn verslagje maar eens even af, ok?
Veel liefs, Jilly...

Ps... Dit verhaal is nu gedaan...

Reacties: