Run Away Star

Hoofdcategorieën

[complete lijst]

Nu on-line: (0)

[complete lijst]

Home » Tokio Hotel » Run Away Star » Hoofdstuk 8

Run Away Star

Geschreven door:

Kayley

Onderdeel van:

Run Away Star

Laatst bijgewerkt:

3 aug 2009 - 20:56

Aantal woorden:

1359

Aantal reacties:

Aantal keer gelezen:

490

Hoofdstuk 8

* Maar ik rol me op in een bolletje en leg mijn hoofd op zijn borstkas. Niet veel later slaap ik al. *

Ik knipper met mijn ogen. Onder mij ligt iets hard, wat ik niet meteen kan thuisbrengen. Weer knipper ik en nies, een zwarte pluk haar veegt over mijn neus. “Bill, wat doe je hier?” Meteen komt alles van vannacht terug en begin ik te lachen. Bill slaapt nog steeds dus ik ga zo voorzichtig en zacht mogelijk recht staan. Ik loop naar mijn inloopkast en pak makkelijke kleren. Zacht trippel ik voorbij Bill en donder daarna bijna het trapje af. Beneden is het stil, donker. Ik doe het licht aan en kijk op de klok. Half 5 in de ochtend. Ik wrijf de laatste restjes slaap uit mijn ogen en loop dan de badkamer in. Mijn kleren belanden op de grond. Ik trek een paar handdoeken uit de kast, een washandje en zeep. “Hoe ging dat ene liedje nu ook alweer?” mopper ik en zet het water aan. “I’m staring…” Ik denk diep na. Mijn pyjama vliegt door de badkamer en beland dan in de wasmand. Ik draai het middelste knopje om waardoor het water naar de douchekop pompt en er uiteindelijk uit komt. “Het refrein dan maar. Dat ken ik toch nog wel?” lach ik mezelf uit. Dat lied komt nu al eeuwen op de radio. “Running through the… Kloot, wat komt er dan? Godverdomme.” roep ik kwaad. Ik zucht en begin weer. “Running through the…” “Monsoon.” “Ah ja, klopt. Dank je. Running through the monsoon. Beyond the…Hey. Bill? Wat doe jij in de badkamer?” Bill lacht en gaat op de grond zitten.

“Bill, ga alsjeblieft uit de badkamer.” mopper ik als ik het water afzet en uit de douche wil gaan. Een handdoek beland op mijn hoofd. Ik wikkel die om me heen en stap uit het douchehokje. “Mag ik nu douchen?” Ik knik en laat Bill het douchehokje ingaan. Ik laat mijn handdoek los, raap hem dan weer op en wikkel hem om mijn haar. Dan pak ik de andere handdoek van het stoeltje en begin me er mee af te drogen. Gefluit. Boos draai ik me om, met de handdoek voor mijn lichaam. Bill hangt, met zijn haren nat en plat naast zijn hoofd, uit het douchehokje met zijn ogen gericht op mijn tere, onbeschermde lichaam. “Viezerik. Je mag niet kijken.” Snel trekt hij de deur weer toe. Ik pak mijn kleren en loop naar de woonkamer. Daar begin ik me aan te kleden. Na enkele minuutjes ben ik klaar en loop ik de badkamer weer in. Ik dump mijn handdoeken in de wasmand en veeg met mijn arm de spiegel proper. Ik begin mijn haren te kammen. “Elle, ben je er nog?” “Ja.” “Wil je handdoeken voor me klaarleggen en weggaan?” Ik lach geluidloos, leg handdoeken op het stoeltje en loop naar de deur. Ik doe hem open, maar in plaats van naar buiten te gaan, doe ik hem gewoon dicht en ben ik ontzettend stil. Bill begint plots te zingen.

Und halt die Klappe
Ne, du bist nicht nur hübsch
Du bist mehr für mich
Ich liebe dich

Bill stapt uit het hokje en trekt snel een handdoek voor zich als hij mij op de grond ziet zitten. Mijn ogen glijden over zijn natte borstkas. Jezus, hij is gespierd. “Waarom ben je hier nog?” vraagt hij blozend. “Jij hebt mij ook gezien.” Hij geeft toe en slaat 2 handdoeken om zich heen. “Ik ga me aankleden. Mag het in jou kamer?” Ik knik en loop met hem mee tot in de woonkamer, zo’n 4 stappen. Ik laat me in de zetel vallen en zet MTV op. Er is net een grappig programma bezig. Na 2 minuten lig ik al lachend op de grond, met tranen van het lachen in mijn ooghoeken. “Wat is er zo grappig?” Ik kijk Bill aan. “Dat programma.” Bill komt naast me zitten en ligt niet veel later naast me op de grond te lachen. “Zet het af!” roep ik. “Gaat niet. De afstandsbediening lacht ons uit.” Ik lach me een breuk. “Vang het dan.” Het lijkt echt of we stoned zijn. Bill wankelt naar de tv en zet hem uit. “Oef. Wie weet hoeveel hersenbeschadiging we hebben opgelopen.” Ik hijs me op de zetel. “Jij hebt ontzettend veel beschadiging aan je hersens. Je kan niet eens meer normaal praten.” Bill laat zich in de zetel vallen van het lachen en ik kan ook niet meer op de zetel blijven zitten. “En jij dan. Je bent al 2 keer van de zetel gevallen.” lacht Bill door zijn tranen heen. “Nietes,” zeg ik verontwaardigd,”al 3 keer.”

Als we uitgelachen zijn, gaat Bill naar de keuken en komt terug met cornflakes. “Kom, we eten gezellig uit de doos.” stelt hij voor. We zetten de TV voor alle veiligheid af en gaan tegenover elkaar zitten. “Oké, ik heb een idee.” zegt Bill dan. Hij is de stilte beu, net als ik. “We doen een wedstrijdje. Om ter langst in elkaars ogen kijken zonder te lachen.” Ik knik instemmend en slik mijn cornflakes door. Dan draai ik me met mijn hoofd naar hem toe en staar in zijn bruine ogen. Ik begin te lachen, na 3 seconden. “Waarom lach je?” vraagt Bill dan, zichzelf afvragend wat er zo grappig is aan zijn ogen. “Ik lach van geluk. Je hebt echt prachtige ogen, Bill.” “Jij ook.” antwoord hij en gaat dichter bij me zitten. Weer gaat hij met zijn wijsvinger langs mijn kaaklijn. Een rilling loopt over mijn rug. “Je bent anders.” fluistert hij. “Ik ben geen gefreakte fan.” “Klopt. Maar je bent anders dan een doorsnee meisje.” Ik krijg een scheve grijs op mijn gezicht. “Nou, jij bent anders dan een doorsnee jongen. Maar dat moet je niet als compliment zien.” Hij lacht en port in mijn maag. Bill houdt nu mijn kin vast. Ik zie hem steeds dichter komen. Nu gaat het gebeuren. Maar wil ik dat?

Ik spring recht en loop naar de telefoon. “Ik moet me nog ziek melden.” Ik typ het nummer van school in en luister hoe de telefoon over gaat. Bill komt naast me staan om mee te luisteren en pakt dan de telefoon af. “Met het secretariaat van het Sint-Jozefinstituut.” “Hallo. Met de vader van Elle Gommers. Ik wil haar even ziek melden. Ze heeft een lastige griep te pakken. Maar zal maandag weer op school zijn.” Bill haakt de telefoon in en kijkt me aan. “Zo makkelijk is dat.” Ik glimlach, voor de zoveelste keer al. Sinds Bill in mijn buurt is, lach ik wel ontzettend veel. “Ik heb iets bedacht Bill. Maar dan moet je wel even goed luisteren.” Hij knikt en gaat aan tafel zitten. “Vertel.” Ik zet me ook op mijn stoel en schraap mijn keel. “Je kan iets van je laten horen. Aan je vrienden en familie.” Bill kijkt me aan met grote ogen. Geïnteresseerde, grote ogen.

“Ik heb een camera. We filmen jou, op een witte achtergrond. Zorgen dat er geen mensen roepen. Jij zegt wat je te zeggen hebt. Ik zal dan naar mijn nonkel in Antwerpen gaan en vragen of ik daar het filmpje mag uploaden op YouTube. De media zal het snel genoeg ontdekken en dan zijn je broer, vrienden en familie gerust.” Bill knikt opgewonden. “Goed idee.” Ik steek mijn camera in het stopcontact. “Dus, een plek met witte achtergrond.” Ik denk diep na, net als Bill. “Misschien kan het in je inloopkast?” “Hmm, zou kunnen. Weet je, dat is best wel een goed idee.” Ik trek mijn camera weer uit en loop met Bill naar boven. “Bedenk je tekst al hé!” “Ik heb al een tekst.” Hij gooit me een blad toe en stil begin ik te lezen. Jezus, wat een stel mooie woorden.

De camera neemt op. Bill zit er zwijgend voor. “Hey mam. Tom. Georg en Gustav. Saki. En al die anderen. En al mijn fans. Wees niet bang. Met mij is alles goed. Ik moest er tussenuit. Al die media. Al die druk. Als ik terug ben, en dat is over 2 maanden, heb ik een pak nieuwe songs, een pak nieuwe ideeën, en wie weet wat nog meer. Ik wil jullie laten weten dat ik nog elke dag, bijna elk moment, aan jullie denk. Maar alsjeblieft,” hij zwijgt even,”alsjeblieft, begrijp me.”